op straat (een gedachte)
 

Evenzogoed was ik er langsheen gelopen zonder het te zien,
net als de mensen om me heen.

Iets in me zei dat ik moest blijven staan
en iets anders vroeg zich af waarom,
Ik was een voorbijganger die het niet uitmaakte
of hij bleef staan of niet.
Dat gebeurde wel, het raakte me

mijn gevoel blootgesteld aan de verontwaardiging in mijn hoofd
De tegenstelling, een waarvan ik wenste dat hij niet bestond,
ik wist niet wat moest overheersen,
Teleurstelling, ontroering, woede of moedeloosheid.

Ik hoopte dat het enkele seconden later tot me door zou dringen,
dat ik niet zou hoeven kiezen,
dat ik zou beseffen dat het slechts een paradox is.

Dat gebeurde niet,

Een romantische daad waar zoveel liefde uit spreekt,
maar tegelijkertijd een zo verwerpelijke vernieling,
een zinloze vernieling van mooie lak.
misschien zelfs een symbool
voor de verpaupering van de samenleving.

Thuis aangekomen zag ik de krassen in de motorkap nog voor me,

' R, ik hou van je! kus L '

------------------------------------------------------------------------------------


Het was een gedachtengang die op gang kwam en ik besloot hem op te schrijven. Ik weet dat ik geen geweldig dichter of schrijver ben maar het leek me toch leuk om hier neer te zetten. greets!

Als een uitgeschreven gedachte heeft iets als dit (zeker voor jou) waarde. En, er is voor mij ook zeker geen uitgestippelde lijn tussen proza en poëzie. Toch had ik er hier voor gekozen, als ik jou was, om het niet zo op te breken; om het gewoon aan elkaar te schrijven als een alinea uit een boek.
Het is op zich wel redelijk geschreven, maar het opbreken en het de vorm van een gedicht geven, maakt het nog niet een gedicht, snap je? Daarvoor moet er nog veel meer in gesneden worden. En voor een gedachte is dat misschien zonde omdat de rauwe essentie dan verloren gaat. Dat dat nu niet meer kan komt omdat het niet met die intentie is geschreven in de eerste plaats.

Het was zeker niet de bedoeling om het een gedicht te laten lijken, hoewel ik nu inzie dat dat natuurlijk wel zo overkomt. Ik heb het vooral zo in stukken gehakt om te benadrukken dat de gedachte langzaam tot stand kwam, en ook langzaam gelezen dient te worden. Dat was misschien niet zo'n verstandig idee :o.

Oeps, daar gaat je undercover!

Ik vond het erg fijn om te lezen, maar het einde was me misschien een beetje te concreet. Je zou het misschien kunnen bedoelen of zien als een clou, waarin de grap of ironie duidelijk wordt, maar het verliest het universele van de gedachte uit het begin.

Waarschijnlijk is dat iets persoonlijks maar ik vind het concrete juist een illustratie (voor mezelf) hoe alledaagse dingen mij tot vergezochte conclusies kunnen brengen. Of dat ik daaruit dingen concludeer (zoals de verpaupering v/d samenleving), die natuurlijk statistisch niet te verdedigen zijn dmv 1 voorbeeld. Juist het feit dat een dergelijke gedachte op gang komt door zoiets kleins wilde ik er graag in hebben :). Ik ben verder wel met je eens dat het een beetje afbreuk doet aan het 'universele karakter' van het stuk erboven.

omdat het zo verhalend is, spreekt het weinig. je gebruikt woorden die ik niet voel, zoals bijv. bij de opsomming die je maakt. ook de vorm die je gebruikt versterkt je gevoelens voor de lezers, althans voor mij, niet. in het laatste gedeelte maak je de vergelijking romantische daad die ook verwerpelijke vernieling inhoudt, en vervolgens komt "de verpaupering van de samenleving". dat komt wat moralistisch over. ik begrijp je niet, en daarom wordt je einde ook een cliche.
ik denk dat je een aardig eind komt met proza, maar dan moet je of duidelijker worden in bewoording, of je poetische verwoordingen beter uitwerken. in míjn mening.