Sp(r)aak.
 

Breekbaar als mijn hand
was eens de stilte daar.

En bij het einde aanbeland wees ik mezelf de weg noch aan, noch zette ik de eerste stap.
Alsof de cd-wisselaar mijn en ons verbond verbrak, en onze beloften daarbij.

En ook verwondert mij nog altijd
hoe jij je laatste adem in de fles liet lopen,
alsof je mij als terpentine aan je lippen zette.
Ik deed pijn als scherpe naalden, hoewel
ik wilde dat uit mijn blik meer dan duizenden
verhalen spraken.

En ook verwondert mij nog altijd
hoe jij je laatste adem in de fles liet lopen,
alsof je mij als terpentine aan je lippen zette.

Dit vind ik heel heel goed. De rest wat minder, de rest lijkt er ineens niet toe te doen als ik deze zinnen lees. Jammer, want nu heb je drie (naar mijn mening) mooie zinnen en wat woorden eromheen.

Misschien komt dat ook wel omdat ik het gevoel heb dat er geen echt verband in je gedicht zit, net alsof je een paar zinnen die wel bij elkaar passen, bij een ander stel zinnen hebt gezet.

Ik vind het stukje dat LiefsvanHier aanhaalt ook het mooiste, de 2e strofe vind ik echt niet zo goed. Niet qua opmaak en ook niet qua inhoud. Het past (naar mijn gevoel) niet bij de rest. Dit gedicht heeft wel iets maar er zou nog wat aan moeten geschaafd worden.