Afscheidsrede van de sleutelbeenderen
 

Afscheidsrede van de sleutelbeenderen

We wilden zichtbaar zijn,
al waren we teveel.
Voor jou en voor de wereld,
waren zelfs wij teveel.

We wilden buigen, niet breken
voor jouw macht en je ideeën
van wat goed is en wat moet.
Wij waren botgeworden schoonheid.

We zouden zijn verdwenen,
als je dat had gevraagd,
maar je was trots en prees ons
om onze tastbaarheid.

En we begonnen ons te schamen
en wilden ons bedekken
voor jouw eigen bestwil.

We bleven trouw, maar niet van harte.
We zonden signalen die je niet begreep
en stelde ons tentoon.

We zijn blij dat je tot inkeer kwam,
al was dat dankzij liefde, niet door ons.
Nu zullen we verdwijnen en we hopen
dat je ons niet zult missen.

"stelden ons tentoon"?

Goede titel/gedichtverhouding. Ik vind het gedicht mooi om te lezen, mijn hoofd maakt er een treurig liedje van (herman van veen had het kunnen zingen). Je hebt goed gedoseerd, je bent niet te vaag en niet te duidelijk. Ik moest erover nadenken, maar niet te lang en niet omdat je onnodig ingewikkeld doet, het is juist heel direct. Je vertelt treffend, niet dramatisch, juist op een wat vlakke toon. Die toon is belangrijk.

De herhaling in het begin klinkt me toch wat vreemd in de oren. 'Voor jouw eigen bestwil' vind ik niet passen bij de rest van het gedicht. Het gedicht loop daar voor mij ook niet door, net als bij 'al was dat dankzij liefde, niet door ons'.

we begonnen ons te schamen

dat vind ik lelijk. Waarom niet: we schaamden ons?

Dat zei iemand anders ook al, maar nee, toch niet. Het is "je stelde ons tentoon". Of klopt het dan grammaticaal niet echt?

@Porcelain: Bedankt:) Het gedicht is dus toch zoals ik het wilde laten zijn, fijn om te horen.

@Halogeen: Ja, dat had ik eerst... Maar in het verhaal dat ik in mijn hoofd had klopt dat niet met de eerste strofe, aangezien ze daar nog zeggen zichtbaar te willen zijn.

Maar dat kan toch niet, want waar komt die 'je' dan vandaan? De 'je' uit 'die je niet begreep' kun je niet gebruiken, dat is een heel ander soort context. Volgens mij moet je kiezen tussen 'en stelden ons tentoon' (maar dat klopt niet zo goed, want je bent net op het punt dat ze dat niet meer willen) of 'je stelde ons tentoon'.

Ik weet het niet 100% zeker, maar volgens mij heet dat een overspannen samentrekking. "Je" heeft een andere functie in de eerste positie dan in de tweede positie waar je hem weglaat, dat kan dan niet. Sowieso gaan alle alarmbellen af bij mij als ik die zin lees, op gevoel weet ik zeker dat het fout is.

Overspannen samentrekking, ik dacht al dat het vast en zeker een naam zou hebben:P

Maar wat stel jij dan voor als alternatief?

Even voor de goede orde, je bedoelt dus dit?

"We zonden signalen die je niet begreep
en je stelde ons tentoon."

Ik vind die herhaling van 'je' niet eens zo storend, maar als je die toch wil vermijden kan je bijvoorbeeld denken aan iets als:

"We zonden onbegrijpelijke signalen
en je stelde ons tentoon."

Ja, ik bedoel dat. En ik denk dat ik het maar op de eerste optie houd, bedankt:)

Welke eerste optie dan? :cool:

Ik ben een liefhebber van sleutelbeenderen :cool:
Net als jukbeenderen zijn ze zeer karakteristiek. Het is hele gedicht is natuurlijk ook goed van toepassing op het tonen van karakter in plaats van een glooiing onder de halsstreek, of niet? :)

Ik vind het dan ook een fijn gedicht, maar dan vooral de smaak, het idee, het geheel. Op de een of andere manier spreken de wat simpele losse regels me niet heel erg aan. Je kunt je echter afvragen of dat nodig is.

Het tonen van karakter... Ja, eigenlijk wel. Voor mij gaat het gedicht toch vooral over de beslissing het eetpatroon te doorbreken, maar dat is eigenlijk ook tonen van karakter natuurlijk:)

Ik geloof dat dat mijn stijl is, simpele losse regels:P Als je het dan ondanks dat een fijn gedicht vindt, lijkt me dat het grootste compliment dat je me kan geven;)


@Porcelain: een extra je ertussen:)

SSSSSJT!!!

En oke, dan is het goed:).

Oh tof, ik zie het helemaal voor me. Ik vind het leuk zoals je vanuit de sleutelbeenderen praat en hoe je gedicht eigenlijk een soort klein verhaal is (zo zie ik het dan :)), bijv. door dit:
''En we begonnen''
Dat spreekt me erg aan. Ook je einde vind ik goed. Voor de rest sluit ik me maar aan bij NfS. :)

Ik vind het eerlijk gezegd niet zo. Ik heb in elk geval veel beter van je gelezen: dit kabbelt maar een beetje voort en ik vraag me de hele tijd af: wanneer begint ze nou echt? Het is teveel een opsomming, niets anders. Het klinkt ook meer als een soort verhaaltje, raadsel, in stukjes gehakt, dan als een gedicht. Natuurlijk, gedichten hebben niet altijd een metrum, rijm etc., maar dit raakt me gewoon niet zo.