uit moeders die uit moeders kropen
 

uit moeders die uit moeders kropen
werden wij geworpen als de navelzieke
kopieën die we zijn.

vissen spartelen op het droge.
dat is geboorte.

onder de helse hoestbuien van de hemel
leerden we wat schuilen was, en scherven
legden zichzelf wel uit in krassen op ons lijf.

zwijgen is liegen. als we tegen onszelf praten
worden we begrepen als de beste. in de winter
weten we wat warmte is. 's zomers pakken we
onze geschonden lichamen uit.

dat de juiste woorden bestaan. dat je ze enkel
nog moet schikken.

en dan beseffen we: alles is glas. door de bomen
door de muren door de tafels door onze handen
zien we dat we doorzichtig zijn. en we kunnen
niet meer bewegen, alleen nog
breken. dat is sterven.