Gedichtenbespreking: Marc groet 's morgens de dingen
 

We gaan het even anders doen met die gedichtenbespreking. Om de twee weken openen we een nieuw topic met een nieuw gedicht om te bespreken. Verzamelen we gewoon de links in het sticky gedichtenbespreektopic.

Als je een mooi bekend gedicht weet dat geschikt is, pm dat dan aan (één van) ons, dan zetten we dat wellicht de volgende keer in het gedichtenbespreektopic. Vermeld de dicht(st)er er dan even bij.

Deze keer:

---------------

Paul van Ostaijen - Marc groet 's morgens de dingen

Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem
ploem ploem
dag stoel naast de tafel
dag brood op de tafel
dag visserke-vis met de pijp
en
dag visserke-vis met de pet
pet en pijp
van het visserke-vis
goeiendag

Daa-ag vis
dag lieve vis
dag klein visselijn mijn

--------------

Misschien wekt het de indruk dat je er weinig over kan zeggen, maar dat geloof ik niet. Vind je het tof: waarom is het tof? Vind je het te simpel: (hoe) had het beter gekund? En uitgebreide interpretaties (een visserke-vis met een pet? En wie is eigenlijk Marc?) zijn natuurlijk helemaal geweldig. Maak ons aan het lachen!

Ik vind het inderdaad simpel, maar dat maakt het zo mooi. Ik vind dat Paul van Ostaijen beter gedichten heeft, omdat hij hier zijn talent om met taal te spelen een beetje verloren gaat gaan, maar ook dit is goed werk. Het geeft toch een zeer mooi beeld, me dunkt.

Hee, het gedichtje past bij vandaag: een heel mooi zonnig gedichtje dat het gevoel geeft van de eerste dag in het jaar waarop je weer zonder jas naar buiten kan. En dat Marc een meisje ziet dat hem aan die vis met die bolle ogen in zijn aquarium thuis doet denken, en dat meisje heeft een pet. En dan komt haar vader eraan en die heeft net zulke ogen en hij rookt een pijp.

Ik heb wel het gevoel dat het gedicht deel moet zijn van een geheel, één gedicht in een repetoir. Misschien moet je eerst een soort respect verwerven voor je ditsoort gedichten mag schrijven. Zoals kindertekeningen die ineens kunst worden genoemd als een bekende volwassen schilder ze maakt. Waarom eigenlijk? Misschien heeft het te maken met inlevingsvermogen: als je weet dat iemand een ingewikkeld hoofd heeft en prachtige woorden en zinnen kan schrijven, is het bijzonder dat hij zich ook nog kan inleven in een kinderbreintje. Eigenlijk zoals van een volwassene wordt verwacht dat hij een foutloze tekst schrijft, maar van een kind wordt dat nog knap gevonden.

Ik denk dat Ostaijen op een knappe manier, zonder er met een woord over te spreken, heel veel typische dingen van de psyche van een kleuter laat zien.

De nonchalance, de korte aandachtsspanne, personificaties van zo'n beetje alles en een grote behoefte aan herhaling van bekende dingen, bijvoorbeeld.

Dat maakt het zo fijn en herkenbaar voor mij.

Ik denk trouwens dat hij gewoon een visser ziet. Eentje met zowel een pet en een pijp, Porce :p

Hahahahaha :') serieus, daar dacht ik dus niet aan.

Zou dit gedicht niet ook over een geestelijk gehandicapte kunnen gaan of is het daar te typisch kleuterachtig voor?

Wat Not for Sale zegt :).

Toen ik dit voor het eerst las was ik helemaal... verbaasd (of hoe zeg je dat) dat met een relatief eenvoudig gedichtje de gehele 'wereldbeschouwing' van Marc uiteen werd gezet. De woorden spreken liefde uit voor de wereld - het wereldje - waarin hij leeft. Ik dacht dat het visje gewoon van de visser was trouwens.

Over een geestelijk gehandicapte? Welja, waarom niet. Ook hun gedachtenwereld is simpel (al moet ik niet generaliseren).
Later meer...