Ik wel, hij mocht niet... (let vooral niet op de kl*tetitel)
 

Beste vriendjes waren we, nog zo jong,
Elke dag onafscheidelijk samen spelen,
Wat we ook voor spelletjes deden,
Het was zonder ons te vervelen.

Maar jij werd zomaar ernstig ziek,
Dat deed me toen best wel pijn,
En spelen was er niet meer bij,
Ik groeide op, jij bleef klein.

Ik zie jouw ouders nog wel eens,
Ik woon nog in dezelfde straat,
Ik zie de pijn in hun ogen,
Ze zijn van binnen kwaad.

Ik kan het ze niet kwalijk nemen,
Ik ben nu al redelijk groot,
Hun zoon zou dat nu ook zijn,
Alleen is hij al een tijdje dood…

In het eerste couplet vind ik het woord 'onafscheidelijk' niet passen en de vierde regel is me iets te gerijmd. de eerste regel van het vierde couplet hoort er niet echt in thuis denk ik; wie ben jij om hen überhaupt iets kwalijk te nemen omdat ze kwaad zijn en je de pijn in hun ogen kunt lezen?

verder issie mooi :) (y)

Ik mag ze idd niet echt iets kwalijk nemen, maar het voelt niet bepaald fijn, als iemand je het gevoel geeft van mijn zoon had nog kunnen leven... zij leeft nog wel, en hij niet. Zij zullen hem vast meer missen dan ik, maar toch...

Ik zal eens kijken naar het onafscheidelijk vanavond ofzo, ik ga nu weg :)

tnx voor je reactie iig

Hij is echt heel mooi vind ik!
:(

Prachtig! (y)

Echt waar.. geweldig..

Wow indrukwekkend..

Een krachtig goed lopend, duidelijk gedicht, inhoudelijk goed verwoord!

xxx

Ik zou de laatste regel veranderen in maar hij is al een tijdje dood omdat dat beter loopt, vind ik. Verder is het (y)