Tussenweg
 

“...ik zie het zo gebeuren dat je
snel vergeten zult waar je
je nu zo druk om maakt.”

Ik schud mijn hoofd
zodat ik die bezorgde
trilling opnieuw over
mijn huid kan voelen gaan.

Je praat alsof je
altijd naast me hebt gestaan en
me ook nu niet weg probeert te
schuiven.

Dit voelt als een moment dat
kwam en zal verwaaien, want

je nadert, maar
nader ik je ware?

(jij bent de mijne niet)

Ik voel geen schuld,
alleen je adem.

Er zitten wel mooie zinnen in, maar ik vind het toch een beetje teveel losse stukjes, het is niet echt één geheel zeg maar. Voor jou volgen de verschillende strofes elkaar waarschijnlijk op verschrikkelijk logische wijze op, maar voor mij, de lezer, is het nogal moeilijk te volgen. Je blijft net iets te vaag. Het motto, tussen aanhalingstekens, van wie is dat ? :)

Het voelt voor mij inderdaad wel als één geheel. Jammer dat ik dat niet kan overbrengen.
Het motto tussen aanhalingstekens is van mijn vriend. Die overigens eens mijn ex-vriend was, en die mij toen op deze manier probeerde te troosten.

schrap (je bent de mijne niet)

eens je ex-vriend? :) dan ben ik benieuwd wat hij nu is.

Ik ben het grotendeels met CSN eens. Te fragmentarische en te moeilijk te volgen. En ik wilde eraan toevoegen dat ik het veel te recht toe recht aan vind, zonder dat de woorden het bijzonder maken. Ik vraag me af welke zinnen CSN mooi vindt?

Het is nu weer mijn vriend ghehe. Het is een beetje een vreemde geschiedenis. Maargoed. Bedankt voor je commentaar :).

oh ik ben ook zo'n pessimist. Ik dacht dat hij nu misschien wel dood was.