Het sneeuwt in me.
 

Buiten ligt de mist als deken
over mijn verzwaard gemoed.
De elektriciteitsdraden knisperen
maar in mij heerst de stilte
die al tijdenlang standhoudt.

Ging je voor goud of toch de liefde
die ik in jou wilde verankeren; het is
wankelend willen lopen, hopen
dat de bekers in de kast staan.

Je wilt gaan, de sneeuw in mij
verkilt, verstilt de verhoudingen
en je zegt me niet meer te kennen.

hey! verzwaard is een leuk woord. Jammer dat je er niets mee doet.

Behalve dat electriciteitsdraden ook metaal bevatten, komt het stukje: ging je voor goud, toch een beetje vreemd op me over. Ik vind het geen mooie zin omdat het zo plat klinkt vergeleken met de rest.

Ach ja, en verder, met de titel heb ik niets, met het gedicht eigenlijk ook niet, maar verzwaard is wel opmerkelijk.

[edit]: goed moet goud zijn natuurlijk

Die moet ik wellicht even toelichten.

Ik woon onder electriciteitsmasten - de bedradingen maakt altijd raar, onheilspellend geluid bij mist (alleen dan). Vandaar die bedradingen :)

Dankjewel voor je reactie iig.

Ik zal wel bevoordeeld zijn het me echt nog te kunnen voorstellen - want een mooi beeld schept het wel. De mist over het landschap, elektriciteitskabels boven je.

Hmm.

Het gedicht verder: vol van vraagstukken en twijfels, zo komt het op mij over. Mooi hoe je dat hebt weten weer te geven dmv de bekers en het goud etc.
Enige wat ik nog negatief zou kunnen opmerken is dat je zinnen soms wat stroefjes lopen, maar dat kan ook aan mijn leesmanier liggen.

Ik vind het wel mooi hoe het begin weer goed aansluit op het einde, en je middenin een soort 'uitstapje' maakt.

Dankjewel voor je reactie.

Ik zal kijken of ik iets aan die zinnen kan doen :)

Ik vind de eerste strofe mooi, maar hoe het verder gaat.. tja ik heb er niet zoveel mee... maargoed dat heb ik ook vaak met mijn eigen gedichten ;)