gebroken vleugels.
 

hij was bang om te huilen,

omdat zijn tranen geen woorden kende.

hij was bang om te spreken,

omdat zijn woorden,

niet gehoord werden.

hij was bang om te vliegen,

zijn vleugels gebroken.

eenzaam is hij,

omdat hij bang is te leven

zoals jij.



Ik ben gewoon even benieuwd wat jullie er van vinden .

Even verbeterd voor je, interpunctie en taalfouten staan zo slordig.

Wat ik er van vind; dertien in een dozijn, te simplistisch voor een gedicht. Wil je toch simplisme; stop er dan op zijn minst beelden en emotie in.

Cela :)

Het doet me een beetje denken aan gebedskaartjes.

Oke, niet erg positief dus. :o maar bedankt voor jullie reactie natuurlijk!

Vraagje... op welke manier kan ik beelden en emotie in een gedicht stoppen, en waarom zit in dit gedicht geen emotie.

Het is niet zo dat in dit gedicht geen emotie zit - het wekt gewoon weinig emotie op bij de lezer. Over iets emotioneels schrijven, is niet hetzelfde als (die) gevoelens oproepen. Poëzie gaat allang niet meer over gevoelens uiten op zich. Beelden erin stoppen, tja: probeer een vergelijking te maken met iets anders, en dat op een zo origineel mogelijke manier. "Gebroken vleugens", bijvoorbeeld, is een beeld dat al vaak gebruikt is.
Verder is het vaak een goed idee stijlfiguren in je gedicht te stoppen: assonanties, enjambementen, alliteraties, parallellismes, woordspelingen,... Dat is soms wat een gedicht boven de middelmaat uit doet steken.
Wat wel al in je gedicht zit, is een zeker gevoel voor timing. Je wekt de reflex op om het traag te lezen. Misschien kan je dat een beetje radicaliseren, daarmee spelen, die vaardigheid uitbuiten, experimenteren.