Stage volgen in verzorgingstehuis voor demente bejaarden
 

Welke bikkel werkt in die sector, of heeft er wel eens stage gelopen. Ik heb even wat opbeurende woorden nodig, want ik zie op tegen de stage! Voorlopig lijkt me er niks aan, maaaar mischien kan iemand me overtuigen van het tegendeel zodat ik met wat meer motivatie eraan begin:)

Ik heb er dan weliswaar geen stage gelopen, maar er wel zeer regelmatig gewerkt in de vakanties. Waar zie je precies tegen op?

Ik werk elk weekend (en in vakanties bijna fulltime) op zo`n afdeling. Ik vind het er geweldig :)

Edit: juist die bewoners zijn interessant, op zo`n afdeling is altijd wel wat te beleven! Je moet belevingsgerichte zorg leveren en dat vergt wel wat creativiteit. Die mensen hebben soms de gekste verhalen, maar dat maakt het ook zo leuk!

Ik werk er als receptioniste/telefoniste. 't zal niet helemaal zijn wat je bedoeld mbt werk, maar ik vind de bewoners het leukste 'onderdeel' van het werk. :)

de mensen, en hun verzorging. Ik dat echt niet zitten...

ik heb het een tijdje als vakantiewerk gedaan en vond het niet altijd makkelijk. Al is het maar omdat je die mensen elke dag ziet en er gaat toch regelmatig wel iemand dood, alleen dat kan al lastig zijn.
Maar er zijn soms ook hele grote verschillen tussen de bejaarden die op zo'n afdeling zitten. De 'ergste' gevallen zijn soms echt helemaal de weg kwijt, loop je 's ochtends een kamer binnen ligt de hele grond vol met ontlasting.
Maar ook mensen van 80 die constant vragen wanneer ze naar huis mogen of wanneer hun moeder ze komt halen. Ik vond het best lastig om zo iemand antwoord te geven.
En dan is er ook nog een grote groep die op het eerste gezicht er uitziet als 'gewone' bejaarden en waarvan je je afvraagt waarom ze op een afdeling voor dementerende ouderen zitten, en het is dan soms heel verrwarrend om er achter te komen dat ook deze mensen grote psychische problemen hebben.

Maar het is zeker niet altijd kommer en kwel, er zijn ook genoeg mooie momenten, want de mensen zijn vaak met hele kleine dingen al blij te maken; zoals buiten een rondje met ze lopen omdat de gewone verpleging daar geen tijd voor heeft. En ook voor jezelf geeft het een voldoening omdat je weet dat je echt goed en nuttig werk doet. En er is inderdaad van altijd wat te beleven, waardoor het in ieder geval nooit saai is.

goh, ik moet over 2 weken ook stage gaan lopen in een verzorgingshuis, met waarschijnlijk dementerende mensen...
Ik zie er ook tegen op, maar meer, Wat moet ik zeggen tegen dementerende.
even een voorbeeld: Een vriendin van mij werkt als voedingsassistente in een verzorgingshuis, en daar is dus een mevrouw, die om de 5 min. zegt:"Waarom komt God mij nou niet halen"
pff ik zou niet weten wat ik daarop moet zeggen. Maar goed. Ik zie het wel, ik heb overigens heel veel zin in de stage :)

Mijn tante heeft in zoiets gewerkt. Zij ging een beetje over de lichamelijke verzorging. Dan was ze met nog iemand anders en kreeg je het tafereel dat degene die waste de lieve schat was en degene die de klitten uit het haar kamde het gemene rotkind. En de volgende dag wisselden ze van rol en was de mening van de bewoners precies omgekeerd. :D
Elke stage heeft leuke kanten, zie hoef je alleen maar te herkennen.

Ik heb er een keer vrijwilligerswerk gedaan..
Ik moest een demente , bejaarde vrouw eten geven. Ik vond het heel dankbaar werk om te doen. Echt geweldig. De hele sfeer daar is top, en de mensen zijn over het algemeen heel aardig. En het is soms wel lachwekkend hoor. Bij mij zat er een vrouw tegen haar vriendin te vertellen: ''ja ach ik ben toch nog helemaal niet naar de supermarkt geweest hé'' Terwijl ik nét met haar naar de supermarkt was geweest, duwend in de rolstoel, :D

Ik heb deze zomer 8 weken in een verzorgingstehuis gewerkt. Op de afdeling voor dementerende bejaarden en op de psychogeriatische afdeling. Het was soms zeker niet makkelijk, maar ik vond het wel ontzettend leuk. Ik ga er deze zomer dus weer werken.
Ik had zoveel leuke momenten. Er zijn natuurlijk ook dingen die niet leuk zijn, maar ook daar kun je achteraf om lachen. Op het moment zelf is het niet grappig als je een klap van een demente vrouw op ontsnappingstocht krijgt, maar achteraf kun je er wel om lachen. En dat is volgens mij wel het belangrijkste. De mensen gaan helaas vooral achteruit en als je er dan ook al met zo'n houding heen gaat van gatverdamme, dan wordt het ook niets.

Er was een bewoonster die me vroeg wat ik deed als ik verdrietig was. Ik antwoordde dat ik dan chocolade at, vriendinnen belde of ging dansen. Daarna heb ik een kwartier met haar staan dansen op de Radetsky-mars (bij gebrek aan betere muziek :p ) en was ze weer helemaal vrolijk.
Het lastigste vond ik nog om met allemaal andere vrouwen te werken, sommige collega's waren moeilijker dan de bewoners. ;)

:D Dat ben ik helemaal met je eens. :o

dat maakt het zo leuk?!?!

mijn oma is jaren dement en het is gewoon zielig en sneu. ze herkent haar familie niet eens.

Mijn oma en een zus van haar zijn ook een tijd flink dement geweest en ik kom in het verzorgingstehuis waar ik werk natuurlijk ook veel familie tegen van mensen: mijn ervaring is dat het heel veel uitmaakt of iemand je eigen familie is of niet. Dit niet zo zeer qua 'zeiligheid', maar wel qua hoe je het ervaart. Als je iemand vroeger, in zijn 'goede tijden', niet gekend hebt, heb je ook geen vergelijkingsmateriaal met toen, terwijl familie dat wel heeft. Familie heeft daarnaast een groot gevoelselement, wat je met bewoners ook veel minder hebt (natuurlijk heb je wel gevoel ed, maar het is geen familie, dat maakt toch verschil).

Natuurlijk is het niet leuk als iemand dement is, maar niemand heeft er wat aan om er steeds maar het zielige en sneuë van in te zien...de mensen zelf nog het minst. Ik ga mensen niet uitlachen om hun vergeetachtigheid of dement zijn oid, maar soms doen zich daardoor wel grappige situaties voor. Als je ook dan steeds maar denk 'ach, wat zielig', dan heb je geen leven als je in een verzorgingstehuis werkt. :o

Een vriendin van mij heeft ook met dementerende bejaarde gewerkt tijdens haar eerste stage. In he begin zat zij ook wel tegen de lichamelijk verzorging op. Maar langzamerhand, toen ze de mensen beter leerde kennen, ging de lichamelijke verzorging ook makkelijker. Op het laatst is het alsof je nooit. anders gedaan hebt.

Ik werk zelf met verstandelijk gehandicapten en doe daar ook veel lichamelijke verzorging (wassen, luiers verschonen etc.) In het begin vond ik het wennen, maar het hoort erbij en het wordt normaal om te doen.

Dus maak je maar niet te druk, maar forceer jezelf niet, ga geen mensen wassen als je er nog niet aan toe bent. Je begeleiders zullen hier vast wel begrip voor hebben. Succes.

Ik vind het in ieder geval heel positief dat geneeskunde studenten zo'n stage moeten lopen. Het is goed om te weten wat er speelt in de praktijk en hoe je met dat zult mensen om moet gaan.
Soms ben ik echt geschokt als ik artsen/chirurgen in het ziekenhuis zie die totaal geen verstand lijken te hebben van het sociale aspect, hoe ze soms patienten behandelen, echt te erg.

Maar goed. Ik vond zelf de verpleeghuisstage niet geweldig, maar wel leerzaam. Je leert hoe je met demente mensen om moet gaan, en ja, daar hoort ook wassen bij (maar dat is niet anders). In het begin is dit sowieso vaak wat onwennig, maar echt; het went. Wordt bijna routinematig. En dat laatste is natuurlijk niet goed ;) Maar het is om aan te geven dat het een soort van gewoonte gaat worden.

Probeel zoveel mogelijk te leren van het sociale aspect, dan wordt het echt wel leuk!

mijn oma kwetst mijn moeder gewoon heel erg met opmerkingen. we weten dat ze het zo niet bedoelt, maar dat neemt niet weg dat het pijn doet.

sommige oudere worden "leuk" dement, zoals jij het waarschijnlijk bedoeld. Maar er zijn ook veel mensen die "minder leuk" of "agressief" dement worden, zoals mijn oma enigzins.

ik vind het zielig en sneu en ik heb er ervaring mee. ik zie hoeveel pijn het doet. het is totaal niet grappig.

Klopt, het is ook heel moeilijk, als het je familie is (of kennis, of vriend etc.).

Als je in een verpleeghuis werkt (en dus geen familie bent) is het waarschijnlijk een stuk minder emotioneel. Dit zijn de minder leuke dingen, absoluut. Niet iedere demente persoon is 'leuk'.
Ik denk dat dat ook de uitdaging maakt, hoe je met agressie en verdriet omgaat en familie hierin begeleid.

Mijn oudtante was ook op een (erg) vervelende manier dement (agressief, zowel verbaal als fysiek). Dat was vooral voor mijn oma zeker niet leuk, maar de mensen in het huis waar ze woonde zullen daar veel minder last van hebben gehad.

In het huis waar ik werk wonen ook mensen die 'vervelend' dement worden en daar heb ik toch echt geen last van in de zin dat ik me daar rot over ga voelen oid, ik weet waar het vandaan komt en heb verder geen emotionele band met die mensen (iig niet zoals ik die heb met een familielid), kwetsen is dan een stuk lastiger. En dat is maar goed ook, denk ik, anders is het niet vol te houden. Zie het als een soort van afstand die je bewaard: het is je werk.

Het dement worden van een familielid is nooit leuk, wanneer iemand agressief wordt is het dat nog minder. (Maar welke ziekte is wel leuk?) Maar werken met demente mensen die geen familie van je zijn is niet volledig te vergelijken met de situatie van een dement familielid. Dat is iig mijn mening (en die is gebaseerd op mijn eigen ervaring en de verhalen van anderen (bv. mijn moeder, die werkt al dertig jaar met dementerenden...heeft ze nooit moeite mee, maar toen haar eigen moeder dement werd was het toch heel anders)).

mijn opmerking gaat meer over haar stelling van "dat het haar leuk leek ook vanwege de grappige situaties die ontstaan"

ookal was mijn oma niet zo... dan snap ik nog niet dat je dat zomaar zegt.. maar goed dat is mijn mening daarover

Ze zegt het vast niet zomaar. ;) :p

Ik begrijp wel wat je bedoeld, maar ik begrijp ook dat er zich grappige (of lieve) situaties voordoen doordat mensen vergeetachtig of dement zijn.

*ik had hier een heel verhaal met allerlei situaties, maar dat lijkt me niet zo heel boeiend eigenlijk :o*

Veel ouderen zijn blij met hele kleine dingen...even aandacht, een praatje, een glimlach, een vriendelijk woord, een kaartje of een lekker koekje zijn dingen waar ze vaak heel gelukkig van worden. Ik vind het mooi om te zien dat ik door dat soort kleine dingen iets kan betekenen voor die mensen.

In het huis waar ik nu werk, wonen ook mensen die nog vrij 'goed' zijn, met deze mensen is een gesprek nog goed mogelijk. En je wilt niet weten wat voor onderwerpen ze soms bespreken. :o (Er komen regelmatig onderwerpen aan de orde die niet geschikt zijn voor 'kleine kinderen'. En ze steken ook regelmatig de draak met hun 'ouderdomskwalen'...ze zijn daar veel directer en harder in dan de meeste jonge mensen.)

Ik ben het helemaal eens met Leonoor :) En ik bedoelde er ook mee dat het ook leuk kan zijn, omdat de TS er zo tegen op zag.
We hebben een mevrouw op onze afdeling, die leeft echt in dr eigen wereld, herkent ook niemand meer van familie, noemt ons 'moeder' of iemand anders, ligt hele dagen in bed.. Zulke situaties zijn idd triest, helemaal als het je eigen familie is. Maar ik kijk er toch anders tegen aan en probeer het toch naar dr zin te maken. We gaan bv psalmen zingen als ze tegenstribbelt met wassen, iemand vd verzorging wordt zwarte piet (eentje krijgt alle schuld bv dat het water koud is) en daar kan ze zo leuk op reageren. Of ze laat je niet meer los en gaat in je armen bijten (zonder tanden). Nou ja ik kan nog zoveel meer noemen, maar soms krijg je zulke grappige situaties! Ik kan me voorstellen dat het voor de familie niet leuk is, maar wij zijn gewend aan die mensen en kennen ze vaak ook niet beter.

ik heb gewoon op dit gebied teveel negatieve dingen meegemaakt waardoor ik gewoon geen "leuke"situaties kan zien ivm dementie
en ik kan helaas niet door jullie overtuigd worden ;)

Ik vraag me af of je meer meegemaakt heb dan ik (misschien wel, misschien niet, dat is iets waar we allebei niet over kunnen oordelen)...

Ik kan me voorstellen dat het heel vervelend en verdrietig kan zijn als een familielid dement wordt en je ziet diegene slechter worden en op een negatieve manier veranderen.. zoiets doet natuurlijk pijn. Ik snap alleen niet waarom je je reactie precies op dat stukje gaf.. :o Want er stond niet "demente mensen gaan zo achteruit en het is pijnlijk voor de familie, dat maakt het zo leuk" maar "ze hebben vaak de gekste verhalen en dat maakt het juist zo leuk". Da's toch wat anders.. :o

Verder aan ts:
Ik vond mijn zorgstage juist hartstikke leuk! En het is ook maar 3 weken.. ik weet niet hoe dat bij jullie is? Het is voorbij voordat je het weet. Ik liep stage op een kleine pg afdeling in een verzorgingshuis. Later heb ik nog een keer vakantiewerk gedaan op een pg afdeling. (En inmiddels een paar keer op een somatische afdeling gewerkt).
Maargoed, demente mensen kunnen echt ontzettend leuk zijn om mee om te gaan als je in de zorg werkt. Bij iedereen moet je weer een andere benadering zoeken die goed werkt, sommige mensen zingen de hele dag door, andere mensen vragen steeds hetzelfde. Ze praten vaak graag over vroeger en kunnen je een hoop interessante dingen vertellen. En ze kunnen genieten van kleine dingen.. een ijsje, een wandelingetje, iemand die piano komt spelen.
Je moet er wel geduld voor hebben, sommige mensen kunnen er nl echt niet tegen om 20x hetzelfde tegen iemand te moeten zeggen, etc. Maar ik heb daar niet zo'n moeite mee, ik doe dat graag. :)

ja en zo las ik het ook en daar maak ik ook een punt over.

je moet er niet zo een put van maken, dat mensen plezier ontlenen aan hun werk in de gezondheidszorg. Artsen werken altijd met zieken, en dat kan voor de familie heel zwaar zijn. Maar voor de arts is dat meestal niet zwaar, maar juist intressant (bv nieuwe therapie mogelijkheden enzo).

Ik zie wel wat mn stage gaat worden, tis 3 weken. En ach maby wordt het nog wel aardig:)

ik maak daar geen punt over

die opmerking vond ik gewoon fout

klaar

Ik vind het jammer dat je er niet anders naar kan kijken. Als familielid is het natuurlijk veel erger, maar als het je beroep is ga je daar gewoon heel anders mee om. Je kent die mensen vaak niet anders en de dementie is voor mij heel normaal. Als je dan af en toe wat leuke verhalen of situaties krijgt, maakt dat het werk alleen maar leuk. Als ik continu met mensen zou moeten werken die dat nooit hebben, of altijd depressief zijn, of de hele tijd hetzelfde vragen, zou ik dat niet trekken. Juist de 'gekke' mensen maken het leuk. En volgens mij denkt iedereen in de pg-zorg daar hetzelfde over!


En poepkind, veel succes & plezier met je stage!

Ik heb laatst vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis gedaan. Bizar als je nog nooit met dementerende mensen om gegaan bent. Ik vond het al met al een heel interessante ervaring. Ik denk wel dat het erg mooi werk is, in de zin dat je echt mensen helpt. Het lichamelijke aspect, het feit dat het soms zo triest is en dat je eigenlijk op een kerkhof werkt lijkt me dan weer niets.

Ik kan echt heel slecht met demente bejaarden.
Meestal is het zo, dat je iets waarmee je bent opgegroeid beter kunt, maar bij mij is dat het tegenovergestelde.
Ik ging vroeger wel eens met mijn oma mee die vrijwilligster was en m'n moeder heeft jaren in een verpleeghuis gewerkt, dus ik kwam er ook wel eens.
Maar goed, ik kan er nu nog steeds niet mee omgaan. Doe mij maar kinderen. :p

Mijn oma was ook jaren dement, en het IS zielig en sneu als ze je niet herkent, maar alle verhalen zijn WEL leuk. Je kunt daar echt wel een leuke tijd hebben als stagair.
Of denk je dat alle mensen die daar werken levensmoe zijn en een zo rot mogelijk baantje hebben gekozen?

I second that. Ik heb er een halfjaar stage gelopen, en ondanks dat dementerende bejaarden alles vergeten, vond ik het wel heel leuk om met ze te werken. Ik vond het echt een uitdaging, want je moet écht wel nadenken wat je met ze gaat doen enzo. En ze reageren op alles anders, en dat zorgt wel vaak voor grappige situaties. Sowieso is het natuurlijk wat je er zelf van maakt; je kan ze de hele dag in hun stoel de krant laten lezen, maar je kan ook wat met ze gaan doen.

Ik heb eens vrijwilligerswerk gedaan op een afdeling van demente bejaarden. Eerst op een afdeling waar ze nog reltaief bij waren en later zou ik naar een afdeling moeten waar ze niks meer konden enzo.

Ik vond het erg moeilijk om mee om te gaan. Op die hele erge afdeling praten die zusters ook over ze, terwijl ze erbij staan omdat ze toch niets door hebben. Vond ik ook moeilijk.
Sommige bewoners zeuren heel erg en deden erg moeilijk. Terwijl andere heel vrolijk en behulpzaam waren.
Ze was er een vrouw die continu bloemen aan het 'verkopen' was. Een vrouw waarmee ik samen met haar imaginaire vriendin lang heb zitten kletsen over dat niemand steeds langs kwam en dat ze blij met me was.
In die zin is het verrassend, en uitdagend werk. Absoluut. Ik vond het alleen te moeilijk om mee om te gaan. Erg leerzaam was het wel.

nou pfff ik ben nu een week bezig en serieus het is best zuur. Het zuurste is niet eens het werk zelf, maar de hoeveelheid. Het is echt een uitputtingslag! Als het parttime was geweest had ik er wel meer plezier aan gehad. De mensen zijn soms wel grappig, echt praten of vertellen doen ze niet. Sommigen stoten alleen maar kreten uit of zeggen juist niks. 2 mensen zijn nog wel goed, en 1 daarvan is echt leuk.
Voor de rest vind ik de stage echt niet nuttig je moet veels te veel doen. (de dagen zijn van 7,30 tot 16,00, en dan moet ik ook nog 45 min reizen.) Niet alleen de verzorging, maar ook de was, het eten, het schoonmaken... En daar krijg ik geen centje stagevergoeding voor :mad: En op de 2de dag werkte ik al zelfstandig en deed ik alles hetzelfde als de werknemers daaro. Hoewel de bewoners met hun praatjes wel wat goedmaken blijf ik het afzetterij vinden. De stage is dus niet echt meegavellen, wan tik heb het nu wel helamaal gezien.

Meid, wat verschrikkelijk voor je.

Nou ja, die reistijd van 45 min heb ik ook gehad bij m'n zorgstage toen. En nu heb ik die trouwens ook. En dat je niet betaald krijgt is natuurlijk minder prettig dan wanneer je wel betaald zou krijgen, maargoed.. ik heb nu 10 weken stage gelopen en hard gewerkt en ook niks gekregen. Om daar nou zo om te klagen.. :s
Ik bedoel, ik klaag ook weleens een beetje.. :p maar de toon van je bericht vind ik vrij negatief.

Waarom vind je de stage trouwens niet nuttig? Ik vind het goed dat je als aankomend arts ook weet wat het is om in de zorg te werken. En zo kom je vroeg in je opleiding heel dichtbij de patiënt.
Veel doen is toch juist nuttig :o
Is heel normaal.
Hoe bedoel je afzetterij? Het is geen vakantie die je geboekt hebt ofzo. :p Je bent daar om wat te leren over de verzorging en je benadering van die mensen en om hard te werken. (y)

Ik ervaar werken in de verzorging juist als iets geweldigs. Hoewel ik er nu voor betaald krijg zou ik het zo vrijwillig gaan doen... En dat sommige zwaar dementerende mensen niet veel meer (kunnen) uitbrengen dan 'zusterrr, zuuuuuuuusterrrrr!', ja ook dat weet ik. Maar als ik dat hoor voel ik me juist gewaardeerd, omdat ze me nodig hebben. En dat geeft me dan weer het gevoel dat ik goed werk doe. Ook kun je met veel van die mensen toch nog een 'gevoelsband' opbouwen, ook al zullen ze je misschien niet herkennen als Jan of Piet. Ze zullen je herkennen omdat je iets voor ze gedaan hebt, waar ze een goed gevoel van gekregen hebben en daardoor voelen ze dat het goed zit als jij er bent. En mensen die in 1 uur 5 keer hetzelfde verhaal vertellen hebben ook hun leuke kanten, je hoort verhalen van die mensen waar ze oprecht trots op zijn. Over hun kinderen, vroegere werk, school of wat dan ook.

Dit neemt niet weg dat het werk zwaar kan zijn en dat het kan voelen als afzetterij, maar dit hoort er nu eenmaal bij...

:eek:
Dat is toch een hele normale werkdag van acht uur (plus een half uur middagpauze). Dat soort dagen maken zo ongeveer alle werkende mensen in dit land toch? En ik ken er genoeg die er aardig wat voor over hebben om elke dag "maar" acht uurtjes te hoeven werken.

De eerste week bij een nieuwe baan/stage is altijd zwaar. Je moet veel in je opnemen, wat veel energie kost en daarbij moet je wennen aan het ritme. Je zult zien dat je het over twee weken een stuk minder zwaar vindt.

over twee weken en ik er alweg:p
het is gewoon kut joh, konten wassen en aardappels schillen als aankomend arts. Als ik dit had gewild had ik er al lang gewerkt. En dan had ik nog geld ervoor gekregen ook.

gelukkig voel je jezelf niet superieur

:D (y)

Nee, ik voel me niet superieur, ik ben superieur.

Als je dit echt meent ben je zoooo verwend :o Maar net alsof "konten wassen" je hoofdtaak is daar :confused:

Dat van die aardappels schillen klinkt wel cool, ze koken daar dus gewoon nog voor de bewoners? :cool:

In principe is mijn hoofdtaak het aanleren van proffesioneel gedrag, maar dat wordt door de meeste medewerkers geintepreteerd als alle klusjes op mij afschuiven. Dus alle konten, alle aardappels, alle vaat etc etc etc. De ene meer dan de ander hoor, maar er zitten mensen tussen :rolleyes:
Naja ik ben ook niet voor 1 gat te vangen:D Ik doe nu gewoon alsof ik heel dom ben, en niks kan en doe alles heel langzaam. Weten zij veel dat ik meer kan, er staat een opleiding van 2-3 jaar voor dit werk. Dus als ik hun IQ had, had ik het inderdaad nog niet gekunt. Ik probeer zoveel mogelijk te babbelen met de mensen, dat vinden zij leuk en ik leuk. En babbelen is een hoofdoel, de afwas doen niet.

ik loop stage in een bejaardentehuis, of netjes gezegd een woonzorgcomplex. doe activiteitenbegeleiding en individuele visites ( met een informeel karakter, als gezelligheid zeg maar). Ik doe dit nu een half jaar een dag in de week dus ik zou je er wel wat over kunnen vertellen, maar weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Soms word ik doodmoe van duizend keer hetzelfde uitleggen, maar ik moet zeggen het is goed voor je geduld:). Als je vragen hebt of dergelijke moet je die stellen:).

Zo jij hebt echt een air :|

Kan nooit serieus zijn, zoiets heb ik nog nooit gezien :| :p

Kijk, dat is nou de reden dat aankomend artsen vaker een stage moeten gaan lopen in zo'n zorgsetting..

Artsen kijken volgens het medisch model, je hebt geen persoon voor je, maar een ziekte of aandoening.. Veel artsen spreken ook zelfs nog over 'Die blinde darm ontsteking op kamer 12'.. Ipv 'Mevrouw Jansen op kamer 12'..

Ik vind het echt goed dat aankomend artsen eens zien dat een patient niet alleen een ziekte is, maar ook een persoon, een mens met behoefte.. En ja daar hoort dan een stage bij met de basishandelingen..

Ik ben nu eerste jaars verpleegkundige, en ben steeds blijer dat ik niet voor geneeskunde ben gegaan, gewoon omdat je dan amper met de persoon bezig bent, maar meer met de anatomie/fysiologie en pathologie.

En over de werktijden, ik ken artsen die werken van 08.00 tot 21.00.. Dus die tijden van jou vallen nog wel mee..

En omdat er een opleiding van 'maar' 2 á 3 jaar voor staat (wat overigens niet klopt HBO-V is 4 jaar, zonder enige specialisatie.. Wat bijna altijd nog een jaar extra kost..), betekent dat niet dat die mensen dom zijn hoor.. Bij mij op de opleiding zitten genoeg mensen die van de geneeskundeopleiding komen.. Dus die zijn niet dom.. Maar gewoon het werken met mensen leuker vinden dan het werken met ziektes..

:eek:
Volgens mij moet jij dan nog heel wat leren van ""proffesioneel gedrag" Damn zeg.
Ik ben eerstejaars student verpleegkunde en ik denk dat je die mensen(VPK, verzsorgende etc) niet als "dom" zou moeten omschrijven, maar je hebt die mensen juist nodig later, als arts.

Hoi!
Je hoeft niet druk te maken over die stage hor. Ik ben eerstejaars student MBO verpleegkunde en ik loop op maandag en dinsdag stage in een verpleeghuis met dementeren bejaarden.
Het is leuk, maar zeker ook dankbaar werk.
Ik denk niet dat ik later als ik gediplomeerd ben ook met dementerenden wil werken. Ik wil later in een ziekenhuis werken.