Ruzie over gewicht..
 

Mijn vriendin (15) is zaterdag teruggekomen van haar 2 weken durende vakantie naar oostenrijk, en ze is daar gigantisch veel afgevallen. Ze is nooit echt dik geweest (maat 34) maar ik kan nu al haar ribben zonder moeite zien door een shirt heen, en haar broeken zakken allemaal af. we zijn goede vriendinnen, en ik wilde er dus gewoon met haar over praten. ik begon heel voorzichtig, en toen ze zei dat ze met haar 1,70 nu 46 woog, en probeerde de 40 te raken schrok ik toch wel even. Ik praatte toen verder met haar, maar ze werd echt boos. Ze schopte me bijna de deur uit, en ik mocht niet meer bij haar in de buurt zijn...

Moet ik haar maar gewoon laten....?

Misschien wat subtieler aanpakken? Als je je echt zorgen maakt zou ik het niet laten. Dat ze boos wordt laat wmb wel zien dat ze zelf ook wel weet dat ze niet goed bezig is.

Ik weet uit ervaring dat je waarschijnlijk niet tot haar zult kunnen doordringen. Je vriendin wil op dit moment waarschijnlijk koste wat kost afvallen en niemand zal haar tegenhouden. Ik raad je aan om het tegen haar ouders te vertellen zodat zij kunnen zorgen dat je vriendin de juiste hulp krijgt. Je vriendin zal waarschijnlijk eerst heel kwaad op je zijn maar uiteindelijk zal ze wel inzien dat je echt het beste voor haar wilt.
Sterkte voor jullie allebei

xxx Tess

Idd, aan haar ouders vertellen.

Voor een meisje van 15 vind ik dat inderdaad geen slecht idee.

Als ze echt anorexia heeft neemt ze toch niks van je aan.

Ben je nou een man of een vrouw?

Inderdaad, vertel het de ouders.

Verder zal je waarschijnlijk niet tot haar doordringen, maar je kan het allicht proberen. Probeer haar te wijzen op de mogelijk gevolgen zoals onvruchtbaarheid. Ja, dat is wel als je echt langere tijd flink ondergewicht hebt, maar haar laten schrikken kan in dit geval geen kwaad :)

en hersenen die krimpen (onomkeerbaar)

Als die ouders niks zien uit zichzelf vraag ik me af wat ze voor relatie met dr ouders heeft.

Maar goed, het vertellen is op zich al wel wat. Alleen kunnen die ouders haar ook niet echt dwingen fatsoenlijk te eten, ze moet wel zelf willen/kunnen.

1.70 mag je heus wel 60 wegen hoor :s

:confused: ze weegt 46 kilo

Tegen d'r ouders zeggen en aangeven dat haar gewicht ongezond laag is en ze niet van plan is op te houden met afvallen. Dit kan eigenlijk alleen maar een eetstoornis zijn, en daar kan ze maar beter niet te lang zonder hulp mee rondlopen.

40 kg op 1,70, jezus, met 50 kg ben je al te dun :|

Als je niet naar haar ouders wilt zou je ook een vertrouwenspersoon op school aan kunnen spreken, mits jullie op dezelfde school zitten. Zij kan dan misschien een gesprek aangaan met je vriendin.

Dat kan je niet zo zeggen. Mijn ouders hadden niets door tot ik een bmi van 18 had ofzo (daarvoor 22). Ze zagen wel dat ik afgevallen was maar geloofde wel dat ik een bmi van 20 had. Toen ik daarna nog een beetje afviel hadden mijn ouders iets door. Maar ik loog en dronk liters water en deed andere gekke dingen om mn gewicht tijdens wegen hoger te laten lijken. Toen ik echt veel afviel en verschillende mensen mijn ouders gebeld hadden geloofde ze me niet meer natuurlijk, maar dat heeft een tijd geduurd en ik heb een hele goede band met mij ouders.

Ja oke, ik heb ze ook vrij lang voor de gek gehouden (nog steeds wel af en toe :o ) Maar als je de ribben door een shirt heen ziet lijkt me dat die ouders dat ook niet missen..

Nou volgens de BMI-meter voor een 15jarige, is 46kg voor 1.70 m nog in orde. En misschien moet ze het 'vet' van een volwassen vrouw nog krijgen, en gaat ze automatisch bijkomen de komende tijd.
Ze zit nu wel op het randje, haar gewicht mag niet dalen. Ze mag dus absoluut die 40 kg niet bereiken, want dat is wel héél ongezond. Probeer haar dat te laten inzien. En ga idd zeker met haar ouders praten. Die weten er hoogstwaarschijnlijk niets van af dat ze wil afvallen en denken dat ze gewoon een slanke dochter hebben.

Ja, ouders lijkt me verstandig, maar ga er niet 100% vanuit dat ze mee willen werken. Een vriendin van mij heeft jarenlang anorexia gehad(en nog steeds), haar ouders wisten ervan, maar weigerde haar hulp te bieden en bij haar bij de ggz laten praten, omdat ze het een belachelijke ziekte vonden en de oorzaken niet aan wilden pakken.
Ik bedoel dus dat wanneer je het aan de ouders verteld ze niet automatisch mee werken of geloven wat je zegt.
Je kunt misschien ook bij haar op school iemand zoeken, vertrouwenspersoon oid, en samen kijken wat de beste manier is om dit aan te pakken.
Succes:)

Tegen haar ouders vertellen...
zit ik daar aan de telefoon.
"Hallo, met Joanne. Volgens mij is Lisa nogal dun geworden, klopt dat?"
Ik zie het niet echt voor me..
Vandaag in de klas negeerde ze me zo ongeveer, en ik heb nog maar niets gezegd. ik laat het eerst wel even rusten..
Morgen heb ik gym, mischien dat het in de kleedkamer ook andere mensen heel duidelijk gaat opvallen..
Eigenlijk hoop ik er op dat mijn gymdocent een opmerking maakt, hij doet dat namelijk soms (erg voorzichtig) over iemand die heel dik of dun is...
Mjaa, ik wacht het wel even af wat er morgen gebeurt.

DHU!
Vandaar dat ik zei dat ze best 60 mag wegen..

Ik zou inderdaad proberen om naar een leerlingbegeleider of vertrouwenspersoon toe te stappen. Ik weet niet hoe goed je op dit moment nog met je vriendin kunt praten, is ze erg in zichzelf gekeerd? Toen ik dertien, veertien was zat ik ook een tijdje niet zo lekker in mijn vel, en op een gegeven moment zijn mijn twee beste vriendinnetjes toen aan het einde van een les naar de leraar toegestapt. Die leraar was ook onze leerlingbegeleider en ik heb uiteindelijk een paar gesprekken met hem gehad. En dat hielp behoorlijk, ook al "wilde ik liever niet". Als je vriendinnetje echt anorexia heeft, of anorectische gedachten alleen al, is dat niet iets waar ze zomaar zonder hulp van buitenaf vanaf komt, denk ik. Vertel het iig aan iemand. ^^ En heb je misschien al iets aan je eigen ouders verteld? Die van mij weten vaak erg goed wat ik moet doen als ik het zélf niet weet, misschien dat het helpt. (y)

Oh en je bent een meisje toch? Verander dan even in je profiel je geslacht. ;)

Jezus das echt veel te weinig! Praat er idd over met haar ouders en probeer haar anders mee te sleuren naar een huisarts ofzo.

en als je niet naar haar ouders wilt stappen kun je misschien naar de vertrouwenspersoon op school gaan. die heeft ook toegang tot hulp en kan ook de ouders eventueel inlichten, zodat jij niet degene ben die "geklikt" heeft

het kwam nogal over alsof je zei: "ja so what dat ze zestig weegt, da's toch best gezond?" à la 'ik heb niet goed gelezen en ben er heilig van overtuigd dat er 60kg staat'


daarvoor moet je nog niet 'dhu' gaan roepen, want iederéén dacht dat je het zo bedoelde :nono:

dat lijkt me ook een optie. jij hoeft niet per definitie de verantwoordelijkheid te dragen voor haar problemen. je moet alleen de verantwoordelijkheid nemen íets (voor haar) te doen. haar in goede handen geven of andere mensen waarschuwen is dan oke. en om haar heen blijven staan. mensen laten gaan is het tegenovergestelde van wat vrienden moeten doen. no matter what. succes en sterkte ermee.

Ik denk dat ik idd maar op school eens een vertrouwenspersoon ga opzoeken, ik weet dat we ze hebben, maar ik moet nog ff zoeken.. (lukt wel)
Vandaag in de kleedkamer was Lisa schijnbaar nogal vol van zichzelf.. Toen ze haar trui had uitgetrokken liep ze eerst nog 3 rondjes door de kleedkamer heen, ging zichzelf toen staan bewonderen, en trok langzaam haar shirtje aan.. :s
Iedereen keek wel een beetje maar niemand zij iets,
ik schrok trouwens best wel een beetje van haar buik, die was echt zo ongeveer ingevallen, en haar heupbotten staken echt zo vooruit... Lelijk.. :|
Maarja, ik ga morgen eens kijken naar die vertrouwenspersoon

succes! ik hoop dat het helpt...

Er is een speciale kinderBMI en die grenzen liggen veel ruimer, doordat ze nog zo jong is zou het ook een 'gewone' groeispurt geweest kunnen zijn waarbij ze wel in de lengte, maar niet in de breedte is gegroeid. Haar lengte en gewicht ansich zijn dan ook niet zorgwekkend, haar gedachtes omtrent afvallen zijn dat mogelijk wel.

'Nooit echt dik'? Ik heb dat ook, maar ben ik niet echt dik.. Of is dat gewoon normaal? :|

in snap je punt niet, zij noemt maat 34 'nooit echt dik' en jij noemt maat 34 'niet echt dik', wat is het verschil? :p maat 34 is dun, en dus inderdaad niet echt dik. 'niet echt dik' is niet hetzelfde als 'wel een beetje dik'.

ja BMI geldt idd pas vanaf 18 jaar, daarom had ik een BMI-meter gebruikt die anders is dan de gewone, en rekening houdt met de 15jarige leeftijd...en die zei dat ze nog net gezond was.
Jep dat is wat ik ook bedoelde (y)

Is er al wat gebeurt in de tussen tijd?

Ja, er is weer wat nieuws,
ik ben gisteren na schooltijd naar "Mevrouw Hordijk" geweest,
en heb het gewoon een beetje verteld. en dat ik niet wilde dat ze er frontaal op af zou stappen, want dan zou het teveel lijken dat ik het gezegd heb (heb ik ook wel, maar ik heb liever dat zíj dat niet weet)
Ik heb er verder niks meer over gehoord, en ik wacht het dus maar even af. Op school heb ik haar trouwens al 2 dagen NIKS zien eten.. Ik hoop dat ze het thuis inhaalt, maar eigenlijk weet ik dat dat valse hoop is...

Heel goed en sterk van je dat je naar die lerares bent gegaan !

(y) idd

Nee, sorry ;)

Ik wou alleen even zeggen: dat het heel goed is dat je naar de lerares bent gegaan! (y)

Nou maak je borst maar nat. Mijn zusje zit nu net in het hele hulp circuit, maar het heeft wel héél lang geduurd voordat ze eindelijk deze hulp kreeg.

Het duurt meestal wel lang ja.. Maar daarom is het goed dat je er eerder bij bent dat dat het zo ernstig is dat ze niks meer kan.

Goed zo (y)

Wat is er precies met jouw zusje aan de hand?
Mag ik zo onbeleefd zijn dat te vragen? (A)

Uiteraard mag je daar naar vragen, en je krijgt er nog antwoord op ook. ;)

Sinds september - oktober is mijn zusje echt nauwelijks meer wat gaan eten. Toen is het ons in ieder geval pas echt opgevallen. Misschien dat zij daarvoor al steeds verder aan het minderen was.

Wij denken dat het al ver daarvoor begonnen is toen ze in mei wilde stoppen met chocola eten. De reden hiervoor was dat hier veel suiker in zit en omdat ze zoveel puisten kreeg. Opzich geen reden om achterdochtig te raken natuurlijk...
Wij denken wel dat dit de aanleiding heeft gegeven tot het machtsgevoel waarbij ze zichzelf heeft bewezen dat ze bepaald eten kan laten staan.

Later is hier bijgekomen dat ze geen vlees meer wilde eten, omdat ze vegetariër wilde worden. Hier zijn mijn ouders echter niet mee akkoord gegaan en ze heeft dan ook altijd verplicht een minimum aan vlees moeten eten. (vleesvervangers wilde ze niet, want die luste ze zogenaamd niet)

Sinds oktober is het echt heel hard gegaan en at ze bijna niks meer. Vreemd genoeg at ze 's ochtends wel een hele tostie, maar van vriendinnen hoorde wij dat 's middags totaal niks meer at. 'S avonds deed ze bijvoorbeeld slecht 1/8ste aardappel en 4 boontjes eten. Het vlees moest altijd eerst 10 minuten in de magnetron. Hierdoor raakte het volledig uitgedroogd en heel klein, maar zelfs daarvan nam ze vaak slechts 1 klein hapje.

Het vervelende is dat ze rond die periode ook volledig is gestopt te communiceren met mijn ouders. Ze zegt werkelijk 0,0 tegen mijn ouders. Vaak barste ze wel opeens in huilen uit aan tafel. Wanneer wij vroegen of we haar ergens mee konden helpen zei ze niks en ging ze alleen maar harder huilen.

Ze zit duidelijk met een probleem, maar zolang ze er niet over wil praten kan niemand haar helpen. Mijn moeder is uiteraard op zoek gegaan naar hulp, maar is door diverse instantie's doorgestuurd zonder resultaat. De meest vreemde reactie kreeg ze nog wel van Jeugdzorg. Hier zeiden ze alleen mensen van 18 jaar en ouder te behandelen voor anorexia. Ze waren eventueel wel bereid om hulp te bieden bij de ouder - dochter relatie. Uiteindelijk is zelfs daar niks van terecht gekomen.

Anderhalve week geleden heeft onze huisarts een check gedaan of mijn zusje nog wel een beetje in orde was. Hij had haar een week daarvoor gewogen en kwam nu tot de ontdekking dat ze 4 kilo was afgevallen in die ene week. Daar was hij toch wel erg van geschrokken en heeft ons in contact gebracht met een gespecialiseerde kinderarts. Die kinderarts had weer de middelen om mijn zusje direct te plaatsen in het ziekenhuis.

Inmiddels is mijn zusje iets meer dan een week in het ziekenhuis. Eerst heeft ze een paar dagen observatie gehad, maar ook in het ziekenhuis heeft ze niks gegeten. Ze hadden gehoopt dat nu ze even bij de thuissituatie weg was misschien ging eten. Vandaag heeft ze een sonde gekregen om voeding binnen te krijgen. Haar hartslag schijnt véél te laag te zijn en bovendien is haar schildklier al aangetast.

Komende dinsdag heeft het multidisciplinair-team wat haar behandeld opnieuw overleg en waarschijnlijk moet ze dan naar een speciale kliniek in leidschendam, rotterdam of groningen. In het ziekenhuis waar ze nu ligt kunnen ze haar in principe lichamelijk wel beter maken. Het probleem is echter dat zijzelf niet wil erkennen dat ze een probleem heeft. Bovendien heeft ze ook duidelijk een probleem met mijn ouders, met name met mijn moeder.

Of ze een eetprobleem heeft gekregen omdat ze iets tegen mijn ouders heeft, of dat ze gewoon is doorgeslagen is het afvallen, of misschien nog wel iets anders, dat weten we natuurlijk niet. Dat is juist wat boven water moet komen. Althans, iemand moet haar mentaal breken zodat ze aan het herstel proces kan beginnen.

Wellicht een belangrijk detail is dat mijn zusje geadopteerd is. Het zou dus eventueel ook nog kunnen dat ze problemen heeft met haar afkomst en met de adoptie. Echter zijn de problemen tussen mijn ouders en mijn zusje pas echt begonnen toen ze al sterk bezig was met afvallen.

Dat is in het kort het verhaal van mijn zusje...
Ik hoop dus echt dat jullie er goed de vaart in kunnen zetten om haar snel hulp te bieden!

Oei, vreselijk..
Ik hoop dat er inderdaad snel iets bij Lisa gaat gebeuren, want ik zie haar gewoon met de dag afvallen..

Ik weet niet of het iemand hier nog iets interesseert, maar ik denk ik geef nog even een melding.
Lisa zei vandaag weer iets tegen me. Het was met een woedend gezicht, maar ze zei iets: "Je dacht dat het me niet zou lukken, maar nog 1 kilo en dan heb ik het toch gered!"
Ik wil eigenlijk wel vrienden blijven, en ik heb dus geprobeerd aardig te reageren. achteraf gezien heb ik volgens mij een fout gemaakt toen ik reageerde met: "Zo, dat lukt wel goed bij jou. het gaat goed meid!" Ze praat nu weer tegen me, maar volgens mij heb ik nu de indruk gewekt dat ik het ook goed vindt.. Njaa, ik ben al lang blij dat we weer praten eigenlijk..

Het is iig duidelijk dat ze erkenning nodig heeft. Erkenning voor dat ze dingen wel kan. Ze is hoogstwaarschijnlijk erg onzeker.

Probeer eens met haar te praten, gewoon rustig, zeg dat je je zegje wil doen en vraag of ze je niet wil onderbreken maar gewoon wil luisteren.
Zeg dat je je echt zorgen maakt, dat je hebt opgemerkt dat ze nu wel erg mager is. Zeg dat ze sterk is, dat ze zich kan zetten tot wat ze wil, maar dat ze dat op een positieve manier moet gebruiken. Vraag haar ook wát haar dwars zit, waarom ze dit wil, wat haar drijfveer is. Gewoon, rustig een gesprek voeren.

Er is een kans dat ze dit absoluut niet wil, maar probeer het eens. Laat merken dat je je echt veel zorgen maakt.

Ik volg het verhaal wel hoor, en ik denk wel meer. :)

Misschien niet slim dat je die opmerking hebt gemaakt, maar je kan beter vriendinnen met haar blijven dan haar totaal afstoten. Dat brengt haar alleen maar in een groter isolement en dan is ze nog moeilijker te controleren.. Heb je al iets gehoord van de vertrouwensdocent?