heb ik recht op een laatste gesprek?
 

Hallo,

dit gaat misschien een heel lang bericht worden, mijn excuses daarvoor. Het zit zo: afgelopen donderdag heeft mijn vriend het uitgemaakt. Ik had dit absoluut niet aan zien komen en was intens gelukkig met hem (we woonden ook nog samen). De reden dat het uitging is waarschijnlijk omdat ik af en toe wel eens last kon hebben van verlatingsangst, waardoor ik niet altijd aardig reageerde als hij onverwacht lang weg bleef. Blijkbaar was ik dit keer te ver gegaan, ik had hem namelijk bij het stappen een smsje gestuurd met de vraag of hij er wel rekening mee hield dat we allebei om negen uur de volgende ochtend verplichtingen had. Hij smste terug dat ik niet zo moest zeuren en ik smste vervolgens terug dat ik gewoon genoeg slaap wilde. Toen hij die nacht thuiskwam is hij in huilen uitgebarsten en weggerend zonder jas, telefoon e.d. Na een half uur kwam hij terug, schreeuwend dat het afgelopen was en dat hij wegging en dat ik wel in het huis mocht blijven wonen. Vervolgens is hij weggegaan en heb ik hem nooit meer gezien.

Ik had de dag erna practicum, en hij sprak me aan op msn en zei dat hij graag wilde dat ik naar een psycholoog ging. Ik heb toen gezegd dat ik dat ook wilde, maar dat de huisarts steeds of gesloten of al vol zat en dat ik dus nog geen afspraak had. Hij wilde het nog wel een keer proberen als ik hulp ging zoeken. Maar hij ging toch niet meer thuiskomen dit weekend.

Vervolgens kreeg ik 's avonds een smsje met dat het er niet rooskleurig uitzag voor ons en vandaag dus met dat het uit was en of ik en mijn meubels even voor morgen wilden vertrekken. Ik ben dat niet van plan, aangezien ik ook hoofdbewoner ben en gewoon geen opslagplaats heb voor meubels. Eventueel wil ik best op zoek naar een andere kamer, maar ik laat me er niet uitzetten.

Het probleem is echter dat hij niet met me wil praten, het is dus uit zonder dat ik mijn kant van het verhaal heb verteld, zonder dat ik eigenlijk zeker weet waarom het uit is en of ik even weg wil gaan.

Ik heb het gevoel (en andere mensen ook) dat ik recht heb op een gesprek om alles uit te praten en om mijn kant van het verhaal te kunnen vertellen, maar ik ben bang dat dat er zo niet van zal komen. Bovendien gaat hij alles wat ik zeg opvatten als een manier van mij om hem bij me te houden en op die manier is het niet zinvol om te praten. Maar we zitten dus nu wel met het huis en dergelijke en ik heb geen idee meer wat ik morgen moet doen....

OMFG, hij rent jankend het huis uit omdat je hem een smsje stuurde waarin stond dat je graag hebt dat 'ie op tijd thuis hebt omdat je de dag erna vroeg op moet en liever niet midden in de nacht wakkergemaakt wil worden?

Óf je bent een pathologisch bezitterige en achterdochtige biatch waarbij dit de laatste druppel was, óf hij is hier degene die naar een psycholoog moet.

Het tweede lijkt me waarschijnlijker. Fijn in dat huis blijven zitten en de sloten vervangen voor hij dat stiekem doet en je op straat staat (y) Waarbij 'ie best terug mag komen om te praten of z'n spullen op te halen, uiteraard.

Ik vind het allemaal hoogst dubieus.

Als jij een smsje stuurt waarbij je hem wijst op verplichtingen, heb jij dan verlatingsangst of 'bemoeder' jij hem dan een beetje? Met bemoederen bedoel ik dan gewoon dat je hem helpt herinnneren aan dingen...

Ik noem dat namelijk geen verlatingsangst, maar wie bent ik?? Je helpt hem herinneren aan dingen, misschien dat je dat veel, maar hey, daar kan je in een relatie toh gewoon over praten? Als hij dat niet fijn vindt, dan moet hij dat gewoon zeggen. Beetje vreemd allemaal... ook dat HIJ degene is, die zo emotioneel reageert ipv jij.

Ik denk eerder dat hij last heeft van bindingsangst. Had hij besloten dat jij last had van verlatingsangst? Of liep je daar al eerder voor bij een psycho?

Ook lees ik deze zin: "waardoor ik niet altijd aardig reageerde als hij onverwacht lang weg bleef."

Ik lees hieruit dat jullie hebbben afgeproken over hoe laat hij thuis komt van het stappen, wat mij logisch lijkt. Dat hij zich niet aan jullie gemaakte afspraken houdt, doet mij ook denken aan bindingsangst. Of gewoon het feit dat hij geen rekening houdt met jou. Wat weer versterkt wordt, omdat hij eerst zegt dat jij in het huis kan blijven wonen en daarna opeens dat je wegmoet en hij in het huis blijft wonen.

Ik denk dat je beter af bent zonder hem.

Dat je niet eens je verhaal mag houden tegen hem, maar hij wel contact opneemt met jou als het HEM uitkomt, is ook een vorm van geen rekening houden met jou gevoelens oftewel "he's taking you for granted" (<--- ik weet geen betere NL vertaling ervoor die net zo goed de lading dekt). Daarom denk ik dat je beter af bent zonder hem. Asl hij dit nu al doet, geen rekening met je houden, zal hij dat over 10 jaar nog niet doen.

Verder sluit ik mij aan bij Paranoide over het vervangen van de sloten. Heb je verder een samenlevingscontract of iets in die geest? Misschien kan je daar ook informatie vandaan halen.. Jij bent medehoofdbewoner (licht de woningbouw in of de bank als je een koophuis hebt) van het huis. Dan heb je ook rechten, maar die zal je even na moeten zoeken. Kijk in het koop/huurcontract.

Edit: Je hebt gelijk dat je recht hebt om het proberen uit te praten. Ik denk alleen dat je exvriend zo emotioneel instabiel is dat hij niet luistert of er een eigen verhaal van maakt. Ik denk ook niet dat hij je de exacte reden geeft over het uitmaken en het waarom. Maar het feit dat je verlatingangst zou hebben, slaat werkelijk nergens op. Want dan zou hij niet eens meer het huis uitkomen, als dat werkelijk zo was.

Wtf, die gast spoort voor geen meter. Scoor een nieuwe vriend.

Ik kan begrijpen dat je vriend zich misschien opgesloten voelde in de relatie, dat je teveel druk op hem legde (zoals bv dat smsje). Maar zijn reactie vind ik dan wel extreem overdreven.

Een gesprek is misschien voor beide partijen wel fijn, maar of dat ook echt iets oplost weet ik niet. Zeker niet in wat voor staat je vriend nu is, weet ik niet of hij serieus kan praten.

Kijk ook even goed naar je huurcontract (ik neem aan dat je het huis huurt via de woningbouw?). Een van jullie is hoofdhuurder, of jullie zijn medehoofdhuurders. In ieder geval heb je in beide gevallen rechten, dus laat je asjeblieft niet uit je huis zetten!

Sterkte :)

Dat laatste gesprek komt er ook wel..maar laat die kerel eerst maar eens een tijde met rust. Dan kalmeert hij en wil hij wel met je praten.

Ff tussendoor: Van wie is het huis? Als hij vind dat jij op moet souten uit zijn huis heb je dat maar te doen, als er niks van jou bijzit.
Maak uit je verhaal op dat jij gewoon vreselijk achterdochtig bent, op een gegeven moment is het genoeg geweest voor hem.

Je vertelt ons niet hele verhaal en dat hoeft ook niet, maar dit klopt natuurlijk van geen kant. Hij kwam thuis en toen rende hij direct huilend weer weg? Uiteraard niet. Er is natuurlijk nog wat gebeurd in de tussentijd, alleen dat staat hier niet. Hoevaak zat je hem zo op zn nek? Ook dat staat hier niet. Op watvoor manier? Ook dat staat hier niet, enkel een vage omschrijving dat je soms wat angstig enzo bent. Hij komt dus over als superonredelijk en apart, maar als HIJ jou vervolgens voorstelt om eens naar een psych te gaan is dit oke. Kortom; iemand die in je verhaal als extreem labiel overkomt stelt jou voor om naar een psych te gaan en dat vind jij oke. Of je vertelt ons heel veel niet of jullie zijn allebij lui met flinke problemen. Of beide.

(y) (y)

(y)

Het lijkt me vrij sterk dat hij ineens zo reageert en dat hij je huis huilend inrent en weer weggaat om een half uur later weer terug te keren en dat jij al die tijd verder niets deed. Ik zou het ook zat worden als mijn vriend me zou smsen of ik wel rekening hield met de verplichtingen de dag erna. Sowieso het woord verplichtingen zorgt voor wegrengevoelens. Volgens mij is het ook niet de eerste keer dat je hem op zijn "verplichtingen" wijst en was dit voor hem de druppel. Waarschijnlijk had hij wat biertjes gedronken en reageerde hij daarom zo heftig, maar ik begrijp zijn reactie wel.

Je zegt ook:

Bovendien gaat hij alles wat ik zeg opvatten als een manier van mij om hem bij me te houden en op die manier is het niet zinvol om te praten. Maar we zitten dus nu wel met het huis en dergelijke en ik heb geen idee meer wat ik morgen moet doen....

Ik vind het vreemd dat als je vriend waar je naar eigen zeggen intens gelukkig mee bent het uitmaakt, dat je je dan vooral druk maakt over je huis. Natuurlijk is het belangrijk dat dat geregeld wordt, maar je eerste reactie zou toch heel anders zijn als je echt zo intens gelukkig met hem was? Dan zou dat huis je een stuk minder uitmaken en zou je nog gelukkig met hem zijn in een kartonnen doos.
Doe je zo omdat je niet verdrietig wil zijn of ben je echt niet verdrietig?
Je zegt dat je last hebt van verlatingsangst, maar nu hij je dan écht verlaten heeft lijkt het je vrij weinig te doen. Had je een relatie met hem omdat je ooit verliefd was en nu eenmaal wat hebt, of had je een relatie met hem omdat je van hem hield?

Het lijkt wel alsof hij net als je huis nou eenmaal van jou is. Ik zou ook liever geen gesprek willen met iemand die me zo ziet.

Ik ben misschien niet helemaal volledig geweest in mijn eerste post. Maar het klopt dat hij thuiskwam, naar de slaapkamer toeging, naast me ging zitten, begon te huilen, en wegrende. Ik vroeg hem nog wat er was, hij zij dat hij een paniekaanval had en alleen wilde zijn, dus dat heb ik toen zo gelaten.

Ik heb zelf al aangegeven dat ik last had van verlatingsangst, ik kon er dus slecht mee omgaan als hij een paar uur later thuiskwam als ik verwachtte en als hij onverwacht een afspraak afzegde om iets met zijn vrienden te doen. Dat was absoluut geen goede reactie van mijn kant en ik snap achteraf gezien niet waar ik zo moeilijk over deed. Ik denk dat het voor mij nodig is om met een psycholoog te praten om dit uit te zoeken.

Van zijn kant was het zo dat hij in een bepaalde rol gedrukt zat waardoor hij de hele tijd goed voor mij wilde zorgen (ik heb hem daar nooit bewust ingedrukt en hij gaf zelf vaak aan dat dat meer door hemzelf kwam. Ook hij heeft niet duidelijk kunnne aangeven wat hij verwachtte van de relatie.

Over het huurcontract: we zijn beide hoofdbewoners, alleen ik zou het huis waarschijnlijk niet kunnen huren, vanwege het feit dat ik onder de 23 ben. Ik ben dus ook met spoed op zoek naar een nieuwe kamer.

Ik heb net met hem gebeld en hij vertelde dat ij absoluut niet meer met mij te maken wil hebben, omdat hij anders misschien uit medelijden bij me blijft. Hij erkende dat de foute patronen door ons allebei veroorzaakt werden. Hij liep eerder al bij een psycholoog, maar de psycholoog had het idee dat het niet meer nodig was, dus dat is toen opgehouden. Ik heb er een heel dubbel gevoel bij, ik voel me heel erg schuldig, maar aan de andere kant ook juist niet.

Ik heb niet echt de kans gekregen om te zeggen wat ik wilde, maar hij zei dat dat misschien nog zou komen. Momenteel doet het vooral alleen maar heel erg pijn en moet ik het leren accepteren.

Het doet er niet echt toe of jij er recht op hebt.

Als hij het daarmee oneens is gaat het er niet van komen.

Ik vind het vreemd dat als je vriend waar je naar eigen zeggen intens gelukkig mee bent het uitmaakt, dat je je dan vooral druk maakt over je huis. Natuurlijk is het belangrijk dat dat geregeld wordt, maar je eerste reactie zou toch heel anders zijn als je echt zo intens gelukkig met hem was? Dan zou dat huis je een stuk minder uitmaken en zou je nog gelukkig met hem zijn in een kartonnen doos.

Mijn eerste reactie was ook heel anders, ik heb niet geslapen, bijna niet gegeten en ik voel me vreselijk. Ik ben tijdens mijn practica in huilen uitgebarsten en gisteren ook wel een flink aantal keer. Ik zou het liefst gewoon willen dat alles weer goed kwam, maar dat is niet realistisch. Het feit dat ik me druk maak over dingen als het huis komt voort uit mijn radeloosheid ik wist gewoon echt niet meer wat ik moest doen. En nu weet ik het nog steeds niet zeker.

Je zegt dat je last hebt van verlatingsangst, maar nu hij je dan écht verlaten heeft lijkt het je vrij weinig te doen. Had je een relatie met hem omdat je ooit verliefd was en nu eenmaal wat hebt, of had je een relatie met hem omdat je van hem hield?

Ik had een relatie met hem omdat ik van hem hou. We hadden samen zoveel plannen en dromen voor de toekomst en ik had gewoon echt het gevoel dat het helemaal goed zat. In mijn eerdere relaties heb ik nooit eerder dat gevoel gehad.

Het lijkt wel alsof hij net als je huis nou eenmaal van jou is. Ik zou ook liever geen gesprek willen met iemand die me zo ziet.

Was het maar zo, dan zou het namelijk nog goed komen. Ik kan hem niet dwingen bij me te blijven. In het verleden heb ik me een aantal keer niet goed gedragen en dat was de aanleiding. Ik was altijd zo bang hem kwijt te raken, dat het uiteindelijk ook echt gebeurd is. Het huis is ook niet van mij en dat weet ik.

Het klinkt alsof jullie op emotioneel gebied een vrij heftige relatie hadden: jij met je verlatingsangst (geloof me, ik weet hoe dat kan zijn binnen een relatie) en hij met de rol waar hij zichzelf in gezet heeft en zijn eigen problemen waarvoor hij al bij een psych liep. Ik denk dat wat er die nacht is gebeurd, voor hem de druppel daarin is geweest. Hij werd weer geconfronteerd met jouw verlatingsangst die zich o.a. op deze manier uitte en blijkbaar had hij het zelf emotioneel ook zwaar; je krijgt niet zomaar een paniekaanval lijkt me. Ik kan me dan ergens ook wel voorstellen dat hij nu helemaal niet openstaat voor een gesprek, omdat het op dit moment blijkbaar allemaal heel heftig is voor hem (en voor jou ook uiteraard, alleen ga jij daar anders mee om door wél te willen praten). Hem nu 'dwingen' tot een gesprek zal dan ook nergens toe leiden, al zullen jullie haast wel moeten gaan praten, omdat jullie met een gezamelijk huis zitten. Kijk wat je daar mee kunt regelen zou ik zeggen en stel een echt gesprek uit totdat het voor jullie beiden een beetje afgezakt is. Hopelijk is hij daar dan wel enigszinds toe bereid en kunnen jullie iig afspraken maken wat betreft het huis en jullie spullen.

als het verhaal precies zo ging als jij zegt, dan lijkt het me het beste als hij of jullie samen met iemand gaan praten!
want jullie problemen klinken in mijn oren opzich niet problematisch
in een relatie is het vervelend als iemand er niet tegen kan als je wat later thuis bent, maar het is ook iritant als iemand chronisch te laat is en daar geen begrip voor kan tonen

hij klinkt egoistisch en asociaal maar jullie wonen samen dus zullen al een langere relatie hebben gehad!


Ik denk dat jullie echt wel moeten praten, het beste lijkt mij met een psycholoog er bij..

Jullie zijn allebei behoorlijk labiel geloof ik?

Ik ben het wel eens met wat de meeste vorige mensen zeggen.
Maar -is niet goed voor je verlatingsangst- zou het niet kunnen dat hij wel gefrustreerd was en dan die avond is vreemdgegaan en het niet durft te vertellen?
Misschien ben ik dan te achterdochtig in dit verhaal, maar hij is blijkbaar nog rustig thuis gekomen en ging pas huilen en panieken toen hij met je wilde praten/naast je kwam zitten?
Maar zomaar ineens helemaal geen contact meer willen en niks meer willen zeggen en je nooit meer willen zien, dat moet toch een andere oorzaak dan labiel zijn of 'de laatste druppel' zijn? Het lijkt me dat je dan na een paar dagen wel weer gekalmeerd bent..

Ik denk dat je hem inderdaad niet kan dwingen bij je te blijven.
Puur praktisch zou ik hem zeggen dat je dat huis wel uit kunt gaan (aangezien je zegt dat je daar toch niet kan blijven wonen ivm je leeftijd) maar dat je wel even de tijd nodig hebt om het één en ander te regelen. Langs de verhuurder gaan, (tijdelijke) woonruimte zoeken, je spulen weghalen enz.

En als alles dan gedaan is na een paar weken kijken of dat laatste gesprek misschien toch mogelijk is, als alles wat rustiger is geworden...

Verder denk ik dat je inderdaad recht hebt op een laatste gesprek. Om jouw kant van het verhaal te vertellen, om te horen wat er nou precies is gebeurt. Maar ja, dat is in een ideale wereld en of het in praktijk nou zo werkt is uiteraard de vraag.

dit is precies wat ik dacht.

ik vond ook dat ik recht had op een voortzetting van de relatie met mn ex maar hij vond van niet. :confused:

Als hij weg gaat en zichzelf uit dat huisje schrijft mag jij het huisje huren of je nou onder de 23 bent of niet.

Voor zover ik het nog juist heb is het feit dat jij nu medehoofdeigenaar/huurder bent best wel voldoende om er te mogen blijven wonen.

Maar om niet zelf de dupe te worden van het hele verhaal (en dan heb ik het niet over het relatie-gedeelte) zou ik in jouw geval
-> sloten laten vervangen om te vermijden dat je je spullen volgende week op straat/op ebay tegenkomt.
-> de opzeg van je woning stante pede laten ingaan. Om problemen ivm financiële lasten en mogelijk te zware gevolgen uit de weg te gaan.
-> best uitkijken naar een nieuwe woning. En beginnen te bekijken (en eventueel bewijzen opzoeken) van spullen die sowieso van jou zijn. Zoiets doe je best voordat hij als je even wegbent de facturen meeneemt en vernietigt of in zijn voordeel gebruikt.

Daarnaast heb je helemaal geen recht op eender wat voor gesprek. Ik zou niet weten hoe je zoiets kan afdwingen? Ik zou er voorlopig ook nog niet op aansturen. Maak praktische afspraken opdat je verder kan gaan met je leven en om te voorkomen dat je op straat gezet wordt, maar gezellig keuvelen over wat er precies fout liep en hoe jullie dat samen zouden kunnen oplossen: vergeet het.

Euh, over waarom het precies fout liep in je relatie, en wie wie tegen zijn/haar harnas heeft ingejaagd, daar ga ik me even niet mee moeien. Dat weet je waarschijnlijk zelf veel beter dan eender wie.

en dat dacht ik dus letterlijk :)

every story has two sides...

Ik denk niet dat het een kwestie van uitpraten is, maar een kwestie van deze kutsituatie een leefbare situatie voor beide betrokken partijen te maken.

uiteraard speelt er mee, je kan niet echt oordelen over een relatie op basis van zo een stukje tekst.

What he said. Jezus :D

Een gozer die jankend wegrent? Sorry hoor, maar ik vind dat 'wat er speelt' hier weinig mee te maken heeft. Get. A. Grip.

Recht op een laatste gesprek? Als de ander niet wil praten kun je m moeilijk dwingen lijkt me.....dussss

Misschien is ts een enorme mindfuck :confused: Hoe dan ook, je hoort hier 1 kant van het verhaal en het doet schimmig aan. Niet teveel van verwachten.

Als een jongen door te gaan zitten janken simpelweg om je meedelijden op te wekken moet je 'em helemaal dumpen. Wat een wijf :D

Tr00. Maar ging het zo? Ik vind het maar een vaag verhaal.

Het speelt wel degelijk een rol. Je moet de omstandigheden kennen. De context is belangrijk.

Zie de wereld niet zo zwart-wit man.

Stel dat hij echt psychische problemen heeft en het hem allemaal te veel werd door de rare omstandigheden. Dan mag hij toch best huilen? Waarom mag een vent niet huilen als het leven totaal niet meezit?

Je kan niet beweren dat het leven niet meezit, want je kent de precieze omstandigheden van deze jongen niet.

Wat een ontzettend kinderachtige reactie van hem.

'echt psychische problemen' is toch hetzelfde als 'spoort voor geen meter'? Het klinkt een stuk vriendelijker, maar dat is het enige verschil.

Ehm, ontopic. Als ik jou was zou ik hem opbellen (niet dat ge-sms de hele tijd) en aan hem uitleggen dat je niet zomaar meteen met al je meubels weg kan. Als je graag in jullie huisje wil blijven wonen, moeten jullie samen beslissen wie dat uiteindelijk mag, dat is niet iets waar hij alles over te zeggen heeft en jij niet. Als je toch liever ergens anders woont, ga dan voorlopig bij een vriendin of bij je ouders logeren, want je wil toch niet met je ex in één huis wonen, en spreek af dat je je meubels komt ophalen als je een kamer hebt gevonden.

Je kent het hele verhaal niet.

Hier is weinig zwart-wits aan, een beetje kerel gedraagt zich zo niet.

Als je moeder / vriendin / oma / kat overreden is heb je reden tot janken. Maar dan niet gillend je huis uit rennen zonder je jas en mobiel mee te nemen.

Hij had werkelijk waar geen enkele reden om zo te reageren. Als jij werkelijk zo fucked up is dat hij om psychische redenen zo reageert, tja, wil jij daar een relatie mee hebben? Geef mij maar een stabiel persoon, sorry.

Misschien moet 'ie zelf eens naar de psychiater. Maargoed, ik vraag me af in hoeverre de TS zelf helemaal lekker is, gezien 't feit dat ze serieus ingaat op zijn opmerking dat zei naar de psychiater moet.

En dus? Wat is je probleem? Herken je jezelf er in ofzo?

Wat ik zo apart vind, is dat je samenwoont en het totaal niet zag aankomen.. en dat het dan van het ene op het andere moment totaal uit is en je geen contact meer kunt hebben en geen normaal gesprek meer kunt voeren. :s Terwijl je bij wijze van spreken nog die ene avond gewoon wat met hem aan het koken was ofzo.

Ik heb er altijd al een gigantische hekel aan gehad als een jongen niet even normaal met je kan praten als ie het uitmaakt.. het is zo de weg van de minste weerstand vind ik.. zo makkelijk, echt gewoon weg vluchten voor alles. En al helemaal als je samen hebt gewoond en alles. Wat er ook gebeurd is, het is geen reden om niet nog even goed met elkaar te praten.

Dit vind ik echt weer van dat macho gepraat.

Tis gewoon ongecontroleerd geëmotioneerd en tsja, zoiets kan ook bij jongens voorkomen.

Maargoed.. echt heel verdrietig, pijnlijk en frustrerend dat een (lange) relatie op zo'n manier moet eindigen. Dat je van het ene op het andere moment geen zinnig woord meer tegen elkaar kunt zeggen. Sterkte met alles :)

In andere omstandingheden ja, maar niet in een situatie die de TS schetst. En als je dat al macho vindt wil ik niet weten welke mietjes jij als je vriendjes gehad hebt.

Oh wacht...

lol.. het is toch haast onmogelijk dat je door zo'n reactie meteen op je tenen getrapt bent :s

Eigenlijk heb ik zelf nooit gemakkelijk huilende vriendjes gehad, dat is ook niet per se nodig om bepaalde uitspraken macho te vinden. "wat een wijf".. "mietjes".. "een beetje kerel gedraagt zich niet zo"... "een gozer die jankend wegrent?" -> dat bedoel ik :)

Kijk wat jij eigenlijk zegt is dat je het onder zulke omstandigheden überhaupt niet normaal vindt dat iemand jankend wegrent op zo'n manier.. maar dan heeft het er dus weinig mee te maken dat het een jongen is.

Nee hoor, vrouwen worden over 't algemeen geacht wat emotioneler te zijn. Hoewel hysterisch wegrennen voor mij een enkeltje exit-relatie zou zijn. Val zelf meer op wat stabielere types.

:D (Y)

Je kunt veel vinden en in je recht staan, maar als hij geen gesprek meer wil (heel kinderachtig, maar goed, je hebt mensen die na het zinnetje 'het is uit' alles denken te hebben uitgesproken), houdt het op. Hoewel het mij wel logisch lijkt dat er in jullie geval nog genoeg praktische dingen moeten worden besproken. :|

niemand heeft " recht op een laatste gesprek"

je kunt het vragen of hij dat wil maar als hij dat weigert dan heb je pech

edit: wat betreft je woonsituatie.... je moet eens goed uitzoeken op wiens naam het staat en wie dus officieel bij wie is bij komen wonen

als hij dat is, dan kan hij moeilijk claimen je te vertrekken
en anders woon je maar samen met je ex

Je hoeft niet perse labiel te zijn om echt hysterisch te worden. Ik had op een gegeven moment ook echt helemaal gehad met mn vriendje. Nou toen ben ik heel heel erg boos en schreeuwend weggelopen het huis uit. Uiteraard met mobiel tas ov bril jas en sjaal. Dat terwijl ik geen problemen heb/had met mn psychische gesteldheid. Het is gewoon menselijk.

Precies, en daarom doet de situatie er toe.

Mensen die beweren dat het er niet toe doet zijn pas gek imo ;)

De blackbox approach is gewoon achterlijk bij dingen waarbij je wel kan uitvinden wat een rol gespeeld heeft.

Het maakt een persoon veel menselijker... ipv hem slechts te beoordelen op zijn acties zonder de motivaties / gevoelens / verleden.

We hebben vandaag min of meer gepraat. Ik kwam thuis om wat spullen op te halen en hij had dus even uit zichzelf een contract opgesteld over het huis en of ik dat wilde ondertekenen. Ik wilde dat natuurlijk niet, want ik had het gevoel dat er achter mijn rug om iets gepland was, waar ik het eigenlijk niet mee eens was. Bovendien had ik het gisteren met een vriendin uitgerekend, en daar blijven wonen met een andere huisgenoot is goedkoper dan de meeste kamers die ik kan vinden.

Hij heeft altijd gezegd dat ik het huis mocht hebben als het uitging, en hij had het uitgemaakt, dus wilde ik ook niet zomaar vertrekken voor iedere optie te hebben bekeken. Dus ik had hem per sms er al op voorbereid dat ik waarschijnlijk ook in het huis wilde blijven (per gesprek ging niet, want hij neemt niet op als ik bel).

Maar wij dus dikke ruzie, ik mijn ouders in paniek gebeld, mijn moeder kwaad op hem, hij kwaad op mijn moeder... heel vervelend allemaal.

Uiteindelijk is het een beetje gekalmeerd en hebben we een beetje kunnen praten over het uitgaan van de relatie. Hij is er van overtuigd dat het beter is dat het uit is, en ik merk ook dat hij zich beter voelde. Ik moet het echter allemaal nog even verwerken en het doet me enorm veel pijn. Maar op de lange termijn zal het beter zijn dat het uit is (ookal kan ik me dat nu nog niet voorstellen). We hebben allebei last van psychische problemen en dit leverde gewoon een situatie op die niet houdbaar is, hoe verliefd we allebei ook zijn.

Mu rest alleen de vraag van het huis nog. We willen er allebei graag wonen en we vinden allebei op basis van andere argumenten dat we er recht op hebben. Hij heeft de keuze bij mij gelaten, als ik er nog wil blijven wonen dan gaan we dat op een juridische manier oplossen en anders zal ik op zoek naar een kamer moeten. Ik heb geen idee wat ik wil. Aan de ene kant ben ik aan het huis gehecht en zal ik niets beters vinden, maar aan de andere kant vind ik het zielig voor hem als hij weer op een kamer moet wonen. Heb net met twee vrienden gepraat die ook van mening waren dat ik er moest blijven wonen omdat hij het uitgemaakt had, en ik blijkbaar veel belang hecht aan een leuke woonruimte, maar ik hou nog van hem en ik wil hem ook geen verdriet doen....

Je moet echt niet uit het huis gaan omdat je het "zielig voor hem vindt"!
Jullie hebben dus beide (volgens het contract) recht op het huis? Misschien kun je dit even nabellen bij de woningbouw hoe dit zit, of je 'samenwoner' of 'medehuurder' bent en wat dit betekent voor diegene die er uit moet.

Ik zal je een tip geven: Ga naar de rechtswinkel. Kijk of hij een poot heeft om op te staan gezien het contract dat je hebt. Het is overigens gratis zo een gesprek.

Als hij geen poot om op te staan heeft, moet je met hem praten. Dan moet je hem duidelijk maken, dat er verbaal een afspraak is gemaakt dat als het uit zou gaan dat hij weg zou gaan. Dat de situatie al vervelend genoeg is, en dat hij niet iemand anders kan commanderen om weg te gaan. Jij commandeert hem niet om weg te gaan, hij had die afspraak niet moeten maken.

Probeer hem duidelijk te maken dat niemand van juridisch gezeur blijer wordt. Dat gaat enorm veel tijd kosten en jij bent nog niet weg gedurende de tijd dat het juridische gezeur gaande is. De sfeer zal niet verbeteren, dus is dat het waard? Niemand wordt er gelukkig van! Sterker nog: Jullie zullen beide ongelukkig worden.

Mocht je uitvinden via de rechtswinkel dat jij geen poot hebt om op te staan: Laat het dan ook rusten. Je kan wel dingen afgesproken hebben, maar het juridische gezeik is gewoon bagger. Dan zeg je gewoon tegen hem: Je hebt dit met mij afgesproken en ik vind het bijzonder zwak dat je je er niet aan houdt. Ik ga geen juridisch gezeur beginnen omdat ik er geen zin in heb en het waarschijnlijk toch niks oplevert. Veel plezier nog en ik hoop dat je vind dat je het fatsoenlijk hebt afgehandeld.

Bedenk wel dat dit een moment opname is en dat je met heftige emoties zit. Bij elkaar is dat geen basis voor een goede beslissing. Over een flinke tijd, als alles weer rustiger is baal je waarschijnlijk als een stekker als je uit medelijden dat huis uit bent gegaan.

Wie van jullie is de hoofdhuurder trouwens? Want als je dat weet is het wel een stuk makkelijker.

we zijn beide hoofdhuurder, dat is er zo moeilijk aan..

Ik ben wel half op zoek naar iets anders, maar wel met de kanttekening dat ik heel kieskeurig ben en dus niet zomaar iets vind. Ik hoorde hem vandaag ook mompelen over toch maar een ander huis zoeken, dus we zien wel wat er gebeurt. het is al verwarrendgenoeg allemaal, want ergens wil ik hem nog steeds terug, maar ergens ook weer niet. Mijn hart zegt van wel en mijn hoofd zegt van niet..

verbale/mondelinge afspraken zijn net zo rechtsgeldig als schriftelijken. echter, mondelinge afspraken zijn lastiger te bewijzen.

als hij inderdaad mondeling heeft verklaard dat hij uit het huis zou vertrekken mocht de relatie overgaan, dan heeft hij geen poot om op te staan.