therapeuten
 

Op dit moment heb ik te maken met 3 therapeuten. Klinkt misschien alsof ik in een bevoorrechte positie ben, wat misschien ook zo is, maar zo voelt het niet. Ik hoop dat iemand de moeite wil nemen om mijn wat uitgebreide verhaal te lezen.

Therapeut 1 is een therapeut waar ik al 4 jaar bij kom. Ik heb haar leren kennen op de middelbare school waar ze me in eerste instantie hielp met faalangstklachten. Zij is cognitiefgedragstherapeut. Ik heb nog nooit een therapeut gehad waar ik zo goed mee kan praten als ik met haar kan praten. Een ontzettend lief, warm mens die echt met je meeleeft en de tijd voor je neemt. Iemand waarmee ik alles kan bespreken. Ik spreek haar 1 keer in de week of 1 keer in de 2 weken. Met haar praat ik over hoe het op dit moment in mijn leven gaat, over de dingen waar ik nu tegen oploop enz.
Zij vermoedt dat ik een stoornis in het autistisch spectrum heb (NLD of het syndroom van Asperger).

Therapeut 2 is de therapeut die me nu test op een stoornis (in persoonlijkheid of autistisch spectrum). Zij bespreekt met name alles uit mijn vroege jeugd, hoe ik was als klein kind, en zij test me dus. Zij neemt me o.a een iqtest af. Haar zie ik in totaal 4 keer, heb nu 2 keer gehad en daarna bespreken we de uitslag van de testen en de eventuele behandeling.

Therapeut 3 werkt bij het GGZ. Bij het GGZ zijn ze er van overtuigd dat ik borderline heb en willen ze me mee laten doen aan de Linehantraining (training die met name geschikt is voor borderliners). Ik heb daar nu sinds januari, 1 keer in de 2 weken een half jaar lang een gesprek met een psycholoog die me gaat voorbereiden op de training. Met haar bespreek ik met name de pubertijd, de problemen die ik toen had en de problemen waar ik nu tegen oploop. Bij deze therapeut voel ik me vreselijk ongemakkelijk. Ik durf me totaal niet open te stellen bij haar en een groot deel van de therapie brengen we zwijgend door. Zij gaat ook dieper op de dingen in en doordat ik me dan zo kwetsbaar voel en voel hoe mijn stemming meteen omslaat, sluit ik me bij haar juist af.

3 therapeuten dus, die alle 3 op een ander stuk van mijn leven ingaan bij de therapie en die allemaal steeds wat los maken. Ik ben ontzettend labiel de laatste tijd. Ik slaap te weinig, heb voortdurend spanningen die met mijn studie te maken hebben en dan word ik nu ook nog doorgezaagd over van alles en nog wat door 3 therapeuten. Omdat ik me zo kwetsbaar voel ben ik helemaal niet open en eerlijk meer tegen geen van deze therapeuten. Het gaat steeds slechter met me, maar geen van hen die daar een vermoeden van zal hebben.
Bij therapeut 2 ben ik nog maar 2 keer, tenzij de uitslag van de test zo is dat het het beste is dat ik daar behandeld wordt omdat zij daar de juiste behandeling voor heeft ofzo. Met therapeut 1 en 3 heb ik nog wel een tijdje gesprekken. Maar is dit eigenlijk wel goed? Is het niet te zwaar voor me? en als ik moet kiezen, voor wat voor behandeling/welke therapeut kies ik dan? ik overzie het niet goed meer. Ik heb nog nooit zoveel intensieve hulp gehad en toch heb ik me zelden zo eenzaam gevoelt. Kunnen jullie me iets adviseren? wat kan ik het beste doen?

Over jouw situatie kan ik niets zeggen, dat is iets wat je voor jezelf uit moet maken. Ik kan wel iets zeggen over mijn situatie, hoewel die wel iets anders is. Op dit moment heb ik (nog) te maken met twee therapeuten...de één is een psycholoog, hij is erg ingesteld op het behandelen van depressieve klachten, angsten, enzovoorts en doet alles volgens cognitieve gedragstherapie, de ander is een haptotherapeut en zij is veel meer ingesteld op het voelen. Deze twee therapeuten zeggen allebei andere dingen, tegenstrijdige dingen, om die reden heb ik er voor gekozen om niet met allebei te maken te willen hebben. Ik heb gekeken welke van de twee behandelingen mij het meeste aanspreekt, waarbij ik het idee heb dat ik het meest kan bereiken en er voor gekozen die door te zetten, de andere heb ik stopgezet.

Bedankt voor jullie reacties. Ik heb besloten om maar even de uitslag van de test af te wachten en daarna te kijken wat ik ga doen.

Ik heb nog een vraag: Is het goed om weer over hetzelfde probleem, in mijn geval pesten, uit het verleden te praten? het doet altijd opnieuw weer ontzettend veel pijn om er over te praten. Ik heb het nog niet verwerkt. Is het dan juist goed om over te praten of moet ik er nu maar gewoon een streep onder zetten en het zien als iets dat geweest is? Is het nou juist goed om die pijn weer op te roepen of niet?

Of het goed is om opnieuw over het zelfde probleem te praten ligt er aan of het nog steeds een probleem is, denk ik... Als het nog steeds ontzettend veel pijn doet om er over te praten en je het nog niet verwerkt hebt, dan lijkt het me toch wel iets wat je bij therapie 'moet' bespreken...er een streep onder zetten en zien als iets dat geweest is werkt over het algemeen niet (want dan was het nu geen probleem meer geweest, denk ik).