It's better to be hated for what you are, than to be loved for what you're not
 

aldus Phileine.
Maar is dat wel zo? Wat heb jij liever, dat je jezelf bent, maar dus gehaat, of dat je niet jezelf bent, maar geliefd? Motiveer je antwoord

Beide. Het is fijn als mensen je mogen, je waarderen, en om je geven. Geen enkel mens kan denk ik zonder. Aan de andere kant, om daarvoor iemand te moeten zijn dat je helemaal niet bent...

Ik probeer wel altijd mezelf te zijn, maar ik merk dat ik me toch vaak aanpas aan wat mensen vinden enzo.

ik ben niet geliefd maar ook niet mezelf..

ik doe al heel lang een masker dragen en ´leuk´ maar ik kan nou niet zeggen dat ik super geliefd ben.
Mijn vrienden nemen me als wie ik ben en dat vind ik t beste

100% eens

Ik ben van mening dat het niet mogelijk is om iemand anders dan jezelf te zijn.

ik ben het er helemaal mee eens. Ik ben er trots op dat ik bij de onpopulaire mensen hoorde op school, en dat ik tot uitschot gerekend werd/word. Liever dat dan net zo nep rondlopen als het overgrote deel van de mensen.

Als ik weet wie ik ben en ook ben wie ik ben kan ik van mezelf houden. En de vriendschappen die ontstaan als je "gehaat" bent door de rest zijn veel diepgaandere vriendschappen...

Mee eens.

Als ik mezelf ben, en om mijn persoonlijkheid en bijbehorende trekjes gehaat word, dan raak ik vanzelf wel aan veranderingen en aanpassingen onderhevig.
Hoewel ik mijn eigen tevredenheid met betrekking op mijn doen en laten uiteindelijk toch een stuk belangrijker acht, dan de mening van anderen.

Liever dat ze me neutraal vinden ipv meteen haten.

Wil je dit uitleggen?

Ik denk zelf dat ik toch liever geliefd zou zijn dan gehaat. Hoe erg is het om niet jezelf te zijn? Om bijvoorbeeld dingen te ondernemen die je niet zo heel boeiend vind? Ik weet dat eigenlijk niet zo goed, omdat ik sinds m'n 16e toch het idee heb dat ik echt zo'n beetje mezelf ben. En sindsdien kan het me ook minder schelen wat anderen van me denken. Ik heb een beetje een take it or leave it houding, t.a.v. mensen: vind je me niet leuk, nou dan niet, babye. Ik moet hiermee wel een beetje opletten in bijv. werksituaties, omdat je het dan toch moet doen met de collega's die je hebt, dus dan moet je je een beetje inhouden/aanpassen, vind ik.

Ach, zwart-wit.

Je moet je kunnen aanpassen in situaties, maar dat wil niet zeggen dat je jezelf dan niet bént.

Ligt eraan hoe je het opvat, natuurlijk. Mijn vriendje vindt mij leuk omdat ik niet dom ben, bijvoorbeeld :P

HEt is belangrijk om jezelf te zijn maar als de echte jij gemeen en sadistisch is en geen rekening houdt met anderen, dan kan je je wel aanpassen. Als iedereen alleen zichzelf was en met nietsd of niemand rekening hield zou het toch wel een nare wereld zijn. Mensen die moordlustig of gewelddadig en aggressief zijn zouden dan gewoon alles kunnen doen onder het motto 'ik ben gewoon mezelf'. HEt is ook belangrijk rekening te houden met anderen zodat het leven voor zo veel mogelijk mensen zo prettig mogelijk is.
Maar dat betekent niet dat je moet roken als al je vrienden dat doen en zeggen dat je dat ook moet doen, hetzelfde geldt voor stelen, zoenen en dat soort dingen. Dan moet je sterk in je schoenen staan als je zoiets niet wil doen.
Maar je moet ook niet zeggen dat je andere interesses hebt enzo. Niet zeggen dat je viool speelt als je ergens bij wil horen, of zeggen dat je een soort muziek geweldig vindt als je het eigenlijk niet aan kan horen.

Het hangt er maar vanaf. Jezelf zijn, maar een jij zijn die rekening houdt met anderen.

Mee eens.
Ik ben heel onzeker geweest en ik paste me toen vrij intensief aan en ik doe het soms nog steeds wel. Maar het voelt gewoon niet goed voor mij. Het is te vermoeiend en ik denk dat je uiteindelijk toch "door de mand valt".
En er zijn altijd wel mensen die je wel mogen, als je niet echt alle slechte eigenschappen bezit.

WTF, ik heb liever dat mensen van me houden om wie ik ben. :|
Maar ik kan absoluut niet tegen haat, dus ik zou me denk ik liever anders voordoen.

Word

Ik denk dat wel zo is ja. Tenminste, als je het zo leest lijkt het wel zo te zijn.

Maar... om een voorbeeld te noemen. Ik kan niet goed overweg met oude mensen, daarom gedraag ik me bij oude mensen toch anders. Ik probeer zoveel mogelijk gewenst gedrag te vertonen, wat ik normaal gesproken niet zou doen.
Opzich is daar toch niks mis mee? Ik ga niet veel om met oude mensen en zij waarderen het als ik me zo gedraag. Maar dan komt de vraag of ik mezelf ben als ik me anders gedraag dan normaal.

Oftewel dit wordt veeeel te ingewikkeld, laat maar. :p

Over het algemeen gedraag ik me zoals ik ook echt ben. :) Behalve in een enkele situatie waar ander gedrag van me gevraagd wordt.

dat dus

Ja inderdaad. Alles wat je doet is, blijkbaar, deel van wie je bent. Dat kan onverwacht zijn of af en toe anders dan op andere momenten.. maar het blijft een deel van jou.

Andere mensen mogen mij haten hoor. Maar ik ben mezelf. Wat boeid mij die andere mensen nou. ;)

ik heb liever dat mensen me mogen, ook al doen ze dat om redenen die niet helemaal kloppen :(
maar als mensen me stom vinden, dan moet dat wel een goede reden hebben die op ware feiten berust

Ik probeer mijzelf te zijn, en daarom word ik door de meeste mensen wel geliefd. Alleen Ik denk als ik mijn ware gezicht laat zien, dat niet iedereen mij even mag. Aangezien ik geen doorsneepersoon ben.. maar hoe ik denk weten ze toch niet dus:)

Dat ben ik met je eens, tenzij iemand ziek is. Iemand kan een heel levendig karakter hebben, maar als hij/zij depressief is komt dat niet naar buiten. Als je ziek bent ben je niet jezelf. Een depressie hoort (meestal) niet bij iemands karakter.

Maargoed, ik zal de vraag zo opvatten als ie is bedoelt. (even buiten beschouwing laten dat de keuze om je "anders" voor te doen uit jezelf komt). De keuze is moeilijk. Ik ben iemand die niet door iedereen geliefd is. Van de buitenkant zie ik eruit als een studiebol, een stille, een grijs muisje. Ik word vaak als een saai persoon gezien op school, maar als mensen me beter leren kennen komen ze erachter dat ik ook een andere kant heb. Bovendien ben ik meestal wel lief :D , kan goed luisteren, al zeg ik het zelf. Daardoor ben ik door bepaalde mensen toch wel geliefd. Als ik door iedereen gehaat zou worden zou ik me toch wel even achter de oren krabben en kijken of mijn gedrag echt zo slecht is. Als ik van mezelf kan vinden dat ik okay ben zou ik me niet/weinig aanpassen, maar als ik kritisch ben en ik zie ook dat ik niet okay ben, ga ik me aanpassen.

deze haat/liefde verhouding heb ik mijn klasgenoten. Ik ben door de helft gehaat voor wie ik ben.
De andere helft doe ik wat liever tegen, dus deze mogen mij voor wie ik niet ben.
Eigenlijk vinden maar 2 mensen mij echt lief :)

Als mensen van me houden wanneer ik acteer, en me haten wanneer ik dat niet doe, dan acteer ik liever, want dan word ik niet gehaat. (Ook al haten mensen me eigenlijk wel, maar weten ze het niet.)

Maar zo zwart wit is het niet, en ik denk ook niet dat je iemand anders kan zijn dan jezelf. Dus ja, dan krijg je misschien die haat/liefde-mix die leven heet :P

so... vat jij het maar even perfect samen! :D

doe maar gehaat om wat ik ben..

gelukkig ben je nooit als je niet jezelf bent of kan zijn, de mensen die je wel mogen om wie je bent kom je echt nog wel tegen..

ik denk ook dat als mensen doorhebben hoe ik echt ben, dat ze me eigenlijk ook niet aardig kunnen vinden...

herkenbaar.. maar dat komt omdat je een beeld van jezelf hebt waaruit je gaat denken dat andere mensen dat ook zo zien.. niet dat k zelf niet precies zo denk.. ik ben niet leuk en aardig, dus niemand kan me dat ook vinden, doen ze dat wel, dan is het een kwestie van tijd voor ze erachter komen dat ze me niet willen kennen..

maar toch, hoe fucked up ik ook ben, ik ben wie ik ben en daar, kan nog wel wat aan gesleuteld worden natuurlijk, doen mensen het maar mee..

en als je gaat inzien dat je ook zat leuke dingen in je hebt, die je misschien nu niet ziet, kan je gaan begrijpen dat anderen je wel lief leuk en aardig vinden om wie jij bent..

ik vind dat altijd moeilijk, want doe ik die leuke en aardige dingen omdat ik leuk en aardig ben of omdat ik leuk en aardig gevonden wil worden?

Het hoort misschien niet bij je karakter, maar ook die ziekte, of die depressie is een deel van je persoon

Jahoor.
Stel, je liegt altijd over alles en doet je altijd voor met een andere emotie dan je hebt. Dan is dat hoe je bent. Dan ben je dus jezelf door over alles te liegen.
Minder extreem voorbeeld: stel, je bent eerder beleefd dan bot. Dan betekent dat, dat je niet altijd zegt wat je denkt. Maar dat betekent nog niet, dat je 'jezelf' niet bent; immers, je bént een beleefd persoon, en daar handel je slechts naar.

ik ben sowieso mezelf. op een dag kwam ik tot de ontdekking dat er helemaal niet zoveel mis is met mij als ik altijd gedacht had.
en vanaf dat moment moeten mensen mij maar accepteren en anders lekker uit de buurt blijven :)
en een rúst brengt dat met zich mee, echt heerlijk! :)

btw als je gewenst gedrag vertoont terwijl je er zelf tegen bent is dat een ander verhaal (vind ik) dan wanneer je gewenst gedrag vertoont (zoals met die oudere mensen) omdat je nu eenmaal zo van aard bent (bijvoorbeeld beleefd of behulpzaam).

Als je jezelf bent en mensen om je geven en van je houden om wie je bent is dat veel echter, fijner, dan als je dat hebt terwijl je niet jezelf bent. Ik ben tegenwoordig heel erg mezelf, écht mezelf. Ooit was dat minder. Het kan me nu niet zoveel schelen wat mensen van me denken of me haten om wat ik denk of ben of doe, de mensen die me wel mogen om wie ik ben zijn het tenminste waard om voor te leven.

Mja, ik moet zeggen dat ik er nog niet over uit ben of je nou, als je je anders voordoet dan je bent, of dat ook tot jezelf zijn gerekend kan worden of niet.
Denk aan acteurs, die spelen een rol. Maar dat wil ook niet zeggen dat zij hun karakter zíjn. Dat wil enkel zeggen dat zij goed kunnen acteren.
Dus ik denk dat mensen wel degelijk zichzelf niet kunnen zijn.

op dat moment zíjn ze iemand die een rol speelt, vindt ik ;)

eens en gelukkig ben ik meer loved then hated waneer ik my self ben :cool:

Zijn dit de opties? :D

Jup, zo gaat het citaat nou eenmaal :P

(Een beetje door de voorgaande posts gescrolld, maar niet echt gelezen, dus als het al zo is verwoord, jammer dan...)

Het liefste ben ik mezelf; zo weet ik hoe mensen over de échte mij denken. Ik merk dat ik aardig gevonden word, en dat mensen mij waarderen om wie ik ben. Ik ben echter iemand die er moeite mee heeft om dat te geloven (zelfhaat?), en daarom wil ik nog wel eens spelen. Gewoon, om niet gekend te worden, op een manier waarop mensen zeker graag met mij omgaan. Misschien dat ik er bang voor ben dat mensen mij kennen en die persoon nog aardig/leuk/grappig/normaal vinden ook, ik weet het niet. Een masker opzetten is voor mij heel makkelijk en verleidelijk, maar het zou fijn zijn als ik leerde mezelf te kunnen zijn, en dat niet te haten. Het is dus niet dat anderen mij haten, maar dat doe ik zelf. Toch zou ik mezelf willen zijn. Blaat. Jullie snappen het wel. :)

Ik zou wel graag altijd mezelf willen kunnen zijn, maar ik ben bang dat anderen mij niet mogen. Ik pas me altijd aan omdat ik aardig gevonden wil worden. En iedereen zegt steeds dat ik mezelf gewoon kan zijn en ik zeker niet minder aardig gevond zal worden enzo. Toch kan ik het niet. Ik hoop dat ik ooit echt helemaal mezelf kan zijn en dat ook gerespecteerd wordt.

Wat zijn hier veel mensen in dit topic onzeker over zichzelf :|

ik denk dat er bijna niemand in de leeftijdscategorie van dit forum rondloopt (en daar buiten ws ook niet) zonder twijfels

Liever gehaat om wat ik ben.

Ik heb vrij lang me anders voorgedaan dan wat ik eigenlijk was. En dat breekt op een gegeven moment, en ook dan kom je eracht dat mensen je soms nog niet mogen. Daarna kon ik "zijn wie ik was" en daar werd ik in mijn klas om verafschuwd. Maar dat vond ik niet erg, want er waren genoeg mensen die mij wel mochten om wie ik was, om hoe ik deed, om wat voor mening ik had. En uiteindelijk is dat het belangrijskte van alles. En ik denk dat iedereen daar wel achter komt.

Er zijn altijd wel een aantal mensen die je uiteindelijk mogen om hoe of wat je bent.

De uitspraak is waar, maar wel erg zwart / wit.

Als je jezelf niet kan zijn, is dat namelijk uitermate frustrerend op den duur. In dat opzicht kun je beter jezelf zijn en als anderen je niet mogen is dat maar jammer.

In onze huidige samenleving kan je echter niet goed overleven met dit devies. Een gematigde conformistische houding reikt wat dat betreft veel verder.

Oftewel: pas je met mate aan en zorg ervoor dat je nog genoeg ruimte hebt om ook jezelf te zijn.

offtopic: jou heb ik al lang niet meer hier gezien!

underneath the mask you've buried yourself into
it's coal-black
i am tired of the gulping that you do
every day a new face
what if i unscrew your own identity
wouldn't you guess there's nothing left of you ?

the quicksand of life drags us
down into the circle
one day. we might not catch you

i feel sorry for what you try to do
breaking others down. to try and to pursue
your own selfish interests
i am starting to get sick of you

whatever happened ever since you left
you make yourself and me look like fools

jaartje geleden ging het niet zo lekker met mij. was meer het beeld aan voorscheppen hoe ik zou moeten zijn dan wie ik wekelijk was. 'vrienden'en familie was zozo... was wel geliefd niet zo zeer gehaat.

maar goed, voor mij was het tijd om mijzelf weer te zijn en ben zeg maar weer verandert naar mij zelf en ik ben gelukkig.
Mooiste is: nieuwe mensen staan open voor je en at heb ik gemerkt. Ik ben zeer happy met mij en merk dat nieuwe en als wel oude mensen ook mij meer lief hebben.

dus voor mij ja, liever mijzelf en gehaat te worden dan geliefd worden voor wie ik iet ben.