Het nieuwe land
 

De zeemeeuw zong,
Daar de lucht haar blauwe bloesem deed ontpoppen.
Januari jaagde de winter achterna.

Verdwijnend in het avondland,
streek de zon haar gouden gloed over het met zilver bedekte land.
Wolken schilderden de dagen langer.

Vanuit het diepste der aarde,
zinderde het leven zoekend naar een weg.
De koude grond sprak tot de lucht.

Vanuit haar perspectief keek zij toe,
het zilveren land zuchtte en smolt.
De zeemeeuw zong haar zee toe.

Tussen de duinen en de heuvels,
de grond en de zeemeeuw weerklonk het leven.
Het duister deinsde terug.

De zeemeeuw vloog,
Het nieuwe jaar tegemoet,
En zag dat het goed was.

Commentaar, kritiek, tips, allen welkom:)!

hoi,
Er zitten mooie dingen in dit gedicht :) Het klinkt alleen nog niet 'af'. Er zijn wat dingentjes die ik niet zo mooi afgewerkt vind.

*"Verdwijnend in het avondland,
streek de zon haar gouden gloed over het met zilver bedekte land."

(verdwijnend over het land streek de zon haar gloed over het land: dubbel land, komt raar over)

*"het zilveren land "

(die vergelijking had je dus al eerder gemaakt,)

* "zinderde het leven" en later "weerklonk het leven"
(beide strofes zeg je ongeveer hetzelfde?)

maar zoals "wolken schilderden de dagen langer
vind ik echt mooi

misschien de eerste strofe laatste zin:
jaagde januari de winter achterna?

bedankt!:) Ik begrijp je aanmerkingen, 't gedicht stond gauw op mijn papier, die plotselinge inspiratie is wat ik opgeschreven heb.
Misschien dat 't daarom ook niet af oogt?

verander ajb je avatar. Ik probeerde je gedicht te lezen, maar dat gáát gewoon niet met zo'n knipperding in mijn ooghoek. Het is daar ook nog sensitiever voor beweging dan voor kleur.

beter? :o

ja bedankt!

De laatste zin vind ik een beetje een dooddoener. Probeerde je te refereren aan het scheppingsverhaal? Verder is het niet slecht, geschreven, lekker mythisch, maar het raakt me niet echt, omdat het zo koud en onpersoonlijk over komt.