wat is er in je leven veranderd nadat je besloot dat religie niets voor jou is?
 

om te voorkomen dat gelijksoortige topics vol komen te staan met "jezus zuigt" zooi :D

ik ben christelijk opgevoed (samen op weg gemeente), gedoopt, heb op een christelijke basisschool gezeten en ging tot mijn 15e elke week naar de kerk. ook ben ik een keer op een wervelwindweekend (a.k.a. hersenspoel-indoctrinatiekamp) en een eo-jongerendag geweest. dit met de gedachte: je kunt enkel iets afzeiken als je weet waar je het over hebt. de bijbel heb ik meerdere malen gelezen. het is een boek, zonder plaatjes. niets meer en niets minder.

vanaf het moment dat ik besloot dat ik het allemaal dikke onzin vond en dat ik dat soort dingen niet nodig had om een goed, leuk leven te lijden ben ik een stuk gelukkiger. al was mijn dominee een geweldige man (ooit ben ik naar hem toe gegaan met de vraag of neanderthalers ook in de hemel komen, waarna we uren hebben zitten praten :)) ik heb geen behoefte aan mensen die enkel volgens vaststaande regels tegen het leven aan kijken. ik kan dit zelf wel bepalen.

ow, en als je wel gelooft hoef je ook niet te reageren

[edit] het lijkt me ook wel interessant je motivatie voor je besluit te vertellen... net als Meph vind ik religie ook de neiging hebben gevaarlijk te zijn. veel domme en onzekere mensen keren zich tot een geloof, en dan vaak ook vol overgave (onwetendheid).
ik denk dat in theorie er niet echt hele slechte religies zijn, maar dat de volgelingen het verpesten met hun interpretaties.
de druppel voor mij was het meisje dat mij pushte naar wervelwindweekend te gaan. zodra ik me verdiepte in zaken die buiten haar straatje lagen schilderde ze mij af als iemand die zich bezighield met zwarte magie :rolleyes:

Tja bij mij is het geleidelijk gegaan. Ik ben niet gelovig opgevoed, maar mijn moeder was wel soms bezig met astrologie en die shit. Langzaam aan ben ik me steeds meer af gaan keren van religie, tot op het huidige punt waarin ik het als zeer gevaarlijk en schadelijk beschouw.

Uh.. ik ben niet christelijk oid opgevoed, maar heb wel op een proetestants-christelijke basisschool gezeten. Daar bleef nog het een en ander van hangen bij mij, of naja.. eigenlijk alleen dat ik elke avond ging bidden, tot ongeveer m'n 16e. Maar ik had niet echt een steenvast geloof in God ofzo, ik dacht er hetzelfde over als nu: geen idee of Hij nou echt bestaat of niet. Daarmee bedoel ik: ik voelde niet echt de aanwezigheid.. voelde geen band ofzo. Naja op een gegeven moment is dat bidden wat "verwaterd" een stopte ik ermee.

Vervolgens is er weinig tot niets veranderd voor mij. Ik vind het altijd moeilijk om te begrijpen dat mensen bijv. zo'n afkeer van religie hebben of helemaal gelukkiger en blijer zijn sinds ze niet meer geloven. Of nou ja.. dat je je gelukkiger voelt bij andere denkbeelden kan ik me nog wel voorstellen, maar dan bijv. weer heel fanatiek aan iets anders hechten, zoals wetenschap, vind ik dan weer zo apart. Maargoed dat zal wel in het karakter liggen dan, zoiets. Ik heb dat zelf dus niet.. als mensen geloven vind ik dat prima, ieder z'n eigen ding. Ik vind wetenschap hartstikke interessant maar hoef het niet zonodig te promoten of te verdedigen.

je hebt ook gelijk Alicia... ben soms bang dat ik zo'n omgekeerd geval wordt: iemand die probeert het woord van Darwin uit te dragen ;) maar dat doe ik niet ongevraagd. en dat maakt een groot verschil denk ik. ik heb ook bij mensen gezien die zich bekeerd hebben wat dat met hen doet, het afvlakken, de complete personality change. dat vind ik erg eng en daarom vind ik religie gevaarlijk.
ik heb trouwens ook nog wat langer wel gebeden, maar ja, als er niet wordt geluisterd, waarom zou je dan praten?

Niks is in mijn leven veranderd, omdat ik nooit echt religieus ben geweest. Maar om eerlijk te zijn voel ik me ietwat verheven ten opzichte van religieuze mensen die zo geindoctrineerd en bevooroordeeld in het leven staan. Die drang om te ontdekken en niet zomaar dingen aan te nemen is datgene geweest wat ons als mensheid vooruit heeft gebracht. Laten we wel eerlijk wezen, ondanks alle ellende in de wereld zijn we er relatief op vooruit gegaan.
Het zijn niet jezus en mohammed geweest die ons levensstandaard hebben verbeterd, nee de "vrije denkers" hebben veranderingen doorgevoerd. De kerk heeft zich slechts mee ontwikkeld, omdat hun geen andere keus reste en dat is nog steeds de tendens.
Progressieve (relatief minst religieuze) landen als Nederland en Zweden zetten de toon op moreel gebied en zelfs economisch gebied (euthanasie, homodiscriminatie, homohuwelijk, economische stabiliteit etc etc).

Ik zat op een katholieke basisschool waar bidden verplicht was 's morgens, dus toen heb ik uit nieuwsgierigheid en omdat ik toch niets beters te doen had op m'n 5e maar de kinderbijbel twee keer gelezen, maar dat riep alleen maar nog meer vragen en onlogische dingen op waar niemand een fatsoenlijke verklaring voor had, dus toen was het vrij snel over voor mij. Dat werd later nog versterkt doordat ik over theorieën las waar wel aannemelijke argumenten voor te geven zijn. Ik heb nog wel m'n eerste communie gedaan voor de cadeautjes : (

Of ik er gelukkiger op geworden ben weet ik niet, maar ik houd in ieder geval niet mezelf voor de gek en dat is sowieso al wat waard.

Ik ben ook gelovig opgevoed. Zat ook op een katholieke basisschool waarbij we elke ochtend en voor de lunch moesten bidden. Ben gedoopt en mijn eerste comunnie gedaan, maar daarna hoefde ik er niks meer van te weten. Men prijst Jezus de hemel in (letterlijk) terwijl hij ook gewoon een mens was.

Van mijn moeder heb ik ook wat astrologie enzo meegenomen, maar daar ben ik ook niet zo heel erg van gediend. Ik zit nu denk ik een beetje tussen geloof en wetenschap in. Ik denk zelf echter dat geloof niet schadelijk is. De onzekerheden waar het geloof op inspelen bij de mensen is het schadelijke punt. Dus geloof de schuld van iets geven vind ik onterecht. Mijn leven is nu dus eigenlijk ook niet zoveel veranderd door het geloof zelf. Ik schuif niet iets uit naar de duivel, Jezus of God, maar naar mezelf. Vroeger ging ik ook alleen naar de kerk omdat mijn ouders het wilden, maar had er zelf geen waarde bij. Nu ga ik dus niet meer. Ook niet met kerst. Dit betekent echter niet dat ik me ook blindelings op de wetenschap stort. Daardoor krijg ik vaak conflicten met anderen. Omdat ik er een beetje tussen zit. Dat is eigenlijk de grootste verandering.

Ik heb vooral besloten dat religie niets voor mij was toen ik er meer en meer achter kwam dat bijna alle religies niet logisch of geloofwaardig waren. Bovendien snapte ik nooit wat voor toegevoegde waarde een geloof heeft aan je leven, want ze doen (behalve geloven, aanverwant en de schuld geven aan hun god) niets dat ik niet kan doen.

Klinkt me bekend in de oren. Is zo iemand nou een vrijdenker?

och jee, religie moet verboden worden dus.

Ik ben christelijk opgevoed. Niet streng christelijk, het kwam neer op bidden voor het eten (nu nog steeds) en een enkele keer in het jaar naar de kerk. Ook werd voor het slapen gaan wel eens een verhaal uit de kinderbijbel voor gelezen, maar vaak genoeg ook Pinkeltje of een één of ander sprookje. Mijn ouders hebben mij laten dopen toen ik klein was, maar hebben me altijd geprobeerd vrij te laten in mijn levensvisie.

Ook ben ik naar een christelijke basisschool en middelbare school gegaan.

Als kind heb ik altijd vele vragen gesteld aan volwassenen, waaronder ook over het geloof. Ook was ik vroeger al eigenwijs en niet snel tevreden met een antwoord. Ik merkte al vrij vroeg dat 'meesters' en 'juffen' en andere volwassenen op alles wel een 'goed' antwoord hadden, behalve over het geloof. "Waarom helpt God die kinderen in Afrika niet, hij kan toch alles?" etc.

Ik kreeg toen ik een jaar of 12 was, een beter antwoord over het geloof in een discussie met mijn vader.
Hij vroeg of ik een glas water wilde pakken voor hem. Ik vond het vreemd, omdat hij nooit water dronk. Ik vroeg hem waarom hij water wilde en geen melk of koffie. Hij zei dat ik het gewoon maar moest pakken, wat ik dus geen leuk antwoord vond, want ik wilde een 'goed' antwoord. Toch haalde ik het glas water, omdat ik nieuwsgierig was, naar het waarom.
Het vertelde - voor mij gevoel te langdradig, zoals hij altijd verteld - dat er bacteriën in het glas water zaten. En dat zij - er van uitgaande dat deze bacteriën konden denken - geen benul hadden van wat zich buiten het glas afspeeld.
Ik snapte nog niet wat dit te maken had met God en het geloven, dus ik werd een beetje ongeduldig, maar ik moest dat gevoel onderdrukken om toch het antwoord te weten te komen.
Hij vroeg of ik mijn vinger in het glas water wilde doen, ik keek hem vreemd aan, met de indirecte mededeling van "vertel maar wat je wilt vertellen". Hij wachte af, dus ik deed mijn vinger maar in het water om van de stilte af te komen.
Toen ging hij weer verder met zijn verhaal en vertelde dat de bacteriën niet konden verklaren wat er net gebeurde en mij nu gingen beschouwen als God, omdat de bacteriën zo graag een antwoord wilden.
Hij gebruikte het glas water met de bacteriën als metafoor voor de mensen en het heelal.
Dit is het beste antwoord wat ik op mijn vraag had gekregen en sindsdien beschouw ik mijzelf als agnost (hoewel ik toen de benaming daarvan nog niet wist).

Vanaf dat moment ging ik van een neutrale invalshoek het geloof benaderen. Dit doe ik nu nog steeds en vind het leuk om af en toe te kijken hoe anderen met hun geloof omgaan.
Zo heb ik een keer gegeten bij onze buren die 'actief' christen zijn en intensiever met het geloof bezig zijn dan bij ons in het gezin. En praat/discusseer ik met gelovigen.

Om een antwoord op de hoofdvraag te geven:
Eigenlijk is religie wel wat voor mij, omdat ik het interessant vind, maar ik leef niet volgens een bepaalde religie. En de verandering heb ik hierboven beschreven, namelijk het geloof benaderen vanuit een neutraal punt in plaats van er van uitgaande dat het christendom het enige ware geloof is.

Het zou mooi zijn als dat zou werken, maar dat is niet zo omdat je nu eenmaal geen gedachtenpolitie kunt spelen.

maar de indoctrinatie die ingezet is door het overwegend atheistisch westen is ook maar een onderdeel van mindcontrol.

Wat lul je nou? Er is niet één land in het westen dat overwegend atheïstisch is, laat staan dat atheïsme geïndoctrineerd wordt of de geldende norm zou zijn.

Lol...
Er stond overigens dat je niet hoeft te reageren als je ergens in gelooft. Als topics gecensureerd worden, dan heb ik liever dat het consequent wordt toegepast in plaats van dat alleen atheïstische topics gekaapt worden en er in hosannaspamtopics bans worden uitgedeeld wegens niet gelovig reageren.

Op De Kantine is er uiteraard plaats om wat voor samenzwering je ook ziet uitvoerig te weerleggen, open er daar een topic over.

idd.
als er topics alleen voor gelovigen zijn, dan mogen er ook topics zijn alleen voor agnosten of atheisten die wel iets over religie willen zeggen zonder zichzelf te hoeven verdedigen. net zoals gelovigen ook zin hebben in een discussie met semi-gelijkgestemden zodat er geen welles-nietes strijd losbarst.

Ik ben niet christelijk opgevoed, maar moest toen ik in Antwerpen opgroeide wel naar een streng katholieke school (omdat mijn vader flipte toen ik turkse en marokkaanse woorden begon te gebruiken).

Daardoor heb ik van jongs af aan eigenlijk een soort afkeer gekregen van het 'naar de kerk gaan'. Ik was daar met mijn leeftijd van ong. 6 jaar helemaal nog niet aan toe. In je donkerblauwe pakkie de hele tijd doodstil in de kerk zitten was echt niks voor mij. Ook moest je gedwongen van die witte platte plakjes in je mond nemen die ik goor vond. Toen ik die uitspuugde had ik meteen ruzie daar :|

Anyway, het punt is dat ik toen echt zoiets had van "ze kunnen oprotten met die kerk, ik ga lekker andere dingen doen". Deze houding hield ik ook lang daarna nog aan.

Nu vind ik religie iets persoonlijks. Als iemand gelovig is, moet die dat zelf weten.. als diegene mij maar niet ermee lastig valt :)

Daarnaast zie ik religie op zich niet als een 'gevaar', maar meer als een katalysator. Omdat je als predikant / imam / enzovoorts een soort machtspositie hebt en mensen kan aanzetten tot dingen (in naam van).

De mens is het echte gevaar :o Als het slecht met mensen gaat, zijn ze namelijk erg beinvloedbaar. Dat werd erg duidelijk tijdens de 2e wereldoorlog, maar zie je nu ook weer terug bij de extremisten.

Ik ben ook christelijk opgevoed, elke zondag naar de kerk, bidden voor 't eten, de hele rataplan.
Het deed me allemaal niks, ik had voor mijn gevoel geen redding nodig en zondig voelde ik me al helemaal niet (wat ze me ook probeerde aan te praten). Naar de kerk gaan om recht te krijgen in de hemel te komen was vor mij als kind dan maar de drijfveer.
Ik heb op puberleeftijd met een vriendin gekozen voor een meer "vrolijke" kerk. Voor mij om het "lijden" van de vervelende zondagmorgen te verzachten. Ik ben zelfs naar bijbelstudies geweest waar mensen vertelden waarom het geloof voor hun zo belangrijk was en ze Jezus/God als hun Verlosser zagen, ik voelde me daar echt een buitenstaander en heb toen besloten dat geloof niets voor me was. Het was me allemaal te abstract, te zweverig.
Mijn ouders en ik hebben het geprobeerd, het is niet gelukt mij te overtuigen van het bestaan van een hoger wezen. Ik laat het hierbij totdat er nieuwe "informatie" of overtuigende "tekens" binnenkomen. :)

Geen idee.

Ik ben niet christelijk opgevoed, maar mijn vader is wel katholiek en mijn moeder een "wellicht ietsist". Ik ben wel naar een katholieke basisschool gegaan, maar dat heeft mijn ontwikkeling gelukkig niet kunnen remmen.

Nadat ik had besloten dat RELIGIE niks voor mij was, heb ik t.a.v. alle theorien die er zijn over ons mens-zijn de stelling gehad: "het is niet zo" ! Toch heb ik altijd wel een honger gehad en een zoektocht naar waarheid omdat ik simpelweg een onderbuikgevoel had ala doemaar: "Is dit alles?" Tis idd heel prettig om het tot jou gesproken mensbeeld, door er zelf kritisch over na te denken, eigen te maken (waar ben ik het wel/niet mee eens) zodat het een besproken mensbeeld wordt (iets waar je dus zelf een keuze in hebt gemaakt). Dan is het geen religie meer (een stelsel van veelal menselijke opgelegde regels), maar een relatie !

Met alle respect, maar vind je dat gedoe van christenen over: 'ik heb geen religie, maar een relatie' niet een beetje vervelend worden? Je hangt een religie aan die wordt vormgegeven in een bepaalde relatie tot/met God.

Nee je mist nu juist het punt: religieus zijn houdt in dat je denkt door je vroom voor te doen, 3 keer per week naar de kerk te gaan of je aan bepaalde regels te houden denkt er te zijn. Koning David was een zondaar, maar tevens een man naar Gods hart: rara hoe kan dit ?

Dat is een christelijke interpretatie: religieus-zijn is het aanhangen van een religie. En over David: Hij hing een religie aan waarbinnen hij een relatie had met zijn God, daarom kan dat. Wat ik probeer te zeggen: religie is meer dan een relatie met God, deze relatie is slechts een onderdeel. Religie is bijvoorbeeld ook ritueel of een relatie met anderen, vaak 'kerk' genoemd.

Mijn vader is flink atheïstisch en heeft mij vanaf mij prille jeugd bijgebracht waarom sommige mensen goden verzinnen en waarom ze ongelijk hebben. Mijn opa was wel erg gelovig (nu minder), maar zijn verhalen over God maakten het christendom voor mij alleen maar ongeloofwaardiger.

Ik heb religie vanaf het moment dat ik er kennis mee maakte tot mijn zestiende ofzo als iets schadelijks en vooral onzinnigs beschouwd, toen ben ik een tijdje wat gematigder geweest en nu ben ik weer lekker anti.

Ik geloof niet dat mijn leven noemenswaardig veranderd is. Als dat al zo was, dan herinner ik me dat niet, want ik was al heel jong atheïstisch en sceptisch over het bestaan van God.

Toen ik een kleuter was slikte ik die verhaaltjes over Jezus (die mijn oma me vertelde; ze had me toen ook al een paar gebeden geleerd) wel. Maar dat doen alle kinderen, alsof het sprookjes zijn (sprookjes komen voor kinderen ook echt tot leven, omdat ze nog niet helemaal beseffen wat echt is en wat onecht is, en wat wel waar is en wat niet waar is). Maar tegen de tijd dat ik de Heilige Communie moest doen had ik al niets meer met het geloof.

Ik weet niet waar het aan ligt, ik ben gewoon geen mens die zomaar dingen aanneemt en dan heel ijverig een geloof gaat aanhangen. Ik heb meer met de wetenschap (feiten en omlijnde, vaststaande dingen) en als ik spiritualiteit nodig heb, zoek ik die wel zelf (of in mezelf). Ik laat me niet vertellen wat ik moet doen wat dat betreft, ik ontdek liever alles zelf en doe datgene wat intuïtief juist aanvoelt.

Maar mocht ik ooit verplicht zijn een religie te kiezen om aan te hangen, zou ik voor het heidendom kiezen (polytheïstische godsdienst) zoals die in deze contreien voorkwam vóór de kerstening van Europa. Liever de religie van mijn voorvaderen dan een uitheemse, uit het Midden-Oosten stammende religie - zoals het christendom (en ook het jodendom en de islam) - die de Europese mensen is opgelegd, die ze moesten aannemen als ze wilden blijven leven. Aan die religies (die komen het meeste voor over de hele wereld, geloof ik), zeker het christendom, kleeft zo ontzettend veel bloed.

ik ben al een tijd van religie af gekeerd. ik kon het simpelweg niet uitstaan dat sommige mensen gewoon domweg feiten ontkennen omdat er iets anders stond in een boekje van praktisch 2 milennia oud.

daarnaast vind ik enkele dingen ook weerzinwekkend aan religie (op youtube is genoeg te vinden van palestijnse indoctrinatie, en ook van het "jezus camp" in amerika)

Tja, mijn ouders waren beiden christelijk opgevoed, en gaven wel iets van een aanzet in die richting, maar vonden verder dat ik het zelf moest weten.

Verder ben ik ook (binnen de familie) een aantal keer geconfronteerd met de achterlijke haat die zelfs vanuit een niet extremistisch versie van een religie kan gaan heersen. Dat, samen met onderwijs en zelf nadenken was wel een beetje de genadeklap voor elke neiging een religie aan te nemen.

Dat verklaart een hoop...

De Germanen die 'criminelen' en gevangen genomen soldaten doodleuk in een grote pop van stro stopten en in de fik zetten waren weinig beter. :)

Scherp! (y) :)

Ik zeg ook niet dat de Germanen en ook de Kelten allemaal zo braaf waren. :) Maar als je de hele geschiedenis bekijkt denk ik toch dat er meer geweld is gebruikt en meer bloed is vergoten bij de kerstening (en vast zelfs nog meer bij oorlogen die de greep van het christendom moesten verstevigen) dan de Germanen en Kelten ooit in hun stammenoorlogen hebben kunnen doen. Uitschieters en excessen van geweld komen bij elk volk en elke religie voor, maar als ik alles in de weegschaal moet gaan leggen, denk ik toch dat het christendom en de islam toch net een graadje erger zijn. :)

Het gaat er gewoon om dat het geloof de onzekerheden van mensen schaadt, en als je niet zoals hun gelooft ben je hun onzekerheden aan het ontrafelen zeg maar. Daarom ontstaat al dat geweld op het gebied van geloof. Het ligt gewoon aan de mensheid zelf...

http://townofautumn.com/blog/wp-cont...ary_friend.gif

Uiteraard is het christendom gewoon een religie, alleen in een paar opzichten verschillend van andere religies. Elke religie heeft wel iets unieks.

ik was 4 toen ik het al goed begreep trouwens. een meisje uit mijn buurt had me verteld dat sinterklaas niet bestond. ik was boos en verontwaardigd dat mijn ouders me al jaren hadden voorgelogen en heb door de hele straat geroepen:
"ik geloof jullie nooit meer! god bestaat dan zeker ook niet!!"
:D

Haha, dat had mijn vriendje ook, ja: "Dan bestaat Jezus zeker ook niet :("

OT: Ik weet niet of ik dat ooit besloten heb. Het was van jongs af aan een feit dat sommige mensen geloofden en sommigen niet. Mijn vader is wel altijd een atheïst geweest en mijn moeder is, hm, iets er tussenin - misschien enigszins spiritueel, maar gelovig zou ik haar niet noemen. Misschien op zoek naar zingeving.

Hoe dan ook, ik ging wel naar protestantse scholen, heb braaf gebeden (maar eigenlijk nooit verwacht dat er iets zou gebeuren) en ook wel gevraagd naar God enzo, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit in hem geloofde als iets dat er ook daadwerkelijk was. Ik was altijd nieuwsgierig en hoorde te veel tegenstrijdige geluiden - dan geloof je niets specifieks, maar onderzoek je alleen wat er zoal is.

Heb wel een periode gehad waarin ik echt niets van het geloof moest hebben en het behoorlijk stompzinnig vond. Daar ben ik ondertussen weer overheen gegroeid, geloof ik. Jah, ik vind het nog steeds stom om tegen de logica in bepaalde dingen te geloven. Maar ondertussen erger ik me net zo veel aan onwillige atheïsten als aan zeverige christenen. Ze hebben het allemaal niet zo goed begrepen, als elke kant de andere kant maar blijft afzeiken zonder te kijken naar de positieve zaken van hun geloof of gebrek daaraan. Bovendien blijft het hoe dan ook stom om iets volkomen te ontkennen of erkennen - waarheid bestaat helemaal niet.

Dat klinkt nogal agnostisch, geloof ik :D Maar ik ben toch echt een atheïst; ik geloof niet dat er een opperwezen is (of meerdere). Maar helemaal zeker weten doe je het nooit - wie weet zit er wel ergens op een ander niveau een een of ander autistisch opperwezen dat ons geschapen heeft en vervolgens dacht, jezus, dat was nou ook weer niet de bedoeling, en ons verder negeert. Niet waarschijnlijk, maar met mijn gebrek aan kennis kan ik het niet uitsluiten.

Daarnaast zijn er zo veel manieren om het begrip 'God' in te vullen, dat het een beetje kort door de bocht is om dat allemaal maar af te keuren. Ik ken veel mensen die het bestaan op zich, leven, het zijn, God noemen, en op die manier heel waardevolle dingen uit bijvoorbeeld de bijbel of de Koran halen. (Goed, compliceert zaken wel als je dat per se God wilt noemen, maar a la).

Nja, ik ben moe en kom niet echt uit mijn woorden..

Vind het een beetje naïef om te denken dat mensen zonder het geloof plotseling wel vreedzaam samen kunnen leven. Het probleem ligt niet in de religie maar in de aard van mensen (en alle dieren, vermoed ik). Mensen zijn agressief en gewelddadig en mensen zoeken vrijwel altijd een soort zekerheid, een antwoord op het overschot aan vragen dat ze kunnen verzinnen. Het een veroorzaakt het ander niet. Dat religie vaak een reden is voor geweld wil niet zeggen dat het gebrek aan religie een oplossing zou zijn. Er wordt hooguit een andere reden geleverd.

De beste oplossing lijkt mij een hele grote bom (y)

Ik zeg niet dat iedereen opeens vrolijk hand in hand gaat lopen als religie zou verdwijnen, maar alle beetjes helpen. Je bewering dat zonder religie er even veel geweld zou zijn lijkt me onzin; als er geen politie is begaan mensen ook meer misdaden.

Ja, dat is aan alle kanten in z'n post af te lezen.. ik denk dat Meph binnenkort de politiek in gaat als een soort atheistische held om alle religie af te schaffen (y)



Ik ben nooit gelovig geweest dus voor mij is er weinig veranderd. Ik vind religie, als we het zien als een geloof in een hogere macht, prima. Als mensen hierdoor hoop verkrijgen en de zin van het leven zien, prima. Helaas wordt religie ook als excuus gebruikt voor een heleboel geweld en andere afschuwelijke dingen in de wereld. Ik weet niet of gebrek aan religie hier iets aan zou veranderen, waarschijnlijk zouden ze dan wel met een of andere lullige reden komen, maar het maakt wel dat ik erg sceptisch ben tegenover religie. Dat mensen geloven moeten ze zelf weten, maar als ze oorlogen, moorden, etc gaan goedmaken door te zeggen 'het was Gods (of Allah of wie dan ook echt) wil', dan moeten ze ver van de maatschappij gehouden worden imo.

De vergelijking met politie lijkt mij evengoed onzin - ook zonder religie zullen er verschilllende wereldbeelden en filosofieën zijn en die lokken ws. dezelfde reacties uit.
Maar goed, het is hoe dan ook een irrelevante discussie, want de kans dat religie ooit geen rol van betekenis meer zal spelen, is nihil.

Dat weet ik nog zo net niet. In de meest welvarende delen van de wereld, dus West-Europa en Scandinavië, neemt de invloed van religie gestaag af.

Mh, maar dat wij van die goddeloze heidenen zijn, is voor veel gelovigen al weer reden om erop los te slaan. En wij worden dan weer paranoide van fundamentalisten overal in de wereld en gaan bij voorbaat al oorlog voeren. Ik denk dat het weinig helpt allemaal, want helemaal geen religie, dat gaat toch niet lukken, en de verschillen in wereldbeelden zijn denk ik altijd te groot om geen reden meer te zijn voor geweld.

Dat er ook andere factoren zijn die vergelijkbare schadelijke effecten hebben, nationalisme bijvoorbeeld, wil niet zeggen dat er geen positief effect uit zou kunnen gaan van het afnemen van de invloed van religie (immers, die positieve effecten zijn al zichtbaar).

Nou ja, okee, dan ben jij optimistisch en ik pessimistisch, in dit geval. Het zou kunnen, ja, maar ik denk het niet. De positieve effecten kunnen dan wel binnen het westen plaatsvinden, maar in ruil daarvoor is er in andere delen van de wereld een hoop gedonder. Of dat nu een verbetering is op de tijd dat er oorlog was in Europa en relatieve rust in Afrika, betwijfel ik. Maar goed, we zullen zien. Een vermindering van geweld is altijd positief, natuurlijk.

Ik ben geen voorstander van religie en ik zal - waar mogelijk - dan ook kiezen voor het niet-religieuze alternatief.
Maar ik ben evenzeer een tegenstander van extremisme, zo ook in het afkeuren van religie.

Hoe bedoel je, "in ruil daarvoor"? Is er een soort welvaartsbalans, als het ene land het beter krijgt, moet het andere land het slechter krijgen? Is er een oorzakelijk verband of ook maar een correlatie tussen ontkerkelijking in west- en noord-Europa enerzijds en "gedonder" elders?

Citaat:

Of dat nu een verbetering is op de tijd dat er oorlog was in Europa en relatieve rust in Afrika, betwijfel ik. Maar goed, we zullen zien. Een vermindering van geweld is altijd positief, natuurlijk.

Wanneer was er relatieve rust in Afrika? :confused: Voor de koloniale tijd? Dat geloof je toch niet werkelijk...