Afstand bewaren, afstand sparen.
 

De door mist omsloten woorden wensen mijn gemoed te rusten, maar
mijn benen willen voort en

ook de angst van eerder wil mij verder laten beven in onwetendheid
en dekt mijn oren en mijn ogen af
tot ik alleen je adem voel,
die van elk zou kunnen zijn.

Ik voel het 'wezen' niet langer even guur als toen, maar
ik weet wat muren kunnen doen als ik ze om mijn lichaam en
mijn zinnen bouw.

En daarom hou ik mokers naast mijn bed, kijk ik vaker in de spiegel en praat ik alsof ik kwartet (ik stel een vraag en krijg één terug) zodat ik je niet opnieuw verlies.

Ik vind het niet zo geweldig, de zinnen lopen niet en er zitten een aantal dingen in die me erg storen. Allereerst vind ik dat je nogal wat archaïsche termen gebruikt, vgl. omsloten, gemoed rusten (moet dat niet zijn, gemoed sussen?), beven in onwetendheid, 'wezen'. Ik vind die uitdrukkingen niet zo goed bij de rest van het gedicht passen. Een ander punt is het gebruik van elk in "tot ik alleen je adem voel//die van elk zou kunnen zijn." Dat staat heel vervelend, waarom gebruik je niet gewoon "iedereen"? Dat maakt het leesbaarder en het is minder geforceerd. Twee dingen vond ik wel erg gaaf aan je gedicht. Ten eerste het praten in kwartet (wel jammer dat je het uitlegt tussen haakjes), en ten tweede het stukje over mokers naast je bed. Bijzonder beeld.

Ik vind de titel irritant, het lijkt een soort van popi slagzin. Nodigt me niet echt uit.

Ja, bedoel je niet 'gemoed te sussen'?

Ik vind dat het best wel mooi loopt, hoewel je hier en daar met gemak even een woordje kan vervangen of toevoegen zodat het helemaal goed doorloopt. Je werkt opzich wel mooi met accenten en rijm.

Even wat anders. Ik ben er niet helemaal zeker van of ik erover wil zeuren, maar ik vind de vorm toch wel onoverzichtelijk, die lange zinnen. Ik vind het een beetje net niet: af en toe zo'n enter of witregel ertussen. Het schrikt een beetje af. Heb je het expres gedaan, heeft het een functie, of was het gewoon hoe het uitkwam?