Als iets is geëindigd...
 

Als iets is geëindigd ga je je afvragen wat het begin is geweest. Juist nu ik je nooit meer zie of spreek, ooit nog een glimp van je opvang vraag ik me af hoe het zo ver heeft kunnen komen. Hoe komt het dat ik huil ik de nacht? Dat je geen dag uit mijn gedachten kunt blijven? Dat je me pijn doet zonder dat je iets doet, of is dat het nou juist?
Ik ontmoette je en er was al meteen een klik. Jij was de gene waar ik mee kon lachen, huilen, zeuren, filosoferen maar vooral kon praten. De band was er meteen en ik vertrouwde je al vrij snel. Was dat mijn fout? Was ik blind door de vlinders in mijn buik? Schoof een roze bril langzaam voor mijn ogen en verblindde me voor alles?
Ondertussen leerde ik je steeds beter kennen. We spraken graag met elkaar af en hadden dan erg veel lol. De blik in je ogen wanneer je naar me keek zal ik nooit meer kunnen vergeten. Het deed mijn lichaam van top tot teen tintelen. Verliefd was ik, erg verliefd.
Helaas wilde je meer, steeds meer. Je had me zover dat ik van je hield en liet me jou niets weigeren. Je eiste mij op. En ik deed niets. Ik durfde niets. Ik liet alles toe wat jij wilde uit angst dat jij kwaad zou worden. Bang dat ik niet genoeg voor je was.
Hoe langer we samen waren, hoe banger en achterdochtiger ik werd. Je verborg iets. Je deed alsof er niets aan de hand was en alles was perfect in jouw ogen. Maar vergeet niet, lieve jongen, ik ben niet gek. Ik ben niet dom, naïef, achterlijk of wat je ook van me denkt. Ik raakte steeds meer gekwetst op mijn zoektocht naar de waarheid. Je bedroog me.
Nu je weet dat ik je geheim heb ontdekt, ben je verdwenen. Je laatste woorden waren: ‘ik geef om je, ik heb je nooit pijn willen doen.’ Al die woorden zijn waardeloos. Alles wat je tegen me zegt of doet is waardeloos. Ze razen door mijn hoofd. Het spijt me, het is te laat. Ik kan je niet meer vertrouwen. Te veel leugens, te veel bedrog. Ga weg uit mijn hoofd en laat me met rust. En neem ook je woorden en leugens met je mee.
Je bent een deel van mijn eigen verhaal die steeds verder komt. Een zwart stuk uit mijn leven. En toch hou ik van je. Klootzak.

Dit is meer een L&R-post, maar dan met alinea's.

Het is niet waargebeurd, dus waarom zou ik 't bij L&R posten?:)

Ik voel er ook helemaal niks bij.

Je houd geen rekening met de lezer. wij kunnen ons namelijk niet identificeren met de hoofdpersoon, en we weten niets van wat er allemaal gebeurt was hiervoor, en we kennen dus de oorzaak niet die tot deze uitlatingen hebben geleid.
Je moet er rekening mee houden dat een lezer zich enigszin moet kunnen plaatsen in het standpunt van de hoofdpersoon. De lezer mist hier dus de benodigde informatie en daarmee inlevingsvermogen om geinteresseerd te raken in de hele situatie.

Ik vond het stukje niet zo...Er zit voor de hoofdpersoon veel emotie in, maar het komt niet zo over op de lezer.
alleen dat vond ik leuk:)

Idd. ´En toch hou ik van je. Klootzak.´ vond ik het beste stuk :)

Ik vind wel dat er een bepaalde opbouw van emotie in zit als je het leest. Alsof degene die het vertelt steeds kwader wordt. Verder staat het natuurlijk vol met zinnen en omschrijvingen die je kan lezen in vele stukken die het onderwerp "liefde of bedrog" beslaan, dus niet echt origineel of vernieuwend.