Voor mijn mannetje
 

Ik keer je mijn rug toe
waneer we slapen gaan
Ik ren van je weg
als ik je bij hoor te staan

Ik leef van je adem
en huil jouw verdriet
maar waneer je niets zegt
troots ik je niet

soms ben ik stil door jou
zwijgend wacht ik dan
tot je me troost en vergeeft
zodat ik alles weer vergeten kan

Mijn jaloersheid
maakt me soms verward en boos
dan sta ik op springen
al blijkt er niets loos

soms twijfel je
of ik wel echt van je hou
maar eerlijk waar
als ik bij het vergaan van de aarde
iemand kon redden
dan redde ik jou!

Slap gedichtje op zich maar je einde maakt veel goed (y) vind het nogal lang en afdwalend...en een beejte one in a million...

kzou persoonlijk het eerste en laatste aan elkaa rplakken...dan is het al af...

mooi, want dat was eigenlijk ook de bedoeling :)