Hebben jullie dit ook en hoe ga je er mee om?
 

Ik heb nu sinds 5 maanden een vriend. Het gaat echt hardstikke goed tussen ons en heb dan ook helemaal niks te klagen. Het voelt al sinds de eerste seconde goed en ik voel me meer en meer op mijn plek bij hem.

Maar er is in ding wat ik mij eigenlijk afvraag. Altijd als ik afschied van hem moet nemen moet ik gewoon huilen! Ookal zie ik hem een paar keer per week, of weet ik dat ik hem een dag of twee dagen later weer zie, toch moet ik huilen. Ik wil hem gewoon niet laten gaan! Ik hou van hem en wil het liefst elke seconde bij hem zijn, maar ja, dat kan gewoon niet natuurlijk. Maar hebben jullie dit ook, dat je moet huilen bij elke afschied voor hoe lang dan ook? Of moet ik hier iets achter zoeken bij mijzelf? of gaat dit vanzelf over met de tijd? Ik heb een vriendin van mij wel eens afschied zien nemen van haar vriend die ze alleen maar in het weekend kan zien, maar huilen heeft ze nooit gedaan.

Gister moest ik weer afschied van hem nemen en ik moest al huilen voordat ik zelfs al afschied had genomen! Alleen de gedacht dat ik hem los moest laten, letterlijk dan, vond ik al niet leuk. Hij vond het natuurlijk heel erg lief dat ik zo emtioneel was, omdat dat wel iest zegt over hoe je over iemand denkt natuurlijk. Maar soms vind ik het zelf wel een beetje lastig als ik steeds moet huilen. Dus misschien dat iemand nog een tip heeft?

In het begin van de relatie heb ik hier wel last van gehad. Niet elke keer, maar soms wel, na een enorm fijn weekend :) Dit duurde dan eventjes en dan zocht ik wat afleiding en was het over.
Later in de relatie hoefde ik niet meer te huilen, maar had ik wel eens last van de maandag-morgen-blues. Ik zag hem altijd in het weekend en maandagochtend ging ik dan weer naar huis (of school). 's Avonds miste ik hem dan best wel (na de afleiding van school te hebben gehad), maar dan belde ik even en was het over, of ik ging slapen en de volgende dag was het over :)

Wat jij hebt klinkt wel extreem, niet normaal in ieder geval. Maar geen idee wat je er aan kunt doen :o

get real

De enige keer dat ik dat had was toen ik een maand op vakantie ging, maar dat is wel even wat anders dan wat jij hebt :p

Volgens mij is het als je elkaar langere tijd niet ziet wel normaal, maar bij jou vind ik het een beetje heel erg afhankelijk klinken eigelijk. Niet helemaal gezond, en niet fijn voor hem en jou. Ik bedoel, kom op zeg, als je hem een dag later weer ziet.. je hebt toch ook een leven naast hem?

Hmm nee, geen last van. Het lijkt me ook een beetje overdreven.

Huilen? Neuh... En als ik afscheid moet nemen mis ik 'm het eerste half uur best wel, daarna niet meer en dan 's avonds pas weer als m'n bed nog niet warm is. Maar huilen? Nope. En eerlijk gezegd vind ik dat wel een beetje heel erg extreem.

Wow nog nooit gehad :eek:

Alleen gehad toen ik m'n vriend 5 weken moest missen en ook niet kon spreken omdatie op vakantie ging en ik gelijk daarna, maar verder nog nooit moeten huilen bij een gewoon afscheid.
Ik wil natuurlijk ook het liefst zo lang mogelijk bij m'n vriend blijven en zie hem ook alleen maar in het weekend, maar 'k vind het niet zo erg dat erom moet huilen.
Misschien heb je wel een soort van verlatingsangst?
Je zou er een keer met je ouders/goede vriendin over kunnen praten of eventueel met je huisarts als je het echt vervelend vind.

dit heb ik nog nooit gehad, eerlijk gezegd. En dat wil wat zeggen ;)

Ik ook nog nooit, ook niet toen mijn moeder voor 3 maanden op vakantie ging naar Portugal (zij belde mij wel iedere week :) ) Maar ik ben dan ook niet zo'n emotioneel type. ;)

+Ik mis mn vriend wel meestal als hij net weg is, en ga ik wel veel knuffelen en soms zeggen dattie niet weg moet :p

Ik heb het na een tijdje wel eens gehad, toen ik besefte dat ik echt van hem hield. Maar dat was niet meer als even slikken als ik in de bus zat (bij hem naar het station), of weer op de fiets naar huis (als ik hem naar het station had gebracht). Ik vond het altijd maar stom van mezelf en ben er toen maar snel mee gestopt, want het sloeg nergens op. Ik hou van hem, hij van mij, ik zie hem snel weer en als ik hem even wil spreken kan dat bijna altijd wel.

Ik zou zeggen; verman (of nja, vervrouw:P) jezelf en kop op, je ziet hem snel weer en zie het maar als teken dat je veel om hem geeft. Maar maak het niet te gek, je hebt alleen zelf er mee. Denk ik dan...

Nee ik ga dan lekker dingen doen voor mezelf, lekker rustig. Ik vind het fijn als ie dr is maar heb hem niet hard nodig ofzo.

Nee, dat heb ik niet, en ik vind het obsessief en ongezond. Zoek een hobby en een therapeut. Allejezus zeg.

Ik dacht eerst dat het een typfout was, maar waarom zeg jij altijd afschied?

Verder vind ik dit telkense huilen een overdreven reactie.
Heb je dit ook bij andere personen, is het een soort van verlatingsangst?

Nooit gehad.

men zegt van mij dat ik verlatingsangst heb, maar ik heb dit nog nooit gehad. Hoogstens een keer als ik me op dat moment besefte hoeveel ik van diegene hield en dat me emotioneel maakte...

Ik heb gisteren het in een 'bui' geschreven en zie dat ik nogal wel overdrijf. Maar het komt zeker geregeld voor dat ik gewoon een brok in mijn keel krijg en soms moet ik inderdaad even wat tranen laten. Maar dit heb ik bij niemand anders en verlatingsangst heb ik ook niet, voor zover ik mijzelf heb leren kennen. Heb er nog eens over nagedacht en denk dat het gewoon ook te maken heeft met andere dingen die nu spelen (relatie met ouders niet zo goed). Hij is niet alleen mijn vriend, maar ook gewoon mijn beste maatje en kan alles aan hem kwijt ( en anders om ook). Maar ja, ik ben nou eenmaal een emotioneel persoon soms, en dat ben je of dat ben je niet.

Zwaar overdreven.

dat dus (y)

Hmm in het begin van mn relatie misschien, maar dan vooral als ie in het weekend bij zn ouders zat en ie voor mn gevoel gewoon ver weg was. Dan had ik wel moeite met het afscheid nemen op vrijdag, en begon ik donderdag al weinig zin te krijgen in vrijdag en het weekend. Maar nooit last gehad van huilen.

Tering ja.

Echt, jezus. Rationalisme is een zegen, je ziet''m binnenkort toch weer? Wat is er dan zo erg? Hij is toch niet dood ofzo?

Nee, daar heb ik gek genoeg geen last van.

is soort van verlatingsangst dat is een reden denk ik

Soms als ik bijna ongesteld ben en bovendien slecht geslapen heb. Daar word ik dan overdreven sentimenteel van. Maar om *standaard* overdreven sentimenteel te zijn lijkt me toch niet handig.

Euhm ik zal daar wel te nuchter voor zijn ofzo

aaah meisje toch!

heb ik ook gehad in mijn eerste relatie. Reisde ieder weekend af naar Rotterdam, en zodra ik weg moest, kon ik de waterlanders niet bedwingen.

Tegenwoordig heb ik dat echter absoluut niet meer. Ik weet niet waardoor het komt, het was toentertijd geen aanstelerij, ik denk dat de gevoelens gewoon wat ongecontroleerde waren, en misschien ook een stukje onzekerheid. Maar na mijn eerste relatie, en ook nadat voor de eerste keer mijn hart gebroken was, heb ik het nooit meer gedaan, of de behoefte gevoeld.

Misschien dat ik mezelf niet meer toelaat zoveel van mensen te houden, misshcien hou ik net zoveel van ze maar heb ik mijn emoties beter onder controle, of zit ik gewoon lekkerder in mijn vel.

Ik hoop voor je dat het over gaat, maar probeer wel na te gaan waardoor het komt.

Dit is ook mijn eerste relatie en ja...het is allemaal nieuw en zijn inderdaad misschien mijn gevoelens ongecontroleerd. Moet er gewoon mee leren omgaan en dat gaat waarschijnlijk niet zo snel...

Wachten op het eind van je puberteit.

wel n beetje herkenbaar, niet altijd, en ook niet altijd in die mate, maar tog.

helemaal bij mijn eerste relatie had ik er heel erg last van, ik zag hem maximaal een keer per week, een heel weekend dan wel te verstaan maar tog, als we dan afscheid moesten nemen wa dat voor minstens een week en ja ... dat viel af en toe best wel heel erg zwaar.
het was ook dan wel mijn eerste relatie maar het was wel heel serieus ed en ik hioeld gewoon echt heel erg veel van hem (zelfde als jij met je vriend nu hebt dus)

daarna had ik twee relaties waarin we dichter bij elkaar woondde en we elkaar dus vaker konden zien, maar eerlijk gezegd waren die ook wat het gevoel betreft niet echt te vergelijken.

op dit moment heb ik weer een relatie waarin ik het ook wel weer heb... ik denk dat het komt omdat ik het met mijn hudige vriend allemaal wel weer heel serieus zie, en hij ook gelukkig:)
maar ik heb de laatste tijd wel een beetje het idee dat ik mss idd een beetje last heb van verlatingsangst... ook een deel van onzekerheid
we kuenne elkaar ook niet zo heel vaak zien, omdat hij niet echt vlakbij woont en zeer onregelmatige diensten heeft... dus dat zal er ook wel mee te maken hebben en dat ik op t moment ook niet opperbest in mn vel zit ook wel

Damn, ik zou daar heel snel heel erg nerveus van worden...

Hey meid, ik herken je verhaal deels. Ik beleef af en toe dezelfde momenten met mijn huidige vriend. Dat komt ook omdat we elkaar door en door kennen, we kampen namelijk alle twee met hetzelfde probleem: depressiviteit. Bij mij komt daar ook nog eens bij dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb waardoor ik ook vaak last heb van 'verlatingsangst'.
Dus soms hoeft het maar even iets minder te gaan met mijzelf (zenuwachtig voor een tentamen, net een ruzie gehad, of gewoon niet echt lekker in mijn vel) en daar bovenop wetende dat ik "afscheid" moet nemen van mijn vriend...tranen met tuiten! ;)

Zo zal het bij jou allemaal niet zijn, maar ik wilde je meegeven dat je echt niet de enige bent met 'jouw probleem'. Vooral omdat er al enkele cynische reacties in dit topic zijn verschenen...
Maar je bent nog jong, het is je eerste vriendje en alles is nieuw! Geloof me maar dat het vanzelf overgaat! :) Het enige waar je nu voor moet zorgen is dat die 'moeilijke momenten' zo snel mogelijk voorbij zijn!
Ik zoek ook meestal afleiding; computeren, boek lezen, tv kijken, vriend/vriendin bellen, doe desnoods de afwas voor je moeder! :p

Veel succes!

(Fijn trouwens dat je vriendje zo lief reageerde!)

ik mis me ex nu egt wel :( :(

http://forum.scholieren.com/showthread.php?threadid=1551671

Kom op, het is d'r eerste vriendje. Hoe klef was jij met je eerste vriendinnetje?

Dan is het toch nog steeds ongezond? :|

Verklaar de definitie van ongezond.
Ok, de meesten zullen er geen last van hebben. Maar "anders dan anderen", is niet meteen 'fout' cq 'ongezond'.

Enorm. Maar klef zijn is heel wat anders dan emotioneel worden als je afscheid neemt. Kijk, als het een paar weken is ofzo, okay, prima, maar elke keer? Ik zou heel eerlijk gezegd een beetje erg gaan twijfelen.

Het is in relationeel opzicht ongezond, daar een hoop mensen dit toch als een vrij behoorlijke afknapper zullen ervaren.

TS: het gaat echt vanzelf over. Je hebt nu gewoon zo vreselijk veel hormonen en neurotransmitters die door je hersens heen gieren, dat moet zich nog stabiliseren. Verliefdheid is de sterkste drug die er is, en jij hebt iedere keer eventjes afkickverschijnselen. Weet je ook meteen hoe liefdesverdriet voelt.....

Ik heb het in het begin ook gehad, (Eigenlijk heerlijk, als ik er aan terugdenk ;) ) en wij hebben het opgelost door na het afscheid na een half uurtje ofzo nog even te bellen. Gesprekje van een minuut was al genoeg. En dan ging ik weer helemaal blij slapen.

Denk dat liefdesverdriet toch anders is..

liefdesverdriet heb ik nog steeds moeite mee kom er nie van af heb ook dingen gedaan om er vanaf te komen.......

Ik heb het nog nooit gehad met mijn vriend dat ik moest huilen, maar ik zie m dan ook elke dag en slapen ook bijna altijd samen dus k heb er ook niet echt reden voor.

Het idee hebben niet of minder te kunnen functioneren zonder een bepaald persoon in je directe nabijheid lijkt mij in ieder geval niet gezond. Als er geen reden is voor onzekerheid/angst, vind ik het niet normaal om zo overstuur te raken door een afscheid voor maar een korte tijd.