vertrouwen in iemand/iets hebben
 

Jullie kennen de volgende uiting vast wel:
"je mag alles van mij weten, behalve mijn pincode."
Je gaat ervan uit dat niemand bij je geld kan komen, maar diegene/computer/ die jouw pincode heeft aangemaakt kent de code en kan er iets mee doen.

Je koopt een niet-te-kraken-kluis voor je dierbare spullen en toch word je kluis gekraakt.

Je neemt iemand in vertrouwen en verteld je diepste geheimen, maar weet je wel zeker dat diegene dat hij/zij het voor zich houdt?
enz enz.

Hoe kijken jullie hier tegen?

dit zijn wel heel uiteenlopende zaken.

een "niet te kraken"-kluis is natuurlijk vooral een verkooppraatje.

het is niet gezegd dat de software die jouw pincode controleert bij een transactie ook omgekeerd te gebruiken valt om jouw pincode te ontcijferen en vervolgens te misbruiken.


wil je een discussie over betrouwbaarheid van mensen, van computers of over misleidende reclames???

ik vind mensen niet snel te vertrouwen

en mijn diepste geheimen weet dan ook niemand doordat ik het ze verteld heb

maar een geheim gaat meestal wel ook nog iemand anders aan

Je weet het natuurlijk nooit compleet zeker, of diegene het wel voor zich houdt. Toch zul je de ene persoon sneller vertrouwen dan de ander, simpelweg omdat je zo'n persoon beter kent.

Ik denk dat vertrouwen heel nauw samenhangt met de relatie waarin je zit, je schaadt iemand zijn vertrouwen niet omdat je bang bent dat je relatie dan stuk zal gaan, of je weet iig dat diegene het niet tof vindt.

In principe maakt het niet uit dat ze je diepste geheimen weten als je er zelf zelfverzekerd achter kunt staan mocht het naar je terugkeren.
Maar goed, over het algemeen weet je natuurlijk nooit of je die persoon er in kan vertrouwen. Persoonlijk denk ik dat er maar weinig mensen zijn die je er echt in kunt vertrouwen. Ken er eigenlijk maar ééntje die daarin te vertrouwen is. Mensen flappen snel iets eruit hoor.

Je weet nooit of je iemand wel of niet kunt vertrouwen. Ik denk dat iedereen er ooit wel eens iets heeft uigeflapt, bewust of onbewust. Je diepste geheimen vertel je dan ook tegen niemand, of tegen iemand die je denkt te vertrouwen. Het heet niks voor niks een geheim.

de enige die je echt 100% kan vertrouwen ben je zelf.

(mits in nuchtere toestand)

Vertrouwen is een overlevingsmechanisme. Niet meer, niet minder. Soms is het handig, soms schiet 't z'n doel voorbij. Je kan 't wel eindeloos over constructies hebben, maar van echte filosofische waarde is het op dit niveau niet.

Vertrouwen is meestal gebaseerd op eerdere ervaringen (rationeel) en soms ook wel op een (onterechte) optimistische instelling (emotioneel). Dat laatste heb je bijv in van die "liefde maakt blind" situaties.

Je hebt natuurlijk nooit zekerheid, maar je bepaalt wel bewust of onbewust voor jezelf hoe groot de kans is dat er wat mis gaat. Of je uiteindelijk besluit om iets of iemand te vertrouwen hangt dan of van je karakter, eerdere ervaringen, emotionele toestand/vatbaarheid, etc.

ivm pincodes: De bank heeft gewoon mijn geld. Die hebben geen pincode nodig om eraan te kunnen. Als mijn bankdirecteur/verzekeringsmakelaar/whatever morgen beslist om de sleutel om te draaien en naar de Bahama's te trekken, kan hij dat zo. Met mijn geld. Niet dat hij daarmee tot op de Bahama's zal geraken, whatever.

En mijn vrienden vertrouw ik ook. Volgens mij zouden ze mijn wachtwoorden van email en bankkaart en zo best kunnen weten, als ze de moeite deden om het te onthouden om momenten dat ik hun die ooit eens heb gezegd. En vice versa. Maar ik onthou die dingen nooit.

Wat geheimen betreft: Ik sta voldoende met mijn benen op de grond om gewoon te weten dat de kans voldoende groot is dat als ik iemand 'mijn diepste geheim' vertel, dat dat ook wel ooit zou kunnen worden doorverteld worden. Hoeft zelfs niet ter kwader trouw. Moest er dus iets zijn waarvan ik echt niet wil dat het op straat terecht komt, dan vertel ik het gewoon aan niemand. Anders maakt het me vrij weinig uit.

Haha, daar kom je nog wel achter (c:

Neen, er zijn heus wel mensen die ik veel meer vertrouw - in het algemeen - dan mezelf. Waarschijnlijk heb ik het in mijn leven al veel harder en vaker voor mezelf verknald dan anderen. + heb ik mezelf ook al wel harder gekwetst dan anderen.

Maar nu de omgekeerde redenering: wie zegt je dat die software niet gewoon een lijst bankkaartnummers, rekeningnummers en bijhorende PINs bijhoudt zodat de technicien eventjes wat geld kan ophalen? Iedereen vertrouwt er wel op, maar is dat vertrouwen terecht?

(Nu, bij dit voorbeeld denk ik wel, anders was het al veel langer bekend geworden), maar denk aan recentere vertrouwensproblemen met computers: op internet aantonen dat je geen pedofiel bent (digitale identiteitskaart in België), de hele hetze rond stemcomputers in Nederland en in de VS (zijn die dingen wel veilig genoeg zodat er niet mee gesjoemeld kan worden, alhoewel, in de VS maakt dat toch niet veel uit...) en zo kan je ver gaan.

Maar bon, op het menselijk vlak: sommige mensen vertrouw ik te snel, anderen te weinig (soms uit vooroordeel, spijtiggenoeg). Meestal vertel ik toch niet veel mensen te vertrouwelijke dingen, enkel de mensen die ik heel goed ken. Omgekeerd zijn er wel vrij veel mensen die mij vertrouwen (en dat probeer ik zo te houden).

Maar om te zeggen dat ik mezelf vertrouw: niet helemaal en zeker niet elk moment. Veel te vaak merk ik dat ik bij het wakkerworden nogal gekke dingen heb gedacht (die totaal absurd zijn, maar die op dat moment perfect natuurlijk leken), terwijl ik overdag meestal een man van de wetenschap ben: alles heel geordend in mijn denken (maar hoe kan ik er zeker van zijn dat ik overdag ook niet van die gekke dingen denk?).

'Vertrouwen' is niets anders dan op basis van gegevens uit het verleden een inschatting maken van de kans dat iemand zich in de toekomst ook zo gaat gedragen. En in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.

Vertrouwen, tja. Je kunt nooit echt zeker weten of je iemand kunt vertrouwen, want wie zegt dat diegene jou dusdanig vertrouwt dat hij/zij zichzelf blootlegt en jij hem/haar dus ook echt kent..?!..
Althans, dat lijkt me in de beginfase van een relatie/vriendschap nog wat lastig in te schatten. Als je iemand heel lang kent, veel mee hebt meegemaakt dan kun je ook wel weten hoe hij/zij van aard is, maar ik denk dat iemand echt vertrouwen, dus alles vertellen, niet kan. Er zijn altijd dingen die je niet verteld. Simpelweg omdat je het niet kunt, bewust of onbewust. Of je dat wil of niet..

Je kan niemand vertrouwen behalve jezelf!

Waar komt het spreekwoord geen vertrouwen in jezelf hebben dan vandaan ;)

Ik weet niet hoe het met jullie is maar ik kan mezelf echt niet 100% vertrouwen. :|
Zeker geen geheimen, je kunt toch van gedachten veranderen om wat voor reden dan ook. Is dat dan vertrouwen? Iedereen heeft toch wel eens zoiets van 'had ik dat nou maar niet zo gedaan'. Als ik mezelf iets beloof of voorneem, komt daar 9 van de 10 keer helemaal niets uit.

Meestal onderschat ik anderen in vertrouwen. Dan denk je dat je het na 1 x wel door hebt, maar door alles wat gebeurt blijf je twijfelen. En wat doe je eraan.

En dat over die pincodezooi begrijp ik niet echt. Hoe kan je vertrouwen hebben in personen die je niet kent? Als er iets mis gaat dan hoop je toch gewoon dat de overheid er iets aan doet en verder zie je wel. Toch? Over dat 'vertrouwen' denk ik eigenlijk niet eens na. In Nederland zijn die dingen toch wel redelijk geregeld? :o

Momenten genoeg dat je jezelf niet kan vertrouwen. Je kan dingen vergeten, iets verkeer hebben waargenomen, zelf zo dom zijn om bijvoorbeeld in een emotionele toestand een geheim eruit te laten floepen etc.
Eigenlijk kun je niemand 100% vertrouwen, zolang het mensen zijn. Laten we maar blij zijn met mensen die we voor 99% kunnen vertrouwen:p.

zolang je je leven niet interessanter doet lijken dan het is, zal niemand geinteresseerd zijn in jouw diepste geheimen...

zegt mijn opa altijd

Daar zit wel wat in, maar stel dat je leven gewoonweg heel interessant is

Over de langere termijn denkt iedeeen alleen aan zijn eigen belangen.

Vertrouwen is alsof je achterop een motor zit bij iemand 200km/u, zonder helm zonder over zijn schouders te kijken.

En bij de ene persoon is dat soms te doen en de ander niet.

Verder heb ik geen gevoelens zoals vertrouwen voor spullen. Ik ga ervan uit dat het functioneert en als niet dan schaf ik het af.