bang om alleen te zijn
 

Ik merk dat ik al een hele tijd moeite heb om alleen te zijn. Nu is het even extra moeilijk omdat mijn relatie net uit is, maar voor die tijd had ik er ook al last van. Ik ben vanaf mijn 16e in totaal misschien maar 5 maanden single geweest en dat kan er ook heel goed mee te maken hebben.

Iedere keer als ik alleen ben, ben ik bang dat ik niet genoeg contact met andere mensen heb en dat ik aan het vereenzamen ben, terwijl dit waarschijnlijk helemaal niet zo is en er genoeg mensen zijn die nog veel vaker alleen zijn dan ik. Het gevolg is dat ik zoveel mogelijk afspraken maak met mensen, en naar zo veel mogelijk dingen toe ga. Het gevolg hiervan is weer dat ik veel te weinig aandacht aan mijn studie besteed en daar ongelukkig van word. Bovendien is er een stuk minder ritme in mijn leven en daar word ik ook niet blij van.

Ik weet ook niet wat er zo erg aan is om alleen te zijn, het maakt me gewoon heel rusteloos, terwijl ik eigenlijk best zou kunnen studeren of iets dergelijks.

Zijn er mensen die hier ook last van hebben en hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Advies: het probleem zit grotendeels in je hoofd, dus denk eens na hoe je wilt dat bv. een 'perfecte' week er zou uitzien, qua verdeling school-werk-vrienden-hobbies, en probeer je daar ongeveer aan te houden. Uiteraard is afwijken wel toegestaan ;)

Ik heb ook wel moeite om alleen te zijn, en ik probeer dat ook zo weinig mogelijk te doen.. maar bij mij heeft dat verder geen negatieve gevolgen. Als ik tijd nodig heb voor mezelf, neem ik die uiteindelijk ook wel. Als je objectief nadenkt, is het echt niet zo dat je te weinig contacten hebt denk ik, en daar moet je je proberen over te zetten :)

Het zou best kunnen dat je dit nu erger ervaart omdat het net uit is.

Maar ja, probeer jezelf te vermaken zou ik zeggen. Als je bijvoorbeeld een hele dag alleen bent, lekkere muziek opzetten en relaxt aan je school werken. Het is een kwestie van doorbijten. Als je eenmaal in dat ritme komt - waar je dingen voor jezelf doet zoals leren - dan haal je daar waarschijnlijk meer voldoening uit en hou je het ook makkelijker vol.

Toen ik op mezelf ging wonen dacht ik ook even van "shit, het is wel heel stil hier" :) Als ik alleen ben, ga ik gewoon iets voor mezelf doen.. wat vaak neerkomt op boeken lezen, studeren, gitaar spelen en heel veel muziek luisteren.

En mijn hond vermaken :| Maar die was er in het begin niet. Dat is overigens ook een idee.. een collega van mij heeft een aquarium en een dwerghamster die door het huis rolt. Dan ben je toch minder alleen :D

Niet dat ik de hond om die reden heb :o

Ik kruip vaak achter de computer weg als ik alleen ben om te forummen of te chatten. Vaak helpt het wel, maar pakt het hoofdprobleem niet aan.

Maak een lijstje van dingen die je zou kunnen doen als je je verveelt, van huiswerk tot schoonmaken. Of nodig vrienden uit van tevoren, dan weet je zeker dat je een leuke dag hebt:)

Ik denk dat het in principe geen probleem hoeft te zijn als je het fijn vind om mensen om je heen te hebben. Lastig wordt het wel als je er last van krijgt als dat niet zo is.
Ik ben ook iemand die het heerlijk vind om mensen om me heen te hebben, vlieg van hot naar her en zie mijn vrienden graag en veel. De kans is alleen groot dat het een keer gebeurt dat iedereen met wie je wilt afspreken al wat te doen heeft, aan het werk is en dat soort dingen.
Maar dat is geen ramp. Je geeft aan bang te zijn dat je niet genoeg contact hebt met mensen, dat je aan het vereenzamen bent, maar tegelijkertijd weet je ook wel dat dit niet zo is. Het heeft dus geen nut om met deze wat negatievere gedachtes door te gaan. Je weet dat het niet zo is en het helpt je ook niet.

Probeer de tijd die je alleen hebt nuttig te besteden, aan je huiswerk inderdaad bijvoorbeeld. Huiswerk maken is ook niet mijn idee van een leuke tijd, maar zodra je het gedaan hebt geeft het toch weer voldoening en voldoening is fijn. Ga je favoriete programma kijken, besteed weer tijd aan je hobby, ga in bad liggen tot je er uit ziet als een omaatje en probeer ook van deze momenten de charmes te zien. Uitgebreid je benen scheren, janken bij die ene film of met allemaal krullers in je haar zitten doe je toch niet snel in gezelschap ;)
Wat dat betreft sluit ik me aan bij Stefanie, een lijstje kan best handig zijn dan.

En ik denk dat het verbreken van je relatie ook een grote rol kan spelen zoals je zelf al zei. Maar accepteer van jezelf dat je gewoon tijd nodig hebt om dit te verwerken en dat het er nou eenmaal bij hoort. Beetje lief zijn voor jezelf, ga jezelf niet pushen. :)

Hee wat grappig... als ik een relatie heb voel ik me juist alsof ik aan het vereenzamen ben en het contact met anderen aan het verliezen ben.

Nu ik alleen ben voel ik me juist veel sterker in mijn schoenen en verloopt al het contact veel fijner.

Ik voelde dat ook wel een beetje zo in mijn relatie, toen had ik ook dadwerkelijk minder contact met mensen. Maar nu ik dus geen relatie meer heb, ben ik steeds bang dat ik te weinig contact heb, terwijl ik meer contact heb met vrienden dan in mijn relatie. Dat is nou juist wat ik er zelf ook zo vreemd aan vind. Misschien is dit omdat ik bijna niet vrijgezel ben geweest in de afgelopen paar jaar. Op mijn 15e kreeg ik mijn eerste vriendje, daarmee had ik iets tot mijn 17e, iets van een maand later had ik weer een niewe relatie, die tot mijn 19e duurde, zo'n anderhalf week later had ik wer een vriendje, maar dit duurde maar een maandje ofzo, en iets van 4 maanden daarna kreeg ik weer een vriendje,met wie het nu twee weken uit is. In die 4 maaden had ik ook nog een scharrel. Dus als je het zo bekijkt ben ik vanaf mijn 15e in totaal iets meer dan een half jaar vrijgezel geweest. Misschien moet het inderdaad wel gewoon even wennen....

Mjah, het leven zonder een vriendje is geen ramp. Je kan nu lekker je eigen ding doen en er botst wel weer eens een leuke jongen tegen je op ;)

Ik weet niet of je dicht bij de universiteitbibliotheek woont, maar dat is misschien al een oplossing voor het alleen studeren. Iedereen is daar voor zichzelf bezig, maar je hebt wel mensen om je heen (en je kunt desondanks niet veel andere dingen doen dan studeren).
Succes anyway (y)

ik voel me elke dag alleen en weet er ook niks tegen :(

tja... daar loopt mijn ex stage, dus dat is geen optie. Bovendien vond ik het daar toch al niet leuk...

Ik heb precies hetzelfde! Ik heb wel een relatie, maar ben ook ontzettend bang dat ik niet genoeg contact heb met anderen, terwijl ik gewoon weet dat dat eigenlijk niet zo is. Ik heb vriendinnen, zit bij een sportclub waar we veel dingen samen doen, doe ook veel met mijn familie waar ik erg goed mee op kan schieten. Maar het komt wel eens voor dat niemand met mij af kan spreken door werk o.i.d. En daar ben ik als de dood voor. Want het lijkt tegenwoordig alsof niemand ooit alleen is. Terwijl ik bijna nooit alleen ben. Ik zoek steeds andere mensen op, om maar niet alleen te hoeven zijn. Want dan voel ik me slecht en lijkt het alsof ik verkeerd bezig ben...

Ik ben heel vaak alleen. Alleen niemand ziet het want eh, dan ben ik dus alleen. En waar ben je precies bang voor? Wat is er erg aan alleen zijn?

Daar ben ik ook wel benieuwd naar.. Ik weet niet wat er zo eng is aan alleen zijn. Kan mezelf prima in mijn eentje vermaken. Misschien komt dat omdat ik vaak alleen ben geweest toen ik klein was. Heb het nooit erg gevonden.

Heb jij dan ook (misschien) mensen nodig om je te vermaken? Dat je ergens gaat zitten in de hoop dat iemand een gesprek met jou begint? (als in: Ik zit hier; entertain me)

Nou, ik schaam me ervoor. Ik hoor mensen om mij heen die elk weekend hun vrienden zien en een bruisend sociaal leven hebben. Ik heb dat niet. Ik zie mijn vrienden af en toe, maar zij hebben tegelijkertijd ook weer andere vrienden. Ik ben bang dat ik daardoor steeds minder vrienden krijg en uiteindelijk alleen overblijf. Nu is het over een maand Koninginnedag, en ik maak me nu al de hele dag zorgen dat er niemand is die het met mij wil vieren. Ik ben bang dat iedereen met anderen iets gaan doen.

En wat dan nog? Ben je bang dat andere mensen denken 'oh, die heeft geen vrienden!' En je kunt toch altijd nieuwe mensen ontmoeten en daar gesprekjes mee aanknopen? Het is niet alsof mensen 'op' gaan, zeker niet voor vriendschappen (bij relaties kan iemand nog bezet zijn).

Jeetje :D ik kan er niet eens tegen om constant bij mensen te zijn. Je wilt toch ook wel eens een beetje rust en in je eentje lekker dingen doen die je niet samen met anderen kan doen? Opruimen enzo. Lang niet iedereen heeft een bruisend sociaal leven, ik zie mijn beste vriendin 1 keer per week omdat we nu in andere steden wonen, en dat is dan prima. Ik heb een studie met 1 medestudent, die volgend jaar nota bene nog gaat stoppen ook. Ik overleef alles prima in mijn eentje. Zoals je overkomt weet je in ieder geval absoluut niet wat je moet doen als je in je eentje bent terwijl er dan juist zoveel dingen zijn die je kan doen. Lees eens een keer een boek op de bank, kijk eens televisie met je ouders, ga lekker een keertje in je eentje studeren, speel een keer een computerspelletje.

Wat ik me trouwens afvraag: de mensen met wie je afspreekt, heb je daar nu ook echt een goede band mee? Als in, zijn ze geïnteresseerd in jou, weten ze meer van je dan je naam, je leeftijd en waar je woont?

Ja, dat wel. Ik denk wel dat de mensen die ik ken wel echt goede vrienden zijn.

En wat houdt tegen om zelf eens contact op te nemen met de vraag 'wat gaan jullie doen en mag ik daarbij aansluiten?' Als je alleen thuis op de bank blijft zitten, bouw je helemaal geen sociaal leven op. Als je gaat zitten wachten tot mensen iets met jou willen vieren, komt er echt niemand op je af, je zult zelf toch ook echt initiatief moeten nemen en actie meoten ondernemen. Neem zelf initiatief, sluit bij anderen aan, je zegt zelf wel al dat je vrienden hebt. Als dat echte vrienden zijn, zullen ze er echt niet moeilijk over doen als je ze vraagt of je mee kunt.

Verder: ik heb ook geen heel groot sociaal leven. Ik heb hier drie vriendinnen en in het dorp waar ik geboren ben, twee, misschien drie vrienden. Ik ga niet elke week uit, doe geen heel spectaculaire dingen en geniet van een avondje alleen op de bank. Ik ben ook van mening dat niet iedereen gemaakt is voor een hele groep vrienden. Ik zou daar helemaal kriegelig van worden, een groep vrienden die bestaat uit twaalf man en daar elk weekend mee uit te moeten. Ik heb genoeg verhalen gehoord over vriendengroepen waar elk weekend wel ruzie in was en daar heb ik geen zin in. Er is helemaal niks mis mee om weinig vrienden te hebben of neit elk weekend in de kroeg te zitten. En als je wel graag een grote vriendengroep wil, moet je er toch echt zelf achteraan.

probeer misschien kontakt te leggen met andere mensen die ditzelfde probleem hebben

Wow, grappig om een topic van 5 jaar geleden van mezelf te lezen. Mijn angst in die tijd werd vooral veroorzaakt doordat mijn toenmalige relatie net uit was gegaan, en mijn ex altijd heel veel nadruk legde op het sociaal moeten doen, want anders ben je een loser (en dat ook zag als een van de punten die hij niet leuk vond aan mij). Ook besteedde ik in die tijd ongeveer 5-8 uur per week aan mijn studie (want te makkelijk) en had ik dus totaal niets te doen overdag, waardoor ik ging zitten piekeren. Verder had ik het jaar daarvoor een bestuursjaar gedaan waarin je eigenlijk alleen maar contant hebt met anderen, behalve als je slaap. Het contrast met anderhalf uur per dag studeren en 's avonds een eetafspraak was dus heel erg groot, zeker als je relatie net uit is.

Inmiddels zie ik de dingen heel anders. Ik heb vrienden waarmee ik af en toe afspreek, maar niet altijd zo vaak als ik zou willen omdat iedereen het druk heeft. Ik kan mezelf bezighouden en verveel me eigenlijk nooit omdat ik altijd wel iets weet te verzinnen om zelf te doen. Inmiddels kan ik eigenlijk wel genieten van alleen zijn, omdat ik niet meer bang ben om een grote failure te zijn als ik een avondje niet met iemand afspreek.

Hoe dat zo is gekomen kan ik niet echt uitleggen. Ik heb een aantal dingen gedaan waardoor mijn zelfvertrouwen gegroeid is. Ik heb alleen gereisd, heb toneel gespeeld, heb nog twee kleinere bestuursjaartjes gedaan, ik ben uiteindelijk een moeilijkere master gaan doen, zodat ik mezelf meer kon uitdagen. Ook daardoor is het steeds makkelijker om het verschil tussen kwantitatief veel contact en kwalitatief goed contact met mensen te zien en om me te realiseren dat het helemaal niemand iets kan schelen als jij zin hebt om eens een dagje in mijn joggingbroek door het huis te lopen en niks te doen, zodat ik me daarover niet meer schuldig voel naar mezelf toe.

hallo iedereen,

Ik ben journaliste bij jeugdwerknet, een Belgische website voor jongeren en jeugdwerkers.Ik ben op zoek naar iemand die anoniem wil getuigen over zijn of haar gevoelens van eenzaamheid. Indien je dat ziet zitten of iemand kent die dat ziet zitten mag je altijd een mailtje sturen naar allieske@hotmail.com.

Het artikel zou maximum 1 A4 lang zijn met ook nog andere mensen aan het woord dus het zou maximum maar over 1 paragraaf gaan.

Groetjes