Nooit meer lente
 

Het voelt alsof de hele ruimte onder druk staat. Alle warmte in de wereld zoekt vergeefs een weg naar binnen. Geen kieren, geen openingen, geen spatje warmte kan de muren doordringen. Een ijzige kou trekt steeds dieper mijn lichaam binnen, ze boort zich in mijn botten en drukt me naar de grond. Van bleekachtig wit wordt mijn huid roodblauw en de spanning op de muren wordt steeds duidelijker zichtbaar. Het is bijna alsof de kracht waarmee de kou de warmte uit mijn lichaam verdringt de druk op de muren alleen maar vergroot.
Een sprankje hoop trekt naar mijn hart in een laatste poging het te verwarmen als ik zie hoe het behang begint te barsten, de muren steeds boller lijken te gaan staan. Of is dat slechts de kou die mijn zicht steeds verder probeert te verlammen?
De donkere ruimte wordt steeds sterker verlicht door de rode gloed die feller en feller door de muur de kamer binnendringt. Maar met iedere teug ijskoude, kurkdroge lucht die ik uit de ruimte mijn longen in sleur trekt de kamer verder leeg, verder vacuüm. De leegte en de kou zijn sterker dan het laatste beetje hoop in mijn hart. Nog één tik en het stopt, nog één samentrekking van de meest essentiële spier in mijn lichaam. Nog één keer pompt het mijn blauwrode bloed zo ver als het kan mijn lichaam in. Nog één keer.
De warmte heeft verloren, het kwade overwint.

--

Nee, ik snap het niet. Ik vond het moeilijk om doorheen te komen.

Kom je uit België?

Het is een benauwend stukje. Maar niet meer dan een stukje. Misschien moet je eens proberen wat langer te schrijven, deze stijl gaat je waarschijnlijk wel goed af, maar als je te lang zo schrijft, is het inderdaad lastig om er door heen te komen.

Geen kieren, geen openingen, geen spatje warmte kan de muren doordringen.

kan? kunnen? Hij klopt grammaticaal niet op deze manier, maar heb niet echt een alternatief.

Nee, ik kom niet uit België. Al woon ik er wel gevaarlijk dicht bij in de buurt.

En het is inderdaad een stukje, lief dat je dat doorziet.
Het was ook typisch zo'n stukje dat ik schrijf omdat ik wil schrijven, er zit dan ook verder geen boodschap achter, geen idee.
Wel heb ik geprobeerd een zwaar stukje te schrijven, door mijn gevoelens op dat moment mijn pc in te schoppen. En stiekem wil ik dat de lezer zich na het lezen ook even niet heel erg prettig voelt, maar ik weet niet in hoeverre dat is gelukt.

Ik laat mensen niet gauw iets wat ik geschreven heb lezen, en ik heb gezocht naar een forum om via het internet op enigzins anonieme wijze toch te proberen of stukjes die ik schrijf werken, dit was het eerste forum waar ik terecht kwam. Dus vandaar..

Omdat je naar kou met "ze" verwijst. Limburg dan?:P Ik vind het geweldig als mensen uit zichzelf weten welke woorden mannelijk en welke vrouwelijk zijn;)

Ik denk dat dat wel gelukt is:) Maar ik ben dan wel benieuwd of je ook wel eens langere dingen schrijft en hoe die dan zijn?

Ik kan niet ontkennen dat ik uit Limburg kom nee.
Het gaat vrij automatisch inderdaad, al heb ik wel even snel nagezocht of kou daadwerkelijk vrouwelijk was :p. Ik moet wel bekennen dat ik het ook wel eens bij het verkeerde eind heb, maar gelukkig valt het dan of niemand op, of is er niemand die het ooit te lezen krijgt.

Ik schrijf wel langere dingen, maar die houd ik voorlopig liever voor mezelf. Maar de korte stukjes en verhaaltjes die ik normaal gesproken schrijf zijn wel langer als deze extreem korte probeersels.

Oké(Y)

Ik wou dat ik vloeiend Brabants sprak en dan ook dat soort dingen automatisch zou weten:o