En zo raakte ik ze kwijt?
 

Hai!

Ik zou het heel erg fijn vinden als iemand even dit zou willen lezen en misschien mij zou kunnen helpen.

2 Jaar lang ben ik gepest, in de 5de en 6de klas van vwo. Ik hoorde er niet bij, mn zelfvertrouwen was echt helemaal niks meer en ik huilde de hele dag. Rond de helft van de 6de leerde ik op een forum iemand kennen. Ze was 25, studeerde wat ik wilde gaan studeren en we msnden uren achter elkaar. Ze was supervaak online, was af aant studeren dus had nogal veel tijd over. Ze vond me schattig en stond altijd voor me klaar. Een tijdje later vertelde ze een vriend van haar van 26 over mij. Ook hij voegde me toe en was super aardig enzo. Ik had eindelijk mensen gevonden die me mochten zoals ik was. Ik zag (en zie) ontzettend tegen ze op. In de zomer heb ik ze opgezocht een week (ze wonen aan de andere kant van het land). Afgelopen maand was zij bij mij op bezoek voor een weekend. Het was het meest geweldige weekend dat ik ooit had.

Oke, dat even ter inleiding.

Hij heeft een nieuwe baan. Mailt niet terug, smst niet terug. Op msn zegt ie dat hij te moe is om met me te praten maar dat het echt niet aan mij ligt.
Zij heeft nu even geen baan en dus superveel vrije tijd. 's Avonds is ze altijd met haar vrienden weg dus ook zij is niet meer online.

Ik kan niet stoppen met aan ze te denken. Ga het liefst elk kwartier even online kijken of ze online zijn. Maar ze krijgen gewoon allebei een heel ander leven waar ik niet in lijk te passen. Ik word er echt super verdrietig van. Ookal studeer ik nu wel (1e jaars uni) en heb ik nu vriendinnen en vrienden, ik kan niet zonder ze.

Wat kan ik hieraan doen? Hebben jullie ook zoiets meegemaakt? Wat deed je eraan?

Ik heb vrienden gehad op de middelbare school en daar heb ik het contact mee verloren omdat ik niet in Amsterdam ben blijven studeren. Als je minder dingen met elkaar doet, dan verwatert het contact.

Als je elkaar alleen via het internet kent, en geen gemeenschappelijke dingen doet dan verwatert het contact uiteindelijk altijd denk ik. Je moet echt een band met elkaar hebben en een soort gemeenschappelijke ervaringen waardoor je weer bij elkaar terugkomt en op elkaar kan vertrouwen.

Schuif die pixelvriendjes aan de kant en richt je op de echte mensen die een rol in je leven spelen en die je dagelijks ziet. Je hebt deze internetmensen niet nodig. Het zijn je echte vrienden niet, anders zouden ze meer tijd aan je besteden.

Wat je er aan kunt doen is iig zorgen dat je geluk niet van hun afhangt.

Zij zitten in een heel andere levensfase dan jij, dat hoeft geen probleem te zijn, maar het kan wel, en dat laatste lijkt nu het geval te zijn.

Je hebt naast hen ook vrienden, krijg een eigen leven, doe met die andere mensen leuke dingen en wordt onafhankelijk van die andere twee mensen, dan is het veel eenvoudiger om er mee om te gaan dat ze er niet (meer?) 24/7 voor je zijn. Zo iets kost tijd, besef je dat en neem die tijd ook.

Ik denk dat iedereen de situatie van vrienden verliezen kent...ik iig wel. In het begin probeerde ik steeds contact te zoeken, eens wat af te spreken, enz., maar op een gegeven moment zag ik in dat die ander(en) daar kennelijk geen behoefte meer aan had(den) (of iig zelf niets probeerde(n) ed) en heb ik me daar bij neergelegd. Vriendschap moet van twee kanten komen, doet het dat niet, dan houdt het op.

Ik denk niet dat het aan levensfases ligt, meer aan het feit dat zij op dit moment andere dingen te doen hebben in hun leven. Voor het zelfde geld was het de TS die het opeens te druk kreeg om haar internetcontacten nog te onderhouden.

Het hangt er vanaf hoe je een levensfase ziet ;)

Dat denk ik ook.

Ze zaten al in een andere levensfase toen het contact begon, maar dat was niet echt een probleem, omdat er nu grotere verschillen ontstaan is het dat wel geworden (voor TS dan tenminste). Zo zie ik het iig.

Vertel mij dan eens welke levensfases er allemaal zijn en welke er in dit geval passend is :confused: Te weinig tijd hebben hoort niet echt bij mijn definitie van levensfases hoor. Ik irriteer me een beetje aan het gooien met levensfases soms.

Waarom zou het iets standaards moeten zijn? Maar als je graag zo iets wilt horen; 'jongere' (adolescentie) en 'volwassene' (volwassenheid) lijkt me wel passend. Als invulling of uitleg van de levensfase heb ik niet gezegd dat dat 'te weinig tijd' was, daar ging het mij ook niet om. Ik gooi bovendien nergens mee, ik geef mijn mening en ik irriteer me er meer aan als ik die niet mag geven, als ik heel eerlijk ben.

Ik wil je best uitleggen wat ik bedoel. TS is 19, de mensen waar zij het over heeft zijn 25/26. TS heeft de middelbare school net afgerond en is net begonnen met studeren, de mensen waar ze het over heeft werken of zijn werkloos. TS hecht heel veel waarde aan de contacten die zij met hen heeft via internet, de mensen waar ze het over heeft hechten meer waarde aan de contacten die zij met mensen irl hebben (zo komt het iig over; daar besteden ze iig hun tijd aan). TS kan niet zonder de mensen, de mensen waar ze het over heeft hebben de behoefte aan contact met haar kennelijk minder. Enz. Daarnaast heeft TS het er over dat één van de twee personen haar 'schattig' vond. Al die dingen opgeteld kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat de levens van TS en de twee personen waar ze het over heeft niet echt heel dicht bij elkaar liggen, de mensen waar TS het over heeft zijn een stap verder in hun ontwikkeling (wat logisch is, ze zijn 6/7 jaar ouder). Jij mag het daar niet mee eens zijn, maar dit is mijn mening. En ik hoop dat ik die mag hebben van je.

Tuurlijk mag je een mening hebben, maar of je mening gewaardeerd wordt ;)

Ik ben het alleen oneens met de formulering een stap verder in de ontwikkeling, voor de rest begrijp ik je punt. Ik denk ook dat je het niet zo bedoeld als je het geformuleerd hebt.

Gewaardeerd hoeft ook niet, maar gerespecteerd zou fijn zijn. ;)

Respect opbrengen voor iets waar je het totaal niet mee eens bent is soms moeilijk. Zeker als het voor jouw gevoel met een hoop leed gepaard gaat.

Maar in dit geval gaat dat niet echt op denk ik ;)

Wow jij snapt mij echt goed haha. Ben 17 trouwens. Zij zijn 9 en 10 jaar ouder. Jammer is dat want ik heb het idee dat als ze wat meer richting mijn leeftijd zouden zijn, dat het beter zou gaan. Heel erg bedankt voor jullie reacties! Natuurlijk snap ik dat ik het gewoon moet vergeten allemaal. Maar ze hebben een tijdje zo'n grote rol gespeeld in mn leven en ze namen altijd contact met me op enzo, en nu ineens niks meer. Het is vast gewoon even wennen maar het blijft toch wel moeilijk.

Dat zou kunnen, maar je hebt misschien ook wat vraagtekens die voor onzekerheid zorgen bij jou.