Moeite met combineren culturen
 

Hallo allemaal,

Ik weet niet zeker of ik dit hierbij kan zetten, zo niet dan alvast sorry. Ik kom oorspronkelijk uit Bosnië, en ben moslima. Maar al mijn vrienden en vriendinnen zijn Nederlands. Mijn ouders zijn hier heel erg op tegen, en ze zijn bang dat ik te veel nederlandse gebruiken en dergelijke aan ga nemen.
ik vind het echt heel erg moeilijk om bosnisch en nederlands te zijn, want ik ben eigenlijk geen van beide. Als ik met mijn nederlandse vrienden aan het praten ben, voel ik me bosnisch en als ik met mijn ouders en broers aan het praten ben, voel ik me nederlands. Ik heb het gevoel dat ik heel erg het buitenbeentje ben. Ik mag bijvoorbeeld niet uit van mijn ouders ( en ik ben 17!), ik mag maar op een voorwaarde uitgaan en dat is, als ik met andere bosnische mensen uitga. Ik vind dat echt belachelijk. Want ik heb gewoon geen bosnische vriendinnen.
Ik denk dat ik de meeste problemen heb met het vermengen van die twee culturen, bij ons thuis.

Ik vraag me dus af of iemand ook zo'n soort probleem heeft, en wat ik eraan kan doen.
Sorry voor het warrige verhaal.

Ik heb een vriendin gehad met een soortgelijk probleem (ook Bosnisch trouwens). Zij wilde ook haar ouders niet teleurstellen maar wilde in de buitenwereld ook heel graag Nederlandse zijn. Dat heeft vaak heel erg gebotst. Zo mocht zij van haar vader niet uitgaan of naar een cafe, maar ze deed het toch. Als ze dan gebeld werd in de kroeg rende ze vaak naar buiten en loog een heel verhaal bijelkaar over dat ze bij iemand huiswerk zat te maken en het uitgelopen was enzo.

Ik denk alleen niet dat dat de manier is, want ze raakte op een gegeven moment zo verstrikt in haar web van leugens dat ze er alleen maar nog ongelukkiger van werd. Vooral toen ze zakte voor haar eindexamen. Hoe leg je dan uit aan je ouders dat je gezakt bent terwijl je volgens jouw verhalen zo wat elke dag zat te leren bij je vrienden?Ze is inmiddels 20 en woont nog steeds bij haar ouders, ook mede door deze problemen.

Ik ken dus wel iemand met een soortgelijk probleem, maar wat je eraan zou kunnen doen? Ik wou dat ik het wist.

Oe, the evil Hollanders, waar je toevallig tussen bent gaan wonen. Leg je ouders uit dat je in Nederland woont, niet in Bosnie.

Misschien wordt het tijd dat je ouders niet zo krampachtig omgaan met hun eigen oude cultuurtje. Natuurlijk mogen ze van hun cultuur houden en daar trots op zijn, maar je kan best trots zijn op bosnie EN op het Nederland dat je onderdak en kansen biedt.

Maar wees vooral gewoon 'jij'. Niemand vertegenwoordigd in zn eentje een hele cultuur, zeker hier niet.

Volgens mij komen de problemen die jij hebt heel veel voor...misschien dat je mensen kunt vinden die tegen dezelfde dingen aanlopen als jij, want ze zijn er zeer zeker. Wat jij omschrijft is iets wat bij mij op de PABO behandeld/beschreven werd en een meisje in mijn klas (van Turkse afkomst) herkende het ook heel erg en bevestigde dat het idd veel voorkwam. Bij interviews die ik voor dat vak gehouden heb, kwam het ook steeds naar voren. Ik heb idd ook niet echt een idee wat je er aan kunt doen, behalve dan mensen zoeken die het probleem ook hebben (en dat doe je al) en met hen er over praten, misschien dat dat al een soort van oplucht oid?

Ging dat maar zo gemakkelijk.
Ik weet niet hoe het bij TS is, maar bij het meisje dat ik bedoel had haar vader ook het opvoeden meegenomen uit Bosnïe. Ze werd/wordt zowat gevangen gehouden in haar eigen huis, er zijn strikte regels en hij voedt met harde hand op. Vrouwen hebben een heel andere rol dan mannen. Hij is er ook niet zo gelukkig mee dat zijn vrouw ook werkt. Ik weet niet of dit nou specifiek voor Bosnïe hoort te gelden, maar die man-vrouw verdeling en het met harde hand opvoeden volgens mij wel.

Dan is het niet zo makkelijk om 'gewoon' jezelf te zijn.

Dat denken mijn ouders niet hoor, maar ze willen gewoon dat ik trouw blijf aan mijn cultuur. Maar volgens mij snappen ze niet dat ik nu twee culturen heb. Het is zo moeilijk om ze dat duidelijk te maken.

Ja.. zij willen natuurlijk niet hun cultuur helemaal opgeven. Het is toch een deel van hen. Dat kan ik best begrijpen. Alleen er zal wel een punt komen waarop ze je zullen moeten loslaten, anders breek je vanzelf los. Maarja.. hoe leg je ze dat uit..

Precies, mijn ouders hebben mijn broers en mij op de bosnische manier opgevoed. En in bosnie is respect voor je ouders enorm belangrijk, je kan niet zomaar tegen je ouders ingaan.

Misschien een stomme vraag, maar kunnen je ouders Nederlands? Anders zou je misschien eens op zoek kunnen gaan naar literatuur (boeken of artikelen of desnoods een video ofzo) over dit onderwerp om je eigen verhaal te onderbouwen? En misschien kun je ze zelf ook duidelijk maken dat je niet van plan bent om niet trouw te blijven aan je cultuur (als dat zo is dan natuurlijk)? En zo mogelijk afspraken maken over dingen die zij en jij heel belangrijk vinden dat die wel/niet gebeuren? Misschien denken jullie daar wel heel erg hetzelfde over? (Maar hiervoor moeten je ouders er natuurlijk wel voor open staan om echt met jou te praten ed.)

Ik denk ook niet dat jij dat wilt? Volgens mij heb je respect voor ze en ik krijg de indruk dat je ook niet lijnrecht hun manier van opvoeden staat ed? Misschien kan je van dat respect gebruik maken als je met ze overlegt? Dat je daarmee begint oid en vervolgens kijkt of er met ze te overleggen is over bv. na schooltijd ergens wat gaan drinken of een keer naar de bioscoop ofzo? Dat is wel niet echt uitgaan, maar 't is misschien wel meer dan je nu mag? En misschien kun je je ouders kennis laten maken met je vrienden (als ze die nog niet kennen)? En misschien ook proberen het je vriend(inn)en uit te leggen?

En misschien zeg ik wel allemaal domme dingen, ik zit zelf niet in de situatie, kan dus ook niet vanuit eigen ervaring spreken ed...

Wat Leonoor zegt, misschien kun je proberen om je "Nederlandse" leventje voorzichtig mee naar huis te nemen zodat je ouders daar ook een beetje aan kunnen wennen, en zien dat bv. respect voor je ouders (maar ook andere normen en waarden die voor hen heel belangrijk zijn) niet persé iets is uit de Bosnische cultuur, maar dat dat ook goed mengt met de Nederlandse cultuur. Als je het heel gescheiden houdt is het voor je ouders misschien ook moeilijk om te wennen aan het leven van jonge mensen in Nederland, terwijl als ze er meer kennis mee maken ze misschien zien dat bepaalde dingen hier wellicht anders gaan, maar dat je niet meteen ontspoort als je er een middenweg in zoekt.

Ik heb idd veel respect voor mijn ouders, ik hou ontzettend veel van ze, maar ze moeten mij vrij laten. En dat doen ze niet. Met mijn ouders valt niet te praten, hoe erg dat ook klinkt. Mijn ouders staan niet open voor dat soort gesprekken. Wij "praten" thuis ook nooit, wij maken grapjes en we lachen, war natuurlijk leuk is, maar ik wil serieus met ze praten over bepaalde dingen.
Waar het volgens mij nog het meest aan ligt is dat mijn oudste broer een nederlandse vriendin heeft. En ik denk dat mijn ouders denken door bepaade regels op te stellen ervoor zorgen dat dt niet bij mij gaat gebeuren. maar hoe vaak ik ook mijn moeder zeg dat dat niet met mij gaat gebeuren, dat ik ook een bosnisch vriendje wil en dat soort dingen, die regels blijven.
Ik voel me echt ontzettend klote, omdat ik me nergens thuis voel.

Probleem is alleen dat dat, denk ik, niet echt zal veranderen als je dingen opeens wel mag doen. Dat lost het probleem niet volledig op. Het meisje waar ik het eerder over had mocht voor een kind van Turkse ouders aardig wat, maar ze had toch hetzelfde probleem als jij.

Als je ouders niet willen praten, dan moet je je afvragen wat je belangrijker vindt: doen wat je ouders zeggen of doen wat jij graag wilt doen. Het heeft allebei voors en tegens, maar jij bent de enige die uit kan maken wat je belangrijker vindt en of je bereid bent om met de consequenties te leven.

Het gevoel dat je je bij geen van de culturen thuisvoelt, is heel begrijpelijk. Een docent Nederlands heeft mij ooit een boek aangeraden over een meisje dat zich aan de ene kant Nederlands voelde en aan de andere kant Indonesisch (geloof ik). Ik kan nu even niet op de titel en schrijver komen, maar zulke boeken zijn wel interessant om te lezen.

Verder is het ook normaal dat je zulke gevoelens hebt op jouw leeftijd. Het heeft te maken met het vinden van je eigen identiteit. Het voelt gewoon vervelend als je denkt dat je nergens echt bij hoort. Maar op een gegeven moment vind je je weg wel.

Wat je zou kunnen doen, is contact zoeken met andere Bosnische jongeren (in Nederland) via bijvoorbeeld het internet. Zij hebben misschien dezelfde gevoelens en dan kun je ervaringen uitwisselen?

Hoe herkenbaar :(, al ben ik niet Bosnisch en ook geen moslima...en ik ben nog redelijk vrij opgevoed vergeleken met de meeste meisjes uit mijn cultuur. Maar ja, zelfde verhaal, te vernederlandst, mocht niet uitgaan, mocht geen vriendjes, ruzie over kledingkeuze, moest focussen op studie, blabla...maar na veel schoppen en slaan kan ik eindlijk gewoon gaan en staan waar ik wil...en ik woon nu ook nog eens op kamers, dus da's al helemaal makkelijk.

Ja, dat precies. Ik ga over anderhalf jaar ook op kamers wonen, dat is wel het plan iig. Daar kijk ik echt ontzettend naar uit, dan kan ik eindelijk zelf mijn beslissingen nemen. Ik hoef het nog maar 1,5 jaar uit te houden..gelukkig.