echt goede boeken
 

ik heb vrij veel gelezen in mijn leven, maar wat zijn volgens jullie écht goede boeken, van misschien niet zo'n bekende schrijvers; een beetje obscuurder werk. Wil je ook uitleggen wat er goed aan is?

Oh, dat zijn er te veel om op te noemen. De beste boeken die ik de afgelopen tijd gelezen heb, zijn denk ik:

Life of Pi van Yann Martel
Extremely Loud and Incredibly Close van Jonathan Safran Foer
Tracks van Louise Erdrich

Maar waarom ik die nou zo goed vond? Omdat ze enorm kleurrijk zijn, denk ik. Het zijn heel beeldende boeken, fantasierijk, origineel (in onderwerp of stijl). Er staan heel veel mooie zinnen in. Ze zijn bij vlagen grappig. De personages zijn echt. En ze gedragen zich 'normaal', trouwens - ik houd niet van personages bij wie ik continu denk "Jezus, doe niet zo stóm."

(Y)

ik moet altijd zo lng nadenken als iemand me vraagt wat ik een goed boek vind.... kan beter zeggen op boeken die iemand anders noemt of ik ze goed vind of niet...
maar goed ik zal eens goed nadenken *zucht en kijkt een beetje gepijnigd*

Obscuur is een lastig predikaat, dus probeer ik wat boeken te noemen waarvan ik denk dat veel mensen ze niet kennen. Bovendien is het inderdaad lastig om te kiezen.

Samuel Beckett - Murphy, Molloy en Malone Dies. Drie boeken die ik te lang geleden gelezen heb om ze uit elkaar te houden. In feite is vrijwel alles van Beckett geweldig, in my book, maar omdat zijn toneelstukken bekender zijn, prijs ik graag zijn boeken aan. Molloy en Malone Dies maken deel uit van een trilogie (The Unnamable is het derde deel) en Murphy is Becketts eerste roman. Een boek dat begint met een zin als 'The sun shone, having no alternative, on the nothing new' moet toch wel geweldig zijn? Misschien moet je een liefhebber zijn van Becketts vreemde thema's en gedachten, maar ik vond het geweldige boeken.

Don DeLillo - White Noise. Ik denk dat ik dit boek zo geweldig vind omdat het enerzijds heel goed te lezen is als een roman met daarin gewoon een tof verhaal, maar dan het anderzijds ook gezien kan worden als een boek waarin een heleboel belangrijke ideeën vanuit postmoderne gedachten duidelijk naar voren komen. Wie weet kan dit de toevallige lezer toch wat postmodern gedachtengoed bijbrengen. (Y)

William Gibson - Neuromancer. De enige sciencefiction op de lijst. Voornamelijk omdat het enerzijds een geweldig tof verhaal is dat, mocht het ooit verfilmd worden, direct naast de films die gebaseerd zijn op Philip K. Dicks verhalen kan gaan staan. Maar ook omdat het retrospectief benoemd is tot eerste Cyberpunk roman, wat in dit geval kortweg inhoud dat het een combinatie is van de 'gritty, hard-boiled' stijl van detective-romans uit de jaren dertig, moderne en toekomstige (media)technieken en postmodern gedachtengoed. Overigens hebben de meeste boeken van Dick ook diepgang onder de toffe verhalen, maar is die meestal modernistisch van aard en in verband met verdovende middelen/psychologische problemen.

Thomas Pynchon - Gravity's Rainbow. Ik heb dit boek nog nooit uitgelezen, maar toch is het één van de beste boeken die ik ooit las. Het is enorm dik en er gebeurd enorm veel in. Ik las destijds maar een aantal bladzijden per dag en daarom raakte ik hopeloos verdwaald. Daarom heb ik het weggelegd met het idee er later eens goed voor te gaan zitten. Alleen ben ik hem nu kennelijk kwijt.
Het hele boek zit stamp- en stampvol met elementen, hints, halve metaforen, knipoogjes, incomplete vergelijkingen en niet-toevlalige overeenkomsten dat vrijwel alles met alles in verband kan staan, maar nooit of nergens wordt het duidelijk óf en wát precies met elkaar in verband zou 'moeten' staan. Het is dus een eindeloze verzameling van mogelijkheden, plus een verhaal. Echt enorm.
Een makkelijker te behappen voorbeeld van dit is The Crying Of Lot 49 van dezelfde Pynchon. Wie ooit Gravity's Rainbow wil lezen, raad ik eerst The Crying Of Lot 49 aan.

LUH-3417