De doodsoorzaak was onbekend
 

.

De doodsoorzaak was onbekend


Tot we verrotten in de krotten van stillende steden
tot gillende menigtes en gesmoorde gebeden
niet worden verhoord maar vermeden.

We zitten de tijd op de hielen maar vernielen
elk moment tussen muren van cement en
een raam van plexiglas

Vang de wereld, de weelde in een luchtbel
kus me dan vaarwel, voordat hij knapt.
Eén misstap en ze is niet meer maar was

wat witjes en haar handen al zo koud.

Dan zijn we dood en niemand zal het weten,
want mensen rouwen niet, nee mensen die vergeten

en vandaag weer veel te snel.

.

Wat doen die verdwaalde puntjes om het gedicht heen? Verder over je gedicht: ik krijg het gevoel dat je 'te graag wil', je weet wel wat je wil zeggen maar denkt er misschien niet lang genoeg over na waardoor je wat geforceerd overkomt (damn dit klinkt tegenstrijdig). Doordat het allemaal zo snel en makkelijk rijmt lijkt het alsof je het heel erg graag poëzie wilde laten zijn en daardoor van die rijm afhankelijk was, snap je? Verder gebruik je behoorlijk veel krachttermen waar die m.i. niet nodig zijn, 'gillende menigtes', 'gesmoorde kreten', enz. Verder vind ik het cursieve gedeelte heel erg uit de toon vallen, dat heb je natuurlijk zo bedoeld maar door het cursief te zetten past het nog steeds niet bij je gedicht, vind ik. Het is net alsof je 'ze was niet meer' sterk wil ontkrachten met die zin, dat heeft een anticlimactisch effect. 'Waar maakt ze zich zo druk om' - dat idee. 'Elk moment vernielen' vond ik wel een gaaf stukje trouwens, viel me pas de 3e keer lezen op. Verder vind ik hetgeen je beweert in je laatste strofe ook interessant: mensen rouwen niet maar vergeten? Het is wel wat kort door de bocht, rouw is heel wat complexer dan dat je het hier voorstelt en het bestaat volgens mij wel degelijk. Maar goed, dat is meer een discussie over de inhoud, laat maar weten wat je ermee bedoelde, als je wil.