anorexia/eetstoornissen
 

Ik zit nu in een kliniek en begin mij steeds vaker af te vragen of het wel echt mogelijk is om beter te worden...
Ik eet nu vooral omdat het "moet", de precieze hoeveelheid en ook precies op tijd. Maar daarbij ben ik nog wel de hele dag met het eten bezig: kookboeken lezen (maar niks maken), calorieen opzoeken van allerlei dingen, in winkels naar het eten kijken, in mijn hoofd optellen wat ik gegeten heb, plannen wat ik nog ga eten, bedenken wanneer ik weer meer kan bewegen enz...
Zal dit ooit wel weg gaan? Word dit minder zodra je bijna op je gezonde gewicht zit, of wanneer dan wel? Word er namelijk echt gek van en ben echt bang dat ik mijn hele leven nog zo met eten bezig zal zijn...
Weet ook gewoon niet waar ik dan aan moet denken waar denken "normale" mensen de hele dag aan??

Zijn er hier mensen die "genezen" zijn van hun eetstoornis? Hoe heb je dit bereikt? En is het nu ook zo dat het je niet meer uitmaakt of je nou 3 kilo meer of minder weegt? En houd je je nog vast aan een eetlijst, of kun je gewoon eten op je gevoel?

Allerlei dingen die ik me afvraag....ben gewoon bang dat ik straks nogsteeds precies volgens een eetlijst moet eten en in de stress schiet als ik een ons aangekomen ben :(

Ik weet het niet uit eigen ervaring, maar heb het wel 'gezien' in mijn omgeving...bij hen merkte ik dat het in het begin idd was omdat het moest. Daarna werd het steeds ietsje 'gewoner', maar daar ging wel heel veel tijd overheen. Voor degene die ik ken die anorexia/een eetstoornis hebben gehad, is eten nog steeds geen hobby, maar het gaat wel makkelijker in de loop der tijd. Ik heb geen flauw idee waar zij de hele dag aan denken (ik weet niet eens waar ik zelf de hele dag aan denk - wel aan iets, maar niet altijd iets concreets)...maar ik denk dat zo iets door de loop der tijd zich ook 'aanpast'.

Ik denk nu bijna niet meer aan. Als ik bv een bak ben en jerry's eet, dan denk ik wel dat het niet echt gezond is, maar erg vind ik het niet. Als ik een paar kilo meer weeg, vind ik dat ook niet heel erg, omdat ik weet dat ik toch weer terug kom opeen bepaald gewicht waarop m'n lichaam gestabiliseerd heeft.

Maar het belangrijkste is denk ik beseffen dat wat je van je lichaam vindt en wat je van jezelf vindt (je eigenwaarde) dat dat los van elkaar staat. Jij laat wat je van je lichaam vindt ook bepalen hoe je over jezelf denkt...

Wel eet ik nog van veel dingen hoeveel cal het is, maar echt precies tellen doe ik niet. Ik weet dat je veel moet eten om maar aan de 2000 cal te komen, zelfs met snoep en patat moet ik zelfs soms moeite doen om het te halen. Daarnaast sport ik ook (niet zo achterlijk veel als jij, maar dat is ook deel van je eetstoornis) en op dagen dat je sport mag je helemaal veel eten. Het wordt echt beter, maar reken op een aantal jaar. Bij ons op college zeiden ze 7 jaar voordat je echt genezen bent. En natuurlijk zul je nog wel aan eten blijven denken, maar niet zo erg als jij nu doet. En als het wat minder gaat, de ene krijgt hoofdpijn, jij zal moeite hebben met eten. Maar je moet gewoon sterk blijven. Je moet het echt willen en nu wil je dat nog niet, daarom is het nog zo moeilijk.
Maar zodra je echt beseft en het ook echt wil, dan pas zal het minder worden...

Zitten er in je kliniek geen mensen die daar al langer zitten? Ik meen me te herinneren dat jij er 'pas' 2 maanden zit, en dat opnames soms wel een jaar kunnen duren. Als er mensen zijn daar die er al langer zitten zou je misschien bij hen kunnen kijken of aan hen kunnen vragen of, en wanneer, het iets makkelijker gaat.