bij wijze van spreken zwijgen we
 

bij wijze van spreken, zwijgen we,
en met je vingers op mijn pols
wrijf je me tot de wonde die ik ben.

je veegt mijn laffe potloodstrepen
weg, dat ik al die tijd het blad was.
je scheurt mijn spieren, kraakt mijn
botten, stof wordt as en ogen water;
sterven doe ik

tot ik geen lichaam meer heb, dan
buig je voorover en kus je het terug.

Ik vind je titel echt heel gaaf. Juist daarom had ik misschien meer van het gedicht zelf verwacht; het viel me in eerste instantie een beetje tegen. Het zegt me net niet genoeg, denk ik, hoewel het zeker niet slecht is (je hebt je reputatie nu eenmaal hoog te houden ;)). Ik vind wel dat je verwoording heel treffend is: het beeld dat je bij me oproept komt enorm pijnlijk op me over, hoe iemand met andermans gevoelens kan spelen. Wreed is dat gewoon. Ja, dat heb je mooi gedaan, maar het kan misschien nog net iets beter.
je veegt mijn laffe potloodstrepen
weg, dat ik al die tijd het blad was.
vind ik iets minder. Maar eigenlijk is dat ook wel het enige.

ik stoor me heel miereneukerig aan de komma tussen spreken en zwijgen.

Verder vind ik het een korte boodschap. Een klein puntje van het doek wordt opgelicht, dat vind ik wel leuk. Het zou een voorstukje kunnen zijn van iets groters (of een tussenstukje, in elk geval een deel).

Mja, ik vind dat ik er verder niet teveel over moet zeggen,niet nodig.