Dat kleine meisje op de stoep
 

Dat kleine meisje daar op de stoep
Is zo diep in gedachten verzonken,
Dat ze geen antwoord geeft
Als ik haar roep.

Zal ze denken aan haar papa en mama,
Die altijd voor haar zorgen?
Of zal ze denken aan school,
Waar zij weer heen mag morgen?

Jij hebt mijn ogen net geopend,
Je vertelde mij zojuist:

“Nee, daar denkt dat meisje niet aan,
In haar gedachten balt zij haar vuist.

Haar papa en mama zorgen niet voor haar,
Het is slechts verwaarlozing wat ze geven.
Naar school is ze nog nooit geweest,
Nog nooit in haar hele leven.”

Waarom kan het zo zijn dat in een land als dit
Er nog zo’n weerloos meisje op een stoep zit?
Het meisje hoort te spelen, te springen van geluk.
Toch doet ze dit niet, haar leventje is eigenlijk al stuk…

Dat kleine meisje op de stoep,
Antwoordt niet als ik haar roep…

----------------------------------------------------------------------------------

Ik dicht nog niet zo lang, dit is ook slechts een probeersel.
Voor m'n gevoel is het niet geheel 'af' en ook het onderwerp is misschien wat cliche?
Als iemand op/aanmerkingen of tips heeft, ze zijn welkom.

Ik vind het onderwerp niet cliché, maar de manier waarop je erover schrijft wel. Het is heel belerend - bijna politiek. "Hoe is het mogelijk dat in dit land zoiets gebeurt?" zou zo een uitroep van Balkenende kunnen zijn, bijvoorbeeld. Als je dat soort associaties wil voorkomen kan je misschien niet vertellen dat er zoiets gebeurt in dit land, je kan het laten zien. Dat wil zeggen, je schetst bijvoorbeeld een situatie die schrijnend overkomt, zonder beoordelende (moraliserende) zinnen te gebruiken. Verder is een beetje nuance altijd fijn, als een gedicht schrijnend is, laat het dan ook vrolijk zijn, enzovoorts.

Dat vind ik ook, ik word er een beetje kriegelig van. Je stelt veel alsof het een feit is, daar hou ik echt niet van:

'Nee, daar denkt dat meisje niet aan,'

Hoe weet iemand nou wat dat meisje denkt?

'Het meisje hoort te spelen, te springen van geluk.'

Hoezo horen kleine meisjes dat te doen? Ik weet nog dat ik het vroeger heel frustrerend vond dat volwassenen ervan uit gingen dat een kinderleven simpelweg gelukkig hoort te zijn.

Verder vind ik dat de eerste strofe wel potentie heeft, die vond ik wel leuk, maar daarna vind ik het wat te beschrijvend en te rijmend. Te weinig speels. Een beetje kinderlijk.

Het idee vind ik niet cliche of onorigineel. De uitwerking wel een beetje. Maar een origineel idee vind ik al heel wat (y) .

Dat, maar niet kinderlijk genoeg om leuk te zijn en niet zo leuk om kinderlijk genoeg te zijn.

Ik krijg er jeuk van.

Bedankt voor de tips allemaal :) Toen ik het terug las met jullie reacties erbij begreep ik precies wat jullie bedoelen, het is te 'vertellend', inderdaad alsof alles al duidelijk is... Ik ga zeker wat met jullie tips doen! :)