Hoe de wereld zal klinken
 

Ik wacht op hoeveel de wereld zal wegen
wanneer ik eraf gevallen ben. Toch ben ik hier gelukkig.
En dan is het niet omdat het zo groot is,
maar zo klein als ik het in mijn handen houd.

We wachten op de muziek die zal klinken
wanneer we samen van de wereld springen. Toch zijn we hier,
al weten we beide niet of het geluk is,
met onze euforische verwachtingen in gedachten.

Een streep op je hand van rode stift verraadt je,
zoals je weet. Maar je hoopte op mijn
onopmerkzaamheid, die je onlangs nog afschreef.

Je dwaalt in cirkels, onbedachtzaam, maar
we wachten nog steeds op hoe de wereld
zal klinken wanneer we er vanaf zijn.

Om eerlijk te zijn vind ik deze niet zo goed, hij blijft niet echt hangen. Het beeld van van de wereld springen is iets dat ik al vrij veel gelezen (en vroeger zelf geschreven heb). Ik mis er een originele uitwerking bij. Er zitten wel mooie stukjes in, zoals: 'Ik wacht op hoeveel de wereld zal wegen wanneer ik eraf gevallen ben' en 'En dan is het niet omdat het zo groot is, maar zo klein als ik het in mijn handen houd.' Dit zijn echt wel mooie beelden maar het geheel kan me spijtig genoeg niet overtuigen.

Hé, daar knap ik ook vaak op af :)

On topic nu:
Ik denk dat het probleem met dit gedicht is dat het soms te vertellend is en te weinig poëtisch. Een vertellend gedicht kán poëtisch zijn, door stijlfiguren, of woordgebruik. Maar dit lijken me gewoon zinnen. Zoals nerwen elensar zei, zitten er wel degelijk goede vondsten in. Persoonlijk vind ik je einde, dat je 'van' in 'vanaf' verandert, leuk. Dat van die stiftstreep begrijp ik niet goed, maar dat is ook niet noodzakelijk. Wat me een beetje stoort, is dat sommige regels zo ver uitlopen, en andere niet. Maar ik vind dit zeker niet slecht of zo hoor :)