borstkanker
 

mijn moeder heeft mij vandaag verteld dat ze 50% kans heeft dat ze borstkanker heeft... is haar ook pas een week duidelijk, maar tis nog maar zo klein, dat het niet te voelen was, maar ontdekt is in een borstonderzoek-bus.
volgende week wordt ze geopereerd, omdat er geen punctie gemaakt kan worden. dan wordt het hele bobbeltje weggehaald, om daarna te onderzoeken.

ik ben er heel erg van geschrokken, en ook behoorlijk overstuur...

heeft iemand ervaringen mee? :bloos:

*doet eerst even een knuffel geven*

mijn moeder heeft dit 2 of 3 jaar geleden gehad..
en ik kan je alleen maar aanraden en je echt op het hart te drukken je niet eerder zorgen te maken dan dat er uitslag is wat het nou precies is..

echt je kan nu heel erg lopen stressen en allerlei enge beelden inbeelden maar daar maak je het alleen erger mee.. en je helpt je moeder en jezelf alleen maar verder naar benee.
probeer er over te praten en 'gewoon' de uitslag af te wachten.
Ik snap het helemaal dat je overstuur bent en dat is ook heel normaal en het mag! maar zolang er geen uitslag is is er niets zeker.. 50% kan ook de andere kant opslaan..

lklinkt nu allemaal heel makkelijk en dat is ook zo omdat ik het kan typen en achteraf kan zien.. maar jij zit er op het moment mee.. ik leef met je mee


heel veel sterkte
knuffe

bedankt voor je berichtje :) maakt het iets beter

moet er wel bij vermelden dat borstkanker in de familie zit. (zussen van mijn oma hebben het gehad)

ik moet inderdaad ook helder blijven denken, maar jaah... tis wel erg moeilijk!
had ook gedacht dat de uitslag eerder zou komen. mam wordt waarsch. volgende week maandag geopereerd, en dan nóg 2 weken.... *zucht*

ben toch wel een beetje bang...

het is juist beter om meteen te opereren denk ik, want mijn moeder heeft vorig jaar allerlei pijnlijke onderzoeken moeten ondergaan omdat ze ook dachten dat ze misschien borstkanker had, en uiteindelijk bleek het knobbeltje in het borst goedaardig te zijn.

het wordt nu weggehaald neem ik aan en dan onderzocht?
het is denk ik maar beter dat als ze inderdaad borstkanker heeft het nu al ontdekt wordt. nu kan er nog iets aan gedaan worden en is het nog niet in een vergevorderd stadium.

ik denk ook dat je je niet druk moet maken. je kan je druk maken als ze echt onder het mes gaat. en als de uitslag bekend is, maar het is niet slim om jezelf helemaal gek te maken met ' wat als..'

tussen de operatie en de uitslag moet je niet aan die uitslag denken, je moet er zijn voor je moeder, want ze zal je nodig hebben.

sterkte!

Als ze het heeft, hebben ze het idd wel vrij vroeg ontdekt waarschijnlijk. Dat maakt het iets positiever. Maar goed, sterkte iig.

mijn moeder had ook zo'n borstonderzoek. ruim een week geleden kreeg ze te horen dat er 'iets' in haar borst zat. dat is 2 dagen geleden verder onderzocht in het ziekenhuis (foto, echo, punctie) en het is kwaadaardig. heel eng en superklote allemaal. ik weet niet zo goed wat ik verder kan vertellen, ik heb dit topic ook al een paar keer geopend zonder iets te posten :o heel veel sterkte!

jij ook...
*knuffel geeft*

mijn moeder wordt in ieder geval donderdag geopereerd. tis te klein om een punctie van te nemen, dus halen ze het helemaal weg. (het bobbeltje dan)
daarna gaan ze het onderzoeken, is het kwaadaardig, wordt ze alsnog bestraald, en als het is uitgezaaid krijgt ze nog chemo... maar daar gaan we niet van uit....

(gebruik dit forum maar even als uitklaatklep, tot ik meer weet... is vast niet erg toch?)

Toen ik 14 was kreeg mijn moeder borstkanker. Het zit bij ons in de familie en daarom heeft mijn moeder het op een gegeven moment maar eens laten onderzoeken. Ze vond het wel tijd worden en had met een vriendin gesproken (die geneticus ofzoiets is) die zei dat dat wel verstandig zou zijn. En ja hoor, een paar weken later hoorde mijn moeder dat ze idd borstkanker had (wat ben ik blij dat ze toen gegaan is! ze voelde namelijk (nog) niks).

Mijn ouders hebben er tegenover mij en mijn zussen en broertje altijd best 'luchtig' over gedaan. Dat wil niet zeggen dat we ons geen zorgen maakte, maar ze hadden een instelling van: ' het komt goed!' Ze heeft wel echt alles gehad. Chemokuren, operaties, bestralingen, behoorlijk heftig dus.
Maar door de instelling van mijn ouders ben ik nooit echt bang geweest, daar ben ik echt heel blij om. Natuurlijk heb ik weleens gedacht van: kanker....dood...maar ik ben er gewoon altijd vanuit gegaan dat dat mijn moeder niet zou gebeuren.
Nu denk ik vaak dat het ook wel heel anders had kunnen aflopen, maar gelukkig was dat niet zo. Als mijn ouders er zelf heel wanhopig onder waren geweest, had ik het (denk ik) ook echt als veel erger ervaren.

Ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar ik vind het ook wel prettig om op te schrijven.
Heel veel sterkte en ik hoop echt dat het knobbeltje goedaardig is :) Good luck!

hee, het lijkt me een behoorlijke frustrerende situatie. Ik kan wel zeggen dat je je geen zorgen moet maken totdat je meer weet, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Mijn schoonmoeder kreeg van de week te horen dat er ook iets in het bevolkingsonderzoek gevonden was. Ze moest terug komen voor een punctie.
Het bleek nog 'goed' te zijn. Maar dat was een kwestie van tijd.
Zoals ze zeiden. Het leger is er, de soldaten zijn er, maar ze werken nog niet samen.
Ze wordt zo snel mogelijk geopereerd, en wordt de binnenkant van de borst weggehaald en een prothese terug gezet.

Behoorlijk heftig, maar allemaal zo dankbaar dat het op tijd is gevonden. Het is nog niet kwaadaardig en wordt op tijd weggehaald. Ik wist niet dat dat namelijk ook kon!

Zo'n knobbeltje kan dus eigenlijk echt van alles betekenen. :eek: en dus ook niet alleen kwade dingen...
En wat ik ook eigenlijk hiermee wou duidelijk maken is dat je moeder er hoogstwaarschijnlijk, mocht het niet goed zijn, ze er op tijd bij is.

ik weet het...

en het scheelt ook dat mijn mam er wel nuchter over is.
we hadden het al over pruiken kopen enzo, nergens voor nodig natuurlijk, maar wel prettig dat ik er zo over kan praten.
mijn mam kijkt het meeste op tegen de operatie... ik ga ook mijn best doen om er voor haar te zijn... en haar overal in te steunen...
maar heel de situatie is een beetje rot, want we gaan ook over 3 weken verhuizen, en dan moeten we in een vakantiepark, want het nieuwe huis is nog niet klaar...
echt dus allemaal even rot getimed, maar waardeer alle reacties hier wel!

dus bedankt allemaal... en zeker niet stoppen want vind het wel prettig...

Dat scheelt al een hele hoop voor de mensen eromheen. Mijn moeder heeft 2 jaar geleden borstkanker gehad en was ook enorm nuchter erover.

Bij het bevolkingsonderzoek was niks gevonden, maar ze had toch het gevoel dat er iets was. Toen is er een echo gemaakt en bleek er toch *iets* te zien, maar niet zo groot. Later bleek dat het door de hele borst verweven zat en een vorm was die op foto's niet te zien is.

Als ze bij de dokter iets te horen kreeg zocht ze dat op internet op zodat ze wist wat het precies inhield enzo. De pruik werd meteen uitgezocht nadat ze te horen kreeg dat ze chemo kreeg en na de 1e x begonnen haren uit te vallen en heeft ze meteen de rest weg laten halen. Ze heeft ook gewerkt tijdens de chemo-periode terwijl iedereen haar voor gek verklaarde, maar ze werd knettergek van het thuiszitten (want toen zat ze al zo'n 2 maanden thuis) :o

Haar motto was, als je jezelf ziek & zielig vindt dan voel je je ook zieker en zieliger dus daar begin ik niet aan (Y)

Wat ikzelf het engste aan de situatie vond was dat ik me realiseerde dat m'n ouders ook niet onsterfelijk zijn.

Ik hoop voor jullie dat het niks ergs is, maar in ieder geval sterkte!

:(

Mijn moeder heeft 4 jaar geleden borstkanker 'ontdekt' bij zichzelf. Ze voelde een knobbeltje en is direct naar de huisarts gegaan. Er moest toen een punctie gemaakt worden en als snel bleek het kwaadaardig te zijn. Ze hebben toen alles verwijderd uit de borst en ook de lympfeklieren in de oksel hebben ze weggehaald (hier bleken achteraf micro-uitzaaiingen te zitten).
Inmiddels gaat het weer aardig goed met mijn moeder.

Wat veel mensen denk ik onderschatten is de psychische kant van het verhaal. Als je weer 'beter' bent dan zal het ook wel weer goed met je gaan. Maar ook in je hoofd vindt er behoorlijk wat plaats. Je wordt geconfronteerd met je eigen lichaam waar je nu geen vertrouwen meer in hebt.

Voor jou kan ik alleen maar zeggen: heel veel sterkte! Steun je moeder en praat er met haar over, over wat er allemaal zal gaan gebeuren enzo, maar ook hoe ze zich erbij voelt (angst?).

En voor jouzelf; controleer regelmatig je eigen borsten, begin ook tijdig met borstonderzoeken. Ik ga er vanuit dat je moeder nog niet zo oud is. Mijn moeder was ook pas begin 40 (en mijn oma ook). Op dergelijke leeftijd is de kans groot dat er sprake is van erfelijkheid (hiermee wil ik je niet bang maken, maar juist alert)

Zo waar wat je daar zegt.
Mijn moeder heeft ook zo lang mogelijk doorgewerkt en is ook zodra het kon weer begonnen. Ze vond het verschrikkelijk om thuis te zitten, terwijl ze zich niet echt 'ziek' voelde (wat je natuurlijk wel bent!).

Ik ben in die periode ook erg bang geweest om mijn ouders kwijt te raken. Gelukkig hebben we daar thuis over kunnen praten met zn allen. Ze zijn inderdaad niet onsterfelijk, realiseerde ik mij. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik nu anders met dingen omga.
Het leven is vaak veel korter dan je denkt..