Het snurkt en ligt naast me.
 

Eens schop ik je tegen de schenen,
mijn bed uit.
Vanaf dan zijn je voeten waaraan
ik me eens warmde verdwenen
rusten je benige vingers niet langer
op mijn benen. Dan viel je op de grond
en ik in slaap

Want in het donker zie ik je venijnige glimlach
ook al dacht je dat ik hem soms
niet zag, net zoals je me achtte doof te zijn
en stom. De enige die mag praten ben jij immers
met je gemompel en gegrom.

Je hebt me gekooid
in mijn kamer met jouw laken,
maar eens gooi ik je mijn bed uit.
Ooit.

Ik vind je eerste strofe niet zo echt goed.

Vanaf dan zijn je voeten waaraan
ik me eens warmde verdwenen
rusten je benige vingers niet langer
op mijn benen.

Dit stuk uit de eerste strofe is wel oké..maar het staat niet goed geschikt(?)

Je tweede strofe is al beter dan de eerste maar er zit ook nog iets fout in.

Je einde vind ik dan wel héél knap geschreven ook al is et maar een klein stukje. Het is kort en bondig.

:( (niet je gedicht)

Je gedicht vind ik wel tof, die rijm vooral. Je weet het aardig te verwoorden, maar ik vind het misschien wel een beetje teveel over hetzelfde gaan, misschien was een wat uitgebreidere inhoud goed geweest. Wat dieper erop in, nu weet ik maar een paar dingen.

Dit vind ik een mooi begin.
Alleen vind ik de komma achter schenen een beetje loos staan.
Verder zou ik een punt zetten achter verdwenen. Dat leest naar mijn mening fijner.

Het stukje met doof en stom vind ik goed!
Het gemompel en gegrom vind ik weer iets minder.

Deze strofe vind ik het minst.
Vooral die ooit vind ik geen mooi einde.
Die zou ik weglaten.

Ik heb je gedicht graag gelezen! :)