Psycholoog
 

Ik zit er al een tijdje over te denken om naar een psycholoog te gaan. Dit omdat het eigenlijk al een jaar niet goed met me gaat. Het probleem is alleen dat ik niet denk dat naar een psycholoog gaan echt zal helpen. Ik weet precies waarom ik me zo kut voel, en dat zal daardoor niet veranderen. Maar ik weet verder ook gewoon niet wat ik moet doen. Het is ook niet zo dat ik er dan volkomen ongemotiveerd naartoe zal gaan, als ik zo'n besluit neem dan ga ik er ook wel echt voor. Mijn vraag is dus eigenlijk of het wel zin heeft om naar een psycholoog te gaan als ik niet denk dat het zal helpen.

En dan nog iets, als ik besluit er ook daadwerkelijk naartoe te gaan, hoe gaat zoiets dan in zijn werk? Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Het is allemaal nogal complex (mja, wanneer niet) en ik kan niet echt in een keer zeggen wat nou het probleem is. Ik snap ook wel dat dat niet hoeft, maar hoe moet ik in hemelsnaam beginnen?

Heeft iemand een idee?

Om te beginnen kun je eens naar de huisarts stappen. Die kan je doorverwijzen naar de instelling die je het beste kan helpen, na een korte inventarisatie te hebben gemaakt van jouw problemen.

Of een psycholoog kan helpen is iets dat mede aan jou ligt. Natuurlijk is niet alles op te lossen, en een psycholoog kan alleen met jou werken en niet met de omgeving. Ik weet dan ook niet wat precies het probleem is (misschien dat ik je vorige posts niet goed gelezen heb), maar als je denkt dat je problemen voornamelijk bij je omgeving liggen: een psycholoog kan je omgeving niet veranderen. Hij kan je echter wel helpen effectiever met die omgeving om te gaan. Is dat iets wat je zoekt?

Dat eerste: Ik kan naar een studentenpsycholoog, daar heb ik dus geen huisarts voor nodig (gelukkig :)). Daar kijken ze dan ook wat de beste oplossing is, bijv een aantal gesprekken met die psycholoog of doorverwijzen naar een andere instelling.

Dat tweede: Je hebt gelijk natuurlijk, zoiets zij een vriendin van me ook al (dat ik wel degene ben die ermee om moet gaan). En rationaal gezien weet ik ook wel dat nodig is, dat ik er beter mee om moet gaan. Maar ik weet gewoon dat ik nooit gelukkig zal zijn zonder dat er een aantal dingen veranderen, en ik kan er met mijn gevoel niet bij dat ík dat zou kunnen veranderen.

Kan ook nog meespelen dat ik de gedachte om naar zo iemand toe te gaan echt verschrikkelijk eng vind :)

Maar bedankt voor je reactie.

Ik ben vorig jaar naar de studentenpsycholoog gegaan en de afspraak maken vond ik echt het allerengste. Ik schaamde me ten eerste voor m'n 'probleem' en dan moet je dat ook nog gaan vertellen aan zo iemand. (ik had dan ook een sociaal probleem, dus dat bemoeilijkte het allemaal nog extra) Maar zodra die afspraak eenmaal stond, viel er echt een last van m'n schouders. Helemaal omdat ze daar heel aardig waren en ik meteen een datum en tijd meekreeg enzo, dus er kwam meteen schot in de zaak.

Maar als je echt een probleem hebt waar je zelf geen kant mee op kunt en er echt last van hebt, is zo'n studentenpsycholoog wel een optie. Het is laagdrempelig (alleen die 1e afspraak dan ;)) en over het algemeen gratis.

Je zou het altijd kunnen proberen...de eerste afspraak (en soms ook de afspraken daarna) is voor (vrijwel) iedereen eng, als het goed is weet een psycholoog dat zelf ook wel en houdt hij/zij daar ook wel rekening mee.

Verder wat Kruimel zegt.

Ik hoef niet eens een afspraak te maken, ze hebben een inloopspreekuur. Wat het voor mij waarschijnlijk alleen maar moeilijker maakt, aangezien ik dan zoiets heb van het kan morgen ook nog wel...

Maargoed, blijkbaar heeft alleen dit topic aanmaken al geholpen, want ik heb inmiddels besloten dat ik wel moet gaan. Moet ik alleen nog even de moed opbrengen om het ook daadwerkelijk te doen. Eitje :p

Als jij het makkelijker vindt om een afspraak te maken omdat het dan vast staat, dan kan dat vast ook wel. Voordeel van een afspraak is ook dat er dan (waarschijnlijk) wat meer tijd voor je gereserveerd wordt.

Over het algemeen werkt het zo dat hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt. Deze week heeft nog 2,5 dagen... ;)

Afspraken kun je ook met jezelf maken. :) Schrijf het in je agenda en weiger op dat moment andere afspraken te maken.

Ik wil ook naar de studentpsycholoog en bij ons moet je daar inderdaad echt langs om een afspraak te maken. Ik heb toen met een vriend afgesproken dat hij daar met mij heen zou gaan, dan heb je een beetje een stok achter de deur. Nu moet ik alleen nog zo'n twee weken wachten op het intakegesprek, dus dat duurt dan wel weer lang. En daarna kun je volgens mij ook niet meteen geholpen worden, maar kom je weer op een wachtlijst.

@igfy: Zo werkt het bij veel andere psychologen (helaas) ook vaak. :s
Goed van je dat je dat je een manier bedacht hebt waarop je gaat. (y)

Nou denk ik weer dat het toch geen zin heeft om te gaan... Ik stel me toch alleen maar aan. Er zijn zoveel mensen met zoveel grotere problemen dan die van mij.
En ik weet dat dat een stomme gedachte is en dat heb ik vroeger ook ooit tegen een vriendin gezegd.

Maar die had échte problemen.
Kom ik daar en dan moet ik zeker een beetje gaan vertellen dat ik nog elke dag moet janken om mn stomme ex waar ik het maar een maand mee had en wat al een jaar geleden is. Hoe kinderachtig is dat.

Als het jou nu nog belemmerd in je dagelijks functioneren is het voor jou wel een groot probleem. Neem jezelf serieus.

(woorden die ik ook eens tegen mezelf zou moeten zeggen)

En er zijn ook heel veel mensen die minder problemen dan jou hebben. Als je echt een probleem hebt, je komt er niet meer uit. Zou ik toch even een bezoekje brengen.

En vertel ons natuurlijk hoe het hier is gegaan ;)

Ik weet niet echt of het me belemmert want ik heb geen dagelijks functioneren.

:confused:

De ervaringen die ik heb met therapeuten zijn zeer negatief. Ik geloof echt niet meer in oeverloos geleuter, ik geloof ik benzodiazepines en SSRI's.

Ja, dat is echt de oplossing (y)

er zitten mensen in de psychische hulpverlening voor angsten voor spinnen. spinnen. je probleem is niet groter of kleiner dan dat je het zelf ervaart.

Geen dagelijks functioneren? Wat doe je overdag dan?

Precies.

En verder: je zit niet meteen je hele leven aan de psycholoog vast. Ik heb ook een tijd gehad dat ik me helemaal niet lekker voelde, maar er niet iets benoembaars aan de hand was. Heb een intake-gesprek gehad en dat was eigenlijk al weer genoeg. De stap om iets te ondernemen en hulp te vragen was gewoon precies wat ik nodig had.
Je kunt het altijd proberen. Mooi als het helpt, als het niet helpt weet je dat in ieder geval ook zeker.

Slapen. Tv kijken. Pc hangen.
Ik heb mijn hele studiejaar in het eerste semester gepropt waardoor ik nu alleen nog wat papers moet doen maar die hoeven pas in juni af ofzo.

Je hebt gelijk.

Dagvulling kan heel positief werken...misschien iets bedenken wat je overdag kan doen (zoek bv. een baantje)? En als je jij nadenkt over hulp, dan is dat een teken dat het niet goed gaat en dan is er niets op tegen hulp te zoeken, stoppen kan altijd weer (dat is zelfs makkelijker dan beginnen). Je zou ook nog maatschappelijk werk kunnen overwegen, misschien is die drempel wat lager (en het is vaak ook gratis - net als de studentenpsycholoog, alleen zit je bj mw niet met max. 5 gesprekken ofzo) en die kunnen je vaak ook een heel eind op weg helpen.

Ik heb al twee baantjes, vind ik wel genoeg :p

En grrr, jullie hebben allemaal gelijk. Alleen durf ik niet.

Maar ik denk niet dat maatschappelijk werk makkelijker is, dan weet ik al helemaal niet waar ik moet beginnen.

Dan heb je toch dagvulling/dagelijks functioneren? iig een aantal dagen.
'Gewoon' doen. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt.
Vraag eventueel iemand mee, al is het maar tot de deur, zoals al voorgesteld werd.
Of maak een afspraak (desnoods via de mail), dan 'moet' je wel.

Bij hetzelfde als bij een andere hulpverlener (behalve dan de studentpsycholoog)? ;) Nummer opzoeken, bellen om een afspraak te maken en gaan.

Het ene baantje is een dag per week, de andere 's nachts, 6 nachten per 4 weken, dus daar kom ik niet echt ver mee qua dagvulling.

En ja, ik moet het gewoon doen, maar het wordt toch sowieso weer volgende week.

En dat is dus niet laagdrempelig genoeg, dat is juist het handige van die studentpsycholoog...

Dat is nou werkelijk iets waar je wat bij jezélf aan moet doen en niet iets in de omgeving wat je zou moeten veranderen. Nu zijn er vast nog wel dingen die ook meespelen, dat weet ik niet, maar voor zoiets lijkt het me zeker nuttig om professionele hulp te zoeken. Of www.thework.org.

Dat is kennelijk toch ook niet zo laagdrempelig. ;):p

Volgens mij kan juist een afspraak een goede stok achter de deur zijn. (Is dan niet laagdrempelig, maar dan ga je tenminste wel. :p)

Ga er gewoon heen.

Heb je er wat aan, dan heb je er dus wat aan en dat is mooi.

Heb je er niks aan, dan heb je er niks aan en weet je dat ook. Je kunt dan verder met het zoeken van een andere oplossing zonder dat het nog knaagt of je misschien er toch heen moet. Ik denk dat dit de beste manier is om verder te komen.

Ik ben zelf ook weleens naar een studentenpsycholoog geweest maar werd er niks wijzer van, het was een saaie man in een saai pak en ik kreeg de indruk dat het eigenlijk voor mensen bedoeld was waar het echt niet goed mee ging, niet voor mensen die gewoon een leuk leven wilden en niet helemaal wisten hoe je dat aan moest pakken.

Ik wil er nú heen maar dat gaat niet en maandag denk ik er vast weer heel anders over (n)

Dan mail of bel je nú voor een afspraak (ook al hoeft dat niet)?
Dan heb je iig een eerste stapje gezet.

En de week is nog niet om: kan het vandaag of morgen ook niet?

Ik ben ook naar een studentenpsycholoog gegaan een tijd terug en ik snap heel goed wat je bedoelt met die drempel. Na mijn eerste intake-gesprek heb ik ongeveer 3 maanden later pas weer gebeld voor een eerste echte afspraak.

Het heeft mij niet geholpen, omdat ik er niet helemaal voor ging en mezelf dus niet volledig openstelde. Dan kom je niet verder. Daarnaast klikte het niet zo goed met de psychologe, ze was wel aardig ofzo, maar dat is wel echt een vereiste. Dat je je op je gemak voelt bij iemand en dat je vertrouwen hebt in zijn/haar kunnen.

Ik denk dat het wel belangrijk is dat je gaat. Als je al zo lang moeite hebt met iets, lukt het blijkbaar niet op het zelf en alleen op te lossen. En dat is ook helemaal niet erg.
Dus inderdaad: kan je niet vandaag of morgen nog gaan? Hoe sneller, hoe beter lijkt me!

Mja, ik ga morgen wel niet naar college.

Maar ik vind het echt heel erg eng :(

Succes, en zet 'm op. Je kan het, en het zal achteraf vast reuze meevallen (dat is iig mijn ervaring met enge dingen in het algemeen).

*keek uit nieuwsgierigheid in dit topic en besloot maar even een steuntje in de rug te geven*

Ok, ik vond het echt verschrikkelijk eng, maar ik ben wel geweest.
Gesprek was verder niet heel boeiend, ik heb verteld wat er aan de hand was en zij gaf advies over hoe verder. Zij dacht dat 5 gesprekken (wat ze normaal daar doen) misschien niet genoeg is voor mij, maar dat het waarschijnlijk wel goed is om mee te beginnen omdat er heel veel verschillende dingen zijn waar ik mee zit zodat dat allemaal in kaart kan worden gebracht, dan kunnen we daarna verder kijken.
Alleen hebben ze een wachtlijst van een maand :mad:. Dat duurt dus nog wel even, en dan moet ik echt wat aan school hebben gedaan, wat nu dus echt niet lukt :(

Het is vandaag nu wel een stuk beter (weet niet of het nou daaraan ligt :)). Ik heb nog niks aan school gedaan, maar ik heb niet gehuild en ik heb mn kamer schoongemaakt en een goed gesprek met mn huisgenootje gehad en ik ben nu heel erg hard aan het meezingen met Tori Amos en vanavond ga ik weer eens uit met mijn middelbare schoolvriendinnetjes waar we vroeger altijd uit gingen :)

Goed van je! (y) :)

Misschien dat het feit dat je deze stap genomen hebt en dat je weet dat je hulp krijgt er al voor zorgt dat je de komende tijd misschien wel af en toe wat aan school kunt doen of dat je je iig ietsje beter voelt.

Wachtlijsten hebben ze (helaas) vrijwel overal. :s

Ik heb zelf vanaf mijn 9e jaar bij een Psycholoog gelopen, omdat mijn ouders gingen scheiden, toen ik in de 1e Middelbare school kwam, kreeg ik zelfmoord plannen en loop er nu dus nog bij, ik ben nu 16 maar ik heb er erg veel baad bij gehad :) ik raad het je dus aan

ik moest er eens een keer verplicht natoe van school 1 uur gezeten en nooit meer bij terug gekomen als je problemen hebt moet je die zelf oplossen een psygoloog kan het misschien relatieveren en in perspectief zetten voor je maar je zult het toch zelf moeten doen

Een Psycholoog helpt je, je kan niet alles zelf doen, iemand die diep in de put zit kan er heus niet zonder hulp uitkomen hoor..

een psycholoog kan je de middelen geven om het uiteindelijk zelf te doen, als je diep in de put zit moet je zelf eerst veranderingen aanbrengen in je leven een psycholoog kan dat niet voor je doen.