jaloezie
 

heej, ik begin steeds jalourser op een vriendin van mij te worden kijk het zit zo......... bijna 10 jaar geleden hebben mijn vader en haar moeder allebei kanker gekregen, mijn vader hersentumor en haar moeder borstkanker, mijn vader is na 3 jaar overleden, en haar moeder leeft nog steeds.......haar moeder heeft uitzaaingen gekregen enzo, ze hadden gezegd dat ze nog maar een paar maanden zou hebben te leven alleen nu hebben ze een nieuwe chemo waardoor alles wordt uitgesteld........en nou zou je zeggen maar dan moet je toch blij zijn......vergis je niet ben ik ook.....ik ebn super blij voor haar hele familie, een ouder verliezen is heel moeilijk.........maar ik heb ook zoiets van waarom mijn vader wel en haar moeder niet.....ik vindt het gewoon heel moeilijk om te zien dat zij beide ouders nog heeft terwijl mijn vader al van me afgenomen is......waarom mag zij langer van beide ouders genieten........ik gun het haar wel, dat absoluut zeker........maar ik weet niet wat ikmet mijn jalouzie moet doen.......ik wil helemaal niet zo denken en doen

kun je dit opnieuw formuleren, want zo heb ik geen zin om energie in een reply te steken, aangezien ik je bericht niet kan lezen

Ik denk niet echt dat zoiets jalousie is. Jalousie is meer oziets van hij heeft een groter ijsje als ik hem ofzow..
Anyway, je bent wel blij voor dr tuurlijk maar was dat nou ook maar bij jou gebeurd.. Tis geen jalousie, tis eerder iets van iets missen en oneerlijkheid van het leven. Je zou willen dat het bij jou zo was want je mist hem zo..
Daar kan jij ook niks aan doen.. Maar ik vind het geen jalousie..
It's the way life goes.. Helaas..

Heel veel sterkte ermee in ieder geval..

xxx Rosie

Hallo,

Zelf vind ik je reactie niet zo verbazend. Ik denk dat je zeker niet de enige bent die in een dergelijke situatie vergelijkbare gevoelens er aan over zou houden.

Probeer je echter wel te realiseren dat je gevoel gebaseerd is op irreeele gevoelens. Misschien helpt het als je je bedenkt hoeveel mensen er voor jouw vader en na jouw vader zijn heengegaan. Het is gewoon natuurlijk, je kunt het slechts accepteren.

Schaam je dus niet omdat je je zo voelt (hoewel het misschien niet aan te raden is om het aan je vriendin te vertellen, zeker in deze tijden die voor haar zo moeilijk zijn), want je bent vast en zeker niet de enige die zoiets voelt.

Wees je ervan bewust dat je toch een goede vriendin bent, want tenslotte wens je haar wel goede dingen toe.

Groetjes,

Naru Narusegawa


P.S. Misschien is het handig om je berichten in het vervolg inderdaad niet meer zo onduidelijk te tikken, met al die puntjes erin, ondanks je humeur. Zulke stukken onleesbare tekst schrikken mensen af en zorgen voor minder replies.

Ik ben het wel met Narusegawa eens, gedeeltelijk iig. Ik denk dat die 'jaloerse' (?) gevoelens idd wel 'logisch' zijn. Misschien kun je er met iemand over praten? Het lijkt me idd heel moeilijk een ouder te verliezen, laat staan als de ander ook ernstig ziek is. Heel veel sterkte.

ik ben jalours op mijn vriendin omdat zij haar moeder nog wel heeft en ik mijn vader niet meer terwijl ze tergelijkertijd kanker kregen, tuurlijk ben ik harstikke blij voor haar, maar ook heel jalours en vraag me gewoon af waarom zij wel beide ouders en ik niet! vindt het moeilijk om haar aan te kijken terwijl dit door mijn hoofd schiet

ja misschien heb je ook wel gelijk, maar schamen doe ik me wel.
ik wens haar echt wel alle goede dingen in de wereld toe maar om constant te zien dat zij wel beide ouders nog heeft ( heb ik zowieso bij iedereen wel). mijn gevoelens spreken elkaar gewoon tegen, en dan raak ik in de war en dat merkt ze dan, en dan vraagt ze wat er is(het is mijn beste vriendin) en dan kan ik het niet zeggen. en ik hou niet van liegen of van om iets heen draaien. harstikke bedankt voor je reply ik denk dat je inderdaad gelijk hebt en dat ik maar niks tegen haar moet zeggen.
is het zo beter zonder puntje??
xxx