zo moeilijk
 

Pfz, kweet niet eens wak precies wil neerzetten..

Ik voel me gewoon ontzettend rot.. Ik vind het zo moeilijk om ja, verder te gaan. Ik verlang terug naar me weer ongeveer gelukkig voelen, naar weer me geen zorgen lopen maken..

Zoals mensen ms al hebben gelezen hier gaan mn ouders dus uit elkaar.. Ik weet gewoon niet hoe ik ermee om moet gaan, ik ben boos maar weet niet waar ik die woede moet laten, ik ben verdrietig maar weet niet wat ik moet doen om dat verdriet te verminderen. Ik heb gewoon geen idee.. Ik maak lol met mn vriend, maar vandaag lukt dat me niet, ik sluit me voor hem af.. merk ik.. en dat wil ik niet, ik wil hem binnen kunnen laten..

Er zijn zoveel gevoelens binnenin mij en ik ben zo in de war, ik weet niet waar ik alles moet laten, wat ik ermee moet doen, hoe ik het eruit moet laten. Aan de ene kant wil ik ff lekker weg thuis, zoals ik ook al 5 dagen ben geweest naar Barcelona.. maar aan de andere kant wil ik elk moment thuis zijn om de laatste periode met zn allen in dit huis mee te maken.. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, om me beter te voelen, of ik wel iets kan doen.. kwordt hier zo gek van, slaap amper, eet slecht, ben de hele tijd moe, nepvrolijk..

:(

zijn er mensen die dit herkennen? Zelf een scheiding hebben meegemaakt en me misschien kunnen zeggen hoe zij hiermee zijn omgegaan? Ik ben de weg gewoon echt ff kwijt

Je kunt je boosheid hier op het forum kenbaar maken, en door hier te vertellen hoe je je voelt heb je ook een mogelijkheid om je verdriet te verminderen. Ik kan me best voorstellen dat je niet weet wat je met jezelf aan moet als je met een naderende scheiding van je ouders geconfronteerd wordt. Per slot van rekening is het niet alleen voor de ouders, maar ook voor de kinderen een ingrijpende ervaring. Ik kan je alleen maar aanraden om er met je ouders en je overige familieleden over te praten hoe je je voelt. Zelf heb ik geen ervaring met scheidingen, tenzij je de dood van mijn moeder in 1994 als een definitieve scheiding wenst te beschouwen. Mocht je er behoefte aan hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken op mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

Eey meisje,
Dat verhaal van verdriet en woede niet kunnen uiten is voor mij heel herkenbaar, maar met scheidingen heb ik zelf geen ervaringen.
Ik kan denk ik weinig doen om je te helpen, maar zoals er al werd gezegd, praat er over. Maybe ook juist met je vriend, zodat ie snapt waarom je ff in je afstandje kruipt.
Sterkte meis!

*knuffiej*

Caafiej

P.S. Nog thnx voor je lieve kaart:) Hij hangt op m'n prikbord:)

Tnx voor de reacties..

kheb net ff fijn uitgehuild bij mn vriend, lucht wel een heel stuk op. Ik zit er toch over na te denken maar weer het Riagg te bellen, om er met iemand over te kunnen praten die er verder buitenstaat, op die manier kan ik mn gevoelens misschien beter leren begrijpen en alles..

Ik wordt er alleen zo gek van, zoals het nu gaat: het gaat goed, ik maak lol, voel me wel okee, stort dan volledig in en kan echt niks meer.. Ik wil dit in balans krijgen, niet zo extreem heen en weer schommelen maar lol kunnen hebben op dezelfde dag dak me kut voel..

Bedankt voor je meeladres mathfreak, je zal binnenkort denk ik wel een meel ontvangen..

enneuh, Eend, asjeblieft, brief is on its way :)

kewl:cool: Juh bent un lievviej:)

Ik heb een scheiding meegemaakt. Hoe ik er mee omging? Niet, ik sloot me af van de wereld, zorgde dat ik thuis niet merkbaar aanwezig was, zodat niemand kon zien dat ik het er moeilijk mee had... Ik heb nu geen zin een lang stuk te typen, als je 'zin' hebt er over te praten, mag je me altijd adden op msn... adres in info...

Ervaring met scheidingen heb ik niet, maar dit wat je hierboven beschrijft herken ik wel heel erg. Bij mij heeft 't best wel geholpen door er met iemand over te praten. Iemand aan wie je je verhaal kwijt kan en die je misschien ook kan helpen je gevoelens op een rijtje te zetten...

Sterkte...

Het gaat zo mis..

Ik tril de hele tijd, ben misselijk, heb geen eetlust etc. Ik heb gister dus wel uitgehuild bij mn vriend en met hem kan ik er altijd over praten maar toch.. Ik merk dak me probeer af te sluiten voor hem, ik moet mezelf voortdurend inprenten dat hij me niet in de steek zal laten, me geen pijn zal doen, maar gewoon bij me blijft. Hij kan het nog zo vaak zeggen maar een sterke angst blijft..

Het voelt zo sterk alsof ik mn thuisplaats kwijt ben, mn veilige plek. Mn ouders hebben me door zoveel moeilijke tijden heen gesleurd, ik kon altijd hier terugkeren, op terugvallen. En nu voel ik me rot, en wil ik terugkeren en terugvallen, alleen is daar waarnaar ik wil terugkeren de oorzaak van mijn pijn.. Ik voel me als het ware dus verdwaald, ik heb totaal geen macht over de situatie, maar het doet zoveel met me, wat moet ik doen met al die gevoelens? Waar moet ik ze laten? Ik probeer er veel over te praten met mn ouders, maar het kost moeite..

Ik merk dat ik me dus net als jij Gothic, wil afsluiten.. Maar dat wil ik niet toelaten, want wat zal dat nu voor me oplossen..

Ik ben wel ook ongesteld nu, waarin ik bijna altijd in een dipje raak en als ik dat al ben instort.. dus hopelijk heeft dat ook een groot aandeel in mn gevoel en zal met mn ongesteldheid een deel van dit gevoel ook weer weg gaan..

:(

Ik heb er toen niet over gepraat... hoogstens als ik gedwongen werd. Wel merkte ik vorig jaar dat het mij heel veel hielp ervaringen uit te wisselen met mensen die precies snappen wat je bedoelt... Ik wil me niet opdringen, maar ik weet dat praten veel kan helpen. Als is het alleen maar om je gevoel kwijt te kunnen bij iemand, of begrepen te worden of je gedachten te kunnen ordenen...

Het is aan jou... sterkte

en daarnet heb ik het uitgemaakt met mn vriend

'zucht'