Tot enkels in het water, deel I
 

Tot enkels in het water, deel I

Geachte lezer.

Hieronder staat deel I van 'Tot enkels in het water.'
Mocht u graag meer willen lezen uit deze nog tot stand te komen
serie, dan komt er vast wel meer op te staan.

-----------

Overal mensen met onderzoekende blikken op mij gericht, terwijl in mij een angst huisde die ik nauwelijks toe durfde te geven omdat het dan nóg erger worden zou. Mannen met kale hoofden, vrouwen plukkend aan hun haar, ze vroegen welk boek ik las en of ik me wel gewassen had, waar ik eigenlijk heen ging zo op de vroege morgen. En buiten lag alleen maar water, in plassen en meren, in regen en de Noordzee.

Was ik soms bang om haar tegen te komen? Ik bleef de gedachte van me afschudden, maar elke keer glipte ze via mijn oor weer mijn hoofd in, het hoofd dat geen slaap meer kende sinds een uur of zeventig. Was dat wat de mensen zagen? Konden ze aan me zien dat ik de avond en nacht ervoor ruzie had gehad met haar? Schichtig keek ik om me heen, maar het was een dwaze gedachte dat ze hierheen zou komen om haar excuses aan te bieden.

Het liefste was ik door het smalle bovenraam naar buiten gekropen en was ik tot mijn enkels in het water gaan staan om te dansen en passioneel te huilen tot het regenen zou stoppen; maar alle passie leek uit mij verdwenen. Elk spoortje van gevoel had het lichaam verlaten waar vroeger nog in geleefd werd.
Aan de andere kant van het raam speelde het leven zich af. Ondanks de regen leken er veel mensen op de been en de snelweg stond vol met rode lampen. In de meeste huizen brandde licht en de maan was al begonnen aan zijn lange weg naar het bovenste puntje van de hemel zodat zij gezien kon worden. Ik overwoog alle manieren van zelfmoord, maar geen enkele sprak me werkelijk aan. Vervolgens ging ik al mijn plannen na, maar ook die leverden niets op, nog geen vreugdesprong. En de gedachte aan haar deed me angstig omkijken, maar het beeld om mij heen was onveranderd.

Alle mensen bleven zitten zoals ze zaten. Op het moment dat ik beter ging kijken, zag ik dat ze zelfs geen adem haalden. Alleen maar die glazige blikken, vraagtekens boven hun hoofden. Dode ogen lazen de krant, dode vingers plukten aan levenloos haar. Ik wilde panisch worden en door de trein rennen, gillend de conducteur roepen of uit het raam springen; maar het bleef stil in mij. Ik zat tussen honderden dode mensen en ineens wist ik het. Ik was niet depressief geworden, maar volwassen.

Je verwerkt in dit kleine stuk voldoende materiaal voor minstens een novelle: de onbekende ruzie, de vriendin, de hartepijnen, de zelfmoordgedachten. Al die achtergrondinformatie maakt de tekst, die overigens technisch goed geschreven is, moeilijk te behappen. Taai.

Toch zitten er mooie zinnen en levendige beschrijvingen tussen.

Ik wilde de tekst quoten en mijn kritiek dikgedrukt ertussen plaatsen, maar dat kreeg ik helaas niet voor elkaar.
Als iemand mij kan vertellen hoe ik dat moet aanpakken, dan zal ik dat alsnog doen.

Groet.

Let wel dat dit een potentieel deel I is!

En bedankt voor je reactie :)

Haha.

Daar ben ik mij van bewust. Maar het neemt niet weg dat er nog steeds een sloot aan onduidelijkheden over de lezer word uitgestort. Wellicht voor sommige onder hen een reden om de onduidelijkheden te onduidelijkheden te laten.

Groet.

Je kunt dát trouwens doen door te quoten en mijn stukje tussen [ B ] en [/ B ] te zetten. (zonder spaties)

Geloof ik

Nou, ik heb enkele opmerkingen toegevoegd tussen blokhaken. Onhandig, maar beter dan niks.

Nu ik het nogmaals gelezen heb, begrijp ik er eerlijk gezegd nog minder van. Kan me totaal geen beeld vormen. Wellicht komt dat nog.

Orpheus had bijna goed hoe je de kritiek moest doen; het makkelijkste is de tekst quoten, dan de [ b] [/b] - codes die er staan weghalen en je eigen kritiek steeds tussen deze codes te zetten. Zo dus:

Et cetera. ^^

Ik vond het stukje intrigerend. Alleen de zin met zelfmoord vond ik wel erg plotseling, bracht me uit de sfeer, die overigens erg goed was.

En buiten lag alleen maar water, in plassen en meren, in regen [ Water dat in regen ligt?] en de Noordzee.

Daar bedoelde ik een waterplas mee, plassen van regen buiten. Maar het is inderdaad erg ongelukkig uitgedrukt hier, excuses.

Was ik soms [Soms, lelijk / overbodig] bang om [Om, overbodig] haar tegen te komen?

Soms staat voor ‘misschien’ en het weg kunnen laten van ‘om’ vind ik eigenlijk een zinloze vermelding. Dat mijn hoogleraar zulke opmerkingen maakt, akkoord; maar één keer teveel ‘om’ vind ik wel kunnen in deze zin.

Aan de andere kant van het raam speelde het leven zich af. [Ik vind "leven'' een wat te ruime term voor deze omschrijving.]

Snap je dan wel waar het over gaat, vraag ik me af. Leven is hier gebruikt als totale tegenstelling van de egosituatie. In de trein heerst namelijk de dood, verkilling; buiten echter wordt geleefd. In deze zin ligt de kern van het stukje, dus ik vind het fijn dat je die eruit gelicht hebt.

Ik wilde panisch [Panisch willen worden is raar. Voelt niet goed.]

Hier ga je weer volledig voorbij aan de kern van het verhaal. ‘Het voelt niet goed’ – maar voelt het dan ook niet goed als je inziet dat de ego (ikpersoon) geen gevoel meer waarneemt in zichzelf, zich opgesloten voelt in de trein ‘der doden’?

Ik dank je zeer vriendelijk voor je reactie. Ik ben altijd blij met kritiek :)

Daar zat ik dus inderdaad ook over te twijfelen.

Maar zou je een deel twee ook lezen? :bloos:

De trein 'der doden', het doet me denken aan een quote uit een film: Ik ben de conducteur van de nachttrein. Maar dat terzijde.

Ik vind (nogmaals) de vragen die worden opgeroepen erg fijn, het nodigt uit tot verder lezen, en laat me hopen op een deel II.
In dit verhaal druk je heel goed de tegenstellingen uit, je beschrijft het zó - dat alles er nét niet gelijk uit te halen is, maar bij enig nadenken of herlezen, het goed overkomt. En dat vind ik belangrijk, een tekst hoeft niet gelijk altijd helemaal doorgrondelijk te zijn.

Daarbij is de stijl waarop je schrijft erg prettig om te lezen, ik heb veel verhalen/boeken gelezen waar de stijl veel minder toegankelijk was. En ik de zinnen vaak halverwege niet meer snapte. Hulde voor dat.


(Wanneer komt er meer? :o :bloos: )

Absoluut.

Dan zal ik vast na gaan denken. In ieder geval erg fijn om te horen.

Ik vind het juist wel mooi geschreven. Omdat je in eerste instantie niet begrijpt wat er gebeurt wilde ik juist verder lezen.
De zin over water dat in regen ligt vond ik goed gevonden, het past ook in het verhaal.

Dankjewel voor je reactie.

Ik ben blij dat je de stijl waarin ik schrijf waardeer. Sommigen haten het, anderen houden ervan - de onwetendheid en vragen.

Dus; dank je wel :)

waw poezie in prozavorm :)
ik vind het in elk geval mooi, zeker als je er met deel 2 nog eens in zal slagen om er een verhaallijn in te stoppen...
ik lees deel 2!

Wat een geweldige eindzin. Ik wil best een deel 2, ja. Hoe bedoel je een deel 2 eigenlijk? Een vervolg of wil je er een tweeluikachtig iets van maken?

Een vervolg, of wellicht toch een tweeluik met een andere enscenering.

Bedankt in ieder geval voor zoveel reacties!

Dat lijkt me achteraf een goed plan. Ik denk dat ik deze verder uit ga werken; zodat dit stuk samen met deel twee een samenvatting wordt.

Heel erg bedankt!

Tot enkels in het water, deel II
 

Na deel I vroeg ik u of u een vervolg zou willen lezen. Achttien reacties sieren nu het vorige werk en ik ben zeer blij met de vele bruikbare kritieken. Maar meer blij ben ik met het feit dat u, mijn welgeliefde lezer, een deel II zou willen zien.

Hierbij.

-----------------------------------------


Niet de trein, maar het perron bewoog. Langzaam, maar steeds sneller, bewogen we ons van de trein af. De rookpaal en ik. De mensen keken er niet eens van op, ze bleven in de trein verder lezen of staarden elkaar wat aan zonder te zien wie er tegenover hen zat. De rook bleef rond mijn hoofd kringelen terwijl de trein niets meer werd dan een gele stip die ik me als trein herinnerde. Als het wel een trein was. Het perron, de rookpaal en ik, we maakten een onvergetelijke reis; de vogels hingen stil in de lucht en de auto’s stonden met draaiende wielen op de weg stil. Elke stap die ik zette, bewoog het perron zich in de tegenovergestelde richting zodat ik geen stap verder zou komen. Mijn horloge stond stil, evenals de stationsklokken en waarschijnlijk de tijd zelf. Maar waaraan kon ik het spiegelen, hoe kon ik het weten als ik niet van mijn plaats af kon komen? Mijn telefoon zei geen bereik te hebben en ook mijn bereik was nu nihil. En een onnoemelijke dorst speelde op.

Lang bruin haar, een gezicht dat jeugdigheid uitriep en een figuur om letterlijk en figuurlijk door een ringetje te halen. Ze was beeldschoon, de jongedame die een pas of drie van me vandaan stond – een afstand die ik niet meer kon overbruggen. Mijn stembanden had ik in de trein laten liggen, net als mijn verlangen naar menselijk contact. Juist ik werd de persona non grata van nota bene mijn eigen leven. Ze keek net niet naar me, maar een centimeter of tien langs mijn hoofd heen. Ze bewoog niet, ze stond stil. Ze haalde tevens geen adem.
Uit mijn tas haalde ik een flesje water, maar hoe ik ook naar het water verlangde, het bereikte mijn lippen niet. Ik had echt de dop eraf gedraaid, maar het vocht bleef in de fles. Teleurgesteld liet ik het flesje vallen, maar toen het eenmaal de grond raakte, stopte het met bewegen.

Alsof deze situatie nog niet vreemd genoeg was, begon het te regenen. En de regen viel dwars door het dak heen, al was dat niet wat me tot waanzin dreef; de regen bewoog wél. Tot het de grond raakte. Overal stapelden druppels zich op tot enorme pilaren, een muur die mij het kijken onmogelijk maakte. Het enige wat restte, waren muren van water die ondoorzichtig en massief om mij heen plaats namen. De jongedame naast me kon ik niet meer zien, noch kon ik zien waar de rookpaal, het perron en ik waren. We waren, en dat was het enige wat zeker was. Mijn leven flitste niet aan me voorbij, alleen het alles verslindende niets was wat aan me voorbij flitste en knagend aan me vrat.

Mijn tranen bleven aan mijn wangen kleven, alleen het zout bereikte mijn mond waardoor de dorst nog meer toenam. Het was voor mij wel gedaan hier. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bevredigen en ik voelde geen angst. Voelde ik maar angst, leed ik maar ondragelijke pijn. Dan wist ik dat ik leefde. Ik nam een tragisch besluit dat mijn leven totaal zou veranderen; ik besloot dat ik dood was.

Het kan wel in 1 topic, 'vervolgverhalen' gaan eigenlijk altijd in 1 topic.

mooi....
ik vind het tweede deel net zoals het eerste lekker poetisch alleen is ook nu weer je eindzin nogal zwak :D

Een verhaal in twee delen verdient wellicht geen twee topics. Dankjewel voor de aanpassing in dat geval, dan doe ik wel alsof ik er blij mee ben. Zou je in ieder geval van die '&' een 'en' willen maken in de titel?

Homehapero; wat zou jij als eindzin willen zien? :)

Ik ben te moe om de minieme punten van verbetering aan te wijzen. Dus ik hou het kort.

Heerlijke stijl. Veelbelovend en intrigerend.
Dat met die jongedame vind ik ook echt goed. Ik voel wat de hoofdpersoon voelt. Mooie details.

Dit is schrijven op gevoel.

weetikniet, ik lijd namelijk aan hetzelfde syndroom :)
misschien moeten we het een naam geven :D

Hartelijk dank voor deze reacties. Ik zal eens kijken of ik verder ga met dit onderwerp en of ik het posten zal.

Dank u allen hartelijk, in ieder geval.

Ik zou graag een vervolg lezen, mocht dat komen.

En verder: de jongedame is prima geïntroduceerd op het juiste moment, op de juiste plek in het verhaal. Nog steeds werp je allerlei vragen op - maar nu begin je meer uit te werken (wat een fijne vordering is van het verhaal).

Redelijk ingewikkelde zinnen hier en daar, maar dat maakt niet uit - dat zorgt dat de lezer, ik in dit geval, er echt even voor moet gaan zitten. En voor dit soort dingen maak ik graag tijd.
Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar wat er nu gaat gebeuren! Ikzelf zou (maar ik kan amper verhalen schrijven) nu een andere enscenering opzetten, iets nieuws - maar toch met aspecten van het voorgaande, of ben je het daar niet mee eens?
(anders blijf je misschien te lang op dat perron dwalen, wel zou je het perron als leidmotief kunnen invoeren uiteraard maar dan moet je ook echt verder gaan met je verhaal).

Tja, die eindzin is geen echte eindzin denk ik, en in dat geval is het ook geen zwakke eindzin. Wellicht is het nu een tijdelijke, persoonlijk stoor ik me er niet aan maar ik zie wel wat Homehapero met zijn puntje bedoelt.

Iets heel mierenneukerigs:
"maar het vocht bleef in de fles. Teleurgesteld liet ik het flesje vallen, maar toen het eenmaal de...."

Ik stoorde me tijdens het lezen aan deze opvolging van 'maar', het kan aan mij liggen uiteraard ;-).

Ja, het zit in je eindconclusie denk ik - dat ik een nieuw 'iets' verwacht, daargelaten of je er uberhaupt mee verder gaat natuurlijk - dat is aan jou.

Eindconclusie: ik vind het een erg goed verhaal, en ik persoonlijk zie er veel mogelijkheden in als je het verder uitwerkt.
Maar als kort verhaal zou het an sich ook al mooi staan.
Mijn complimenten!

De 'maar' is om aan te duiden dat er wel vocht uit de fles kán komen.

Mocht er een vervolg komen, en mocht ik me zo vrij voelen het te delen, dan zal er zeker een perron in terug komen en ook een jongedame die op dezelfde wijze onbenaderbaar is.

Die moeilijke zinnen zijn een vervelend gevolg van mijn studie. Historici hebben een hekel een simplisme vrees ik.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie en tips voor een eventueel vervolg :)

Alleen al door het 'dode ogen lazen de krant' ben ik blij dat ik het gelezen heb, hoewel de titel me enorm tegensprak. Ik zou de voorkeur geven aan 'enkeldiep', maar dat is misschien heel persoonlijk ;).
Ook de eerste zin leest niet lekker, terwijl die me juist het verhaal in zou moeten trekken. De zin is te lang, en lijkt toch op meerdere plekken woorden te missen.
Verder is het jammer dat 'de mensen' in de eerste alinea vragen stellen, vrij persoonlijke vragen, en vervolgens als leeg en dood worden bestempeld.
Ik vind dat het stukje zich daarna positief ontwikkelt en, op enkele 'slechte' zinnen na, in een leuke stijl geschreven is.
De laatste zin stoort me op een of andere manier, waarschijnlijk omdat ik nog steeds gewoon een depressief persoon zie.
genoeg gezeikt, ik vind het gewoon een leuk stukje, met een aantal erg mooie zinnen (y)

Uit je reactie maak ik op dat je alleen de eerste post bekeken hebt?

spontaan over het tweede stukje heengescrolld waarschijnlijk.

Nouja het is ook meer van hetzelfde natuurlijk, af en toe een zinsbouw die met een kleine aanpassing veel fijner zou lezen.
e.g. "de vogels hingen stil in de lucht en de auto’s stonden met draaiende wielen op de weg stil." een vrij kromme zin, maar door 'stil' na 'wielen' en voor 'op de weg' te plaatsen loopt de zin een stuk beter.

De tweede alinea is mooi gedaan, op het juiste moment maak je duidelijk dat zij de reden is dat alles stilstaat, op een mooie manier.
Daarna draait het verhaal weer in een vreemde richting waarna je tot de conclusie komt dat de eerder geconstateerde depressie en daarna volwassenheid nu opeens weer plaats maken voor de dood. Net als de mensen die eerst opdringerig waren en later dood is de opbouw, en zijn de wendingen, vaak onlogisch en daar stoor ik me een beetje aan.

maar nogmaals, dat is misschien heel persoonlijk.


btw.

je zei zelf eerder:
"Snap je dan wel waar het over gaat, vraag ik me af. Leven is hier gebruikt als totale tegenstelling van de egosituatie. In de trein heerst namelijk de dood, verkilling; buiten echter wordt geleefd. In deze zin ligt de kern van het stukje, dus ik vind het fijn dat je die eruit gelicht hebt."
dit zou ik er nooit uitgehaald kunnen hebben als kern van het stukje, de conclusies op de eindes van beide stukjes zou ik aanduiden als de kern. Daar werk je steeds naartoe, daar draait alles om en om nou te zeggen dat er geleefd wordt op het perron?

Dankjewel voor je reactie. Zoals je ziet heb ik er wat bij geschreven, dikgedrukt.

Dat is een mening. Ik houd niet van versimpelde zinnen om de lezer een kussen onder zijn kont te schuiven. Ik houd van stijl; dus mijn mening is geheel anders.

Natuurlijk is dat een mening, maar die zin, die naar mijn mening zo krom, lelijk, hoe je het ook wil noemen is, past niet bij de rest van je zinnen en dus niet in je 'stijl' Je schuift je lezer geen kussen onder de kont door zinnen goed te laten lopen. je stoort je lezer met nietlopende zinnen

Leuk dat je dat eruit gehaald hebt. Maar dat bedoelde ik er zeker niet mee en dat stuk heeft geen meerwaarde.

Sorry hoor, maar als zij niet de reden is dat alles stilstaat, dan is ze waarschijnlijk ook niet het meisje uit het eerste stuk? en dan klopt er nog minder van je opbouw. Als ze wel het meisje uit het eerste stuk is vraag ik me af waarom ze niet de reden is.


En ja, jammer dat je de essentie er niet uit kan halen/ verkeerd legt. Wellicht schrijf ik dan onnavolgbaar.

Als het leven buiten de trein en de dood erin nog steeds je essentie is, mag je die wel toelichten.
En ik vind het dus idd vrij onnavolgbaar, het is mooi geschreven maar er klopt mijns inziens weinig van

Nou ja, dankjewel voor je reacties. Ik ben blij dat je jouw standpunetn wilt verdedigen.

Naar mijn mening zit er een heel duidelijke opbouw in, maar leg jij de nadruk verkeerd om te zien wat ik je wilde tonen.

Jammer dat mijn stijl jou niet bevalt, maar ik kan natuurlijk niet iedereen lachend verder laten scrollen. :)

Jouw stijl bevalt ook mij niet.

Je kunt niet van de lezer verwachten een dergelijk verhaal te kunnen volgen, laat staan de essentie eruit te onttrekken. Er ligt veel te veel tussen de regels besloten en wat er in de regels te vinden is, wordt vrij houterig en pathetisch naar voren gebracht. Eerlijk gezegd vind ik het nogal pretentieus.

Ik noem een paar voorbeelden:

Daar komt bij dat ik, zoals al is opgemerkt, ook geen duidelijke opbouw kan herkennen. Het lijkt een aaneenschakeling van impressionistische schilderijen, onderschreven met enkele vreemde hersenspinsels, waar de arme lezer een verband tussen moet zien te ontdekken.

Mijn devies: houdt meer rekening met de lezer en probeer minder overdreven zinnen te schrijven.

Groet

Hallo zeg; pretentieus, pathetisch, houterig, onnavolgbaar. En tja, vreemde hersenspinsels.

Edit: Ik was het 'overdreven' nog vergeten.

Ik verwacht niet dat de lezer mijn verhalen volgt en begrijpt, ik leg graag uit op dit forum.
Maar aan de hand van jouw reactie; ik kan beter stoppen, nietwaar?

Ik verwacht dat een schrijver mij zijn verhaal wil laten begrijpen. En zeker, ik wil daar de nodige moeite voor doen, maar ik wil daar wel voor worden beloond.

Maar ik zou aan de hand van mijn reactie vooral niet stoppen. Deze was bedoeld om de gebreken te laten zien. Tenminste, de gebreken zoals ze mij voorkwamen. Haal er uit wat er uit te halen valt, maar laat het niet ontmoedigend zijn. Dat was niet mijn bedoeling.

Toch zal ik de volgende keer, als de tekst het rechtvaardigt, niet schromen dergelijke kritiek opnieuw te geven. Hoewel het in eerste instantie pijnlijke lessen zijn, meen ik dat iedere schrijver daar uiteindelijk het meest bij gebaat is.

Jullie verspelen erg veel energie aan een tekst die niet goed is en niet goed zal worden. Orpheus, richt je liever op het schrijven van een betere tekst. Anderen: richt jullie kritiek liever op betere teksten.

Hou eens op.

Zeg gewoon dat ik beter kan stoppen.

Zonder kritiek kan het inderdaad nooit een goede tekst worden. Besteed zelf liever aandacht aan inhoudelijke reacties en laat anderen hun eigen tijd en energie indelen. Schrijven is geen gave, schrijven moet je leren, en leren doe je ook door fouten te maken en vooral door op je fouten gewezen te worden. Daarnaast is deze tekst niet door en door slecht en dan is het altijd handig om naar aanleiding van meningen van anderen de goede dingen eruit te pikken om daarmee verder te kunnen gaan.
Dit betekent natuurlijk niet dat ik je tekst goed vind Orpheus, maar aan een reactie als deze hoef je geen aandacht te besteden. Als hij vindt dat je tekst slecht is kan hij op zijn minst aangeven waarom dat zo is.

Mag ik een slotje op dit topic?
De vervolgstukken zullen niet geplaatst worden.

Bij voorbaat dank,
Erwin van der Weij, aka Orpheus.

Ik had tot nu toe alleen reacties gelezen en niet het stuk zelf, maar ik snap niet echt hoe het nu zover heeft kunnen komen dat Orpheus om een slotje gaat vragen. Het is een goede tekst, veelbelovend, het kan echt iets goeds worden. Dus ik hoop dat Orpheus zich niet uit het veld laat slaan door een aantal mensen die graag veel kritiek leveren en misschien niet van een bepaalde stijl houden.

Volgens mij is mijn boodschap: stap over deze tekst heen (want er is zoveel negativiteit omheen en het is geen goede tekst, wat niet betekent, zoals ik ergens las, dat ik zeg dat hij slecht is.) Kortom: richt je op iets nieuws. Zowel critici (er staan genoeg teksten op deze site.) als schrijver (er staan ongetwijfeld genoeg verhalen te dringen in je hoofd.)

Overigens heb ik Orpheus al uitgelegd wat ik er slecht aan vind, Baareenkind.

Klopt.

Maar ik wil graag aanwijsbare fouten zien, kritiek ter verbetering krijgen.

Dit gaat nergens meer over dan 'slecht, geen aandacht meer aan besteden.'

Cool, is goed. Ik besteed er geen aandacht meer aan. Dat is makkelijker wellicht, maar voor mij is het plezier van schrijven er wel af.

Wat een serieuze kleinzieligheid. Als een klein kind dat zijn zandkasteel in elkaar trapt omdat een paar vlerken de mislukte torens kapot geschopt hebben.

Als ieder beginnend kunstenaar op een dergelijke manier op kritiek zou reageren, dan zou de wereld al gauw van kunst verstoken zijn.

Je onzekerheid over je werk is overduidelijk en daarmee ook de angst om negatieve kritiek te ontvangen. Maar, die zal er, vrijwel zonder uitzondering, altijd zijn. Er zit niets anders op dan deze te slikken en er lering uit te trekken.

Dus ik zeg: stel je niet aan, denk na over de relevantie van kritieken en heb wat meer vertrouwen in jezelf.

Ik ben niet bang voor kritiek.

Ik raad u aan mijn reacties wat nauwkeuriger te lezen.
Voorts wacht ik op een slotje en zal mij trachten te onthouden van commentaar.

In dit topic? Zoja, dan heb ik er overheen gelezen, lees ik er nog steeds overheen, en bied ik mijn excuses aan.
Zonee, om welke idiote reden post je dan wel een enorm negatieve reactie in dit topic en leg je elders uit waarom je de tekst niet goed vind?

Vele mensen reageren hier zonder dat ze weten wat ze zeggen. Een vaak voorkomende karaktertrek is dat mensen afkeuren wat ze niet begrijpen. Het is jammer dat je daarom de schrijver moet kwetsen.

Ik vind dit persoonlijk een goed werk, omdat het uit een dichterlijk standpunt geschreven is, waarvan ik zelf een groot fan ben. Dat niet iedereen dit graag leest is natuurlijk te begrijpen.

Orpheus, nice job.