kerst bij gelovige schoonfamilie
 

Mijn vriend en ik zijn in maart 2 jaar samen en aankomende kerst vier ik bij hem thuis.
Wij zijn thuis niet opgevoed met een religie, maar bij hem thuis zijn ze dus erg streng in het geloof.
Nu is de vraag gekomen of ik daar wil blijven slapen van zondag op maandag (zodat ik daar 1e kerstdag 's ochtends al ben). Dit zou betekenen dat ik mee moet naar de kerk.
Het blijven slapen houd in dat ik op zijn zusjes kamer moet slapen met de vriendin van zijn broer. Ik mag onder geen voorwaarde bij hem op de kamer slapen.
Is er iemand die in deze zelfde situatie verkeerd? Wat doe jij hiermee?

Bij mijn vriend mogen we ook niet samen slapen. Als ik daar ben slaap ik op de kamer van zijn broer (als die er niet is) of de logeerkamer. En ik ga ook mee naar de kerk.
Ik heb daar zelf eigenlijk geen problemen mee :).

Als jij op een goede voet op je schoonouders wilt staan lijkt het me gewoon wel goed als je, wanneer je daar blijft slapen, je gewoon aan hun 'regels' houdt. Zij zijn in de veronderstelling dat hun zoon geen seks heeft als jij niet bij hem op de kamer slaapt. Laat ze lekker in die waan en speel het spelletje mee voor een dagje.

Als hij gelovig is opgevoed is dat ook een deel van zijn leven, het lijkt me sowieso belangrijk dat jij een beetje ervaart wat voor deel dat is. Dus dat is nog een extra reden om eens een keertje mee te gaan naar de kerk.
En ach, als je thuis slaapt, slaap je ook niet bij hem, dus dan is bij zijn zusje op de kamer ook niet erg.

ik zou me achter de oren krabben, en afvragen of ik wel zo een schoonfamilie wil.

Hij is gelovig opgevoed, dat is waar, maar hij heeft er op zit moment zelf eigenlijk weinig mee. Elke zondagmiddag (hij moet 2x per zondag naar de kerk) is hij bij mij, wil niet naar de kerk. We gaan dan stiekem naar de bios, filmpje huren of uit eten (allemaal dingen die niet mogen).

Hij doet veel meer dingen die hij van zijn ouders eigenlijk niet mag. We slapen weinig bij elkaar, bij mij thuis slaapt hij ook nooit, want dat mag niet... ook niet als hij zegt dat hij bij mij ook op een logeerkamer slaapt (dus dat is krom geredeneerd, ze zouden graag zien dat ik daar zou slapen maar bij mij mag niet).
Ik moet me dan wel op zondag mee naar de kerk, maar mijn opa en oma die 45 jaar getrouwd zijn en dat op zondag vieren dat is eigenlijk uit den boze, want ze nemen de familie mee uit eten (daar hoort hij ook bij).

Ik heb besloten dat ik niet bij hem ga slapen en inderdaad heb ik als reden opgevoerd dat ik niet op zijn zusjes kamer wil slapen want ik kom niet voor zijn zusje en ik wil niet mee naar de kerk, want daar hoef ik niet heen op kerstochtend.

Mooi! Met deze argumenten is het goed.

Wat je zegt, je komt voor hém. Ik kan me voorstellen dat het erg vermoeiend kan zijn zulke gelovige ouders. Het is knap als je daar zo 'tegenin' kunt gaan en voor jezelf en je vriend kiest (wat na 2 jaar en op twintig jarige leeftijd niet meer dan normaal is).

Willen jullie er echt iets aan veranderen denk ik toch wel dat het voornamelijk bij je vriend ligt. Dat hij zijn ouders iets beter duidelijk zal moeten maken hoe hij denkt over het geloof, en het samen zijn van jullie! ... maar ja, makkelijk zeggen...

Iets eraan veranderen zal inderdaad bij hem liggen. Hij probeert nu wat vaker hier te slapen (dat houd in zo'n 2x in het jaar ofzo hoor) en dan zegt hij dat tegen zijn moeder. Zij moet hierover dus tegen haar man liegen, want hem vertellen ze het niet.
Het nadeel is alleen, zogauw mijn vriend ergens een keer iets zegt bijvoorbeeld ik slaap bij haar.. dan doet zijn broer (die ook verkering heeft met een ongelovig meisje) precies het omgekeerde en die zorgt dan dat zij bij hem slaapt (op zusjes kamer welteverstaan). Zo is hij (mijn vriend) altijd de boosdoener. De broer liegt gewoon als hij bij zijn vriendin gaat slapen.
Dat is de makkelijke weg, maar zo veranderd er natuurlijk nooit iets.

Mijn zus verkeerd momenteel in ongeveer dezelfde situatie als jij nu doet. Ze gaat er 2e kerstdag heen, en maakt zich redelijk veel zorgen. De laatste rokken en nodige dingen zijn aangeschaft voor de kerk.

Ze ging er in het begin helemaal niet goed mee om, omdat de ouders van haar vriend mijn zus zo ongeveer de dood wenste, maar nu trekt dat langzaam maar zeker toch bij en heeft ze er wat meer zin in.

Succes.

he,

ik ben zelf gelovig en mijn vriend ook. Zijn ouders zijn alleen wat strenger dan de mijne. Bij mij mogen we wel samen slapen, bij hem niet. Vandaar dat we dan vaker bij mij slapen dan bij hem.

Even een vraagje, hebben zijn ouders er dan geen problemen mee dat jij niet gelovig bent? Als gelovige jongen zou je dan toch ook een gelovige vriendin moeten hebben...?

Ik snap eigenlijk niet helemaal waarom er zo'n gedoe over gemaakt moet worden...
Ik zou zeggen, probeer het gewoon es een keertje, ga een keer mee naar de kerk. Zo erg is het toch niet om een uurtje van je leven es mee te maken hoe dat is?? En ook al heeft je vriend er nu misschien niet zoveel mee, het is toch een deel van zijn leven en waarschijnlijk voor hem ook wel fijn als jij dat voor hem over hebt. Als de ituatie omgekeerd is, zou je dat waarschijnlijk ook heel fijn vinden.
Mr ja, het is natuurlijk wel gewoon je eigen beslissing, dat kunnen anderen niet voor jou uitmaken!
't Is wel n beetje lullig dat die broer het dan weer verpest voor jullie eigenlijk, dat is echt flauw...

Ik ben ook gelovig (opgevoed) en we vieren kerst al een aantal jaren bij mij thuis omdat ik met kerst naar de kerk wil omdat ik anders ook geen kerstgevoel heb. Ik wil het best bij hem thuis vieren maar dan wil ik wel naar de kerk. We slapen wel samen, daar heeft mijn moeder absoluut geen problemen mee. Mijn vriend mag van mij thuisblijven als ik naar de kerk ga maar ik verwacht eigenlijk wel van hem dat ie die ene keer in het jaar met me meegaat :o

Imo heb je als ongelovige toch niets te zoeken in zo'n kerk, ik zou dus lekker thuis blijven :o

Hoe oud is je vriend eigenlijk? Als hij ook een jaar of twintig is moet hij toch echt eens inzien dat z`n ouders de baas niet zijn.

Toch is het wel interresant en nuttig om een keer mee te maken imo.

Eens.

En iets dat er (bijna) niets mee te maken heeft:
Toen ik vanavond (kerstavond dus) op het Willemsplein aankwam, was het grappig om de scheiding tussen gelovigen en ongelovigen te zien; de gelovigen gingen de Heikese kerk in, de ongelovigen verzamelden zich om aan de Fakkeloptocht voor de Vrede mee te doen.
Ik hoorde bij de ongelovigen.

Ik zie het probleem eigenlijk niet eens... Als je bij iemand anders thuis bent heb je je te houden aan de regels die daar gelden (en dat is dus bv. op een andere kamer slapen dan je vriend) en of je mee gaat naar de kerk lijkt me geheel je eigen keus, je schoonouders zullen het vast niet op prijs stellen als je niet mee gaat terwijl je daar wel bent, maar het is en blijft wel je eigen keus om het wel of niet te doen.

Als jij vindt dat er dingen moeten veranderen: praat er dan over met je vriend. Als hij dat ook vindt, dan zal hij daar het initiatief toe moeten nemen, niet zijn broer of jij. Ik denk alleen niet dat hij veel zal doen, of omdat hij het ergens misschien toch wel een beetje met zijn ouders eens is of omdat hij het gewoon niet wil omdat het zijn ouders zijn. Zijn ouders kun je wat dit betreft, vind ik, niet zo heel veel kwalijk nemen, zij zijn gelovig en in hun ogen is wat zij van hem en jou vragen heel logisch. En volgens mij accepteren ze jou wel en dat lijkt me het belangrijkste?

Ik ben ook opgevoed zonder geloof en ik geloof zelf ook niet, maar ik zou er totaal geen problemen mee hebben om met kerst met mijn schoonouders mee te gaan naar de kerk. Dat doe ik dan niet omdat ik geloof, maar omdat ik weet dat zij dat prettig vinden en omdat ik er zelf het probleem verder niet van in zie. (Ik slaap btw zelden tot nooit bij mijn schoonouders - ik woon samen met mijn man, dus waarom zou ik ;)) - en mijn schoonvader gaat ook niet naar de kerk.)

Ik ben het wel eens met Leonoor. Ik ben van mening dat je andermans geloof gewoon moet respecteren, ook al is dat (licht) in strijd met je eigen ideeën en principes. Je bent bij hen thuis en als zij bepaalde regels hebben, heb je je daar maar aan te houden. Je kunt er natuurlijk altijd voor kiezen er niet heen te gaan, maar dan moet je je wel realiseren dat je je vriend daar waarschijnlijk onevenredig veel pijn mee doet.

Volgens mij ligt het hele probleem niet daarin, en niet in deze ene keer maar is het een optelsom. De TS is 20 (klopt hoop ik;)) maar haar samenzijn met haar vriend wordt verpest door deze dominante schoonouders. Hij mag NOOIT een keer bij haar slapen, zij mag NOOIT op zijn kamer, ze mogen dit niet ze mogen dat niet en alles wat ze doen is ketters. De leuke dates die ze hebben zijn in het geniep, en zelfs het 45 jarige huwelijk van haar opa en oma is uit den boze. Ik zou daar flink pissig om worden en weigeren om nog 1 moment rekening te houden met deze schoonouders. Zij houden namelijk ook geen greintje rekeing met haar!
Je kunt wel zeggen dat ze bij hun thuis aan hun regels moet houden, maar ze eisen dat ze niet alleen bij hun thuis deze regels opvolgt maar overal. Dus ook bij haarzelf en de viering van haar grootouders.

Hoe ik het gelezen heb, waaren die stiekem dates toch alleen op zondag?? Doordeweeks kunnen ze wel gewoon afspreken volgens mij...
En sommige mensen hebben nou eenmaal strenge regels voor de zondag, daar kun je wel keihard tegenin gaan, maar die doet waarschijnlijk meer kwaad dan goed. Als de schoonouders haar nu wel mogen, heb je dan een erg grote kans dat dat dan niet meer zo is en dan ga je er toch niet echt op vooruit!
Dat feest van opa&oma.. Misschien dat je dan met een goede uitleg en even met hen erover praten al een heel eind komt. Zij hebben die zondag immers niet gepland, maar opa&oma. En je kunt toch moeilijk van hen verwachten dat ze dan het hele feest maar op een andere dag geven omdat 1 iemand dan niet mag... Toch?
Maar ik blijf erbij dat het toch ook gewoon positief voor jou pleit als je mee ging naar de kerk. Daar zijn de schoonouders iig erg blij mee en het staat ook voor gewoon een beetje respect en interesse voor de manier waarop de familie, en dus ook je vriend, leven.

Je beslissing is erg dapper, ik vind het goed van je dat je erover nagedacht hebt.

en dat respect mist dus van de kant van de schoonouders naar dat meisje toe


ben benieuwd hoe de kerst van TS is verlopen!

Nou, ik wist het wel. Je schrijft dat hij naar de kerk moet en niet wil. En dan hebben de schoonouders de keuze van hun zoon te respecteren, waarbij ik aanneem dat hij 18 of ouder is.
Als ik in die situatie zit had ik hem de keus gegeven, of voor zijn vriendin of voor zijn ouders.

Deze (schoon)ouders tonen niet alleen geen greintje respect voor hun aanstaande schoondochter, maar ook geen greintje respect voor hun zoon.

Als hij dezelfde leeftijd heeft als jij, en hij moet nog steeds doen wat zijn ouders willen vind ik dat niet helemaal gezond. Ik zou persoonlijk doen wat jij hebt gedaan, dus ik vind het een goede keus. Tuurlijk, ik houd mij ook aan de regels wanneer ik bij een ander ben, maar dit gaat wel érg ver, zeker als je vriend ook volwassen is.

Succes ermee, :).

Zo te zien heb ik nogal veel reacties teweeg gebracht, zal even vertellen hoe mijn kerst is verlopen en hoop dat ik niemand vergeet antwoord te geven op de vele vragen die er in stonden...

Mijn kerst:
Afgelopen zondagavond (kerstavond) heeft mijn vriend bij mij gegeten, hij is toen naar huis gegaan, ik heb thuis geslapen. De volgende ochtend (maandagochtend - eerste kerstdag) vroeg mijn 'schoonmoeder' aan mijn vriend (die overigens bijna 20 is), of ik misschien niet mee wilde naar de kerk. Nou hier heeft hij duidelijk antwoord op gegeven, dat ik inderdaad niet mee wilde, dat hij dit volkomen begrijpt en dat hun dominee ook een eikel is. (dit vind ik ook, maar in deze bewoordingen had ik het niet verteld hoor).
Direct na de kerk heeft hij mij opgehaald. Het was hartstikke gezellig, we hebben spelletjes gespeeld zoals zij op zondag en dus op eerste kerstdag altijd doen. We hebben heerlijk gegeten, gelachen enz. Het was echt gezellig. 's middags was iedereen verder weg, mijn vriend en ik zijn gebleven. Samen met zijn moeder verschillende programma's op televisie gezien en later nog een spelletje gespeeld.
Toen hoorde mijn vriend dat mijn ouders op tweede kerstdag naar zee zouden gaan, hij wilde wel mee en dus hadden we een extra auto nodig. Die mochten we lenen van zijn vader (wonder boven wonder). 's avonds besloot mijn vriend dat hij bij mij ging slapen en zijn moeder stemde hiermee in, zijn vader wist er niets van.
Tweede kerstdag zijn we dus naar het strand geweest en 's avonds bij mij thuis gegeten.



Over de verdere reacties:

- Tuurlijk, ik respecteer ook elk geloof zoals het hoort. Ik ga mee naar de doop van zijn nichtje, ben met pasen mee geweest naar de kerk (ben hiervoor ook heus wel eens een aantal normale zondagen mee geweest). Ben zelfs alleen met zijn moeder naar de kerk geweest toen zij daar moest zingen. Het is niet zo dat ik geen enkele stap in hun richting heb gedaan. Ik ga op zondag in een rok naar hun toe (nu draag ik wel vaker rokken, maar ik houd er speciaal rekening mee). Mijn shirtjes zijn op zondag niet te laag, mijn schouders niet bloot en mijn navel is niet zichtbaar. Ik luister als ze uit de bijbel lezen, discussieer mee over het onderwerp en gedraag me tijdens het bidden door mijn handen te vouwen en mijn ogen te sluiten.

- Ja mijn vriend is bijna even oud als ik ben, ik ben het er geheel mee eens dat hij af en toe iets harder zou moeten laten weten wat hij wil en wat hij vind. Hij is immers al wel bijna 20 en geen 14 meer. Het ligt helaas wel erg gevoelig en ik denk niet dat de sfeer er beter op wordt. Hij is nog niet van plan het huis uit te gaan of het huis uit geschopt te worden.

-Ik ben opgevoed zonder geloof. Hierdoor accepteren ze mij meer dan wanneer ik bijvoorbeeld katholiek opgevoed zou zijn. Nu is het een enorme rel geweest in het begin hoor. Zelfs voor ons eerste afspraakje was het bijna verboden dat hij het huis uit zou gaan om naar mij toe te gaan. De dag dat ik mij moest voorstellen was een regelrechte verschrikking en ze keken me amper aan. Uiteindelijk is het zeker goed gekomen, ze zijn geinteresseerd en ik vind ze aardig.

-Over het slapen, ik slaap daar liever niet. We wonen beiden in dezelfde woonplaats. Dus we zijn net zo goed snel bij elkaar als ik gewoon 's ochtends al kom. Ik kom daar voor hem en dan wil ik liever niet bij zijn zusje op de kamer slapen. Als we allebei hetzelfde geloof zouden hebben zou het slapen ook mogen (net zoals zijn zusje, en ga me niet vertellen dat zij geen seks hebben). Hij slaapt dus bijna nooit bij mij en ik slaap daar in principe nooit.

- Over het 45-jarig huwelijk van mijn opa en oma is het laatste woord nog niet gesproken...


ik wacht weer op reacties :)

Wij gaan ook altijd naar de kerk. Of ja, mijn schoonfamilie dan. Zo enorm gelovig zijn ze niet, maar de kerk hoort er met kerstmis toch wel bij. Zelf ben ik absoluut niet gelovig, mijn man ook niet. Maar we gaan wel braaf mee naar de mis, dat stelt ook niet veel voor. Een klein uurtje luisteren naar de mis, af en toe staan, af en toe even knielen, en klaar. Stelt niet zoveel voor en m'n schoonouders vinden het prettig als we meegaan - gewoon, omdat ze dat er een beetje bij vinden horen. Ze verwachten verder helemaal niets van ons, we doen niet mee met de communie (= hosti halen), we slaan geen kruisjes, we zeggen geen gebeden op. Allemaal prima. Til er dus niet zo zwaar aan, zoveel stelt het nu ook weer niet voor.

Ik zou er ook niet zo zwaar aan tillen als het omgekeerd ook eens wat soepeler ging:
- blijven slapen
- uit eten op zondag bij gelegendheden
- familiedagen
- vakanties (we mogen niet samen op vakantie)
- filmpje huren op de zondag
- koopzondag bezoeken ivm drukte door de week om te winkelen
- etc. etc. waarom moet ik mij dan nu spontaan schikken... voor mij was kerst altijd in pyjama kerstfilms kijken... Daarnaast heb ik al een boel van mijn principes laten varen sinds ik met mijn vriend samen ben (dat is ondertussen 1 jaar en 9 maanden)

Verstandig dat je niet naar de kerk bent gegaan, ik ga nooit een kerk in...

Gelukkig heb jij nog een jonge schoonmoeder maar als die over de 65 is is het de hele dag koffie drinken en praten over oude vrouwen-dingen.

Zelf ben ik geen vrouw dus ik heb een hekel aan al dat gepraat zoals bij onze familie.

:D (N)

Dumpen die handel! :d:D:D:D:d

Als het slagen van je samenzijn alleen afhangt van wel of niet bij elkaar mogen slapen...? :o Ik krijg bovendien niet de indruk dat haar schoonouders dominant zijn, alleen dat ze erg gelovig zijn. En de mening van die ouders over bepaalde dingen wordt logischerwijs erg bepaald door hun geloof, maar ze accepteren wel de ongelovige vriendinnen van hun zoons en daarmee vind ik ze al aardig tolerant.

De ouders zullen niet veranderen, als je vriend en jij het anders willen zullen jullie dat dus zelf moeten doen. Als je vriend ook bijna 20 is, zal hij zich wat minder afhankelijk op moeten stellen en bv. gewoon bij jou gaan slapen ed en/of gewoon het huis uit gaan, dan is het probleem meteen een stuk minder groot. Kans op ruzies met zijn ouders is groot, maar daar ontkom je niet aan, tenzij je met hem met hem trouwt ed en de kans dat je dat binnenkort gaat doen lijkt me niet zo groot (bovendien moet dat je eigen keuze zijn en niet een verplichting, vind ik). ;)

Ik blijf erbij, jij hebt voor je vriend gekozen en niet voor zijn ouders. En jullie tweeen beslissen over jullie eigen leven, niet zij.

Dus als ik in jouw plaats had gestaan kon hij kiezen of delen, of met mij een leven leiden zoals wij zelf willen of hij verder leven zoals zijn ouders willen (en wat hij zelf eigenlijk niet wil), maar dan zonder mij.

Dus ik adviseer, laat hem bikkelhard de keuze voor jou maken. Als je nu toegeeft aan je schoonouders, zit je er voor de rest van je leven aan vast, want dat soort lui blijven jullie dwingen hun regels op te volgen.

Dus maak jullie eigen keuze, des te eerder laten je schoonouders je in je waarde.

hahahaha.


misschien is het verstandiger, als jij serieus met je vriend bezig bent, zijn achtergrond te begrijpen. jouw vriend kan het loslaten, maar het is zijn opvoeding, het zijn zijn wortels. zijn geweten is er door gevormd. hem loslaan door voor jou te laten kiezen kan makkelijk mislopen. ik zou serieus met hem praten over wat hij van het geloof vindt of wat het voor hem betekent.

het zijn geen regeltjes, het is een geloof. die ouders staan vast wel open voor jouw vragen, behandel ze met respect. dan is er altijd ruimte, of je moet die ruimte nemen, duidelijk te maken dat je vriend (in de eerste plaats) en jij een andere keuze willen maken. het is dan bovendien fijn dat jij hun keuze kunt begrjipen. daar hoef je echt niet voor te gaan schelden. je vriend hoeft zich noch naar je ouders pijpen te dansen, noch naar die van jou.

Ik vraag ook niet direct of mijn vriend voor mij wil kiezen, want door zijn moeder duidelijk te maken dat ik niet mee wil, want ik heb er niets mee vond ik al heel wat.
Het zou alleen wel prettig zijn als hij zelf besloot wat hij eigenlijk wil, maar door angst voor zijn ouders wil hij dat dus niet.

het is wel belangrijk dat het niet zo is dat hij het eigenlijk ook met zijn ouders eens is, of in ieder geval het geloof niet wil of durft los te laten. dan moet je met hem bespreken wat het geloof nog voor hem inhoudt. als het alleen angst is voor zijn ouders, dan moet hij zich niet aanstellen, je kunt ook op een respectvolle manier met elkaar om blijven gaan als je een andere (onderbouwde) mening hebt. schijnheiligheid moet ook iets zijn waar zij in wezen een afkeer van hebben. je geeft niet het idee dat het vervelende mensen zijn. de keuze dus aan je vriend. jij bent ook niet verantwoordelijk voor wat er tussen hem en zijn ouders gebeurd of moet gebeuren! succes ermee :).

Ik weet wel wat zijn definitie is van geloven.. daar hoort geen kerk bij. Althans niet deze strenge vorm van naar de kerk gaan en alle controle daarom heen.
Seks voor het huwelijks is bijvoorbeeld verboden, hij is het hier niet mee eens en wil dit later ook niet aan zijn kinderen gaan vertellen. Daarnaast wil hij zijn kinderen niet verplichten tot kerkbezoek en zeker niet 2x per zondag. Daarentegen wil hij wel zijn kinderen het geloof uitleggen en laten zien. Maar niet de druk zo hoog leggen.
God blijft heus wel, met of zonder kerk, die hebben mensen er nu eenmaal bij verzonnen.

ok, dat is duidelijk. dat maakt het voor jou makkelijker, maar hij moet er gewoon tegenaan. hij hoeft zich niet over alles te verantwoorden tegen zijn ouders, maar hij moet wel eerlijk zijn. ik denk dat ze daar thuis eens over zulke dingen moeten spreken, blijkbaar zijn ze niet vanzelfsprekend, maar dat zal soms ook weinig discussie behoeven van de kant van hun ouders.. enige oplossing is eerlijk zijn en voor je mening uitkomen.

edit: blijf die ouders begrijpen, ze doen het niet om je te pesten maar vanuit hun overtuiging goed te doen. voor hen hoort de kerk er wel bij.

Is het echt angst voor zijn ouders of wil hij zijn ouders geen verdriet doen of heeft hij geen zin in (weer?) die discussie met hen...? Er kunnen zoveel redenen zijn.

Zou jij wel tegen iets waar je ouders voor meer dan 100% in geloven en achter staan je extreem kunnen verzetten als je weet dat je hen daarmee heel veel pijn en verdriet doet? Ik moet zeggen dat mij dat wel veel moeite zou kosten, niet omdat ik bang ben voor mijn ouders, maar omdat ik van ze houd.

Precies, baat het niet....

Nou zal je de andere kant van het verhaal ook even vertellen: mijn ouders zouden het verschrikkelijk vinden als ik mee zou gaan naar de kerk op kerstochtend. Zij zijn ooit van de kerk afgestapt, hebben mij dus zonder enige religie opgevoed en zien het echt als iets ' ergs ' als ik nu naar een kerk zou gaan. Ze hebben het liever niet, dus die kant zit er ook nog bij. Dit heb ik er niet bij betrokken, maar het speelt natuurlijk ook wel mee.

Zo zou mijn moeder het verschrikkelijk vinden als ik in de kerk zou trouwen of iets dergelijks. Net zoals kinderen laten dopen.

Of het angst is weet ik niet, Hij is bang dat zijn ouders boos worden, zijn vader maakt dan rotopmerkingen en zegt daarna niets meer. Hij laat weten wat hij vindt en dan stopt de discussie. Hij is bang dat hij het huis uit wordt geschopt of dat ze hem negeren... dus ja, denk dat het angst is.

Angst voor de kerk vind ik altijd al veel te ver gaan, mijn ouders hebben dat ook wel een beetje. Ieder keer als ik vertel dat wij naar de kerk gaan met Kerstmis, spoort mijn moeder me een beetje aan me daarvan af te zetten en dus lekker niet te gaan. Geen idee waar ze bang voor is, eigenlijk, volgens mij heeft ze het idee dat ik gedwongen word ofzo. Maar dat is dus niet zo; ik ga mee omdat ik kerst bij mijn schoonouders vier en zij er waarde aan hechten. Trouwen hebben we niet voor de kerk gedaan, dopen zullen we ook nooit doen, maar twee keer per jaar naar een mis kan echt wel.

Ik denk overigens niet dat je vriend bang is voor z'n ouders, hij gaat mee omdat dat zo hoort. Soms doe je dingen voor je familie waar je zelf geen behoefte aan hebt, je doet ze omdat je familie er behoefte aan heeft. Je kan dan een rel gaan trappen, hard tegen ze in gaan, maar daar schiet je niets mee op.

Ik denk niet dat het angst is, ik denk dat hij de goede vrede wil bewaren en omdat hij weet dat zijn ouders het (heel) belangrijk vinden en idd gaat omdat 'het zo hoort' (net zoals jij niet gaat omdat het 'niet hoort' en omdat je ouders dat niet willen, eigenlijk hetzelfde als zijn kant van het verhaal en hoe zijn familie reageert, maar dan andersom - misschien vindt hij dat wel net zo vervelend...? :p).

Jij laat je oa leiden door jouw ouders, hij door de zijne...misschien moeten jullie allebei eens gaan doen wat jullie zelf willen? En misschien dat hij daarvoor wel op kamers moet om wat meer los te komen van zijn ouders, maar dat lijkt me op je twintigste geen onoverkomelijk probleem...?

Heb je alles al eens met hem besproken op de manier zoals je alles nu hier in dit topic post? Als je je er zo druk om maakt ed, dan zou ik dat iig eens doen.

Mijn probleem zit 'm in dat als ik mee zou gaan naar de kerk op eerste kerstdag en hij is oudejaarsdag bij mij (wat dit jaar op een zondag valt) mag hij pas komen nadat hij met zijn ouders meegeweest is naar de kerk... dit zou hij dus niet over mogen slaan om net zo vroeg bij mij te zijn.
Het zou van twee kanten moeten komen.. en dat mis ik een beetje. Zou dat wat meer het geval zijn, dan zou ik er geen enkele probleem mee hebben om voor hun op eerste kerstdag en eventueel andere gelegendheden mee te gaan naar de kerk, zolang hij ook een vrijbrief krijgt om niet te gaan.

Het is niet zo dat als je een jaar lang elke dag 6 keer gaat, je daarna jaren niet meer hoeft te gaan of als je 3000 mensen mee neemt, je daarna 3000 keer niet hoeft te gaan. ;) Ik zie absoluut niet in wat de logica is van hem een vrijbrief geven omdat jij die paar keer mee gaat...zo werkt het gewoon niet, zeker niet als je het vanuit iemand die heel gelovig is bekijkt.

De tweede kant waar het van moet komen is vooral de kant van je vriend, in veel minder grote mate zijn ouders. Ik blijf er dan ook bij: praat er over met je vriend. HIJ zal degene moeten zijn die dingen veranderd en dus zul je er met hem over moeten praten. :) En eventueel misschien samen eens een goed gesprek met zijn ouders, maar dan nog zal je vriend degene moeten zijn die moet zorgen dat er ook echt dingen veranderen.

in reactie op Leonoor: ik blijf erbij dat als ik mee ga naar de kerk zij op z'n minst kunnen zeggen dat hij het 45 jarig huwelijk van mijn opa en oma mag vieren op een zondag!
Maar dat zit er waarschijnlijk niet in, want op zondag mag je niet uit eten of eten bestellen of iets dergelijks.

en dan kan ik daar niet mee overweg aangezien ik wel mee zou gaan met de belangrijke dingen in hun leven, maar mijn vriend niet met mij mee mag naar iets wat ik ontzettend belangrijk vind, aangezien dat op een zondag is.

met mijn vriend zal ik zeker praten... hij vind zichzelf ook nog wel jong om hierover al dingen te beslissen.

ik denk dat leonoor het principe bedoeld. logica a la mark rutte steunt een motie groenlinks, femke halsema knijpt een oogje dicht over milieubeleid. het gaat niet om geven/nemen of eigenwijs of aardig zijn, het gaat om een principe. jij wilt blijkbaar dat het principe van ´ontzettend belangrijk vinden´ je ook niet afgenomen wordt, ook al vinden zij het vervelend. je bent aan beide zijden dus niets verplicht.

probeer het geloof te begrijpen, praat met zijn ouders, verander die jongen of maak het uit.

Ik zie geen toekomst als jij en je vriend zo verschillen in geloof. Onderschat geloof niet, en wat het doet met mensen. Dit wil je toch niet je hele leven zo?

Je hebt toch niet alleen geloof, ze zijn toch voor een reden op elkaar verliefd geworden.

Religie een houvast en troost voor het leven voor je schoonouders. Dat recht hebben ze zeker, maar laat ze dat bij henzelf houden. De pest is dat ze dat in ieder geval nog steeds aan hun zoon op willen dringen en op die manier hun zoon onder hun invloed houden.

Houden zij echt van hun zoon? Als dat zo is, dan respecteren ze nu onmiddellijk zijn wil en die is dat hij ook niet naar de kerk wil. Je hebt het zelf geschreven in je eerste bericht.

Gezien het feit dat zij hun zoon niet laten doen wat hij zelf wil, trek ik maar een conclusie, zij houden niet van hun zoon en willen macht over hem.

Ik blijf bij mijn standpunt, als deze jongen mijn vriend was en hij blijft zich op deze wijze schikken naar zijn ouders had ik het vandaag nog uitgemaakt. Het is een ellendige beslissing, maar ik ben niet van plan met zulke schoonouders te trouwen die hier duidelijk uit zijn op macht.

En hij vindt zich zelf te jong? Als je daar nu niks aan doet, vindt hij zich op zijn 30ste nog te jong om onder de invloed van zijn ouders weg te komen.

Negentien jaar en je wilt niet naar de kerk. En je gaat toch, alleen maar om geen ruzie met je ouders te krijgen en je mag tot die tijd niet naar je vriendin? Hoe gek ben je dan. Deze ouders tonen geen greintje respect voor anderen.

Het lijkt me in ieder geval niet verstandig om de zaak op de spits te drijven ("het is zij of ik!"). Alleen als alle andere opties zijn uitgeput en je wilt je vriend echt niet kwijt, kun je dat doen. Maar dan moet je je wel beseffen dat hij waarschijnlijk niet langer bij zijn ouders op goede voet kan blijven wonen, en dat hij/jullie ergens anders naar toe moet(en). En dat het veel pijn teweeg zal brengen bij jouw vriend en zijn ouders. Of hij breekt, omdat hij toch teveel van zijn ouders houdt, en jij hem gedwongen hebt die keuze te maken.

Wat ik zou doen is eens goed met zijn ouders gaan praten. Leg uit dat je respecteert dat ze gelovig zijn, maar dat je graag zou willen zien dat zij op hun beurt ook respecteren dat jij niet-gelovig bent. De vraag is dan natuurlijk hoe ze reageren, maar ik denk echt dat je dat voor eens en voor altijd duidelijk moet maken. Anders gaan zij waarschijnlijk verwachten dat jij inbindt en je schikt in hun levensvizie. Ik denk niet dat je dat wilt. Probeer het dus niet op de spits te drijven, vooral niet richting je vriend, maar ik zou wel duidelijk maken wat je wilt en wat je verwacht.

En natuurlijk, het is helemaal niet verkeerd om zo eens een keer mee naar de kerk te gaan en te bidden voor het avondeten uit respect voor zijn ouders. Maar nogmaals, stel je grenzen en laat je niet domineren (en maak dat duidelijk).