[discussie] zelfmoord
 

***Edit door Kruimel: een dergelijk begin van een topic mocht weleens emoties oproepen waar dat niet helemaal nodig is, dus even verwijderd.***

Oh nee. zelfmoord-berichten en aankondigingen mag niet ;) en dat doe ik niet ook. Ik wil alleen even andermans meningen horen waarom wel of niet. Ik vind het een zwaktebod. hoe erg je leven ook is, het is altijd op te lossen. van extreme armoede tot extreme schizofrenie tot onschuldig in de gevangenis zitten, het is allemaal op te lossen.

maar hoe denken jullie erover? en alstublieft, dit topic netjes houden.

op t moment dat je zelfmoord wil plegen zie je het niet meer zitten en kan je ook niet meer 'normaal' kijken naar het leven en zeggen dat het op te lossen is.

mag dat dan wel??

maar goed ik kan heel goed snappen dat mesnen er over nadenken

maar het lost gewoon niks op en als je dood gaat zul je nopoit weten of het ooit nog beter zou zijn geworden

het lost op dat moment wel alles op in jouw ogen.
al de pijn, verdriet en uitzichtloosheid

ja is wel waar. maar ik heb ook zovaak op het punt gestaan "EN NU IS HET GENOEG!!!" en toch ben ik er nog steeds (zelden tot het plezier der mensheid). alleen maar omdat ik dacht, de oplossing is er wel, kost alleen tijd en geld, dus GAAN met die banaan! hoppaa oplossen die hap.

Persoonlijk denk ik dat iedereen in principe het recht heeft om zijn eigen leven te nemen. Je bent niet verplicht om te blijven leven. Als je weloverwogen, als "moral agent" (rationeel, volwassen, zelf-kritisch), het besluit kunt nemen om zelfmoord te plegen, dan ben je wat mij betreft vrij om het te doen. Alleen willen de meeste mensen die dat kunnen helemaal niet dood.

Als je erover nadenkt om zelfmoord te plegen, ben je over het algemeen niet meer in staat om helemaal rationeel na te denken. Juist denkfouten als doemdenken, tunnel vision, gebrekkige logica en zelf-haat karakteriseren suicidale mensen. Bovendien is een poging tot zelfmoord vaak een impulsieve beslissing, ondersteund door alcohol of drugs. Op dat soort momenten moet je mensen tegen zichzelf in bescherming nemen, lijkt mij. (En zeggen dat je niet zelfmoord "mag" plegen helpt dan niet zoveel. Kom op. Zelfs als je het illegaal maakt, blijven mensen zelfmoord plegen. Dat heet wanhoop.)

je leven is niet van jezelf. je ouders gaven je het leven, maar het leven is van niemand om zomaar af te pakken. ik ben dus ook tegen de doodstraf. het leven is daar veel te kostbaar en kwetsbaar voor.

ik vind het geen zwaktebod.. als je al heel lang in een situatie zit met jezelf, waarmee je leven gewoon een grote hel is, waarom zou je dan niet voor jezelf mogen kiezen en uit het leven stappen? je kan best zeggen dat het met iedereen uiteindelijk wel weer goed komt, maar dat is niet zo.. sommige dingen kan je gewoon niet oplossen, hoogstens er mee leren leven.. en als je leven gewoon een grote hel is, je je wel beter wil voelen maar elke keer bevestiging krijgt dat je leven gedoemd is tot hel zonder hoop, waarom zou je dan in die hel moeten blijven? tuurlijk weet je nooit hoe je leven uiteindelijk verder zal gaan, maar als je dood bent voel je tenminste niets, en je mist ook eigenlijk nix want er is niets..

je bent baas over jezelf en dus ook over je eigen leven.. je mag wel je leven invullen zoals je het wilt, maar je bent er geen baas over?

Je leven is niet van je ouders.

Ik vind het een heel gevaarlijke uitspraak om te zeggen dat je het maar niet zou mogen doen omdat je ouders je op de wereld hebben gezegd en je lichaam/leven dus niet van jou is.

Heb je er al eens bij stil gestaan hoeveel ongewenste kinderen er zijn? Ouders die hun kinderen mishandelen, misbruiken, verkopen.. etc..

Eigen baas over eigen leven.

Ik vind het egoïstischer van mensen die zeggen dat je voor hen moet blijven leven, dan dat iemand zijn eigen leven wil stoppen.

Het dreigen of zelfs plegen van zelfmoord vind ik ten allen tijden een zwaktebod. Al ben ik van mening dat iemand vrij is deze keus voor zichzelf te maken, wanneer de persoon in kwestie het leven gewoonweg niet meer ziet zitten.
Echter ben ik wel van mening dat de personen in kwestie in hun zelfmoord(poging) enigsinds 'sociaal' dienen te zijn tegenover hun nabestaanden, hiermee doel ik op de manier waarop ze zelfmoord plegen. Mensen die voor de trein springen vind ik gewoon gruwelijk egoistisch, aangezien het op velen anderen een enorme (veelal traumatische) indruk achterlaat.

Ik vind het alleen nogal gevaarlijk om te stellen dat het leven je is gegeven door je ouders, en dat je mede hierdoor geen zeggenschap hebt over je eigen leven. Verdere motivatie is ook in de reactie van Aragnabite terug te vinden.

Ik denk dat zelfmoord een te complex iets is om te zeggen dat het een zwaktebod is, dat het "hopppaaa gaan met die banaan" op te lossen is. In mijn werk ben ik er nu een paar keer tegenaan gelopen en het doet me toch iedere keer wat, is het enorm heftig en ben ik er toch door van slag. Dat een mens met gevoelens, gedachtes, een dagelijkse invulling kan beslissen dat hij/zij niets meer heeft om voor te leven, terwijl sommigen nog heel jong zijn, daar kan ik gewoon met mijn kop niet bij. Maar dat ik er met mijn kop niet bij kan wil niet zeggen dat mensen daarom zwak zijn, dat ze maar moeten aanpakken...
Ik zelf kan niet zomaar zeggen of het wel of niet 'zwak' is. Sterker nog, ik denk dat als je enige boodschap tegen zo'n iemand is: 'Vind ik een zwaktebod van je' je beter niets kan zeggen.

Zelfmoord is egoistisch, maar in een enkel geval wel goed te praten.

waarom is er altijd een oplossing?
Mensen die zelfmoord (willen) plegen hebben vaak onder andere een probleem dat in hun hoofd zit.
Is dat altijd op te lossen.

Zelfs al is het altijd op te lossen, hoelang gaat dat duren?
Ik weet uit persoonlijke ervaring dat als je probleem is dat je je zeer slecht voelt. Dat niet altijd maar op te lossen is. Ookal slik je zware medicijnen en ook al heb je therapie. Als je je dag in, dag uit gewoon verschrikkelijk kut voelt. Waarom zou je dan doorgaan? Wat is de oplossing?

Het is niet slim, en niet handig.
Maar om nou te zeggen dat schizofrenie zomaar op te lossen is?

en dat is een reden om hoe groot je problemen ook zijn geen zelfmoord te plegen om de mensen die het erg zouden vinden
maar mensen die wel zelfmoord willen plegen denken dat niemand het erg zou vinden

Vroeger vond ik het egoistisch..
nu denk ik daar toch heel anders over.
Als je zo depressief bent is er op dat moment geen andere uitweg, dan denk je niet aan het oplossen van het probleem, wat eventueel verholpen kan worden..

hier ben ik het helemaal mee eens..
(zoiets probeerde ik ook te verwoorden alleen lukte dat niet :rolleyes: [/size]

tis een optie, en gewoon een keuze.

Tis gewoon enorm zwak en egoistisch (n)

Ik vind het aan de ene kant een stom idee, omdat, wat voor problemen je ook hebt, alles altijd binnen het leven op te lossen valt. Al was het maar door het gewoon te leren accepteren.

Echter, ik heb ondertussen geleerd dat zelfmoordneigingen niet komen uit het feit dat je met onoplosbare problemen zit, maar dat je je gewoon áltijd kut voelt en dat je gewoon wanhopig bent. Op een gegeven moment is niets meer voelen gewoon een beter alternatief dan je zo voelen.

Ik heb het in zo verre meegemaakt dat ik dacht: als ik me altijd zo voel, dan hoeft het voor mij niet. In mijn geval was er echter een aanwijsbare oorzaak en wist ik dus dat het over zou gaan.

Eh, even proberen te verduidelijken: Ik vind zelfmoord eigenlijk altijd een stom idee als je je zo ongelukkig voelt om iets wat op te lossen valt. In de meeste gevallen betekent dat iets accepteren, er mee leren leven, en het los te laten. Een verleden vol mishandeling en misbruik bijvoorbeeld is heel erg, maar het is wél iets waar je mee kúnt leren leven. Er zijn genoeg mensen die veel ellende hebben meegemaakt (dood van dierbaren, mishandeling, echt traumatische ervaringen) of in ellende zitten (chronische ziekte bijvoorbeeld) en die ondanks dat uiteindelijk gewoon meestal gelukkig zijn. Je moet leren kijken naar wat je wel hebt en wel kunt, en hoewel dat erg moeilijk kan zijn, kan het ook zo'n bevrediging geven als je dat leert.

Het ligt echter anders als er gewoon iets in je helemaal scheef zit, waardoor je je niet meer goed kunt voelen. Als je weet dat je voor de rest van je leven depressief zult zijn omdat het fysiek is en medicijnen werken bij jou niet, dan kan ik me voorstellen dat je zelfmoord pleegt.

Ik zou het echter alsnog afraden, want geneeskundige ontwikkelingen gaan snel genoeg. Wie weet is er volgend jaar een medicijn voor jouw variant en kun je nog 50 jaar wél gelukkig zijn. ;)

Laf.

Mocht het een ziekte betreffen waarvan je niet kunt genezen en alleen maar pijn hebt.. oke.. uitzondering. :)

How about geestelijke pijn of ziekte waar je niet vak kunt genezen?

Bijvoorbeeld schizofrenie?

kanker bijvoorbeeld.

Ik snap je punt.

Maar ik vind het oneerlijk dat het alleen bij een lichamelijke ziekte geaccepteerd wordt. Terwijl je psychisch ook ongeneeslijk ziek kunt zijn en door een hel kunt gaan.

Iemand met een gebroken been word automatisch rekening mee gehouden, gebroken van binnen kun je niet aan iemand zien. Maar ook die kunnen daardoor enorm beperkt worden in hun functioneren.

Natuurlijk is een psychische ziekte niet dodelijk, maar dan zou je ook moeten zeggen dat mensen met een lichamelijke ziekte ook dood moeten gaan op het moment dat daar rijp voor is.

Psychische pijn is altijd wel te behandelen, therapie, medicatie, whatever.

Kanker kun je niet voor in therapie gaan :)

Voor shizofrenie ook niet.

Daar kom je niet vanaf door praten. Ook niet door medicijnen. En de pijn van kanker is wel te behandelen. Niet altijd even effectie, maar dat is bij psychische ziekten ook niet zo. Dus dat vind ik sowieso discutabel.

Je komt er niet vanaf maar het is wel te behandelen.
Tuurlijk, de pijn van kanker ook, gewoon zo erg onder de morfine zitten dat je verder ook niets meer kunt (y)

Je leest niet goed, of wilt het niet lezen.

Er zijn ook psychische ziekten die NIET te genezen zijn.

Het behandelen dat jij bedoeld, kan bij kanker ook. Alleen het enige verschil is dat je aan kanker soms/vaak doodgaat, aan shizofrenie niet.

Woeps.. we lopen een beetje langselkaar heen te posten.

Maar dan nog

1. Niet alle kanker is ongeneeselijk, dus je scheert wel veel over 1 kam

2. Ik denk dat sommige mensen liever dood waren dan dat ze heel hun leven in een gesloten inrichting moeten slijten.

Maargoed.. dan zijn ze ook weer te ontoerekeningsvatbaar om zelf te kiezen of ze zelfmoord plegen.

TOch zou ik het, mocht zo iemand van een brug of whatever springen, het begrijpen en proberen te accepteren.

Sommige psychische ziekten zijn niet geheel te genezen maar er kan wel zodanig behandeling gedaan worden dat ze weer leefbaar zijn. Dat is niet alles, maar ook zeker niet uitzichtloos.

Of zm laf is... ik weet het niet.

Ik vind eigenlijk, nu ik er zo over nadenk.. dat iedereen ook zijn eigen mening mag hebben.

Ik denk dat er geen juist antwoord op de vraag is. Tenzij er ooit een wet (ofzo) over mocht komen.

Ik vind/denk:

Het is erg voor je nabestaanden, dus het is egoïstisch. Wanneer je zelfmoord als een ideaal gaat zien is het dè oplossing voor alles. Je hoeft je nergens meer zorgen over te maken, dus ook niet over die nabestaanden. Dan is het even moeilijk, maar als je het eenmaal gehad hebt, dan maar egoistisch...
Wanneer je denkt dat je nooit kan zijn wie je wil zijn.

En zelfs dan is het nog maar de vraag of dat dan een "juist" antwoord is (denk aan Engeland, waar zelfmoord plegen een strafbaar feit is).

Een psychische ziekte kan wel geestdodend zijn. Waardoor je lichaam op een gegeven moment ook niet meer kan 'functioneren'. Maar dan is het weer de vraag wat je verstaat onder 'leven'. Maar ik denk wel; een geest kan niet zonder lichaam, en andersom. En dan zeggen sommigen dat het lichaam wel zonder geest kan, omdat je het kan waarnemen.
Maar ik denk, (en nu wijk ik wel een beetje af) dat mensen in feite te beperkt zijn om dingen als een ziel waar te nemen.
Maar misschien is dit ook weer te makkelijk gedacht.

1. Ik heb het in mijn post dus alleen over ongeneeslijk ziek zijn gepaard met veel pijn, niet specifiek over kanker, dat was slechts een voorbeeld.

2. Die mensen kunnen vaak niet helder nadenken, dus hoe weet iemand dan zeker dat hij/zij liever dood was?

dat ze het maar doen. dan komen die emo's niet meer zo vaak in het ziekenhuis en is er plaats voor serieuze aandoeningen.

denk alleen dat veel suïcidale mensen niet echt het idee hebben dat het de mensen om hun hen ene reet boeit of ze er wel of niet zijn..
en k vind het egoïstischer van de omgeving dat iemand in leven moet blijven, ook al is dit leven voor diegene een hel, omdat een ander anders verdriet heeft.. is dat niet egoïstisch dan?

Ja, dat is ook zo. Maar het is dan omdat je meer mensen pijn doet, egoïstischer van de zelfdoder dan van zijn nabestaanden.

Ik heb zelf een poging meegemaakt en toen zag je hoeveel pijn de nabestaanden hadden, dat de persoon er zelf echt van schrok.
Alsof die persoon eerst niet kon zien dat de mensen om hem gaven, of het ergens wel dacht, maar het niet echt begreep en daarom dat deed?

Ik vind het egoistisch. Maarja ik ben zelf niet depressief geweest ofzo om te weten hoe het is als je in een situatie zit waar er geen andere oplossing is dan zelfmoord. Maar ik vind meestal dat je moet doorvechten voor je leven. Beetje makkelijk om er een einde aan te maken. En tegenwoordig word er voor het kleinste al zelfmoord gepleegd en iedereen is helemaal emo; "Niemand houdt van me, ik heb het zo zwaar! Laat ik mijn polsen maar doorsnijden!"
Zo komt het heel erg over. :(

Hier ben ik het niet mee eens.
Wat voor de een klein kan zijn, is voor een ander groot.
En mensen die écht zelfmoord plegen zouden nooit in het openbaar zeggen dat niemand van ze houdt, en dat ze het zwaar hebben, en laat ik mijn polsen maar doorsnijden. De mensen die zelfmoord plegen daar had je het meestal juist níet van verwacht..

ben ik niet met je eens.. goed, jij moet maar doorleven al is je leven een hel omdat er dan maar 1 persoon zich kut voelt.. en als je jezelf ombrengt zijn dat er misschien wel 10.. dan vind ik het juist egoïstisch om te zeggen dat die persoon maar moet blijven leven zodat die andere personen geen verdriet hebben.. want die personen denken aan hun eigen verdriet boven de hel die die persoon doorgaat.. en dat noem ik nou egoïstisch..

en van die persoon die je beschrijft kan k nix zeggen, ken die situatie en die persoon niet.. zijn genoeg mensen die idd een zelfmoordpoging doen maar niet dood willen..

Zelfmoord plegen vind ik niet egoïstisch. Het tegenovergestelde. Je denkt vaak als je niet meer wilt dat mensen je toch niet gaan missen en dat je die mensen dan niet meer tot last bent. Tuurlijk je weet ook wel dat er mensen zijn die van je houden, maar dat weegt vaak niet op tegen de problemen die je hebt. En je gaat niet zeggen van: ja pleeg maar zelfmoord. Maar ik vind ook niet dat je echt helemaal moet zeggen dat een persoon die zelfmoord zou willen plegen egoïstisch is en alles.

Dat is overigens niet geheel waar, he. In de meeste gevallen geven mensen die van plan zijn zelfmoord te gaan plegen van te voren hints. Okay, het is misschien wat subtieler dan "ik ga zelfmoord plegen", maar het weggeven van bezittingen, ambigue uitspraken als "ik wil voor eeuwig slapen" en halfslachtige eerste pogingen komen veel voor voordat iemand een serieuze poging tot zelfmoord doet.

Ik vind het een te ingewikkeld iets om er zomaar een mening over te hebben. Uit mijn omgeving heb ik de ervaring dat mensen die hardop vertellen dat ze zelfmoord gaan plegen, dit vaak niet doen. De mensen waar je het juist niet van verwacht, doen het daadwerkelijk.

Aan de ene kant vind ik het stom, want je laat een hoop mensen met veel verdriet en pijn achter. Al helemaal als je jezelf voor de trein gooit, jezelf ophangt ofzo. En als je niks achterlaat voor je nabestaanden. Geen brief ofzo.

Aan de andere kant, als je zo diep zit dat je denkt dat er geen oplossing meer is, dat alles in jouw opzicht uitzichtloos is, dan weer niet.

Ik kan geen goede discussie voeren over dit onderwerp, omdat ik geen goede mening kan vormen. Maar volgens mij ben ik het wel met slobowicz eens.

Het misverstand is vaak dat die alarmkreten nog wel eens onderschat worden.
Wanneer iemand zes keer roept dat hij/zij aan zelfmoord denkt, maar het nooit doet. Kun je er niet vanuit blijven gaan dat het onzin is.
Het is al een probleem wanneer iemand over zelfdoding begint namelijk, dan is het eigenlijk al veel te gevaarlijk. En is hulp belangrijk.

Of het egoistisch is; dat wil ik niet zeggen. In mijn ogen niet. De kracht van wanhoop is groot, en die mag je nooit onderschatten.

Ik kan het zeggen, omdat ik er in beide opzichten ervaring mee heb. Mijn eerste reactie op iemand die in mijn omgeving zelfmoord pleegde was inderdaad 'egoistisch, hoe kun je?!' Maar dat ging om iemand die ver van mij vandaan stond.
Toen iemand die dicht in mijn vriendenkring stond door zelfdoding om het leven kwam kon ik dit niet denken. Het was geen egoistisch type, ze had het superzwaar, ze zag geen uitweg meer.

We hebben niet mogen eisen dat ze door bleef leven. Ik gunde haar enigzins verlossing, en het was machteloos om toe te kijken hoe moeilijk ze het had. Egoistisch wil ik het dus niet noemen.

Op een gegeven moment kwam ik in een periode van mijn leven terecht waarin ik was vastgelopen, en eveneens geen andere uitweg zag. Ik had hulp, had gesprekken, want ik kon het mijn familie niet aandoen, nu ik van zo dichtbij gezien had wat voor verdriet je er mensen mee doet.
Ik heb me twee jaar lang elke dag moeten stimuleren te blijven leven, moeten vechten, willlen schreeuwen.
Maar op een gegeven moment was het op. Het koste me een jaar om mijn zelfdoding voor te bereiden, en gek genoeg had ik gefaald. Zelfs een jaar was niet lang genoeg, ik werd gered.

Na mijn coma kwamen er verschillende reacites van mensen om mij heen. Mijn moeder die er bang voor was, dagenlang mijn kamer controleerde, bang was als ikw eg was, opgelucht als ik weer terug kwam. Maar wat kon ze? MOest ze mijn handje vasthouden de hele dag? Dat was onmogelijk...
Collega's die boos waren, maar mij ook niet kende op dat gebied. Ik speelde atlidj een spel. Wilde het in mijn vrienden/collega kring niet laten weten. En deed of alles leuk en goed ging. Thuis was ik dan kapot. Vandaar dat het begrip meer vanuit huis kwam, dan vanuit mijn collega's.

En toch heeft iedereen het achteraf begrepen. Het kost een hoop moeite om de draad op te pakken, en ik ben op een gesloten en open afdeling terecht gekomen daarna.
Pas tijdens mijn eerste weekendverlof kwam ik langzaam weer in cotnact met mensen. En zag ik hoe moeilijk ik het veel mensen had gemaakt. Ik wist dat wel van te voren, maar zag echt geen oplossing meer.
Ik voelde mezelf zo waardeloos dat ik ging geloven dat ik dat ook was, en dat het beter was zo. Ook al zag mijn omgeving het misschien zelf niet.

Ik ben inmiddels drie en een half jaar verder. Zit nog steeds in therapie, en ben er nog steeds niet volledig overheen.
Ik vind het niet egoistisch, ik verzet mezelf nog zo vaakt egen mijn gedachten.
Je zou het boek 'Hoe nu verder? Verliesverwerking bij zelfdoding.' eens moeten lezen. Dan lees je de andere kant van het verhaal, en denk je misschien anders.

Het blijft egoistisch in zekere zin. Want je kiest voor jezelf op je laatste moment. Maar iemand dwingen om met tegenzin en angst te blijven leven, is net zo egoistisch.
Je bent de baas over je eigen leven, niet atlijd over je eigen geest.

Grtjs.

Ja, maar zo'n persoon vindt zijn nabestaanden nu belangrijker dan zichzelf, waardoor hij na die poging toch wil blijven leven en afwachten.
Daarom vind ik het over het algemeen toch echt egoistisch.

Ik lees altijd overal dat zelfmoord niets oplost. Dat vind ik zo raar. Het lost juist alles op, het lost jou op, je houdt immers op met bestaan. Ik ben in die zin niet positief tegenoverzelfmoord omdat als je jezelf dood, je mensen om je heen ongelofgelijk veel pijn doet. Maar in mijn ogen is daarbuiten een rationele oplossing. Als jij besluit dat met plezier en ongeluk het leven je niets te bieden heeft, waarom zou je dan doorgaan?

Ik vind zelfmoordenaars ook niet zwak, het kost ongelofelijk veel wilskracht om jezelf te doden, omdat je lichaam in principe geneigt is zichzelf in leven te houden. Heb je wel eens met een extreem scherp mes op je arm gestaan? Wedden dat je jezelf er niet toe kan brengen daadwerkelijk iets kapot te maken?
Ik heb een gedeelte van mijn leven grote neigingen gehad tot zelfmoord, maar uiteindelijk kon ik me er niet toe zetten. Ik weet nog steeds niet of ik daar nu spijt van heb of niet. Ondanks dat het leven soms heel erg leuk is, is het namelijk soms ook helemaal niet zo leuk, en als je dood bent mis je het leuke toch niet. Je bent er gewoon niet.

Puur rationeel zou ik het eigenlijk wel makkelijk vinden om er gewoon niet meer te zijn. Waarom zou je leven? Waarom? Als je dood bent mis je het leven toch niet. Maar zolang je leeft heb je ook de emotionele kant ervan, en die is sterker denk ik.

Dat klopt, maar ik had het nu over de mensen die het hardst schreeuwen van: ''Ik ga zelfmoord plegen''

Mooi gezegd :)