Hoop of niet?
 

Na zo’n 2 jaar een beetje aangerommeld te hebben met een jongen –en we ondertussen steeds betere vrienden werden, totdat hij m’n beste vriend was- hadden we half december besloten officieel samen verder te gaan.
Allebei helemaal gelukkig en ’t was echt een hele serieuze relatie. Hadden allerlei plannen, we kenden elkaar door een door. En hij was/is gewoon alles voor me.
Hij hield van me, ik van hem, en ’t was gewoon goed.
Totdat we van de week een beetje ruzie kregen, niet eens echt ruzie, gewoon iets waar over gepraat moest worden. Dat was helemaal uitgepraat. Daarna weer allemaal smsjes, ik hou van je, zie een hele mooie en goede toekomst samen en ik ben blij met je. (en zo steeds verder)
Afgelopen woensdag had hij een dag nodig om bij te tanken van alles wat er gebeurd was, en daarna zouden we ’n heel leuk weekend gaan hebben samen zonder problemen enzo.
’s Avonds merkte ik dat hij ’t niet meer echt zag zitten allemaal, maar ja, dat heeft iedereen wel eens. Al begon ik ergens een beetje bang te worden dat hij het ging uit maken.
Dat heeftie dus gisteren, toch nog heel erg onverwacht, gedaan. Met als reden dat ie er nog niet aan toe was voor z’n gevoel en dat ie niet meer van me hield. Maar ik heb nog nooit een jongen zo vreselijk overstuur gezien. Hij was echt helemaal kapot.

Nu vraag ik me af? Kan dat nou zo snel over zijn allemaal? Hij zei dat hij zeker wist dat ie geen spijt kreeg, en dat hij het een goede beslissing vond. Maar ook zei hij dat ik altijd naar’m toe mag komen als er iets is, gewoon koffie kan komen drinken en we nog van alles samen gaan doen. Dat hij weer m’n beste vriend wil zijn, maar niet dè vriend kan zijn.

Ergens ben ik bang dat z’n (hele dominante) moeder zich ermee bemoeit heeft. Maar dat weet ik niet, en als dat zo is, vind ‘k dat echt heel erg.
‘k hem gemaild om nog een keer een gesprek te hebben over hoe ’t nou allemaal zit, en wat nou echt de reden is. En hij heeft gezegd dat dat een goed idee was.

Maar nu, moet ik echt de hele hoop opgeven, en me erbij neerleggen? Of stiekem wat hoop over houden? Ik weet het allemaal niet meer hoor.

(Sorry voor het lange verhaal! :bloos: )

Nou, als hij dat gesprek ook ziet zitten kan het in elk geval heel verhelderend werken. Ik kan me ook niet voorstellen dat je opeens niet meer van iemand houdt, wel dat je het opeens niet meer ziet zitten. Of je hoop moet hebben weet ik niet, maar ik zou wel open en eerlijk dat gesprek aangaan en hem duidelijk maken wat je hem dan ook duidelijk wil maken. Succes!

Zeker met hem gaan praten, fijn dat hij daar ook mee instemt (y) Als ik jou was zou ik ervanuit gaan dat het nooit meer goedkomt, qua relatie dan. Niet omdat ik toevallig denk dat dat zo is, maar dan kan het alleen maar meevallen. Moeilijker gezegd dan gedaan, maar als je hoop houdt en het komt niet meer goed, ben je heel erg teleurgesteld.

Op zulke momenten heb je meer tijd nodig om bij te tanken. Het vergt af en toe wat afstand om te beseffen wat je achterlaat. Die afstand schep je niet in een dag.

Mijn advies; laat hem een weekje of twee met rust, neem wat afstand, en als hij van je houdt komt hij vanzelf naar je toe.

wat gek!
ik kan me niet voorstellen dat hij eerst zo geweldig veel voor je voelt en dan ineeens niets..
kan er iets gebeurd zijn? kan het zijn dat hij nooit zo enthousiast was?

mss is hij bang omdat het zo goed gaat, dat hij de rest van zijn leven bij je is.. het klinkt heel raar als je iemand zoo geweldig vind maar hij zal niet de eerste zijn..?

goed dat jullie zo gaan praten!! :)

Ik heb hier niet zoveel zinnigs op te zeggen.
Maar als ik jou was zou ik wel nog een beetje hoop overhouden.
Je weet maar nooit mischien verandert hij van gedachten.
Sucses meid.

Daarom snap ik het ook niet. In één dag kan je zoiets niet beslissen.

Heb wel steeds meer het idee gekregen dat hij het onder 'dwang' van z'n moeder heeft gedaan. Vandaag heb ik 'm gezien en hij ziet er echt heeel erg slecht uit. Heb heel erg veel medelijden met 'm.

Misschien komtie niet nu terug, maar over langere tijd? Het zal me niks verbazen, maar 'k wil ergens ook geen hoop hebben, omdat dat zo'n tegenvaller kan zijn.

Daarom geloof ik hem niet helemaal meer. Er is niets bijzonders gebeurd, en hij is ook niet iemand die me zo makkelijk zou laten gaan. Ik vind het raar..! :( En 'k mis 'm zo vreselijk, we zagen elkaar heel erg vaak, en nu ineens bijna niet meer. Het doet pijn... :s :confused:

oke het is dus duidelijk dat hier iets niet klopt..
ik denk dat hij je net zo leuk vind als hiervoor.. maar waarschijnlijk is er iets aan de hand

ik vind dat je heeel lief voor hem moet zijn met hem moet proberen te praten over waarom hij zo doet ineens

ik vind (sterk overdreven en klinkt heel gemeen) dat als je het nu gewoon uit laat dat je hm in de steek laat


sterkte!!

Ik zou het opgeven tenzij je zelf nog iets met hem wil... Ik denk dat hij je heel lief vindt maar dat hij niet de vonk met je heeft waardoor hij wil dat je zijn vriendin bent.

Tenzij er iets anders speelt, maar dan komt hij vanzelf naar je toe denk ik.

Hij zal misschien al langer met het gevoel hebben rondgelopen. Als je elkaar zoveel ziet 'mis' je elkaar nooit (omdat je niet lang hoeft te missen). Je hoeft niet te verlangen want je krijgt continue. Dan ga je mogelijk twijfelen of je nog wel verliefd bent, omdat het zo gewoontjes wordt.
Met één dag is dat gevoel ook niet weg, dus als hij dan moet kiezen tussen blijven (hetzelfde) of weggaan (verandering) klinkt dat tweede interessanter dan wanneer je wel verlangt en mist.

Als je elkaar langer niet ziet ga je naar elkaar verlangen, ga je elkaar missen en ga je weer beseffen dat je van iemand houdt.
De vraag blijft wel of dat nog zo is, maar aangezien hij nu toch niet bij je is; houdt afstand en laat hem weer naar je verlangen.