En weer terug bij af
 

Na regen komt zonneschijn wordt beweerd
terwijl mijn hoofd zijn druppels laat vallen.
Haren zijn droog van jou kleine heftige zonnestralen
die zich een weg baande door de grenzeloze wolkenlagen.

Kijkend op mijn schouder om zwarte katten te ontdekken
waar ik een engeltje aan zou moeten treffen.
Als het geen katten zijn die mijn gevoel zo tarten
til ik mijn zware ogen op om te zien of ik me niet
constant onder ladders begeven heb.

Dan versnel ik terug in de tijd pijnzend of ik in mijn vroege
jaren ooit een spiegel ten val zou hebben gebracht.
Wanneer ik geen mogelijke oorzaak vind
kruip en kwijn ik weg in mijn paraplu
die ik binnen heb geopend
_________________________________________________

Sorry mensen, een beetje een depri gedichtje, ik heb niet bepaald de ideale Valentijnsdag achter de rug
Commentaar is desondanks van harte welkom (y)

Het idee om symbolen van ongeluk te gebruiken is wel leuk, maar ik vind niet dat je het op een verrassende, originele manier uitgewerkt hebt. Verder vind ik dat je teveel gebruik maakt van clichés zoals zonnestralen, zware ogen en wegkwijnen. Ook het einde komt heel geforceerd over, zo van 'dat gooi ik er nog achteraan want dat betekent ook ongeluk'.