|
Voorronde: Het beste DoP-gedicht van 2006
Beste DoPpers,
De nominatie-ronde is beëindigd en de resultaten zijn verwerkt. Je kan hier een hele mooie Excelsheet downloaden waarin alle gedichten en nominaties nog eens op een rijtje staan. Als je geen Excel hebt kan je ook hieronder kijken, hoewel dit tweede rijtje minder uitgebreid is en geen links bevat: Selma CSN 3 6/8 in 2-en Halogeen 3 Sarajevo, Sarajevo Rita Pavlovic 3 Werelds waan zin Zepp 3 Aan de muur van het paradijs CSN 2 Ik wil graag kwijt in iemands zomerjaszak Porcelain 2 Groeten uit Noorwegen Reynaert 2 Logé Reynaert 2 Stormwindmaker Thoughtful 2 De wereld moet gereanimeerd vidaaa 2 Eerst daar waar de dwaas zich vrij waant xineof 2 1001 nachten in Na'am Bay *nerwen elensar 1 Omdat ik strand-bak Ave 1 En Josef het is hier ook eenzaam CSN 1 Iedereen is een Napoleon CSN 1 Jozef het is hier zo donker CSN 1 18. gezweetwel 1 afstandelijk gezweetwel 1 godot gezweetwel 1 wat zijn wij gezweetwel 1 Zonder flessenpost Lavender 1 blue funk Mutant 1 nietig pomme 1 Een kruimel zwartgalligheid Porcelain 1 Supernovazusje Porcelain 1 The great poets of yesterday Reem 1 Find Fulfillment in Everything Joe Reynaert 1 Micke Reynaert 1 Vulkovar, 18 november Rita Pavlovic 1 Wit is de kleur van het rouwen Rita Pavlovic 1 Een Pinksteravond. Touché 1 Ik ben een binnenstadsslenteraar vidaaa 1 Aan mijn broer Zepp 1 Luchtweg Zepp 1 Stockholm Syndroom Zepp 1 Aangezien er behoorlijk veel verschillende gedichten zijn genomineerd, lijkt het mij de handigste oplossing om een voorronde te organiseren waarin alle gedichten met 1 nominatie snel strijden om een plek in de finale. Alle gedichten met meer dan 1 nominatie hebben dus automatisch een plek in de finale-poll! De negen gedichten met de meeste stemmen gaan vervolgens door naar de finaleronde. Aangezien we graag de resultaten rond hebben voor de jaarwisseling, moeten we snel handelen. Vandaar dat ik de limiet zet op 15 december, daarna kan je niet in deze poll stemmen. Waarschijnlijk zal ik dan op 16 december de finale-poll openen. Let op: verantwoorden van je stem is niet verplicht, maar je moet wel zéggen waarop je stemt. Doe je dat niet dan wordt je stem niet meegeteld. De volledige gedichten vind je hieronder, meld het me even als er eventueel foutjes in geslopen zijn bij het kopiëren. Veel plezier gewenst, Reynaert |
Duizend en een nachten in Na’am Bay - *nerwen elensar
(Dit is geen kreet tegen het kapitalisme, alleen een opmerking ) Ik durf m’n sprong niet af te wegen als ik waag te wachten, verlaat de tijd ofschoon het traag tikken, vertikt te stoppen in wat blijft. (Wist je, dat je toen dronkend de sterren trachtte te kussen “God lijkt zo ver weg vanavond.” zei je en je trachtte met je hoogpotende benen wanhopig wankelend -en voorlopig- de laatste keer je vleugels te spreiden en de wereld te omarmen, te verwarmen, toen) Ofschoon ik niet verspijt in wat geworden is, niettegen- staande dat ik ongestoord kon wikken en zou gaan wegen in wat (o)verblijft (sloot je je ogen. Weet je, hoogmoed komt ten val, zeker zullen gelakte nagels breken, alvorens ze nog een verschonken glas met beschonken wellust aan rood getinte lippen zullen plengen.) Maar toen de lucht verscheen en ik samen met de sterren verdween, zou ik even op jou blijven wachten zoals de tijd verslijt maar wist ik toch wanneer ik je daar (daar waar minaretten zwegen en “Allah akbar” niet meer groot was en de waarheid versluierd.) ten grave droeg dat het verdriet zou verzachten. Omdat ik strand-bak. - Ave De wereld is een zandbak en wij scheppen haar omver; we zoeken tot we zeker weten dat er iets is dat je nooit kan vinden. We lijken wel blind met het strand in onze ogen kunnen we de zee al niet meer zien, noch hoe je blonde haar je lippen kust- en de zomerjurk die ik niet aan mag doen, omdat we te druk zijn met melancholie, want we spreken over wereldpolitiek en meer waar we eigenlijk niets van weten, maar het klinkt alsof we allemaal vergaan en dan wisten wij het als allereerste. En Jozef het is hier ook eenzaam. - CSN In het midden van de nacht klonken de kreten op z’n holst als gekletter van planken op marmer, het kind in mijn armen krijste de sterren van de hemel, zij vielen, wij volgden, geloofden. Wij waren zo trouw als een schaap aan zijn herder, wij staarden ons blind op een hemel en verder, wij zagen een engel en spraken van wonder. De fontein op het plein waar hij stierf viel als waterval van een begin. Hij doopte zijn handen er onder en kreunde. De stad miste haar moeder en zoemde mistroostig, zij dreunde als spijkers en hamers – een lat op een balk. Er was een boek dat zij schreven vol fabels en helden, een knaap in een doek die de dood zou verslaan en zijn leed zou vergelden. Ze vertelden van honger en brood en een man in een kleed die een dag of nog langer zou preken. Nog nooit had ik grotere onzin gehoord. Maar in de pijn van het opstaan door doornen doorboord als een slaaf of een dienstknaap gingen wij voort - en wij baadden in zweet en wij baden. Ik weet het nog goed: Je draaide je om en je stopte met huilen. Verlamd als hun Job zonk je ineen. Een zuivere blik stak als speer in mijn been. Ik hoorde je woorden de kamer vervuilen: “Mijn beslissing klinkt zo: Hij werd als redding ontvangen, per vergissing geboren, want de enige schepper van kind is de mens. En de buurman een God? Laat God het niet horen.” Iedereen is een napoléon. - CSN Laat alles opdonderen wegrotten alles alles alles maar toch vooral iedereen val allemaal een heel diep eind de wereld in zoals de nacht hier als een baksteen valt V of toen ik klein was en ik zei steeds stik toch in je eigen spuug nog denkend dat dat kon dat dat kan dat jouw lichaam niet in zou grijpen als ik zei laat haar dood gaan laat haar dood zijn laat haar zo erg sterven dat ze alleen nog maar dood is geweest V maar het mocht niet ik weet niet van wie niet maar het leven laat je alleen ongewild met rust V het leven laat je alleen met de hulp van buitenaf als alles buiten je je oud of ziek laat worden V je bent pas ziek als iedereen je kaarten stuurt pas oud als iedereen het vindt pas koud als de dokter je pols heeft gevoeld en vooral als ze allemaal al hebben gehuild V dus zeg ik laat ze zelf maar kapot vallen kapot breken bleek als een lijk lijken als wij dan de enige overlevenden overgeblevenen zijn kunnen we op de grond gaan liggen zo geel zo vol wormen schimmel verrotterigheid als we maar willen V van pijn onze botten weer aan elkaar gillen V ogen dicht mond open ogen open mond dicht mijn binnenste komt eruit gelopen maar niemand die kan zeggen ‘die worden niet meer wakker’ want iedereen is weg weg weggerot onder de grond gedonderd alles weg alles alles alles en dan toch vooral iedereen. Jozef het is hier zo donker. - CSN Dat was toen de engelen kwamen aan de horizon bij Nazareth. Je zegt: “we gaan nog niet naar bed” en krijgt een kindje van een ander. Ik zie ze enkel glimmen, doen alsof ze bij een wonder horen, maar zonder ster aan winterhemel was dat kindje ook geboren. Heb jij geen Pasen voor je hertocht? Dan is de dood het laatste uitzicht. Je kunt nog zó veel liefde geven, maar toch: daar kom je er niet mee. Ik had een brief geschreven, op een oud stuk perkament, van de rol gescheurd, niet op de bus gedaan, toen staken ze het huis aan, in mijn droom, het brandde af, het was het einde van het begin van waar ik nu ben - maar ik ben niet meer. Goedenavond, goedendag, ik weet niet of dit van je mag, maar ik dacht ik kom de nacht niet door, anders, slaap ik nooit meer, anders. Ik wilde zeggen dat ik het erg vind, van je vader, je geliefde, dat ik mezelf ook aan het huilen maak, het daar door komt, dat ik ben er aan gewend. Ze zeiden dat je moeder dood was, toen je twaalf was, je verdriet had, daarom boos was en het was niet waar. Want als je, zoals ik ben, niet bestaat, het niet uitmaakt hoe het gaat, dan liegt men. En ik schrijf dit aan je, voor je, met je in mijn hoofd met mij, omdat ik wilde zeggen dat je hoeft dit niet te doen, voor ons, want alles is al eens geweest. Voor de vader, de zoon en de heilige geest van je moeder. Ik heb nog nooit een engel van dichtbij kunnen bekijken. Ik vind het raar hoe wij steeds zeggen, al een paar jaar: "zo goed kennen wij elkaar", want ik ken je niet. Nu ik begonnen ben, je luistert zo fijn, ik meen het, ik zeg maar: elke dag weer zie ik hoe je jezelf kruisigt en hoe het bloed je halo uit komt druipen, figuurlijk natuurlijk, het lijkt alsof je het nog prettig vindt ook maar je weet toch nog wel dat je dáár niet meer terecht zou komen? En zo ging het nog een poosje door, mijn brief. Pas toen ik klaar was, ik hem in een enveloppe had gedaan, het adres erop ging schrijven, besefte ik: één naam, één plaats, één land: dat is hier niet genoeg. Dus dag brief, je gaat naar iedereen: mijn moeder, vader, zuster, vrienden (het zijn er nu nog anderhalf) en ik zal de goden niet vergeten. De brief gaat Halléluja heten. 18. - gezweetwel er is niks dat ik niet wil voorlezen op mijn begrafenis behalve dat er altijd uitzonderingen bestaan en dat ik hoop ze ontmoet te hebben in mijn korte zijn nee ik hoef niet eens te zien dat huilen dat afgebroken praten dat rijen zwarte zwijgen (alsof de dood iets van vroeger is toen alles zwart/wit lang/kort helder/donker en nee nu niet meer nooit) ik wil dat niemand zegt dat ik nog leef zelfs niet in de gedachten hemel hel hier want dat troost toch geen mens en in de trillende kopjes, het schokkende snikken van mijn moeder mijn vader mijn broer mijn zus in de stille stoel de kale kamer de fiets in de garage zal ik niets anders meer doen dan ontbreken afstandelijk - gezweetwel de hazen schieten zichzelf al neer als ze hem zien. ook ik ging erbij liggen alsof we geen vormen in de lucht konden zijn, ja noem mij Wolk, zeg wat ik ben en ik verander . toen was ik water. hij daalde tot aan mijn bodem, maakte een Kom, maar ik verdwaalde aan de droeve oevers van zijn hand. met zijn vuur in mijn zakken vergaap ik nu de nachten, maar de dromen komen niet, verstoppen zich in gedachten als Hij zoekt me vandaag wel. maar er is geen wereld. er zijn twee lichamen, daartussen dode aarde – en het doet, het doet. godot - gezweetwel ik heb niks gedaan dan groeien (maar niet aan kracht of antwoorden) en nu? ik heb mijn armen uitgehold maar alles is zo vormeloos. er staat in krijtstrepen op de muren dat ik al dagen wacht op morgen. ik heb de aarde platgestampt en niemand volgt het pad. ik heb sokken in de wind (maar geen mannengeur) en nu? daar in mijn kast hangt een jurk die ik niet mag dragen want het is de mijne wat zijn wij - gezweetwel wat zijn wij? ineen gedeukt onder een hemel die geen sterren nodig heeft, die onze schaarsbedekte schaamte tot op de grond doet bloeden. je behalft me, kijkt me niet aan maar laat mijn vorm aan mijn woorden over. wat ben ik? dan de vrouw die vogel wordt zodra het nest dreigt. ik ontruim je, sloop je niet maar maak plaats voor echo’s. en roekeloos roep ik wat ben jij? en ik hoor het enige antwoord: en jij? en jij? Zonder flessenpost - Lavender Heel wat nachten zijn tot gelegenheid verzaakt; van hoe goed verleden op te stapelen is tussen wegwerpdromen Ik vergat de lucht te dichten stil zwijgzaamheid toe aan de lege complexiteit van zinneloze dageraad Hoe de bomen heupwiegden, toen, kleine meisjesjurken het idee gaven van een storm die kustlijn zocht Geen zomer schuift zich nog in witregels. Er is hier heel wat vroeger aan voorafgegaan blue funk - Mutant Krampachtig in hokken gepropt kraken de planken onder hun last. Voer in onze strot en dansen op straat is goed voor een nekschot. Verbitterd verbeter je dan wat d en t maar de ellende blijft met die krengen en teleurgesteld kauw ik op mijn wang terwijl mijn wijsheidstand verbeten ontsteekt. ik droomde over mijn auto met lekgesneden banden en ik schoot overeind Zo waar de brokken neer- gesmeten zo vervolgt men de weg. maar ik lust het leven niet. Enkel wijn. nietig - pomme denk niet aan denk niet tis niets, nee tis niets nietig en nietjes ja nietjes neem nietjes hoeveel nietjes in een nietmachien Nietzsche hebt u ook niettheoriëen nee vernietig verniet niet de essentie |
Een kruimel zwartgalligheid - Porcelain
ode aan Lindgren "Gråt inte, Skorpan! Vi ses igen- säkert! Och blir det inte här, så blir det i Nangilima." "Nangilima", sa jag. "Vad är nu det för nånting?" "Det ska jag berätta en annan gang", sa Jonatan" De boktorlarve leeft in weelde in m'n godvergeten kutbestaan vreet mijn bed van houten planken onder m'n verkankerde lijf vandaan. Waar de rokende stegen stonken naar pis, naar vochtige schimmel op muren, bloed, kotste ik woorden en tranen en zweet, ijlend en heet van het wreed en de koorts, tot broerlief sprak van groener gras van bergen, dalen avonturen dennengeur en zilv'ren paarden en ik stierf in verlangen, verlost van pijn. Maar daar waar kanker en dood mij brachten bleek broers relaas slechts zoete schijn. Verspil je woorden niet aan wartaal ik ben niet nog eens onbevreesd het hiernamaals heeft niets te bieden dat de verdorven geest geneest. Supernovazusje - Porcelain Daar valt een ster, zei jij verbaasd. We zaten in de vensterbank, we rilden, maar het was niet koud. Jij deed een wens, ik lachte zacht, geen ster sierde de stille nacht, het was alleen een vliegtuiglicht. En als ik nu zou doodgaan en een ziel zou zijn zou ik spontaan - zou ik dat vliegtuig nemen, met mijn wangen op de vleugels liggen en naar hemelbergen vliegen waar ik elke boom zou kennen want ik had alles zelf bedacht. Jij zou een beetje huilen, tot je plotseling hoorde zingen: het broze blazen van de wind. En dan wenste je dat ooit die ster ook jou zou komen dansen. - En dan lachte ik zacht want als sterren konden twisten waren je muiltjes te vergankelijk, en de melkweg niet gezellig. The great poets of yesterday - Reem Ik poets de poëzie van vroeger van de tafel. D a a – a g Van Ostaijen, blijf maar zwaaien, groet van mij Vergilius. Ook Shakespeare kan het schudden dus; zelfs Sappho wuif ik nonchalant naar buiten want de wervelwind is Eros niet. Als van een kind, die jaloezie, dat poëzie in proppen frommelt – ik ben heel even ingedommeld. Hoe kan onsterfelijkheid van dichters nou niet een letterlijke zijn en waar brengt dat mij naartoe? Find Fulfillment in Everything Joe - Reynaert Er golft een ruisende rieten klank uit de radio die schuw ligt te wachten in de luwte van het hutje. Ze noemen het hun huis. Een plek van schaduwen om in te slapen of te sterven, zoals het lichaam van Oluyemi hier. Grillige lucht doet warm zand opwaaien en laat de verlaten verte trillen. Maar wij zijn dichtbij: ruiken de zoemerige vliegen op en om zijn gezicht. Buiten is Buurman, schokschouderend vertelt hij dat sommige ziektes zich pas laten kisten als je bent doodgegaan. Godvergeten papa Oluyemi kermt vervlogen klanken, ik draai de saxofoon krakend hard. De wereld ligt te vegeteren in de stekeblinde zon en ik besef dat ik altijd een klaploper zal zijn: voor de derde keer vandaag geeft Buurman me een sigaret. Het lijkt hier buiten zo proper vergeleken met huize sterfbed, net alsof het geregend heeft. Maar regen is lui, het slaapt veel te vaak in Afrika. “Joe! Joe!” Zijn smeekbede is te breekbaar om te negeren. Papa ligt er uitgerafeld bij, door glazige angst kijken we naar elkaar. Hmmm.... Thuis is alles: ijsthee met een parapluutje, een DJ met altijd stromende muziek...- -versgeperst sap-deo-nintendo-bvd op de tv- groener gras-jackpot-melkoverschot-regenjas- onzekere verzekeraars-dromend dutje hoe het vroeger was Dat laatste kennen we hier ook. Ik vouw mijn vlerk in papa's hand, vraag over vroeger. Kwijnend mompelt hij wat. “Morgen neem ik het eerste vliegtuig terug”, weet ik. Schuldig. Nooit mag jij dit verhaal vergeten: want papa Oluyemi ligt vooralsnog mijn hand te schudden voordat hij zal snikkesterven in dit hutje: wij wachten hier nog. Micke - Reynaert Mijn beste wil op aarde vind je veel te vanilla voor een echte beste wil. -Vergeet die maar, zeg je dan, en verzinzamel een nieuwe wil die wel de wereld plukken kan. Je koffers staan al klaar. Nooit uitgepakt want dat is stilaan toegeven dat je ooit stil zal staan. Waar we heen gaan? Volgens jou vooral naar verdriet en slechte weerstomstandigheden. Het deert je niet (mij wel), je gemoed blijft vervreemdend flipperen. We omhelzen elkaar alsof we afscheid nemen van wat we later zullen noemen 'zoals we waren'. We denken hetzelfde: Zoals je nu bent zie ik je nooit meer terug. Het is tijd. Weldra varen-vliegen-vluchten we voor altijd van onszelf vandaan. -Kijk eens, zeg ik, en ik wijs over je schouder. In de lucht kan je onze terugkeer al zien staan. Vukovar, 18 november - Rita Pavlovic In de voortuin draait mijn driewieler zijn allerlaatste lied. - mines ! mines ! mines ! mines ! mines ! mines ! - (klein struikgewas) - mines ! mines ! mines ! – schreeuwen kilometers lint. Wie ben ik, die zomaar te negeren? Ik had een gele zonnebril, in Vojvodina ligt hij nu. Zo kil als dat mijn vader is, zoveel killer werd mijn moeders hart want haar stad ligt onder vuur. Hij schreeuwt ons toe: “Schuil toch mens, ga met je kind Je lief stierf al de zwaarste dood. En morgen is ontstolen: het ligt daar open en afschuwelijk bloot te bloeden. Wel op de ste -nen van de S- s-s-staat. (zodoende dus. Een hele troost.) Dit… is… een… bevel…” (Uiteraard.) Maar zelfs dit (zinloze) verschuilen went. De krantenkoppen gillen ons elkander in de oren: “De wereld is gehuld in het meest zinloos perkament.” Wit is de kleur van het rouwen - Rita Pavlovic Het is volle maan en je gaat nog niet naar huis, er zijn nog honderdduizenden plekken waar ik je niet heb kunnen kussen. Rust in mijn armen en wees niet bang: alles is gegeven, niet ontnomen (zoals hij dacht) en ondertussen wiegt de wind ons wel in slaap. Morgen zou ik ophouden met leven. En morgen verven ze mijn handen hennazwart. Mijn bloedend rode sari ligt te wachten op mijn heupen, maar mijn lichaam ligt te wachten op mijn hart: “Spijt is voor de zwakken.” Het doet alleen maar pijn dat je niet naast mij komt te liggen in mijn graf. Ik weet niet wat ze nu doen, weet niet hoe ze zullen reageren, maar ik kan ze nu al horen huilen, hoor ze roepen van waarom. Maar met geen enkel ander bruidskind zou ik nu nog willen ruilen: in de klauwen van de dood slaapt het gemoedelijker dan erbuiten. Een pinksteravond. - Touché Zo 's zomers lijkt de wereld wel een gat, waarin de grachten, huizen, bomen, kroegen, stad; de mensen en hun dromen en de jouwe en de mijne, de ruimte en de tijd als vanzelf verdwijnen. Heel stil en klein klinkt nog wat zondaars werd beloofd, de echo van genade kruipt als klimop door de tuinen, vult de oren van de doven, verlaat de jouwe en de mijne. Schudt het hoofd. Judas is mijn naam, mijn vrienden spreken alle talen, hun monden maken poëzie en grappen en verhalen. Mijn mond is slechts een kus, een snik, ik versta ze niet. Ik weet van jou, van mij en van verdriet. Ik doe alsof het licht boven mijn kruin nog brandt; en knik. Ik ben een binnenstadslenteraar, - vidaaa Ik ben een binnenstadslenteraar, vooral als de lente haar winkels ontluikt en de meisjes hun halsje, kom speel me een walsje nu ik stoeptegels ruik. En ver in de hoogte speelt de beiaardier over vroeger en moeder en hier ’36, toen vader twee enkeltjes Neerbosch- Oost later (hij was niet zo’n prater) een dubbeltje miste. We wisten het niet en we drentelden rood door den lente wat rond. Het verse viooltje verkleurde je wangen, het doet mij verlangen naar een krans op mijn graf. Aan mijn broer, - Zepp Aan mijn broer, luister even. Ik heb alle blaadjes geschetst van een boom die ons broos behoeden moest voor stormen en grote-mensen boze-dromen. Ik heb elk takje gekend dat de bevreemdend blauwe hemel harkt tot een warme wolkenbrij, en jij met je schouders die torsen en troosten mocht er toch regen vallen. (Het was die avond, weet je nog?) Ik zong een lied en blies rimpels op tot monstrueus hoge golven; stop en stap uit bad als het echt gevaarlijk wordt. Maar nu blaas ik in een andere taal en het lijnenspel in je gezicht staat grillig vandaag. Luchtweg - Zepp Ik heb me neergelegd bij jouw surrealistische manier van ademhalen, je borst die bergen en dalen schept met daartussen een ruimte voor mij om in te verdwalen of uit te waaien. Waar mijn haar, tot een zandkleur geblazen, aureooltjes maakt en wegvalt. Waar woestijnenlucht wervelt waardoor mijn stem doofstomweg onder gestormd wordt. Langs je longen span ik dan mijn was- lijn voor lijn tot al het oud zeer en vers gemis uitgeplozen, opgevouwd of weg geblazen is, en pas als mijn trommelvlies op knappen staat knijp ik argeloos mond en neus dicht. Stockholm syndroom - Zepp Cupido die zich deze keer met machinegeweer, geweld, molotov en gifgas verschoot. Eén bommelding en hij kwam zo mijn leven binnen gestormd; blik vol explosieven en zijn hoofd vol wilskracht. Hier en daar vielen ze, en na acht nachten lang vroeg ik hem: wat zijn mijn kansen? en hij zei: die heb je niet. Het koele metaal in mijn verhitte dromen voel ik nog zo levensecht tegen mijn slaap. En dan die ógen, ze aarzelen- worden wazig. Iets van paniek misschien? Langzaamaan wordt beest man. Hij heeft mij gekaapt, gekaapt, maar ik ben hem verloren. Nog eens acht nachten later; persmuskieten politie- en psychologenprietpraat, geef ik er een naam aan. |
uh reynaert, ik had van jou ook nog logé genomineerd...:)
|
"Alle gedichten met meer dan 1 nominatie hebben dus automatisch een plek in de finale-poll!"
Ik raakte ook in de war, maar die staat er dus al in. :) |
Leuk om er ineens achter te komen dat ik ook genomineerd ben. :o
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
Maar nu gaat het op spam lijken. Ik ga ook stemmen! (bij deze beloofd, dus pm me als ik weer niets van me laat horen...) |
Nogmaals voor de duidelijkheid: noem het gedicht waarop je stemt in dit topic, anders is je stem ongeldig!
En als jullie denken dat ik iets vergeten ben of dat er iets niet klopt, kijk dan even in de Excel-sheet, want die gebruik ik om de wedstrijd bij te houden. Tot zover, ik hoop natuurlijk dat iedereen gaat stemmen (Y). |
Ik heb gestemd op CSN: En Jozef het is hier ook eenzaam
Ik twijfelde tussen die en 18. van gezweetwel, maar omdat het gedicht van CSN altijd bij me is blijven hangen, heb ik die gekozen. En even een compliment voor iedereen: de kwaliteit van bovenstaande gedichten is echt groot:) |
Ik heb gestemd op Luchtweg, van Zepp.
Absoluut mijn nummer 1, was helemaal weg van het gedicht :) |
Ik twijfel nog tussen de gedichten van Ave (Omdat ik strand-bak.), Gezweetwel (Afstandelijk), Lavender (Zonder flessenpost), Reem (The great poets of yesterday), Reynaert (Find fulfillment in everything Joe), Rita Pavlovic (Vukovar, 18 november), Vidaaa (Ik ben een binnenstadslenteraar).
Kan echt niet kiezen :( dus mijn stem volgt later |
Goh, ik wil hierop wel stemmen maar wat is dat moeilijk...
En Jozef het is hier ook eenzaam: hiervan was (ben) ik erg onder de indruk, zo treffend Een pinksteravond: die heb ik altijd onthouden en ja Wit is de kleur van het rouwen En ik vind The great poets of yesterday echt ingenieus. |
Ik heb gestemd voor The great poets of yesterday van Reem, omwille van de rijm en natuurlijk de prachtige vondsten die erin verwerkt zitten. (y)
|
Luchtweg van Zepp.
|
Ik twijfel nog tussen:
*Omdat ik strand-bak van Ave, *18 van gezweetwel, *Supernovazusje van Porcelain én *Luchtweg van Zepp. Ik ga ze nu nog eens allemaal lezen. :) |
Ik stem op een pinksteravond
|
Ik stem op Micke van Reynaert, prachtig hoe je die hebt geschreven. (y)
|
Ik ben eruit: ik stem op Omdat ik strand-bak van Ave. Omdat ik aan dit gedicht blijf denken en omdat ik het mooi vind geschreven, heel mooi zelfs. :) Mijn complimenten.
|
Ik stem "Ik ben een binnenstadslenteraar" van vidaaa.
|
Ik stem op Micke van Reynaert.
Hoewel ik je gedicht over Noorwegen nog mooier vond. |
jeetje, Porcelain, ik vind je 'Een kruimel zwartgalligheid' echt heel mooi! Ik kan me niet herinneren dat ik hem destijds gelezen heb? Mijn complimenten :)
Maar mijn stem gaat uit naar Find Fulfillment in Everything Joe - Reynaert, omdat ik me steeds maar weer blijf verwonderen over je taalgebruik, over de personages en ik wou zo hard dat ik zoiets kon schrijven. |
Citaat:
Heeee ik loop een beetje achter, alles staat er al! Ik denk dat ik ga stemmen op een persóón van wie ik vind dat die in de mooistegedichtenfinale hoort te staan en die er nog niet bij staat. Maar ik heb nog helemaal niet goed gekeken. |
Citaat:
|
Na heel veel wikken en wegen, een shortlist:
* Lavender - Zonder Flessenpost * Ave - Omdat ik strand-bak * Reynaert - Find Fulfillment in Everything, Joe * Zepp - Luchtweg Maar ik denk dat ik toch ga voor: * Touché - Pinksteravond (omdat rijm nog kan verrassen, blijkbaar) |
ik ga nog even hard nadenken.
|
Pfff, mijn computer is kapot, en ik kan moeilijk bij een ander op de computer uitgebreid gedichten lezen.
Ok. dat was spam. |
Ik stem op 18 van gezweetwel, sowieso omdat ik vind dat zij wel wat meer stemmen verdient, maar ook omdat ik dit gedicht, tussen alle andere mooie gedichten (want dat mag ook wel gezegd worden), het allermooiste vind.
|
Ik ben geen strategische stemmer dus ik stem op "Wit is de kleur van het rouwen", het enige gedicht uit mijn nominaties dat door niemand anders is genomineerd.
|
Ik ben een binnenstadslenteraar- Vidaaa
omdat: het in mijn buik springt als ik het lees en bij het einde de aardappel ploft en heet blijft liggen en herlezen een gesmolten klontje boter is (edit: verdwaalde t) |
Ik heb ook gestemd, ik twijfelde tussen Supernovazusje en Pinksteravond. Ik vind ook Blue Funk heel goed geschreven, maar het spreekt mij minder aan.
Ik heb toch gekozen voor Pinksteravond, na het ongeveer 10x herlezen van beide... Omdat: het mij toch het meeste aanspreekt en sommige stukjes in mijn hoofd blijven hangen:) |
Ik vind heel veel gedichten erg goed, maar ik had al besloten dat ik gezweetwel ging stemmen, die verdient het echt om in de finale erbij te staan.
En dan kies ik voor 18. vooral omdat die de meeste kans maakt maar ook omdat het een heel mooi gedicht is- vooral de laatste strofe. |
:)
|
ik kies wat zijn wij want het einde is briljant
|
Het is de laatste dag dat je kan stemmen!
|
pfoe. weinig tijd maar ik sluit me nu op en ga er naar kijken.
|
Citaat:
|
De bewuste gedichten waar ik mijn hoofd over gebroken heb welke ik zou kiezen zijn:
Ave: omdat ik strand-bak gezweetwel: wat zijn wij Lavender: zonder flessenpost Reem: the great poets of yesterday Ik heb uiteindelijk toch mijn stem aan Lavender gegeven, omdat ik de vaagheid en de beelden die het oproept heerlijk vind. (En het nog geen stem heeft en de anderen wel, niet onbelangrijk detail.) Het enige wat ik jammer vind is dat de oude versie van het gedicht te lezen is, de aangepaste vind ik toch beter. |
ik ga (in de haast) voor pinksteravond van touché. eenvoudig en aansprekend. hele goede combinatie (voor haastige kiezers :p, nee, goed gedicht). volgende keer begin ik wat eerder.
|
Jongens, ik voel me gevleid!
|
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 22:21. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.