Blinde liefde?
 

Standaard onderwerp, I know, maar ben toch benieuwd naar opbouwende kritiek :).



Amor heeft tegen ons gelogen.

Maar hoe valt recht te praten
wat nooit krom was,
hoogstens wat verbogen?
En in zijn ogen glinstert
vaag nog het verlangen om
te schieten, raken en
om te draaien.

Doch de Heer in al zijn drukte
-chaos ook misschien-
zag de toegeknepen blik
oogluikend door de vingers.

Het vliegend dikke kind,
leed aan diabetes en
was al jaren blind.

Zijn pijlen raakten kant
noch wal en al met al
worden we langzaam gedwongen
tot grote sprongen, dichterbij,
en zelf te zwichten, hem te verlichten
van een onmogelijke taak.

Ik vind de eerste en laatste strofe heel sterk, de tweede het minst. Dat 'doch' past wat mij betreft niet zo bij het taalgebruik dat je in de rest van het gedicht handhaaft, bovendien hou ik persoonlijk niet van dat archaïsche. Wat ik zo mooi vind aan de eerste en laatste strofe, is dat ze als het ware voortvloeien (je hoeft ze als lezer nauwelijks te lezen). Eigenlijk vind ik het gedicht beter zonder de tweede en derde strofe (ik vind deze derde strofe wel leuk, maar ook een beetje flauw), wat mij betreft is het dan een veel kloppender geheel :).