alles willen uitpraten
 

Ik heb nu ongeveer 4 maanden een hele lieve vriendin. Het klikt eigenlijk goed, dus niks aan de hand. Maar..

Ik heb heel erg de neiging om elk klein conflictje (als in: meningsverschil) tot in de kiem te willen uitpraten. Dit omdat ik (door meerdere redenen, aantal te vinden via de zoekfunctie:)) heel erg bang ben haar kwijt te raken, te kwetsen, etc. Vaak onnodig, soms niet. Een echte ruzie wordt natuurlijk wel uitgepraat :). (Al zijn die er niet veel/nauwelijks).

Mijn vraag is dan ook: hoe gaan jullie daarmee om? Ikzelf heb moeite met nemen van een houding die "laat maar hangen, ik hoor 't wel als zij er mee zit" in zich heeft. Daartegenover ben ik weer bang dat als ik die houding wél aanneem, ik de grotere conflicten ook laat zitten, of negeer.

Beetje wazige post misschien, maar hoop dat jullie mijn idee een beetje begrijpen.

Ik heb precies hetzelfde. Juist een heel klein dingetje kan zo'n grote ergernis worden als je het niet uitpraat! En dat kan je zelfs je relatie kosten... Omdat zo'n klein dingetje je steeds en steeds meer tegen kan gaan staan.

Als je elke dag kleine stukjes vuil of stof onder het tapijt veegt, struikel je uiteindelijk over de grote bobbel in het tapijt ;)

maar het gevoel dat ik dan weer heb, is dat het soms weer eigenlijk "gezeik" is om over álles te praten. Of álles even aan te halen...

Dat herken ik wel, ik denk dat je daar een goede balans in moet vinden en toch moet blijven praten.
Zelfs de kleine dingetjes, want juist die kunnen vaak grote frustratie veroorzaken, geloof ik.

En wanneer het zeuren gaat worden, ligt denk ik aan de ander. Je moet denk ik wel duidelijk aangeven dat de ander moet zeggen wanneer het 'zeuren' begint te worden.

Dingen waar ik me aan erger of dingen waar ik het niet mee eens ben/graag anders wil zien in onze relatie, benoem ik zeker naar mijn partner, ook als het iets kleins is. Ik stoor me er immers aan en dus vind ik ook dat ik daar wat van moet zeggen. Ik begin alleen niet stééds weer over hetzelfde of over dingen waarvan ik weet dat we elkaars standpunt daar al in kennen. Als ik iets heb aangekaart en het mocht weer gebeuren, dan zal ik hem daar hoogstens op wijzen, maar niet gelijk weer een gesprek over beginnen, omdat mijn mening daarover immers al bekend is. Alleen als het herhaaldelijk voor blijft komen en ik er nog steeds niet mee uit de voeten kan, zou ik er wel nog een keer over willen praten.

Steeds door willen gaan op dezelfde (kleine) dingen is naar mijn idee op gegeven moment nogal storend en ook niet nodig binnen een relatie.

zo een alles-uitpraat-relatie lijkt me niks, zou er kriegelig van worden.. en woorden zijn ook maar woorden

Wat is het probleem?

Ligt eraan wat je precies uit wilt praten. Soms erger ik me aan iets wat hij kan veranderen, en dan kan ik het beter noemen. Maar als ik me erger aan iets omdat ik moe ben, of iets wat gewoon typisch hem is, dan heeft dat weinig zin. Echt ruzie maken we trouwens nog steeds niet, maar we proberen wel te bepraten wat nodig is.

dus?
als je je ergens aan irriteerd dan zeg ja dat.

Anders heeft de ander miss niet eens een idee dat ie iets fout doet terwijl jij je alleen erger gaat irriteren

Dus ik zeg het altijd, en niet alleen in mijn relatie

Ai ai :|

Ontopic: ik herken wel wat in je verhaal. Elke kleine ergernis moet er bij mij uit, met als gevolg dat het lijkt alsof ik van elke mug een olifant wil maken. Maar gelukkig gaat mn vriend er goed mee om, dus levert het niet echt problemen op. Hij weet nu in ieder geval precies waar hij aan toe is.

jij ook toevallig?




dyslectisch

Ik heb precies hetzelfde, wetende dat het kleinste puntje kan leiden tot een gigantisch conflict. En juist dat vermijd ik liever; Irritant of niet.
Als mijn standpunt al duidelijk is ga ik er niet eeuwig over door, maar ik bespreek dingen liever wel inplaats van te denken 'laat maar zitten, hij begint er zelf wel over' puur omdat het op die manier niet werkt.

Mmz, ok, sorry :o

En ik maar denken dat die alles-willen-uitpraten-houding typisch iets was voor meisjes. :)

Ik ken het heel goed. Wij praten het kleinste dingetje uit omdat we weten dat het heel vervelend kan uitpakken. En met ruzie of gewoon chagerijnigheid jegens elkaar moet je geen afscheid nemen van elkaar. Dus hoewel de meeste gesprekken eindigen in "waar hebben we het eigenlijk over??" ben ik altijd wel blij dat het gebeurt. Gewoon omdat de sfeer daarna weer goed in.
Soms denk ik ook: als ik die irritatie uitspreek komt er nog grotere ruzie (bijv. dat het een irritant trekje van hem is zoals Morgan al zei) en dan laat ik het zitten.

Mijn vriend had ook de neiging alles tot in de kiem te willen uitpraten, net als jij. Erg irritant. Tuurlijk heb je wel gedeeltelijk gelijk, ruzies moeten worden uitgepraat. Maar kleine conflictjes kun je af en toe best eens laten zitten. Mijn vriend kan daar ontzettend veel moeite mee hebben, en soms vind ik het gewoon zielig en ik wil ik me overgeven (dus; we praten het hélemaal uit). Maar ik kan daar gewoon niet tegen. Ik vind het fijn als het kort en bondig wordt uitgepraat, niet in zo'n lang verhaal want daar word ik gewoon vervelend van.

Mijn vriend is dit minder gaan doen, maar het blijft toch een beetje 'in hem zitten'. Ik negeer het meestal, soms word ik zelfs heel vervelend als hij maar door en doorgaat. En gelukkig weet hij dat zelf ook, dus hij stopt wel met praten als mijn aandacht afzakt want hij weet dat ik het dan wel genoeg vind.

Niet echt een oplossing voor dus.

Mijn ervaring is, als ik wat minder op de dingen in ga, wat minder uit wil praten dan gaat de ander het doen of er komt meer balans in.

er is niks mis mee met checken of alles goed zit en er niemand gekwetst is, maar neem dan ook genoegen met een antwoord dat er niets is, of iets dergelijks, anders is het alleen maar storend en wekt dat irritaties op.

Leer je dat maar eens een beetje aan. Als je over elk wissewasje moeilijk gaat doen, is er de kans dat ze het op een gegeven moment echt zat wordt. Als de 'man' in de relatie wordt toch van ej verwacht dat je een beetje stevig in je schoenen staat.

We zeggen beide als we het ergens niet mee eens zijn, of als er iets onrechtvaardig gevonden word, maar ik ben meestal degene die ja ehh "relatiegesprekken" wil houden, omdat ik anders niet verder kan en het in m'n hoofd blijft spoken. Hij houdt dat soms meer voor zich.
Ik denk dat je de kleine dingetjes niet helemaal hoeft te analyseren, maar over dingen die regelmatig terugkomen of die belangrijker zijn vind ik het wel belangrijk om te praten.

Offtopic: komt nog bij dat je niet kan irriteren aan natuurlijk, of is dat dan weer muggezifterij?

Goed, ontopic: Net op msn moest mn lief zich ook weer even verontschuldigen vond ze, omdat ze zo stom was in de stad :)
Gelukkig had ik heus wel in de gaten wat er loos was, maartoch, de schat.

Als ik me ergens aan erger zeg ik het zeker. Maar als hij zich vervolgens niet kan vinden in mijn mening ga ik me eerst afvragen hoe belangrijk het voor me is. Wil ik er echt iets aan doen of vind ik ruzie/discussie krijgen erger dan het eigenlijke punt. In dat laatste geval laat ik het gewoon zitten. Ik hoor ook wel eens dat ik erg makkelijk ben... maarja ruzie vind ik alleen maar kut en mijn vriend is toch erg koppig, dus dan zit ik er alleen maar zelf mee.

Mjah, sommige dingen moeten uitgepraat worden, maar wat mij betreft is het dan ook over. Je moet er niet uren over doorgaan, want als ik ergens kriegel van word... Klaar is klaar.

En dat heb ik van jou geleerd.
Ik wil iets ook uitpraten, maar geen ruzie, en als iets al uit de hand dreigt te lopen (politiek ;)) en eigenlijk heeft het geen invloed op onze relatie, dan hou ik erover op en ga ik hem knuffelen.
Want is dat nou echt de ruzie waard? Ik vind van niet. Uitpraten kan, zeggen wat jij vindt, maar geen ruzie maken, zonde van je tijd.

Dingen die een probleem voor de relatie kunnen gaan vormen moeten nauturlijk wel uitgepraat worden, maar voor een normaal meningsverschil lijkt me dat niet nodig. Als je over elk wissewasje serieus wil praten krijg je volgens mij een heel krampachtige relatie.

Een vriendin van mij had ook een vriend die alles direct wilde uitpraten. Terwijl zij meer tijd nodig had om bijvoorbeeld een ruzie te relativeren. In die tijd van relativeren vergeet je veel dingen of ga je er rustiger over na denken. Dan gaat het gemakkelijker om achteraf een ruzie of meningsverschil uit te praten. Dat die vriend echt alles meteen wilde uitpraten werkte dan ook op haar zenuwen waardoor ruzies bijvoorbeeld nog erger werden. Nu zijn ze niet meer bij elkaar. Met dit als een van de redenen.
Dus ik zou zeggen, neem tijd om dingen te relativeren na zo'n meningsverschil en praat het dan uit.