Huilbuien?
 

Ik heb een heel leuk vriendje blablabla, en het gaat zeker de laatste tijd heel erg goed op zich, maar ik heb heel vaak opeens huilbuien. Die hebben dan een heel kleine oorzaak en ineens, of als hij me dan knuffelt begin ik met huilen en kan ik niet meer stoppen. Dan voel ik me schuldig voor het verpesten van alles (;)) maar zo voelt het wel. En dan zegt hij meestal dat ik niet moet huilen of iets anders wat lief is en dan wordt het alleen maar erger. Ik snap niet waar het vandaan komt, en mijn vriend snapt al helemaal niet meer wat hij er nou mee moet en of hij iets fout doet oid.

Gisteravond waren we met vrienden en er waren een paar kleine dingen aan mijn vrienden die ik niet zo leuk vond. Maar de avond was leuk op zich. Aan het eind ging ik een beetje kut doen omdat ik er wel genoeg van had. Toen we eenmaal thuis waren vroeg mn vriend waarom ik opeens zo chagarijnig was, en toen begon ik met huilen, ik wilde uitleggen wat er was en het leek niet zo belangrijk meer, maar ik heb toch een uur liggen huilen.
Ik wil mijn vriend niet wegjagen, hij heeft niet echt iets fout gedaan.

Ik snap dat jullie niet kunnen weten waar ik mee zit, maar ik weet het zelf ook niet, en niet waar het vandaan komt. Dus, hebben jullie misschien een idee wat ik eraan kan doen, of hoe ik erachter kan komen waar het vandaan komt? Of hoe ik mn vriend moet overtuigen dat de kleine oorzaakjes niet zó erg zijn als een huilbui van een uur lijkt.

Het lijkt mij heel erg alsof je veel te vertellen hebt en nu op het punt komt dat je hem genoeg vertrouwd om hem dingen te gaan vertellen. Ik en mijn vriendin zijn altijd tijdens het weekend aan het buien wisselen.

Bedenk jezelf eens of er nog dingen zijn waar je mee zit of mee hebt gezeten. Ik denk dat het wel eens zou kunnen helpen.

Ik sluit me bij Kitten aan. Als ik veel moet huilen in een bepaalde tijd, zijn er meestal dingen waar ik last van heb, die me (on)bewust bezighouden of dwarszitten. Bij mij gaat het vanzelf over, zolang ik die buien maar laat komen. Ook als ik bij vrienden ben. Misschien kunnen jij en je vriend het er eens over hebben als je niet hoeft te huilen. Je kunt hem uitleggen wat je hier neerzet, misschien dat dat dingen duidelijk maakt. Succes (y)

Jouw verhaal is echt heel erg herkenbaar voor mij, ik heb dit ook in mijn huidige relatie en ook al vanaf het begin eigenlijk. Ik heb ook heel lang niet geweten waar het vandaan kwam, maar had wel - op dat moment onverklaarbare - huilbuien, zonder dat daar echt een directe aanleiding voor hoefde te zijn. Ik voelde me hier in het begin ook rot onder, had net als jij het idee dat ik het moment op die manier verpestte en was bang hem weg te jagen, vooral ook omdat ik vaak niet aan kon geven wat er aan de hand was.

Maar het voelde gewoon wel fijn. Fijn om bij hem te kunnen huilen, fijn dat ik mezelf durfde te laten gaan, fijn dat er iemand was waarbij ik het niet persé op dat moment uit hoefde te leggen, maar gewoon kon huilen en knuffelen. En dat kon ik dan idd ook echt heel lang 'volhouden', het kon bij mij soms ook wel een uur of langer duren. En idd, als ik dan wat gekalmeerd was en hij lieve dingen ging zeggen, begon ik wéér te huilen, maar dit keer omdat hij zo lief was :p Hij moest er altijd wel om lachen als ik dat aangaf, gelukkig. Hij ging er altijd heel goed mee om, maar zelf werd ik er op gegeven moment een beetje gek van, omdat ik niet wist waar het vandaan kwam en ik op gegeven moment van mezelf vond dat er wel een reden voor moest zijn. Maar die heb ik echt heel lang niet kunnen achterhalen, het was altijd gewoon het 'gevoel' te willen huilen. En dat was dan niet eens altijd echt van verdriet ofzo, maar huilen om het huilen zegmaar. Om de tranen over mijn wangen te voelen lopen en mezelf te legen. En dat was gewoon fijn, ik heb dat nu af en toe nog wel eens.

Al ben ik er nu, sinds een paar maanden, achter waar dat huilgevoel elke keer vandaan kwam en bleek het echt oud verdriet en de behoefte om te huilen te zijn van dingen die een aantal jaar geleden gebeurd zijn, maar die ik toen nooit heb toegelaten. En in deze relatie, bij mijn vriend, kon dat eindelijk wel en kon ik het ook niet meer wegstoppen. En de laatste tijd is het veel minder, al blijf ik erbij dat huilen af en toe gewoon lekker kan zijn en een manier is om jezelf te uiten. En dat er bij mij uiteindelijk wel iets achter bleek te zitten, hoeft natuurlijk niet te betekenen dat dat bij jou ook zo is.

Maar goed, heel lang verhaal om aan te geven dat het voor mij dus heel herkenbaar is en wat het voor mij uiteindelijk betekende. Ik, en alle anderen hier, kunnen idd onmogelijk voor jou bepalen wat het voor jou betekent, maar je zal zeker niet de enige zijn denk ik :) En ik denk vooral ook dat je het gewoon maar toe moet laten, mits het binnen de perken blijft natuurlijk. Probeer je vriend uit te leggen dat het minder erg is dan dat het op dat moment lijkt (door hem dat te zeggen), maar dat je je soms gewoon blijkbaar op die manier moet uiten en wat voor gevoel het jou geeft, ook naar hem toe. Stel hem gerust door te zeggen dat het niet iets is vanuit hem of jullie relatie (als dat echt niet zo is natuurlijk), maar dat het iets is wat binnenin jou zit en wat er nu wel uitkomt binnen jullie relatie, omdat jij je blijkbaar veilig voelt bij hem. Ik hoop dat hij er wat mee kan, want het lijkt me als partner niet altijd makkelijk om met dat soort buien om te moeten gaan...

Ik zou vooral praten als je wel moet huilen. Dan kom je makkelijker op de problemen dan anders. Ik ben ook veel beter in praten over dingen die mij dwars zitten als ik moe ben dan als ik wakker en opgewekt ben. Dan lijken problemen altijd maar klein en onbelangrijk, terwijl ze me soms wel dwars zitten.

Ik vind het alleen wel jammer dat ik zelf altijd juist het omgekeerde heb: ik kan niet echt huilen zelfs al zou ik het wel graag willen.

Is ook zo, maar ze kan hem wel uitleggen dat ze zelf ook vaak niet weet wat er aan de hand is, en dat het niet met hem te maken heeft. Ik ben het met je eens dat het makkelijker is om over je problemen te praten als je moe oid bent.

Oh, nog even een kleine toevoeging :) Op gegeven moment had ik die buien zo vaak, dat ik mijn vriend er niet steeds mee wilde confronteren en ik vond dat ik ook weer tot rust moest kunnen komen zónder zijn hulp, hoe graag hij mij die ook wilde geven. Dus een enkele keer als ik zo'n bui aan voelde komen, nam ik even afstand van hem door even naar buiten te gaan of naar een andere ruimte en daar gewoon lekker zelf alles eruit te huilen of afleiding te zoeken in bijvoorbeeld muziek luisteren, douchen, schrijven of lezen. Dat gaf mij dan ook wel weer voldoening, dat ik er ook zelf weer overheen kon komen en daarna gewoon lekker even kon knuffelen met hem en dat ik hem er dus niet weer mee 'belast' had. Misschien dat jij dat ook eens kan proberen als je het gevoel heb dat je hem er te veel mee confronteerd? Want hoewel ik niet vond dat ik die buien bij mezelf tegen moest gaan houden, wilde ik ze op gegeven moment wel een beetje kunnen beheersen.

vrouwelijke/meisjes hormonen, mijn vriendin had dat ook zo nu en dan , nu nog sporadisch.

Heb ik ook een keer gehad met een vriendin. Ik ben altijd heel geduldig geweest, maar op een gegeven moment is het mooi geweest. Werd er behoorlijk knetter van. Ik bedoel, hoe kan je huilen om iets waarvan je het zelf niet eens weet wat het is?

Als jij ontzettend last van je maag hebt en moet overgeven, dan weet je toch ook niet welke van de 1000 dingen die je hebt gegeten dat heeft veroorzaakt? Toch gebeurd het echt.

Het probleem is dat als je niet gelijk weet wat het probleem is dat je er dan samen achter moet komen door er bijvoorbeeld over te praten. Een beetje roepen: "Dan heb je vette pech!" is nog nooit een oplossing geweeest.

Bedankt voor jullie antwoorden :)

Ik herken idd veel van wat thee muts zegt. Ik praat liever als ik niet huil, want huilen en praten gaat zo moeilijk. Maar meestal als ik over moeilijke dingen moet praten ga ik uiteindelijk toch wel huilen ;).

We praten er meestal niet zo over. De dag erna ook niet meer omdat we blijkbaar zoiets hebben van 'okee, tis nu over en ze is weer vrolijk en ze zei dat het niks was dus het zal wel'. Maarja, ondertussen blijf ik het niet snappen en vind hij het ook niet leuk. Dus ik zal het een keer op een rustig moment proberen uit te leggen.

Wat ik ook van afgelopen keer niet echt leuk vond is dat het was vlak voordat we gingen slapen en na het uitgaan. Ik zei sochtends dat ik bang was om hem weg te jagen en toen zei hij alleen maar dat hij daar snachts toch al antwoord op had gegeven. Maar ik weet het niet meer, en hij wist niet wat ik nou nog wilde horen en dat het jammer was dat ik het niet meer wist. :|
Maargoed, alleen maar meer aanleiding om er een keer op een rustig moment over te praten?

Ik weet het niet... Je zegt dat het niks is, waar moet er dan over gepraat worden? En als je je goed voelt, en je gaat dan met de moed der wanhoop praten over dingen waarvan je al op voorhand weet dat je weeral zal gaan huilen. Een gesprek lijkt me handig als je een beetje weet/voelt wat er mis zit, en je wil er stilletjes uitkomen. Maar enkel maar erover praten om je in een relatie over alles MOET kunnen praten lijkt me vooral eng.

Maar ik ben ook niet echt een voorstander van alles te overanalyseren.

Ik heb dat ook wel eens en ik vind het heel vervelend, maar ik ben blij dat ik nu een beetje weet waar het vandaan komt en dat ik in ieder geval niet de enige ben :)

Je kunt het er iig een keer op een rustig moment met hem over hebben en hem proberen uit te leggen wat je op zo'n moment voelt. En ook wat jij op zo'n moment het fijnste vindt om te doen: met rust gelaten worden of juist knuffelen, wel/niet praten, afleiding zoeken. Dan weet hij op welke manier hij jou kan helpen en voelt hij zich daar niet onzeker over en hoef jij ook niet bang te zijn om aan te geven/te verantwoorden wat jij op dat moment wil, want dat wéét hij dan al.

En wij praatte er de ene keer wel op het moment zelf over en de andere keer niet. En op gegeven moment kwam ik dan wel bij wat kleine dingetjes die me dwarszaten en waar ik het dan op gooide, zodat het iig voelde alsof ik het voor dat moment af kon sluiten. Pas veel later werd me dus duidelijk waar het echt vandaan kwam.

Doe ik ook altijd als ik ongesteld ben :)

Aan de mensen die dat dan ook wel es hebben: vind je vriend dat dan niet raar? Wordt hij er niet gek van, en kan je het uitleggen?

Mja, waarom ik er vooral over wil praten is dus dat hij zegt dat hij het ook niet meer begrijpt en blijkbaar er ook gek van wordt, terwijl het niet aan hem ligt en niet zo'n invloed zou moeten hebben misschien. Verder zal ik er idd zelf achter moeten komen als het ergens aan ligt, wat ik nu niet echt weet.

als je aan de pil bent is het misschien een idee om een andere te proberen, dat kan daar best invloed op hebben. had ik iig wel. bovendien kan proberen geen kwaad.

:bloos:

Hij vindt het wel raar volgens mij. Maar vooral omdat ik het niet kan uitleggen, en omdat ik zelf ook niet weet waardoor het nou komt. :o

Mijn ex - en dan ga ik enkele jaren terug - had er soms wel last van. Geregeld onder of nadat we seks hadden. Ik vond het best wel iets om gek van te worden. Want het was iets wat telkens gebeurde op momenten die nogal intiem en 'van ons twee' waren, maar toch had ik er niet de minste invloed op, en (uiteraard?) ook niet echt de mogelijkheid om het te voorkomen/te zorgen dat het overging.

Ze kon het niet uitleggen, ze kon het niet verklaren, en erover praten maakte haar (of soms mezelf) nog meer overstuur.

Hm ja. Ik heb altijd het idee gehad dat de pil niet zoveel invloed op me had. Ik ging vroeger ook vrij snel huilen soms. Maar tegenwoordig slik ik vaak 3 strips achter elkaar omdat ik altijd vind dat ongesteld worden niet uitkomt. :o Ook wel een idee om dat eens een tijdje niet te doen misschien.

Iig bedankt allemaal :)

Misschien komt het doordat je nu in de fase zit dat je je helemaal op je gemak voelt bij hem en daardoor ook het gevoel hebt dat je alles bij hem kan uitten. Dingen die je eerder binnen in je hield, uit je nu bij hem, ook dingen die niks met hem te maken hebben. Zoals opgekropte gevoelens van nu en lange tijden geleden die je nooit hebt kunnen delen met iemand. Maar nu er dan toch iemand is waarbij je 100% jezelf kunt zijn dat je ze dan nu begint te uitten.

Ik heb de laatste tijd ook huilbuien haha. En dan moeten we er allebei eigenlijk wel om lachen omdat het uit het niets komt. Maar dan is die heel lief voor me, omdat ie me wil troosten, maar dan moet ik nog meer huilen! Het is echt heel raar, ik snap niet echt waar het vandaan komt :o