Wat voel/denk je bij depressie?
 

Ik ben zelf een tijd lang depressief geweest maar het gaat nu eigenlijk weer goed met me. Ik moet de laatste tijd veel na denken over mijn 'depressieve periode'. Ik denk er bijvoorbeeld over na of ik depressief zijn zie als een ziekte of als iets anders. Ik vind het altijd nog wel een vaag iets. Ik weet wel dat er bepaalde omschrijvingen typerend zijn bij depressie zoals 'neerslachtigheid'', 'zinloosheid', 'verlies van interesse in dingen'. Maar ik ben vooral zo nieuwsgierig hoe andere mensen een depressie ervaren. Hoe voelt het depressief zijn precies anders dan het niet-depressief zijn. En is dit een constant gevoel? Als eenieder van jullie toevallig depressief is (geweest): hoe zou je jouw depressie kunnen omschrijven?

Als ik depressief ben heb ik nergens zin in, kan ik me nergens meer toe aanzetten en word ik overspoeld door negatieve gedachten. Daarnaast zie ik in de diepere depressies echt de zin van het leven niet meer en glij ik richting het suïcidale.

Als ik niet depressief ben dan kijk ik meer naar de toekomst, heb ik wel zin om dingen te ondernemen, is er ook ruimte voor positieve gevoelens. Oja, en verzorg ik mezelf ook beter.

Maar Laura en depressies is een achtbaanrit zonder einde, dus wellicht dat anderen er een heel andere visie op nahouden. ;)

ik denk en doe heel negatief, vooral over mezelf en de toekomst. veel onzekerheid
veel 'nare' gedachten om het zo maar te zeggen, niet meer willen leven, plannen maken, denken aan de dood
willen huilen maar geen tranen hebben, eenzaam en leeg voelen en alles donker en duister zien
lichamelijk vooral heel moe en niets willen doen of tot in staat zijn
veel op bed liggen en niet kunnen concentreren op een boek of tv serie
sociale activiteiten ontwijken en me terug trekken

Oja.. heel moe zijn en toch niet kunnen slapen. -_- '

ja lang wakker liggen of heeeel vaak wakker worden maar ook alleen maar willen en kunnen slapen
(ik dan)

lusteloosheid, duizend keer het huis doorsjokken op zoek naar iets om te doen en nergens zin in hebben. geen behoefte om je gezicht anders te zetten dan zwaar depressief. totaal leeg van binnen en wisselend van huilen tot uren voor je uit staren, het liefst naar regen buiten. heel veel zuchten de hele dag en huilen huilen huilen. want alles is dan toch negatief en kut en vooral tegen mij.
en van dit topic word je ook niet echt vrolijk :p

ik heb ook wel periodes gehad dat ik erg neerslachtig was, weinig me kon schelen en me heel lusteloos voelde maar ik geloof niet dat ik mezelf ooit als depressief bestempeld heb. :confused:

Dit eigenlijk, vooral die laatste. Nergens zin in hebben, je er niet aan toe kunnen zetten om ook maar iets te doen. Alles is teveel. Maar nu huil ik juist wel de hele dag, dat is wel een verschil.

Heel de dag naar je bed verlangen en als je er dan eindelijk in ligt niet kunnen slapen en allerlei waangedachtes krijgen. En dan de volgende ochtend weer niet willen opstaan.

Ik heb juist ook dat ik periodes heb dat ik helemaal niks voel, ik voel me niet kwaad, bang, verdrietig, maar al helemaal niet blij...gewoon blanco eigenlijk. Ik heb dan ook nergens zin in, alles is stom, maar heb er geen gevoel bij, ik wil dan niks. Ik heb dan ook altijd heel even dat ik heel veel voel, dan voelde ik me alles tegelijk, alsof al mn emoties van die periode dat ik niks voelde eruit moeten (tot ergernis van mensen in mn omgeving).

ik vluchtte vorig jaar bijvoorbeeld heel erg in mijn schoolwerk, om zeg maar iets te doen te hebben en omdat ik toch ergens goed in wilde zijn. Dit jaar is dat totaal anders, ik heb zin om naar school te gaan voor mijn klasgenoten, maar verder doe ik eigenlijk weinig. Ik ben niet depressief nu, maar ik heb nog niet het stabielen van emoties enzo. Soms voel ik nog ineens heel veel en dan weer een poos minder.

herkend iemand dit dan ook?

voel me dan ontzettend kut, zie t einde van de tunnel vaak ook niet meer en vraag me heel erg af waarom k nog doorga..
verder doe k domme dingen omdat het me allemaal geen reet kan schelen wat de consequenties zijn, als k er op dat moment maar iets beter van word..
ben ook vaak ontzettend moe, slaap heel lang en ben overdag ook moe.. kom er helemaal niet toe iets te doen, al stelt het eigenlijk nix voor, en heb ook geen zin in dingen..
zo ist bij mij een beetje..

ben boos op iedereen en vooral op mezelf, heb nergens zin in, doe het liefste alles alleen, kom bot over, kan agressief worden, en in extreme gevallen probeer ik er een eind aan te maken.

Het is bij mij als een wazige periode voorbij gegaan. Dat ik mijn leven van een afstandje aan het bekijken was. Om eerlijk te zijn zou ik dat gevoel niet eens goed kunnen beschrijven.

Zoiets doet ook een huisarts. ;)

ligt er ook aan hoe lang zo een periode is.. als jij een korte periode nergens zin hebt ben je nog niet meteen depressief

Veel van de dingen die ik voel of juist niet voel en denk zijn al genoemd: enorm moe zijn, liefst de hele dag in je bed willen liggen en willen slapen, maar als je er eenmaal in ligt niet in slaap kunnen komen en/of heel vaak wakker worden, enorm verdrietig zijn, boos zijn, lusteloos zijn, nergens zin in hebben, zoveel mogelijk dingen ontlopen, negatief zijn over alles en iedereen, enz. Tegelijkertijd probeer ik iig om juist toch zoveel mogelijk te blijven doen, omdat ik niet geloof dat je je van niets doen beter gaat voelen, maar alles wat dan nog boven op de 'normale dingen' komt, lukt me niet.

Ik ben zelf depressief met periodes. Ik slik ook fluoxetine (prozac) maar volgens mij helpt het voor geen ruk. Maar vooruit, ik prop het elke ochtend braaf naar binnen. Maar nu het antwoord op jouw vraag, :) Als ik depressief ben, voel ik geen lust, nergens in. Ik voel me heel zwaar. En heel moe. Ik lig het liefst de hele dag in mijn bed. Het lijkt alsof er een stuk wat in mijn hoofd zit. Ik krijg de gedachtes niet op een rijtje, terwijl ik aan de andere kant wel heel veel na denk. Over mijn leven. Over alles. Ik zie het leven niet meer zitten. En tsja. Ik krijg altijd zin om te hoofdbonken. Dat is echt iets wat ik in die tijd doe. Maar weetje, ik ben er niet trots op. En denk er niet graag aan. Nou hopelijk heb je hier wat aan. Kusjes.

Ohja, ik krijg ook altijd huilbuien. Zo'n moment dat je begint met huilen en dan echt heeeel erg hard en heftig eruit komt. Zonder dat je een specifieke reden hebt. En dan een hele tijd lang.

Heel moe zijn en heel de dag in bed kunnen liggen of op andere momenten juist helemaal niet kunnen slapen en telkens nadenken over vanalles... Lusteloos en leeg gevoel en geen zin meer om dingen te ondernemen. Gevoelens dat ik er alleen voor sta en dat het toch allemaal geen zin meer heeft en geen toekomstbeeld hebben en veel moeten huilen. En mezelf terugtrekken van de buitenwereld. Rond mijn 16de had ik veel last van dit soort gevoelens dat is nu gelukkig veel minder en als ik het al heb is het maar tijdelijk en gaat het over door te praten of even lekker uit te huilen.

Klinkt zoals mij. Op dit moment hang ik er redelijk bij. Heb alleen geen zin om mezelf te verzorgen. Mn haar heb ik ook al een paar dagen niet gekamd (niemand die het opvalt) en ja, nog meer van die dingen. Moet mezelf echt dwingen om te douchen.

Maar ik heb ook dat ik door de situatie steeds depressiever word. Ik zit de laatste tijd veel en lang in de separeer en dat doet mijn depressie ook geen goed.

Dan wil ik weg zijn in een 'rust'. Zodat ik nergens meer over hoef te piekeren. En ik bedenk hoe ik het beter kan aanpakken, maar door die negatieve gedachtes eindigen die ideeën meestal alleen maar slechter.

heel negatief over alles zijn, vooral over mezelf en mijn acties. verder egt NERGENS zin in hebben, zelfs niet eten:O(wat erg vreemd voor mijn doen is), me futloos voelen, moe zijn maar tegelijke tijd niet kunnen slapen. keihard willen krijsen, willen huilen, maar dit niet kunnen. verder vaak denken wat voor nut het nou heeft dat ik hier op aarde leef, en dan komt eruit dat ik helemaal nergens goed voor ben en beter mezelf van kant zou kunnen maken (ik word altijd gestopt door het idee van hoe het dan met m'n zus zou zijn, zij zal als een van de weinigen me missen), en dan benieuwd zijn hoelang het duurt dat iemand me mist en hoe iedereen zou reageren. misschien ziet men dan eindelijk dat ik niet dat altijd lachende pratende meisje ben(allemaal pure toneel voor de buitenwereld).

Héél veel huilen, paniekerig, met de pet er naar gooien mbt gezond eten, voldoende sociale activiteiten ondernemen, mijn best doen voor mijn studie, mijn best doen op mijn werk en noem maar op. Ik ben absoluut niet kritisch t.o.v. mezelf.

Bij mij is het depressief zijn vooral simpelweg nergens blij van kunnen worden. Ik kan wel gaan reizen, dansen, zingen, uit eten gaan, veel onder de mensen zijn, maar ik kan er gewoon niet van genieten. Het lijkt dan wel alsof er werkelijk niks leuk is in het leven. Ik heb zelfs vaak gedacht dat het me zo fijn leek om heeel oud te zijn, alleen maar omdat je dan weinig verplichtingen hebt en bijna dood gaat. Dit is echt een gedachte die ik nu totaal niet kan begrijpen want het is natuurlijk heerlijk om jong te zijn. Maar in een depressie lijkt het leven dat voor je ligt één groot blok ellende. Ik kon me niet voorstellen dat mij ooit iets leuks zou gaan overkomen.

dan heb ik een vraag: hebben jullie als je depressief bent tussendoor ook momenten dat je juist ontzettend blij en gelukkig bent, al duurt het maar heel kort?

Bij mij is het sowieso altijd dat ik me 's ochtends vaak nog wel redelijk voel, dan 's middags en begin van de avond heel slecht, later op de avond eventjes heel goed en als ik dan naar bed ga weer slecht.

Is het toeval dat er tot nu toe alleen vrouwen gereageerd hebben? :o

Nee, het percentage mannen op psychologie is gewoon heel laag.

Ik denk dat er een verschil is tussen een dip en een depressie. Een dip kan van een dag tot een paar weken duren. Ik voel me dan somber, gefrustreerd, verdrietig of boos. Heb ik gelukkig zelden last van.

Een depressie is niet met een paar weken over en geeft een heel ander gevoel. Waar je bij een dip nog wel eens plezier kunt hebben, boos kunt worden of een potje kunt janken, daar voel je bij een depressie niets of nauwelijks iets. Toen ik depressief was voelde ik me leeg, gevoelloos en futloos. Ik had nergens zin in, maar kon ook niet echt boos worden, lachen of huilen. Ik hing maar wat rond in huis. Mensen in mijn omgeving probeerde vanalles maar ze drongen gewoon niet tot me door. Het was alsof ik in een soort sombere verdoving bleef hangen. Het heeft bij mij een half jaar geduurd voordat ik er uit kwam. Het is nog altijd vreemd om terug te kijken op die periode. In die tijd voelde ik niets maar als ik er nu aan terug denk, gaan er wel 30 verschillende gevoelens door me heen. Maar vooral een gevoel van: DAT NOOIT WEER!

Misschien praten vrouwen hier makkelijker over?

Oh. Echt? :rolleyes:

Hey, ga nou niet de vervelende puber uithangen svp.
Iedereen weet dat mannen over het algemeen minder goed over gevoel praten dan vrouwen.

Mijn ervaring:

* Gebrek aan eetlust óf vreetbuiten (altijd een extreme)
* Extreem moe, angst om te slapen, slecht slapen, elke nacht minstens één nachtmerrie
* Neerslachtig, vutloos.

verder..
* het "alles-en-iedereen-is-tegen-me"-gevoel
* uitzichtloosheid
* extreem down, geen plezier meer kunnen beleven aan wat dan ook
* extreme pessimisme, zelfs van positieve ervaringen negatieve weten te maken
* altijd eenzaam voelen
* "was ik maar niet geboren"-gedachtes
* angst voor sociale contacten
* gevoel niet begrepen te worden

hmm, zoiets denk ik.. vragen? ;p

Mijn mening over de realiteit in relatie met verschijningen als depressie:

Zintuigen----------------->Blije waas--------------->Keiharde kutwereld

Depressie is het punt waarop de waas voor een tijdje wegtrekt (vaak op puberale leeftijd als men de "wereld leert ontdekken") en je de echte wereld ziet voor wat het is.

De blije waas kan bestaan uit een aantal dingen:
Liefde (in alle soorten en maten)
Vriendschap
Religie / levensbeschouwing (voor sommige mensen)
Succes / Geluk (bijv. met werk of studie)
Een meer van dat soort meuk
Deze blije waas (soms ook gezien als "geluk") blokkeert je zicht op de realiteit.

Als deze bronnen van de blije waas transparant worden, ofwel, als je hier kritisch over wordt en er eventjes doorheen kijkt zit je in een dip (korte periode) of ben je depressief (lange periode)

En de realiteit zou dan zijn dat de wereld klote is...? Dat lijkt me juist de realiteit van iemand die depressief is...iemand die niet depressief is ziet de wereld veel genuanceerder en dat komt, volgens mij, niet doordat hun zicht geblokkeerd is...integendeel. Ik denk dat het zicht van iemand met een depressie juist geblokkeerd is.

Dat is natuurlijk maar hoe je er tegenaan kijkt. Iemand met een depressie kan van die 'elementen uit de blije waas' de waarde niet meer inzien. De vraag is dan hoeveel waarde die eigenlijk hebben. Ik noem die elementen vaak een soort 'menselijke moraal'. Omdat het in onze aard zit om 'gelukkig'/blij te worden van liefde, noemen we liefde waardevol. Hetzelfde geldt voor die andere punten. Maar eigenlijk is het dus niets meer dan een paar hormonen, of een menselijke afspraak over wat geluk is. Goed, dat klinkt wat ruw, en ik vind het ook belangrijk om wel van dingen te kunnen genieten. Maar in feite zijn die elementen een soort van bedrog; drugs om een mens bezig te houden. Er bestaat nu eenmaal niets wat een doel heeft of wat waardevol is. Dat geven mensen het zelf.

Ik heb denk ik last van een beginnende depressie lijkt het, of het is een dip, ik zoek aandacht op internet/MSN en voel me zo kut, mijn hart doet pijn, en ik voel me schuldig, omdat ik geen zin heb om aan school te werken. Ik heb er vooral 's nachts last van, als ik alleen ben. Zolang ik mezelf bezig hou is er niets aan de hand. Zelf denk ik dat ik iemand (een vriendlief) mis in mijn leven, en soms kan ik me dan teveel storten op het zoeken van contacten via Internet. Wat uiteindelijk alleen maar verspilde energie is, zoals nu. Ik kan gaan slapen, maar ik blijf achter de computer zitten.....

Wat ik wel altijd probeer te doen is om positief te denken, toch met een glimlach naar bed gaan en denken aan de positieve dingen in mijn leven en het negatieve uit mijn leven te bannen, zo denk ik dat negativiteit, negatieve energie aantrekt. Beetje zweverig, maar het helpt mij wel.

Wat ik voel is dus vooral gemis. Misschien is het niet eens een vriendje, maar een soulmate, waarmee ik alles kan delen..

*stil is*
Ja, dit komt voor minstens 100% bekend voor.

Ow echt? Welke punten? Ik heb gemerkt dat ik 's ochtends heel normaal wakker word, vrolijk, positief ingesteld, maar als de avond komt dan lokt de computer en ja.... Ik heb gisteren echt heel veel gehuild toen ik slapen ging, maar vandaag was het echt een hele leuke dag, en heel veel gelachen.....

Trouwens, ik heb net op jouw fotoboek gekeken, en ik zie staan dat jij 6 maanden op Curacoa heb gezeten. Ik ben sinds mei terug van 7 maanden Barcelona en sindsdien heb ik er last van. Ik dacht eerst dat ik moeite had me hier weer aan te passen, maar nu heb ik nog steeds last van huilbuien en soms zelfs schuldgevoel, omdat ik iedereen heb achtergelaten, heb jij dat gehad/heb je dat ook?

Oh man, herkenning.

Reactie op Wen Pantyhooker
Het was even wat uitpluiswerk voordat ik goed kon reageren, maar bij deze mijn reactie ;)

Op welke punten ik het herken?

Hmm, ik heb ook jaren lang mijn aandacht op msn gezocht. Dit werkte in bepaalde mate wel voor mij. In het echte leven kreeg ik weinig aandacht, op msn kreeg ik wel aandacht. Ook maakte ik via msn vriendschappen en leerde ik mensen kennen die ik alles toevertrouwde. Dat heeft mij zeker geholpen. Wat bij mij alleen altijd bleef bestaan, was het verlangen naar meer. Ik wou meer mensen op msn, meer mensen kennen, ik wou iedereen kennen, ik wou op elk moment van de dag wel horen dat ik niet zo verdefelijk ben als ik zelf denk.

Ik ben, dankzij een depressie, ruim een jaar niet of nauwelijks naar school gegaan. Toen ik eenmaal wel ging, was ik regelmatig thuis, vaak was ik dan wel écht ziek, maari k had altijd het gevoel dat ik me aanstelde. Iedereen had het gevoel dat ik niet echt ziek was. Ik voelde me dan ook altijd schuldig.

De periode dat ik me al wat beter voelde, kon ik mij overdag ook erg goed bezig- en sterkhouden. 's avonds (en vooral in weekenden als ik 's avonds thuis was..), voelde ik me altijd vereenzamen. Ik werd regelmatig gewoon gek van de pijn en de angst om alleen te blijven. Toen zocht ik ook meestal mijn toevlucht op msn/intenret

Ik was in die periode nogsteeds vaak erg moe, wat erger werd omdat ik lang achter mijn pc bleef zitten. Ik had ook altijd een relatie gemist, en wist (naja, voelde het zo..) dat als ik eenmaal een vriendin had, eenmaal iemand die echt om me gaf en die er voor me was, de problemen voor de zon zouden smelten.

Daardoor had ik ook de nijging om mensen beter te laten voorstellen dan dat ze daadwerkelijk waren, iets wat me misscien duur heeft komen te staan :p

Ik snap je redenering goed. Ik merkte ook dat mijn gedachtegang erg negatief was, zelfs mijn fantasy en dromen waren extreme negatief. Ik probeerde dan ook, sinds een jaar, steeds meer op te letten waar ik aan dacht voordat ik ging slapen. Sinds ik dat doe, is mijn leven een heel stuk beter geworden. Bij mij heeft dit echt geholpen, ookal koste het wel een tijd..


Ik maakte de fout om die twee dingen met elkaar te verwarren, maar je het gelijk, zo iemand kan heel belangrijk zijn. Ik had zulke mensen wel via internet,maar toch, het was anders.. En ik voelde altijd een rem.. Ik dacht dan ook altijd: Als ik zo iemand zou hebben, in het echt, die ik ook beet kan pakken en wat leuks mee zou doen.. zou dan alles opgelost zijn?

Tijdens mijn depressie was het anders. Ik werd 's ochtends erg slecht wakker, halverwege de dag werd het iets beter, daarna weer slecht. Daarna, was het inderdaad zoals jij beschrijft..
Ik werd altijd positief en vrolijk wakker, gemotiveerd.. Maar eerst ebte de motivatie weg, en daarna het vrolijke gevoel.. Bah.

Ik zit hier inderdaad bijna 6 maanden. De eerste 4 maanden zijn zo goed als voorbij. Sinds ik hier zit, voel ik me... minder goed ja. Ik mis iedereen zo extreem erg, de mensen die me dierbaar zijn. Ik voel me indedaad ook schuldig dat ik mensen heb achtergelaten die me nu misscien wel hard nodig hebben..
Mijn stemming is hier dan ook overwegend negatief. Ik herken mijn levne hier heel erg als mijn leven een paar jaar terug in Nederland. Een leven zonder echte vrienden in de buurt... Ik begin weer veel naar MSN te grijpen, opzoek naar nieuwe contacten, hopend dat die misschien mijn eenzaamheid iets wat kunnen verzachten..

Wat jij allemaal zei, kwam me erg bekend voor...

als ik me down voel voel ik me heel erg machteloos, alsof mijn leven aan me voorbij trekt zonder dat ik er nog controle over heb. Vaak ga ik denken over mijn jeugd, voor mijn puberteit was ik erg gelukkig, heb ik veel leuke dingen meegemaakt, veel van de wereld gezien. Dan denk ik: waarom kan ik daar niet zijn, waar ik op vakantie zo happy was? Waarom neemt niemand me meer bij mijn hand om leuke dingen te gaan doen? Ik voel me dan best wel weer kinds. Ik mis dan gewoon iemand die er altijd voor me is, die me vertelt dat het allemaal wel goed komt ook al wordt ik ouder en dat het niet allemaal ellende is wat voor me ligt. Iemand op wie ik blind kan vertrouwen.
Soms wil ik dagenlang in bed liggen en niets anders doen dan dromen. In mijn dromen kan ik alles en ik droom vaak zo leuk dat als ik wakker wordt ik echt in een reality-dip zit (en dan weer wil terugvluchten naar de slaap). Ik heb geen zin in eten, eigenlijk nergens in, ik wil gewoon vastgehouden en getroost worden.
Het ergste is als ik denk aan mijn dromen, de dingen die ik nog zo graag wil meemaken, en er tijdens een depressie heilig van overtuigd ben dat ze nooit werkelijkheid gaan worden. Dat ik nooit iemand zal tegenkomen die echt van mij houdt en met wie ik gelukkig kan zijn. Dat ik in alles zal falen enz.
Ik voel me het meest depressief als er veel in mijn leven verandert, dan kan ik me echt heel weird voelen, alsof er letterlijk verandering in mijn bloed kruipt (kan het niet omschrijven maar het is het gevoel dat niets meer het goede oude is en dat alles dat voor me ligt onzeker is).
Mijn medicijn tegen depressie is gewoon een knop in mijn hoofd omdraaien, bijna manisch mezelf met leuke gedachten proberen te bestoken en mezelf proberen gerust te stellen. Verstand vs. hart:)

That was my point... wrom iets zeggen wat ieder1 weet
En ik laat mij niet kleineren tot 'vervelende puber' :mad:

Gedraag je dan ook niet zo :)

Op voorwaarde dat jij je niet als een doos gedraagt.

Ehm ik vind eigenlijk dat ze wel gelijk heeft, je trok best snel de je bent een puber-kaart. Maar misschien ben ik ook wel een vervelende puber ;)

Ik moet zeggen dat ik nu helemaal geen last van depressies meer heb, maar als puber was ik vreselijk.

Ik hoereerde mezelf, sneed in mezelf, hongerde mezelf uit, liep weg van huis, ging drugs gebruiken en had suïcidale neigingen.
Behoorlijk depressieve puber dus.
Ik voelde mezelf gewoon gruwelijk waardeloos en was voornamelijk zelfdestructief. Ik deed alles om mezelf te straffen voor wie ik was. Heel gek. Mijn depressies bestonden grotendeels uit zelfhaat.

Deleugen reageerde nogal raar op een heel normaal bericht van mij. Je weet wel met die rol-oog smiley. Is dat geen puberaal gedrag in jou ogen? Maar goed ik vind jou helemaal geen vervelende puber hoor.... :cool:

Ok, op voorwaarde dat jij zo lekker blijft happen.... :evil:

Nee, jouw intelligentieniveau is te beperkt waardoor je niet eens begreep wat ik bedoelde, en me dus maar uitmaakte voor 'vervelende puber' :rolleyes: <- ( is gewoon een volwassen smiley :o )
Volgens mij ben jij ergens nog een klein kindje, joh...

En nu ajb weer normaal doen en terug ontopic.

Hap hap hap :D Maar inderdaad laten we weer ontopic gaan en niet meer vervelend reageren op hele gewone opmerkingen van elkaar. En niet zo snel op de kast gaan zitten, dat is niet goed voor je bloeddruk.