Ik kan mn emoties helemaal niet uiten...
 

Nja, de titel is denk ik al duidelijk genoeg als probleemstelling...

Ik sta namelijk echt steeds te kijken hoe andere mensen hun emoties kunnen uiten en soms heb ik zelfs zoiets van hoe kun je daar nu zo lang droevig om zijn. De enige emoties die ik nu namelijk nog echt voel zijn liefde en woede (en af en toe vrolijkheid).

Nja, dan maar bij t begin beginnen:

Ik word eigenlijk sinds groep 3 al gepest door mensen uit mijn klas. De laatste jaren is dat wel wat minder en sinds de brugklas op het VSO heb ik me voor een deel leren afsluiten van het pesten, maar door de jaren heen heb ik dus andere emoties en zeker de emotie verdriet helemaal uitgezet...

Na het overlijden van mn oom heb ik letterlijk mss net een halve minuut gejankt, terwijl ik een heel goede band met hem had (en nu nog) en ga nou niet met reacties als: ja dan betekende hij ook niet veel voor je komen, want daar heb ik dus echt helemaal niets aan.

Net nog zo'n voorbeeld, heb ik ook gepost in LJH. T was een gedicht, net gepost op Onzin door Firdaus, waar ik het eigenlijk ook nog moeilijk mee zou moeten hebben, maar kvond t een mooi gedicht. Nja dat gedicht dus gestuurd naar iemand waarvan ook vrij recent iemand is overleden en zij moest daar dus door janken. Nja dat is dus een reactie die ik totaal niet verwachtte en k schrok er ook wel van...

Mja, zijn er mensen die hier ervaring mee hebben en eventueel tips hebben om mn emoties weer open te zetten? Kvind t namelijk niet fijn om niets meer te voelen. Dan jank ik liever een keer weer een hele tijd als er iets echt kuts gebeurd (en wss komt dan ook meteen weer alles eruit) als dat ik helemaal niets voel....

Ohja en wat ik wel merk, was dus met datzelfde meisje, als ik in gesprek ben met iemand over een moeilijk onderwerp (en ik ken die persoon goed) en diegene heeft moeite met zijn of haar emoties in te houden, dan krijg ik t ook lastig. Iemand enig idee hoe dat komt?

Om te beginnen: je moet niets. Je moet nergens verdriet om hebben, je moet het niet ergens moeilijk mee hebben, enz. Het gaat er om hoe jij het voelt en ervaart. En dat je dergelijke gevoelens niet ervaart wordt pas een probleem als jij dat vervelend vindt (en dat vind je dus).

Ik vraag me af: voel je ze niet of kun je ze niet uiten? Dat zijn nl wel twee verschillende dingen.

Dat je het lastig vindt om je emoties 'binnen' te houden als iemand anders dat heeft, lijkt me niet zo heel vreemd...ik denk dat de meeste mensen dat hebben. Je leeft met iemand mee, je eigen gevoelens komen er bij kijken, enz. dat kan best tot gevolg hebben dat jij je ook rot voelt. (En misschien is dat wel de manier voor jou om je eigen emoties ook te voelen en te uiten? Er over praten met iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt en er samen verdrietig over zijn of wat dan ook.)

nja, dat merkte ik laatst dus heel sterk toen ik met die persoon een goed gesprek had over dat onderwerp. Mja, ze wil t zelf eerst effe laten rusten dus...

Maar, ik voel de emoties niet denk ik. Nja, ze zitten er wel, dat zeker, maar ik voel ze niet zitten... En als ik de emoties dan wel voel, isset voor mij nog steeds lastig om ze te uiten... Er zijn maar een paar mensen waarbij ik dat echt goed zou kunnen

Misschien bij die mensen dan eens proberen of het lukt? (En dat gaat niet in één keer, maar je kunt het iig proberen bij die mensen.)

Met een paar mensen waarbij dat echt goed zou kunnen ben je al een erg rijk mens wat dat betreft. :)

nja, er is dus momenteel maar een iemand van die personen wat net zoiets heeft meegemaakt als mij....

Dat is namelijk net die emotionele prikkel wat ik nodig heb

Dan proberen zodra die persoon er weer over wil praten dat doen, als jij er dan ook behoefte aan hebt. En anders misschien andere mensen zoeken die een soortgelijk iets meegemaakt hebben, waardoor je je emoties misschien 'tegen kan komen' en ze desnoods daarna aan één van die personen kunt uiten.

nja, kzou niet weten waar.... op msn werkt sowieso niet, daar heb ik totaal geen emotinele prikkel, althans niet op de manier die ik nodig heb

Ik weet ook niet waar. ;) Je kunt natuurlijk ook een gespreksgroep zoeken oid, maar ik weet niet of dat is wat je zoekt. ;) Maar misschien dat je via school of je huisarts of zo ook wel iets/iemand kunt vinden wat is wat je zoekt?

Ohja en vaak weet ik nog niet eens OF ik wat moet voelen en als ik weet dat ik wel iets van emotie moet voelen, weet ik bijna nooit WAT ik dan precies moet voelen.....

Je praat wel ontzettend van "moeten". Je hoeft zoals Leonoor al zei niet altijd iets te voelen, ik voel ook ontzettend vaak niets maar soms word ik opeens ontzettend boos en fel of verdrietig maar voel ik de rest van de dag niets.

Maar kan je je emoties pas uiten als je weet dat iemand anders hetzelfde heeft meegemaakt of moet je samen in een soort 'emotionele vertrouwde' sfeer zitten om het te kunnen vertellen?

Je zegt dat je je voor een deel hebt leren afsluiten voor pesten. Op welke manier? Heb je het weggestopt? Onverwerkte emoties willen je 'emotiesysteem' nog wel eens dwarszitten.

De beste tip die ik je kan geven is: praat erover, met mensen waar jij je prettig bij voelt. Kun je geen steun vinden bij je ouders/familie?

Ik denk dat een psycholoog je ook goed kan helpen :)

nja, op de een of andere manier isset voor mij lastig om mn emoties te uiten bij familie....

Psycholoog zal denk ik nog niet zoveel helpen.... Hoe wil die ervoor zorgen dat mijn 'emotiekleppen' weer opengaan?

Je moet er ook niet vanuit gaan dat hij je 'emotiekleppen' zomaar open kan zetten, maar misschien kan hij je er wel mee helpen. Bijvoorbeeld door erachter te komen waardoor je er moeite mee hebt.

En het is wat alternatief (en ik heb er ook geen ervaring mee), maar is hypnose niet een optie?

Geloof mij, een psycholoog is daar heel goed in :)

Met hypnose noem je meteen wel wat he? Als ik equinoxe (en ook voor anderen op dit forum geldt dat) was zou ik heel goed oppassen voordat ik me inliet met dat soort vormen van alternatieve psychologie. Volgens mij kan het in plaats van dingen herstellen namelijk even goed ook veel schade aanrichten.

Dat is juist bij uitstek iets wat een psycholoog goed kan.

je geeft zelf aan dat pesten je dicht zette, omdat je de pijn niet wilde of kon voelen en dat je misschien emotieloos door het leven wilde/moest gaan. verdringing lijkt me dan ook een reeele oorzaak voor je probleem, omdat je eigenlijk afgeleerd hebt op een normale manier met je emoties om te gaan. en zoals al gezegd, daar zijn psychologen (of andere hulpverleners) bijna voor in de wieg gelegd. je probleem is in ieder geval zeker niet raar (maar herkenbaar).

hm ok...

Mss dan toch eens gaan overwegen, aangezien bijna iedereen die in dit topic post zegt dat een psycholoog daar juist wel bij kan helpen...

En hypnose..... Nja kweet niet, t lijkt me wel cool, maar in zo'n geval doe k dat toch liever niet.

Hallo,

Ik leef met je mee.
Veel steun voor de toekomst.
Ik heb ook iets in die aard dat ik niet bij mensen kan zijn die verdrietig zijn omdat ik dan chagrijnig en boos er vanword (misschien omdat ik zelf in zekere zin verdriet heb en kan niet met zulke situaties omgaan?!). Ik voel mij meestal verplicht om dingen te doen, dit moet ik afleren!:

Groeten