Ik houd mijn onschuld, en jij van de mijne.
 

Ik houd mijn onschuld, en jij van de mijne.

De nacht als pad van de zwalkende zondaar
met hier en daar geluid, omdat
die ene losse straatsteen
verraadt dat dronkaards dromen
slechts voor vannacht zijn;
niet na het wakker worden
morgenvroeg
noch na de koffie,
die zwartgallend nooit genoeg bleek
om zijn katers te verjagen.

Huilend vloekt hij op de straten
zij zijn als schuld, als zondebok
om zijn ellende te vervagen.
Te lang dezelfde jas gedragen,
niet wetend
hoe zijn vrienden heten
kan hij enkel leven haten
om geluk van anderen
te verdragen.

‘Meisje, het is koud zo
kom je bij me?’
Het glas vormt slechts
een beslagen tussenschot;
van ellendige beschonkenheid
tot liefdevol behagen.
Ik knik;
je redde me keer op keer
en telkens
net op tijd.
’Ik hou van je’, ik kus je.
En lach in duizend talen.

Wat stroef naar het einde toe, maar niet slecht. Zou het dan toch nog wat worden?

Beter laat dan nooit:

Ik wil weer meer van dit soort op het forum! Mooi xin, het raakt, en de klanken <3.

De titel vind ik tof.

Moest trouwens erg lang nadenken over die beginzin. Ik las dromen steeds als werkwoord en dronkaards als meervoud. Moet het niet dronkaard's zijn in deze context?

En nu even mijn oordeel motiveren. Je sleept me zo mee en daarnaast is het heel fijn om te lezen door die a/e-klanken. Gewoon, dit is echt een gedicht (y) . Ik wil meeeeeeeer!

Ja! Wat een mooi gedicht!
Alleen het stukje van de koffie vind ik minder. Waarom weet ik niet, het spreekt me gewoon minder aan. De eerste alinea begint wel heel fijn.

lachen in duizend talen <3

nee nee nee.

Ik heb het gedicht weer opnieuw gelezen, maar je breekt de hele sfeer vanaf: Ik knik. De eerste twee strofen lezen heerlijk weg. Het is drama maar niet overdramatisch. Eigenlijk zijn die strofen een hele vooruitgang met vorig werk omdat ik het idee heb dat dat te melodramatisch was, en je nu meer een balans hebt gevonden. Het zijn mooie zinnen met gave woorspelingen. zwalkende zonden, dronkaards dromen (heerlijk hoe je me daar op het verkeerde been zet!), te lang dezelfde jas gedragen. Heerlijk. Maar bahbahbah, kun je niets anders doen met dat einde dan de liefde?

Ik lach in duizend talen is zelfs nog te klef voor van die pocket romannetjes die mijn oma verslindt.