DANIEL JOHNSTON, 14 april
 

in paradiso. voorprogramma onbekend.

http://www.macioce.org/photos/danieljohnston01.jpg

17,50 excl.

wie gaat er heen ?

edit: april, uiteraard

ik ken het niet, downloadtips?

Vet. Vorig jaar zegde hij af omdat zijn depressie te zwaar werd, toch?

Hm, misschien wel heen.

Moya: Devinare, King Kong, It's spooky.

de aflevering bij r.a.m. waar hij centraal staat

Biography by John Dougan
As with other talented but troubled artists such as Syd Barrett, Brian Wilson, and Roky Erickson, Daniel Johnston fights a daily battle with the chronic mental illness that has plagued him nearly his entire life. However, despite recurrent bouts of delusional behavior wherein he has physically endangered himself and others, Johnston has carved out a respectable, influential career as a singer/songwriter of extraordinary talent who has grown since his first crudely recorded cassette was released in 1980. He became the singer/songwriter of choice of the alternative/underground rock scene, and at various times has had his work championed by members of Sonic Youth, Yo La Tengo, Butthole Surfers, Half Japanese, Nirvana (Kurt Cobain was often photographed wearing a Daniel Johnston T-shirt), and numerous others.

Until the '90s, Johnston's recordings were basically homemade affairs, his plain voice accompanied by crude piano and guitar playing. His narrative concerns focused mainly on lost love, the pain of miscommunication, his love for the Beatles, and comic-book superhero Captain America. Johnston's music is unflinchingly direct, almost embarrassingly and painfully honest. Because of this and his increasingly erratic behavior, he was considered a local hero in his home of Austin, TX (where he moved from rural West Virginia), but too extreme to engender the interest of a record label. That situation changed in 1985, when MTV filmed a program on the Austin music scene. Johnston's performance brought him almost overnight acclaim, and he went from local legend to national cult figure. Soon, many of his self-released cassette recordings (on his appropriately named Stress label) began showing up in hip record stores from Boston to L.A., and the buzz was that Daniel Johnston was the coolest. There was, however, a grim side to this "success," as if his mental illness was the primary component of his hipness; therefore, there was a feeling that those not close to him were marketing his illness as much as his talent. Sadly, Johnston's behavior wasn't helping, and he was institutionalized twice in the late '80s after his refusal to take medication led to two dangerous episodes.

In the late '80s, indie label Homestead issued some of Johnston's early recordings on vinyl and a full-blown appreciation of Johnston's work was well underway. Soon he was recording solo and with Half Japanese mastermind Jad Fair on the Shimmy Disc indie label, and later with Butthole Surfer Paul Leary, who may well be the best producer/musical accompanist Johnston ever had. Johnston, to the amazement of virtually everyone, recorded for Atlantic, and despite occasional behavioral lapses, seemed more self-assured than ever. As a result, in the late '90s and 2000s, he recorded some of the best music of his career — smart, ebullient pop with ringing guitars, primitive keyboards, and a wonderfully naïve way of looking at the world. Although he sometimes becomes sad and bitter, cynicism and self-pity aren't his style, and that makes the little tragedies and epiphanies he writes about all the more compelling. Johnston was exposed to an even larger audience in 2005 with the release of The Devil and Daniel Johnston, a feature-length documentary that premiered at the Sundance Film Festival, eventually making its way around the world. The Electric Ghosts, an album credited to the duo of Johnston and Don "Jack Medicine" Goede, arrived in March 2006. Johnston's world may seem small, but it's much bigger and friendlier than that of your wildest imagination.

merci (Y)

Ik ga er naar toe in 013 in Tilburg.
Smutfish in het voorprogramma
En ik heb er zin in. Te gek dat hij komt! :)

heb mn kaartje al besteld...

Ik dacht even dat de zanger van Silverchair een solo concert kwam geven :confused:

Brussel (y) . Ik ben eens benieuwd. Indien niet bekend met het fenomeen, de documentaire The Devil & Daniel Johnston is zeer de moeite .

ik ga in belgie waarschijnlijk

up

ik ben er vanavond bij

daniel bij rollins

om in de stemming te komen ;)


http://www.sidf.co.uk/p/films/devil_and_410.jpg

http://www.youtube.com/watch?v=exqlt1YKros
http://www.youtube.com/watch?v=3615X2qOA-0

hehe dat kan geen toeval zijn !

spooky!

aankomende zaterdag.
heb er zin in. :)

wat een maf concert.
je moet wel even het verhaal weten achter die kerel. maar anders is het een enorme patient. maar goed, zn liedjes zijn heel erg sterk, en dat samen met zn fragiele persoonlijkheid maakt zo'n concert wel tot iets aparts.
de eerste paar nummers speelde hij alleen op zn gitaar, daarna kwam er een band bij(smutfish + een traporgelspeler). op een gegeven moment speelde hij twee nummers door elkaar zonder dat met de band af te spreken, dus dat liep verschrikkelijk door elkaar. wel leuk opgevangen door de band. telkens als het niet helemaal lekker liep kwam z'n manager of psych het podium op om te checken of het nog wel ging om vervolgens een korte pauze te nemen.
toegift was devil town met alleen daniel, maarja het stugge groningse publiek moet op gang komen bij dat soort ongein, en daar was daniel niet zo op gebouwd. dus de manager en band sprong in, en het publiek zong al snel in volle borst mee. maarja dat trucje had daniel al snel door en toen was het concert afgelopen.

niet wat je normaal verwacht van je gemiddelde concert.

heb ik zojuist gezien , wat een held (Y)

Wow. Klinkt inderdaad als een eigenaardige show, maar op zich wel te verwachten van Daniel.

Hoe tof zijn al die (oude) tapes van 'm?!

het was idd apart om mee te maken.
en t was zeker goed.

Daniel was ook aardig bij de les.

al met al een geslaagd optreden. hij zong best goed. had alleen af en toe sterk het gevoel dat ik tussen een stel ramptoeristen stond. werkelijk alles wat ie wilde zeggen werd beantwoord met luid gejuich en thank you danny, waardoor je m soms niet eens verstaan kon. :s

de 2 nummers die hij solo op gitaar deed waren werkelijk niet om aan te horen; nog nooit iemand zo fucked up op een gitaar horen jengelen. love enchanted op de vleugel was dan wel weer heel gaaf. en de nummers met das pop ook trouwens, hoewel de muziek zijn stem bij vlagen overstemde en het een beetje genant was toen aan bent van looy werd gevraagd wat de naam van zijn band ook alweer was :D

de toegift was ontroerend, na eerst true love will find you in the end te hebben gespeeld was het slot een a capella versie van deviltown die nagenoeg het hele publiek mee zong. een grote glimlach op zn gezicht, mooi man. (y)

gruff rhys vond ik ook leuk trouwens.

daarna met de taxi naar huis; shit stakingen.

Doet me een beetje denken aan de jostiband. Een zieke man, die overduidelijk geen enkel muzikaal talent heeft, maar toch wel sympathie kan opwekken blijkbaar.

ik vrees toch dat je dan niet aandachtig genoeg geluisterd hebt. ;)

zet maar weer snel je dimmu plaatje op.

hahahahaha omfgz

telenub (1 month ago)
Oh, my bad. I thought you were all saying he was artistic, but i realized that you must be saying he's autistic because all he does is whine, rock back and forth, and jam his fat fingers onto the piano.

Ik heb geen dimmu-platen.

Nee maar even serieus. Ik sta er niet pertinent negatief tegenover, maar kan iemand mij vertellen wat nou exact de kwaliteiten zijn van de beste man? Vertolkt hij zijn psychische stoornis op fenomenale wijze in zijn nummers, met veel passie of gevoel?

Want aan dat eerder geposte filmpje (http://www.youtube.com/watch?v=3615X2qOA-0) kan ik zo op het eerste gezicht geen kwaliteit zien. Hij speelt slordig spaans en hij zingt met een dubbele tong. No offence verder, maar kan iemand mij dit vertellen?

bijzonder sterke repliek meph. maar goed, aan je reply's te zien heb je nog niet echt veel daniel j koek gegeten. ook helemaal te begrijpen als je zn muziek alleen een beetje oppervlakkig kent en snel je oordeel klaar hebt. geniale gast overigens.
casper the friendly ghost en rock n roll, supercoole nummers.

luister anders eens de daniel johnson covered recovered compilatie met covers door oa beck, tom waits, mercury rev, bright eyes

shoarm; ondanks dat hij vals zingt, niet kan spelen en als een enorme freak overkomt schrijft hij meesterlijke teksten en melodieen en dude speelt met enorm veel passie.

Juist dat hij op het eerste gezicht zo aumateuristisch over kan komen, maakt hem zo bijzonder. Die extreme fragiliteit van zijn muziek, het ligt echt op het randje en is juist daarom zo goed.

Tja, datzelfde kun je zeggen van de jostiband, alleen ik verbind er dan niet de conclusie "daarom zo goed" aan.

Ach, ik begrijp ook niet waarom mensen het goed/mooi vinden als zgn. "kunstenaars" een hoop verf van 10 meter op een doek mikken, en dit zal er wel het muzikale equivalent van zijn.

Nee. De Jostiband is allesbehalve fragiel als het op compositie aankomt; voor zover ik weet spelen ze gewoon greatest hits van bekende artiesten. Bovendien zijn ze natuurlijk veel minder persoonlijk; in Johnston's muziek hoor je terug dat het over hem zelf gaat.

Citaat:

Ach, ik begrijp ook niet waarom mensen het goed/mooi vinden als zgn. "kunstenaars" een hoop verf van 10 meter op een doek mikken, en dit zal er wel het muzikale equivalent van zijn.

Nee. Dit is muziek die vrijwel puur en alleen om ongepolijste emotie gaat.

Het is natuurlijk geen één-op-één-vergelijking.

Citaat:

Bovendien zijn ze natuurlijk veel minder persoonlijk; in Johnston's muziek hoor je terug dat het over hem zelf gaat.

Dat lijkt me een noodzakelijke voorwaarde voor alle vormen van kunst, ruim opgevat dan.

Citaat:

Nee. Dit is muziek die vrijwel puur en alleen om ongepolijste emotie gaat.

En dat geldt niet voor de verfmikkende kunstenaars?

Ik merk er bij de Jostiband anders weinig van.

Citaat:

En dat geldt niet voor de verfmikkende kunstenaars?

Niet dat ik weet.

Dat is ook geen kunst. Niet dat ik dit wel kunst zou noemen; de kwaliteit van de compositie is laag, het is te simpel en monotoon, de teksten zijn waardeloos (tenminste van wat ik meegekregen heb) en daarbovenop kan hij ook nog eens niet spelen.

Citaat:

Niet dat ik weet.

Oh, nou ik ken die gasten niet persoonlijk dus ik zou het niet weten. Maar ik zou ook niet weten waarom ze het anders zouden doen.

de teksten zijn ontzettend goed juist, en de melodie-lijnen waar daniel mee komt zijn ook ontzettend goed.
maarja smaak enzo

Dat lijkt me geen criterium voor kunst. In de simpelheid ligt dat kracht van Johnston. Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat simpel automatisch goed is; het knappe is dat het zowel extreem simpel als goed luisterbaar is. Dat maakt het ook spannend; soms is het bijna te gemakkelijk, maar gaat hij net niet over de grens.

Citaat:

Oh, nou ik ken die gasten niet persoonlijk dus ik zou het niet weten. Maar ik zou ook niet weten waarom ze het anders zouden doen.

Omdat ook luie talentlozen geld moeten verdienen.

Ik zal bij deze opmerking maar glimlachen om de ironie en de discussie beëindigen. Over smaak valt te twisten, maar het is weinig productief.

oh joy een naw'er die even komt vertellen wat niet echte muziek is, en een daniel johnston-josti band vergelijking. eindelijk diepgang op muziek!
..

Naw'er?

haha ja iemand met NAW gegevens :confused: ik bedoelde NA :p

Ja, want je kunt óf geïnteresseerd zijn in politiek en maatschappelijke onderwerpen, óf in muziek? :confused:

dat zeg ik helemaal niet.

Dat lijk je wel te impliceren, maar verduidelijk gerust.

Mooie gast is dat idd. Heb dat bij RAM toen ook gezien.

Voor de mensen die van hiphop en miserie houden, check Cage.

Haha