zelf-ontroesting
 

Wanneer je iets wilt raken
maar datgene blijkt onbereikbaar,
voelt het als koude, verse regendruppen
die te pletter slaan voor je ‘pap’ kunt zeggen.

Te zijn of niet te zijn,
blijkt geen vraag meer zodra
je niet bent wat je diepste jij is;
Je draait om je eigen as
die vastgeroest is in de tijden
dat je geen zorg toonde voor het ik-mechanisme.

De wekker gaat deze morgen niet af
omdat het 25e uur niet bestaat.
Enkel wat extra tijd
die de cliché’s zou moeten ontroesten.

De eerste strofe vind ik minder, maar de tweede en derde vind ik erg mooi.

De eerste strofe komt op mij een beetje te 'verteld' over.

Goede inhoud. :)

Er zit wel potentieel in jou.